အခန်း(၁၅၀) မမျှော်လင့်ထားသောဆရာသစ်
မူကြိုမှာဖြစ်ဖြစ်တက္ကသိုလ်မှာဖြစ်ဖြစ်PE Classဆိုတာကျောင်းသားတွေမကြိုက်ဆုံးအတန်းပဲ။ ဒီလိုတက္ကသိုလ်ကြီးမျိူးဆိုပိုဆိုးတာပေါ့။PEဆိုတာအတန်းလစ်လို့ကောင်းတဲ့အချိန်ပဲလေ။ မဟုတ်ရင်လည်းပေါ့ပေါ့ပါးပါးနေလို့ရတဲ့အတန်းပဲရွေးလေ့ရှိကြတယ်။ဒီလိုကိုယ်ကာယကိုပင်ပင်ပန်းပန်းအသုံးချရတဲ့အတန်းကတော့ဝေးဝေးရှောင်စရာပေါ့။
ဘတ်စကတ်ဘော၊ကြက်တောင်၊ရေကူးတို့နာမည်ကြီးအားကစားတွေပါမှသာကျောင်းသားတွေရွေးကြတာပဲ။ ဒါကြောင့်ထုံးစံအတိုင်းကျောင်းသူကျောင်းသားစုကြီးဟာ Gymခန်းထဲကိုဝင်လာကြသည်။အခန်းထဲရှိသူစိမ်းလူကိုမြင်တော့အခြားအတန်းကလူနေမယ်ဆိုပြီး ချန်အန်းကိုအဖတ်မလုပ်ကြပေ။ မိန်းကလေးတစ်ချိူ့ကတော့အုပ်စုဖွဲ့တီးတိုးပြောနေကြသည်။
'' ငါတော့ နောက် semester ကျရင်ဘတ်စကတ်ဘောအတန်းပဲယူတော့မယ်။ အဆင်လေးတွေမှတအားပဲဟယ်။ဆရာကလည်းသောက်ရမ်းဖိုင်းတာ။''
''ဆုတောင်းတိုင်းရဖို့တော့မျှော်လင့်ပါရဲ့။ သိတဲ့အတိုင်း selection system ဖွင့်တာနဲ့ ကျောင်း မှာနေတဲ့သူတွေကအရင်ယူသွားကြတာလေ ။ ငါတို့ကျောင်းအင်တာနက်ကြီးလိုင်းကောင်းပုံနဲ့တော့အကြွင်းအကျန်ပဲငါတို့ရမှာပေါ့''
'' နေပါဦးဟဲ့ ငါတို့အတန်းထဲမှာလည်းအဆင်လေးတစ်ယောက်တော့ရှိပါသေးတယ်။မှတ်မိလားချန်ယန်းဆိုတာလေ။ငါဟိုနေ့ကသူ့ကိုတွေ့လိုက်သေးတယ်။ ဘုရားရေတကယ်သွားရေကျစရာသိလား''
'' ဟူး...ငါကတော့ ရေကူးအားကစားအတန်းကလူပြည့်သွားလို့ ဒီကာယအတန်းကိုချန်ယန်းနာမည်မြင်တာနဲ့ဝင်လိုက်တာဟယ်။ နှစ်စတည်းကသူ့ကိုအမြှီးတောင်မမြင်ရပါဘူးတော်''
မိန်းကလေးတွေအတင်းတုပ်နေကြတုန်းကျောင်းခေါင်းလောင်းမြည်သွားကြပေမဲ့ ဆရာမလာသေးဘူးထင်ပြီးကျောင်းသူကျောင်းသားတွေက အခန်းထဲပြန့်ကြဲနေကြတုန်းပင်။
'' ဒီအတန်းထဲမှာအတန်းသား၃၆ယောက်ရှိတာအခု roll call ခေါ်မယ်။''
ဆုံလည်ထိုင်ခုံမှာအတော်ကြာအောင်ထိုင်နေတာဖြစ်တဲ့သူစိမ်းဆီကအသံကြားတော့ကျောင်းသူကျောင်းသားအားလုံးလှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ချန်အန်းကပြုံးလိုက်ပြီး ''ဆော်ရီးကိုယ့်ကိုယ်ကိုမိတ်ဆက်ပေးဖို့ကျန်သွားတယ်။ ငါကဒီနေ့ကစပြီးမင်းတို့ဆရာပဲ။''
'' ကျတော်တို့ဆရာချမ်းကရော?''
တစ်စုံတစ်ယောက်ကမဝံမရဲအသံသေးသေးဖြင့်မေးလိုက်သည်။ ဆရာချမ်းကအရင်PEဆရာဖြစ်သည်။သူက သဘောကောင်းသူဖြစ်ပြီးကျောင်းသားတွေအတန်းလစ်တာလည်းအရေးမလုပ်သလို roll callလည်းခေါ်လေ့မရှိပေ။ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေစိတ်မဝင်စားတာသိလို့စကားနည်းနည်းလောက်ပြောပြီးတာနဲ့လွှတ်ပေးထားတတ်သည်။
'' ဆရာချမ်းကမသင်တော့ဘူး။ဒါနဲ့ငါ့မျိူးရိုးချန် မင်းတို့ငါ့ကိုဆရာချန်လို့ခေါ်နိုင်တယ်။'' ချန်အန်းကပြောပြီးတာနဲ့ကျောင်းသား၃၆ယောက်နာမည်စာရင်းကိုကြည့်လိုက်သည်။ထိုထဲမှာချန်ယန်းပါပေမဲ့လို့ဒီနေ့တော့အတန်းထဲမရှိပေ။ ချန်အန်းဟန့်ခနဲနှာမှုတ်လိုက်သည်။ဒီကောင်လေးကသူ့ကိုပြောတော့အတန်းမပြေးပါဘူးဘာလေးနဲ့အခုတော့နေရာမှာမရှိဘူး။ ချန်အန်းကကျောင်းသားတွေကိုဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီးသူနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံသည့်ကျောင်းသားတိုင်းကတုန်တက်သွားကြပြီးဓားပျံတစ်စင်းရင်ထဲဝင်လာသလိုခံစားလိုက်ကြရသည်။
''အခုချက်ချင်းတန်းစီကြစမ်း!"
''ဟုတ်!"
ကျောင်းသားတွေကချန်အန်းအရှိအဝါကိုကြောက်ကြောက်နဲ့အပြေးလေးတန်းစီလိုက်ကြသည်။စိတ်ထဲမှာတော့ဘာလို့ဆရာအသစ်ပြောင်းတာလဲ ။ ရုပ်ကြည့်တော့သဘောကောင်းမယ့်ပုံနဲ့လူကဘာလို့ဒီလောက်ကြောက်စရာကောင်းအောင်စကားပြောတတ်တာလဲဆိုပြီးသိချင်နေကြသည်။
'' တောင်းပန်ပါတယ် ''
ချန်အန်းသူ့ပထမနေ့ရဲ့ roll callစခေါ်မယ့်အချိန်မှာပဲနောက်ကျနေတဲ့ကျောင်းသားတစ်ချိူ့ကဟောဟဲဟောဟဲနဲ့အခန်းထဲပြေးဝင်လာကြသည်။ သူတို့မှာဆရာပြောင်းသွားတာသတိတောင်မထားမိကြသေးပေ။
ချန်အန်းကျောင်းသားလေးတွေကိုကြည့်လိုက်ပြီးမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကိုမြင်တော့ နှုတ်ခမ်းစွန်းကော့ရုံပြုံးလိုက်သည်။ ''မင်းတို့အိမ်မှာနာရီမရှိလို့လား။ ခြေထောက်ခေါက်နေလို့လား။''
ကျောင်းသားတွေလည်းအသံကြားရာကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ထိုကောင်မလေးကလည်းစကားပြောနေတဲ့သူ့ကိုမြင်တော့မျက်လုံးပြူးသွားပြီးသူမမျက်လုံးများကိုပင်မယုံသင်္ကါပွတ်မိလိုက်သေးသည်။
''ဦးလေး ချန်?'' ချန်အန်းအိမ်မှာအိမ်အကူလုပ်နေတဲ့ဝမ်လီကမယုံနိုင်ပင်ဖြစ်သွားသည်။ ဦးလေးချန်လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်လောက်ကUSကပြန်လာပြီလို့တော့သူမကြားသားပဲ။သူမစိတ်ထဲမှာချန်အန်းလိုလူက နိုင်ငံတကာစီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို ဒေါ်လာဘီလီယံနဲ့ချီအလုပ်လုပ်ပြီးကိုယ်ရံတော်တစ်အုပ်ကြီးနဲ့သွားလာတဲ့သူလို့ထင်ထားတာလေ။အခုတက္ကသိုလ်မှာ gymယူနီဖောင်းဝတ်ပြီးဘာလာလုပ်တာလဲ။
သူမကထပ်ပြီးချန်အန်းရဲ့ဝတ်စုံ၊ဖိနပ်၊လက်ကနာရီကိုကြည့်ပြီးစိတ်ထဲမှတ်ချက်ပေးလိုက်သေးသည်။ Gym ထဲမှာတောင် ဦးလေးချန်တို့က Luxury brandတွေချည်းဝတ်ထားတုန်းပဲ။ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့လိုက်ဖက်လားမလိုက်ဖက်လားဂရုကိုမစိုက်ဘူး။
'' ချန်ကငါ့ရဲ့မျိူးရိုး။မင်းတို့ငါ့ကိုဆရာချန်လို့ခေါ်နိုင်တယ်။ဒီနေ့ကငါ့ရဲ့ပထမဦးဆုံးအတန်းကိုင်တဲ့နေ့ပဲ။ဒါပေမဲ့ပထမနေ့မှာတင်နောက်ကျနေတာမကောင်းဘူးမလား။ '' ဆောင်းဦးကိုရောက်နေပြီဆိုပေမယ့်ချန်အန်းအပြုံးကတော့နွေဦးလိုနွေးထွေးမှုလေးသယ်ဆောင်လာသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ ဝမ်လီကတော့ကျောစိမ့်လွန်းလို့တုန်နေသည်။
'' ဆရာချန် နောက်ခါကျမဘယ်တော့မှနောက်မကျတော့ပါဘူး။'' ဝမ်လီကနဖူးနဲ့ဒူးထိမတပ်ဦးညွှတ်တောင်းပန်လိုက်တော့နံဘေးကလူတွေပါကြောင်ကုန်ကြသည်။ဒီလောက်ကြီးလိုလို့လား။
ချန်အန်းကရယ်ရင်းမတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
''ငါကပုံမှန်ဆိုသဘောကောင်းတဲ့လူပါ။ဒါပေမဲ့တစ်ချိူ့ကျောင်းသားတွေကတော့သတိပေးစရာလိုနေတယ်။အတန်းပြေးတာနောက်ကျတာတွေကိုငါ့အတန်းမှာခွင့်မလွတ်ဘူး။ဒီနေ့ကပထမဦးဆုံးနေ့ဆိုတော့ရှိစေတော့။''
တံခါးဝမှာရပ်နေတဲ့ကျောင်းသားတွေကအသက်ရှူချောင်သွားကြပေမယ့်ဝမ်လီတစ်ယောက်တည်းကသာချန်အန်းကဒီလောက်လွယ်တဲ့သူမဟုတ်မှန်းသိထားသည်။ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။
''Gym ထဲကပစ္စည်းတွေကဟောင်းနေလို့ကျောင်းကိုအသစ်လဲပေးဖို့တောင်းထားတယ်။နောက်ကျတဲ့သူတွေကအဟောင်းတွေကိုအပြင်ထုတ်ပြီးအသစ်တွေကိုအထဲထည့်လိုက်ကြ''
ချန်အန်းကနံဘေးကစာရွက်ကိုယူလိုက်ပြီးထောင်ပြလိုက်သည်။ ''မင်းတို့ဒီစာရွက်ထဲကပုံအတိုင်းပစ္စည်းတွေကိုပြန်ထားရမယ်ဟုတ်ပြီလား။''
ထရပ်ကားနှစ်စီးကအခန်းအပြင်မှာဆိုက်လာတာကိုမြင်တော့တစ်ချိန်ထဲနဲ့ဒီပစ္စည်းတွေသယ်လို့ရွေ့လို့မပြီးမှာအားလုံးနားလည်လိုက်ကြသည်။
စာဂျပိုးရုပ်မျက်နဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ကလက်ကလေးထောင်ပြီးချန်အန်းကိုလှမ်းမေးလိုက်သည်။ ''မစ္စတာချန်ကျတော်တို့အတန်းချိန်အတွင်းအပြီးမရွေ့နိုင်ရင်ရော?''
''ဒါဆိုပြီးမှအတန်းဆင်းကြလေ။''
''စိတ်မရှိပါနဲ့ ဆရာချန်ကျတော်ကနောက်လမှာနိုင်ငံတကာသခင်္ျ ာပြိုင်ပွဲဝင်ဖို့ရှိတာအခုဒီအတန်းထဲလာတာအချိန်တွေတော်တော်ဖြုန်းနေပြီ။အတန်းကိုသူ့အချိန်နဲ့သူသိမ်းပေးပါ။''
ဝမ်လီကစိတ်မကောင်းစွာမျက်လုံးလေးမှိတ်ထားလိုက်သည်။နင်တော့သေပြီအကောင်ရေ။
''အိုးးး မင်းကPEအတန်းထဲလာရတာအချိန်ဖြုန်းနေတယ်လို့တွေးတယ်ပေါ့လေ''
ချန်အန်းအပြုံးတုလေးနဲ့စာဂျပိုးလေးဆီခပ်မှန်မှန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ကျောင်းသားလေးကတော့သူနီးလာလေကျောက်ရုပ်ကြီးလိုရပ်ပြီးတံတွေးတောင်ခက်ခက်ခဲခဲမြိုချရလေဖြစ်နေသည်။ ချန်အန်းကကျောင်းသားလေးကိုဘလိတ်ဓားလိုအကြည့်နဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး '' မင်းကိုမင်းပြန်ကြည့်ဦး။အသက်၂၀ရှိနေပြီပိန်လိုက်တာမှဝါးတူလိုပဲ။လူတွေကမင်းကိုမူကြိုကျောင်းသားလို့တောင်ထင်နေဦးမယ်။သေချာတာကမင်းမိန်းကလေးနဲ့လက်တောင်မကိုင်ရသေးဘူးမလား''
''ငါဘာလို့သိလဲသိချင်လား။ဘာလို့ဆိုဘယ်မိန်းကလေးကမှသူကတောင်ပြန်ကာကွယ်ပေးနေရမယ့် လေတိုက်တာနဲ့လွင့်သွားတဲ့ယောက်ျားလေးမျိူးကိုမကြိုက်လို့ပဲ။ အဆင့်ကောင်းတာကမင်းကိုမကယ်နိုင်ဘူး။မိန်းကလေးတွေတင်မကဘူးမင်းကျောင်းပြီးလို့အလုပ်ခွင်ထဲဝင်တဲ့အခါမင်းလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကအထင်သေးမယ်။မင်းသူဌေးကမင်းကိုအားမကိုးရဘူးလို့မြင်လိမ့်မယ်။''
မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီမြန်းနေပြီဖြစ်တဲ့ကျောင်းသားလေးကိုချန်အန်းကိုပုခုံးပုတ်လိုက်သည်။ ''မိတ်ဆွေလေးငါ့ကိုစကားပြောရင်ကြည့်ပြော။မင်းကုိဒီအတန်းကအလွှတ်ပေးလိမ့်မယ်လို့မင်းထင်နေတာလား။သင်ရိုးမှတ်တမ်းလက်မှတ်မပါဘဲမင်းဘွဲ့မရနိုင်ဘူး။ဘွဲ့မရဘဲနဲ့မင်းအလုပ်မရနိုင်ဘူး။''
'' ခင်ဗျားကခြိမ်းခြောက်နေတာပဲ!"
စာကြမ်းပိုးကျောင်းသားလေးမှာသူ့ဘဝတွင်တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှဤသို့မအော်ခဲ့ဖူးသော်လည်းအခုချန်အန်းစကားကိုကြားပြီးရုတ်တရပ်ပြန်အော်မိသွားသည်။
ချန်အန်းအမူအရာကတော့အေးစက်သွားပြီးကျောင်းသားလေးကိုထပ်ပြောပြန်သည်။''ဟုတ်တယ်ငါမင်းကိုခြိမ်းခြောက်နေတာပဲ။အရင်ခေတ်ကလိုသာဆိုမင်းငါ့ကိုအခုလိုပြန်ပြောနိုင်မယ့်အစားကြမ်းပြင်မှာဝါးလျားမှောက်နေရလောက်ပြီ''
''ဘာလုပ်နေတာလဲ။ ခုချက်ချင်းထလေ'' ချန်အန်းကကျောင်းသားလေးကိုတစ်ချက်ကန်လိုက်သည်။စာကြမ်းပိုးလေးမှာပိန်ချိချိမို့ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲကျသွားသည်။ အနိုင်ကျင့်ခံရသည့်ဒေါသစိတ်နဲ့မျက်ရည်များလည်းကျလာသည်။
''ခင်ဗျားဘာလို့ကျောင်းသားကိုရိုက်ရတာလဲ'' နောက်ထပ်အရပ်ရှည်ရှည် ခပ်ပိန်ပိန်ကောင်လေးတစ်ယောက်ကထလာပြီးလဲကျသွားတဲ့စာကြမ်းပိုးလေးကိုထူပေးလိုက်သည်။ ''ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။နာသွားလား'' ဘာညာနဲ့သူအရိုက်ခံရသလိုစိုးရိမ်မှုအပြည့်ပင်။
'' မင်းကတော်တော်အဖြစ်သည်းနေတာပဲငါသူ့ကိုရိုက်တာမဟုတ်ဘူးပညာပေးနေတာ'' ချန်အန်းအနေနဲ့သူ့ဘက်သူကြည့်ရင်မမှားဘာလို့ဆိုဒါကလုဖုန်းကိုသူသင်ပေးတုန်းကထက်စာရင်အများကြီးလျော့ထားတာမို့လေ။
'' လူကိုရိုက်တာကိုကမဟုတ်တာပဲ။ကျတော်ပါချူပ်နဲ့တိုင်ပြောမယ်'' အရပ်ရှည်ရှည်ကောင်လေးကပြောရင်းနဲ့စာကြမ်းပိုးလေးကိုပါဆွဲထုတ်သွားသည်။
''မလုပ်နဲ့မလုပ်နဲ့'' ဝမ်လီကအမြန်ပြေးလာပြီးသူတို့ကိုတားလိုက်သည်။သူမချန်အန်းကိုစိုးရိမ်လို့တားတာတော့မဟုတ်သူတို့နှစ်ယောက်ကိုစိုးရိမ်လို့တားခြင်းဖြစ်သည်။
'' မင်းတို့အားလုံးကိုဒီေန့သင်ခန်းစာတစ်ခုသင်ပေးမယ်။အဲ့တာက 'မိမိကိုယ်သာအရေးကြီးဆုံးလို့ထင်နေတဲ့သူတွေလက်တွေ့မှာဖင်ကန်ခံရခြင်း' ဆိုတာပဲ။''
ချန်အန်းကကြောက်လို့တုန်နေတဲ့ကျောင်းသားတွေဖက်ကနေဒေါသကြောင့်တုန်နေတဲ့ကျောင်းသားလေးဆီတစ်ဖန်ပြန်လှည့်လိုက်သည်။
'' ပါချူပ်ကြီးဆီသွားချင်သပါဆိုလည်းသွားလေ။ဒါပေမဲ့မင်းတို့ interpolအထိတက်တိုင်ရင်တောင်ဘယ်သူမှမကူညီပေးမှာတော့သေချာတယ်။''
''မင်းတို့ကကိုယ့်ဆရာကိုမလေးစားဘဲ မင်းတို့ကိုပြန်လေးစားမှုပေးတာတော့လိုချင်တယ်ပေါ့။မင်းတို့တကယ်ပဲပိန်းတာလားကိုယ့်ကိုယ်ကိုလောကကြီးရဲ့အရှင်သခင်လို့ထင်နေတာလား။'' ချန်အန်းကအပြင်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပြီး
''သွား အပြင်မှာအပတ်၂၀ပြေး။မပြီးမချင်းမရပ်နဲ့။မင်းတို့အခုထွက်သွားချင်သွားလို့တော့ရတယ်။ဒါပေမဲ့ငါပြောတာကိုမှတ်ထားမင်းတို့ဘယ်လောက်ပဲအမှတ်ကောင်းကောင်းရခဲ့ဖူးပါစေဒီအတန်းကိုလစ်ရင်တော့ အတန်းအောင်လက်မှတ်မရဘူး။ အဲ့တာမရရင်မင်းတို့ဘွဲ့လည်းမရနိုင်ဘူး။မယုံဘူးဆိုရင်စမ်းကြည့်လိုက်ပေါ့။''
ချန်အန်းကအတန်းသားတွေဖက်တစ်ဖန်ပြန်လှည့်လိုက်ပြီး ''မင်းတို့အားလုံးကအခုပဲပစ္စည်းတွေသယ်ဖို့လုပ်ကြ။ ဒီနေ့အတန်းမတက်တဲ့သူတွေကိုလည်းပြောထားလိုက်။ဘွဲ့လိုချင်ရင်နောက်အတန်းကိုလစ်ဖို့တော့မကြံနဲ့လို့။ဟုတ်ပြီလား။ပြသာနာရှိလား'' ချန်အန်းကပြောပြီးတော့ပြုံးရင်းတပည့်တွေကိုကြည့်လိုက်သည်။
21042023
တကယ်တော့ဒီအပိုင်းခေါင်းစဥ်က 'ငွေအားကိုးနဲ့ဆရာဆိုး' ဖြစ်သင့်တာ 🙄
အခန္း(၁၅၀) မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာဆရာသစ္
မူႀကိဳမွာျဖစ္ျဖစ္တကၠသိုလ္မွာျဖစ္ျဖစ္PE Classဆိုတာေက်ာင္းသားေတြမႀကိဳက္ဆုံးအတန္းပဲ။ ဒီလိုတကၠသိုလ္ႀကီးမ်ိဴးဆိုပိုဆိုးတာေပါ့။PEဆိုတာအတန္းလစ္လို႔ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ပဲေလ။ မဟုတ္ရင္လည္းေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနလို႔ရတဲ့အတန္းပဲေ႐ြးေလ့ရွိၾကတယ္။ဒီလိုကိုယ္ကာယကိုပင္ပင္ပန္းပန္းအသုံးခ်ရတဲ့အတန္းကေတာ့ေဝးေဝးေရွာင္စရာေပါ့။
ဘတ္စကတ္ေဘာ၊ၾကက္ေတာင္၊ေရကူးတို႔နာမည္ႀကီးအားကစားေတြပါမွသာေက်ာင္းသားေတြေ႐ြးၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ထုံးစံအတိုင္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားစုႀကီးဟာ Gymခန္းထဲကိုဝင္လာၾကသည္။အခန္းထဲရွိသူစိမ္းလူကိုျမင္ေတာ့အျခားအတန္းကလူေနမယ္ဆိုၿပီး ခ်န္အန္းကိုအဖတ္မလုပ္ၾကေပ။ မိန္းကေလးတစ္ခ်ိဴ႕ကေတာ့အုပ္စုဖြဲ႕တီးတိုးေျပာေနၾကသည္။
'' ငါေတာ့ ေနာက္ semester က်ရင္ဘတ္စကတ္ေဘာအတန္းပဲယူေတာ့မယ္။ အဆင္ေလးေတြမွတအားပဲဟယ္။ဆရာကလည္းေသာက္ရမ္းဖိုင္းတာ။''
''ဆုေတာင္းတိုင္းရဖို႔ေတာ့ေမွ်ာ္လင့္ပါရဲ႕။ သိတဲ့အတိုင္း selection system ဖြင့္တာနဲ႕ ေက်ာင္း မွာေနတဲ့သူေတြကအရင္ယူသြားၾကတာေလ ။ ငါတို႔ေက်ာင္းအင္တာနက္ႀကီးလိုင္းေကာင္းပုံနဲ႕ေတာ့အႂကြင္းအက်န္ပဲငါတို႔ရမွာေပါ့''
'' ေနပါဦးဟဲ့ ငါတို႔အတန္းထဲမွာလည္းအဆင္ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိပါေသးတယ္။မွတ္မိလားခ်န္ယန္းဆိုတာေလ။ငါဟိုေန႕ကသူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ ဘုရားေရတကယ္သြားေရက်စရာသိလား''
'' ဟူး...ငါကေတာ့ ေရကူးအားကစားအတန္းကလူျပည့္သြားလို႔ ဒီကာယအတန္းကိုခ်န္ယန္းနာမည္ျမင္တာနဲ႕ဝင္လိုက္တာဟယ္။ ႏွစ္စတည္းကသူ႕ကိုအျမႇီးေတာင္မျမင္ရပါဘူးေတာ္''
မိန္းကေလးေတြအတင္းတုပ္ေနၾကတုန္းေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းျမည္သြားၾကေပမဲ့ ဆရာမလာေသးဘူးထင္ၿပီးေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက အခန္းထဲျပန့္ႀကဲေနၾကတုန္းပင္။
'' ဒီအတန္းထဲမွာအတန္းသား၃၆ေယာက္ရွိတာအခု roll call ေခၚမယ္။''
ဆုံလည္ထိုင္ခုံမွာအေတာ္ၾကာေအာင္ထိုင္ေနတာျဖစ္တဲ့သူစိမ္းဆီကအသံၾကားေတာ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလုံးလွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ခ်န္အန္းကၿပဳံးလိုက္ၿပီး ''ေဆာ္ရီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုမိတ္ဆက္ေပးဖို႔က်န္သြားတယ္။ ငါကဒီေန႕ကစၿပီးမင္းတို႔ဆရာပဲ။''
'' က်ေတာ္တို႔ဆရာခ်မ္းကေရာ?''
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမဝံမရဲအသံေသးေသးျဖင့္ေမးလိုက္သည္။ ဆရာခ်မ္းကအရင္PEဆရာျဖစ္သည္။သူက သေဘာေကာင္းသူျဖစ္ၿပီးေက်ာင္းသားေတြအတန္းလစ္တာလည္းအေရးမလုပ္သလို roll callလည္းေခၚေလ့မရွိေပ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြစိတ္မဝင္စားတာသိလို႔စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာၿပီးတာနဲ႕လႊတ္ေပးထားတတ္သည္။
'' ဆရာခ်မ္းကမသင္ေတာ့ဘူး။ဒါနဲ႕ငါ့မ်ိဴးရိုးခ်န္ မင္းတို႔ငါ့ကိုဆရာခ်န္လို႔ေခၚနိုင္တယ္။'' ခ်န္အန္းကေျပာၿပီးတာနဲ႕ေက်ာင္းသား၃၆ေယာက္နာမည္စာရင္းကိုၾကည့္လိုက္သည္။ထိုထဲမွာခ်န္ယန္းပါေပမဲ့လို႔ဒီေန႕ေတာ့အတန္းထဲမရွိေပ။ ခ်န္အန္းဟန့္ခနဲႏွာမႈတ္လိုက္သည္။ဒီေကာင္ေလးကသူ႕ကိုေျပာေတာ့အတန္းမေျပးပါဘူးဘာေလးနဲ႕အခုေတာ့ေနရာမွာမရွိဘူး။ ခ်န္အန္းကေက်ာင္းသားေတြကိုေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးသူနဲ႕အၾကည့္ခ်င္းဆုံသည့္ေက်ာင္းသားတိုင္းကတုန္တက္သြားၾကၿပီးဓားပ်ံတစ္စင္းရင္ထဲဝင္လာသလိုခံစားလိုက္ၾကရသည္။
''အခုခ်က္ခ်င္းတန္းစီၾကစမ္း!"
''ဟုတ္!"
ေက်ာင္းသားေတြကခ်န္အန္းအရွိအဝါကိုေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕အေျပးေလးတန္းစီလိုက္ၾကသည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ဘာလို႔ဆရာအသစ္ေျပာင္းတာလဲ ။ ႐ုပ္ၾကည့္ေတာ့သေဘာေကာင္းမယ့္ပုံနဲ႕လူကဘာလို႔ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္စကားေျပာတတ္တာလဲဆိုၿပီးသိခ်င္ေနၾကသည္။
'' ေတာင္းပန္ပါတယ္ ''
ခ်န္အန္းသူ႕ပထမေန႕ရဲ႕ roll callစေခၚမယ့္အခ်ိန္မွာပဲေနာက္က်ေနတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဴ႕ကေဟာဟဲေဟာဟဲနဲ႕အခန္းထဲေျပးဝင္လာၾကသည္။ သူတို႔မွာဆရာေျပာင္းသြားတာသတိေတာင္မထားမိၾကေသးေပ။
ခ်န္အန္းေက်ာင္းသားေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္ၿပီးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုျမင္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းစြန္းေကာ့႐ုံၿပဳံးလိုက္သည္။ ''မင္းတို႔အိမ္မွာနာရီမရွိလို႔လား။ ေျခေထာက္ေခါက္ေနလို႔လား။''
ေက်ာင္းသားေတြလည္းအသံၾကားရာကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ထိုေကာင္မေလးကလည္းစကားေျပာေနတဲ့သူ႕ကိုျမင္ေတာ့မ်က္လုံးျပဴးသြားၿပီးသူမမ်က္လုံးမ်ားကိုပင္မယုံသကၤါပြတ္မိလိုက္ေသးသည္။
''ဦးေလး ခ်န္?'' ခ်န္အန္းအိမ္မွာအိမ္အကူလုပ္ေနတဲ့ဝမ္လီကမယုံနိုင္ပင္ျဖစ္သြားသည္။ ဦးေလးခ်န္လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္ကUSကျပန္လာၿပီလို႔ေတာ့သူမၾကားသားပဲ။သူမစိတ္ထဲမွာခ်န္အန္းလိုလူက နိုင္ငံတကာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ေဒၚလာဘီလီယံနဲ႕ခ်ီအလုပ္လုပ္ၿပီးကိုယ္ရံေတာ္တစ္အုပ္ႀကီးနဲ႕သြားလာတဲ့သူလို႔ထင္ထားတာေလ။အခုတကၠသိုလ္မွာ gymယူနီေဖာင္းဝတ္ၿပီးဘာလာလုပ္တာလဲ။
သူမကထပ္ၿပီးခ်န္အန္းရဲ႕ဝတ္စုံ၊ဖိနပ္၊လက္ကနာရီကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္ထဲမွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ေသးသည္။ Gym ထဲမွာေတာင္ ဦးေလးခ်န္တို႔က Luxury brandေတြခ်ည္းဝတ္ထားတုန္းပဲ။ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕လိုက္ဖက္လားမလိုက္ဖက္လားဂ႐ုကိုမစိုက္ဘူး။
'' ခ်န္ကငါ့ရဲ႕မ်ိဴးရိုး။မင္းတို႔ငါ့ကိုဆရာခ်န္လို႔ေခၚနိုင္တယ္။ဒီေန႕ကငါ့ရဲ႕ပထမဦးဆုံးအတန္းကိုင္တဲ့ေန႕ပဲ။ဒါေပမဲ့ပထမေန႕မွာတင္ေနာက္က်ေနတာမေကာင္းဘူးမလား။ '' ေဆာင္းဦးကိုေရာက္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ခ်န္အန္းအၿပဳံးကေတာ့ႏြေဦးလိုႏြေးေထြးမႈေလးသယ္ေဆာင္လာေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ဝမ္လီကေတာ့ေက်ာစိမ့္လြန္းလို႔တုန္ေနသည္။
'' ဆရာခ်န္ ေနာက္ခါက်မဘယ္ေတာ့မွေနာက္မက်ေတာ့ပါဘူး။'' ဝမ္လီကနဖူးနဲ႕ဒူးထိမတပ္ဦးၫႊတ္ေတာင္းပန္လိုက္ေတာ့နံေဘးကလူေတြပါေၾကာင္ကုန္ၾကသည္။ဒီေလာက္ႀကီးလိုလို႔လား။
ခ်န္အန္းကရယ္ရင္းမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
''ငါကပုံမွန္ဆိုသေဘာေကာင္းတဲ့လူပါ။ဒါေပမဲ့တစ္ခ်ိဴ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့သတိေပးစရာလိုေနတယ္။အတန္းေျပးတာေနာက္က်တာေတြကိုငါ့အတန္းမွာခြင့္မလြတ္ဘူး။ဒီေန႕ကပထမဦးဆုံးေန႕ဆိုေတာ့ရွိေစေတာ့။''
တံခါးဝမွာရပ္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကအသက္ရႉေခ်ာင္သြားၾကေပမယ့္ဝမ္လီတစ္ေယာက္တည္းကသာခ်န္အန္းကဒီေလာက္လြယ္တဲ့သူမဟုတ္မွန္းသိထားသည္။ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။
''Gym ထဲကပစၥည္းေတြကေဟာင္းေနလို႔ေက်ာင္းကိုအသစ္လဲေပးဖို႔ေတာင္းထားတယ္။ေနာက္က်တဲ့သူေတြကအေဟာင္းေတြကိုအျပင္ထုတ္ၿပီးအသစ္ေတြကိုအထဲထည့္လိုက္ၾက''
ခ်န္အန္းကနံေဘးကစာ႐ြက္ကိုယူလိုက္ၿပီးေထာင္ျပလိုက္သည္။ ''မင္းတို႔ဒီစာ႐ြက္ထဲကပုံအတိုင္းပစၥည္းေတြကိုျပန္ထားရမယ္ဟုတ္ၿပီလား။''
ထရပ္ကားႏွစ္စီးကအခန္းအျပင္မွာဆိုက္လာတာကိုျမင္ေတာ့တစ္ခ်ိန္ထဲနဲ႕ဒီပစၥည္းေတြသယ္လို႔ေ႐ြ႕လို႔မၿပီးမွာအားလုံးနားလည္လိုက္ၾကသည္။
စာဂ်ပိဳး႐ုပ္မ်က္နဲ႕ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလက္ကေလးေထာင္ၿပီးခ်န္အန္းကိုလွမ္းေမးလိုက္သည္။ ''မစၥတာခ်န္က်ေတာ္တို႔အတန္းခ်ိန္အတြင္းအၿပီးမေ႐ြ႕နိုင္ရင္ေရာ?''
''ဒါဆိုၿပီးမွအတန္းဆင္းၾကေလ။''
''စိတ္မရွိပါနဲ႕ ဆရာချန်ကျတော်ကနောက်လမှာနိုင်ငံတကာသခင်္ျ ာၿပိဳင္ပြဲဝင္ဖို႔ရွိတာအခုဒီအတန္းထဲလာတာအခ်ိန္ေတြေတာ္ေတာ္ျဖဳန္းေနၿပီ။အတန္းကိုသူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူသိမ္းေပးပါ။''
ဝမ္လီကစိတ္မေကာင္းစြာမ်က္လုံးေလးမွိတ္ထားလိုက္သည္။နင္ေတာ့ေသၿပီအေကာင္ေရ။
''အိုးးး မင္းကPEအတန္းထဲလာရတာအခ်ိန္ျဖဳန္းေနတယ္လို႔ေတြးတယ္ေပါ့ေလ''
ခ်န္အန္းအၿပဳံးတုေလးနဲ႕စာဂ်ပိဳးေလးဆီခပ္မွန္မွန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ေက်ာင္းသားေလးကေတာ့သူနီးလာေလေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလိုရပ္ၿပီးတံေတြးေတာင္ခက္ခက္ခဲခဲၿမိဳခ်ရေလျဖစ္ေနသည္။ ခ်န္အန္းကေက်ာင္းသားေလးကိုဘလိတ္ဓားလိုအၾကည့္နဲ႕ၾကည့္လိုက္ၿပီး '' မင္းကိုမင္းျပန္ၾကည့္ဦး။အသက္၂၀ရွိေနၿပီပိန္လိုက္တာမွဝါးတူလိုပဲ။လူေတြကမင္းကိုမူႀကိဳေက်ာင္းသားလို႔ေတာင္ထင္ေနဦးမယ္။ေသခ်ာတာကမင္းမိန္းကေလးနဲ႕လက္ေတာင္မကိုင္ရေသးဘူးမလား''
''ငါဘာလို႔သိလဲသိခ်င္လား။ဘာလို႔ဆိုဘယ္မိန္းကေလးကမွသူကေတာင္ျပန္ကာကြယ္ေပးေနရမယ့္ ေလတိုက္တာနဲ႕လြင့္သြားတဲ့ေယာက္်ားေလးမ်ိဴးကိုမႀကိဳက္လို႔ပဲ။ အဆင့္ေကာင္းတာကမင္းကိုမကယ္နိုင္ဘူး။မိန္းကေလးေတြတင္မကဘူးမင္းေက်ာင္းၿပီးလို႔အလုပ္ခြင္ထဲဝင္တဲ့အခါမင္းလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကအထင္ေသးမယ္။မင္းသူေဌးကမင္းကိုအားမကိုးရဘူးလို႔ျမင္လိမ့္မယ္။''
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီျမန္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းသားေလးကိုခ်န္အန္းကိုပုခုံးပုတ္လိုက္သည္။ ''မိတ်ဆွေလေးငါ့ကိုစကားပြောရင်ကြည့်ပြော။မင်းကုိဒီအတန်းကအလွှတ်ပေးလိမ့်မယ်လို့မင်းထင်နေတာလား။သင်ရိုးမှတ်တမ်းလက်မှတ်မပါဘဲမင်းဘွဲ့မရနိုင်ဘူး။ဘွဲ့မရဘဲနဲ့မင်းအလုပ်မရနိုင်ဘူး။''
'' ခင္ဗ်ားကၿခိမ္းေျခာက္ေနတာပဲ!"
စာၾကမ္းပိုးေက်ာင္းသားေလးမွာသူ႕ဘဝတြင္တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွဤသို႔မေအာ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္းအခုခ်န္အန္းစကားကိုၾကားၿပီး႐ုတ္တရပ္ျပန္ေအာ္မိသြားသည္။
ခ်န္အန္းအမူအရာကေတာ့ေအးစက္သြားၿပီးေက်ာင္းသားေလးကိုထပ္ေျပာျပန္သည္။''ဟုတ္တယ္ငါမင္းကိုၿခိမ္းေျခာက္ေနတာပဲ။အရင္ေခတ္ကလိုသာဆိုမင္းငါ့ကိုအခုလိုျပန္ေျပာနိုင္မယ့္အစားၾကမ္းျပင္မွာဝါးလ်ားေမွာက္ေနရေလာက္ၿပီ''
''ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ခုခ်က္ခ်င္းထေလ'' ခ်န္အန္းကေက်ာင္းသားေလးကိုတစ္ခ်က္ကန္လိုက္သည္။စာၾကမ္းပိုးေလးမွာပိန္ခ်ိခ်ိမို႔ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲက်သြားသည္။ အနိုင္က်င့္ခံရသည့္ေဒါသစိတ္နဲ႕မ်က္ရည္မ်ားလည္းက်လာသည္။
''ခင္ဗ်ားဘာလို႔ေက်ာင္းသားကိုရိုက္ရတာလဲ'' ေနာက္ထပ္အရပ္ရွည္ရွည္ ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကထလာၿပီးလဲက်သြားတဲ့စာၾကမ္းပိုးေလးကိုထူေပးလိုက္သည္။ ''ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။နာသြားလား'' ဘာညာနဲ႕သူအရိုက္ခံရသလိုစိုးရိမ္မႈအျပည့္ပင္။
'' မင္းကေတာ္ေတာ္အျဖစ္သည္းေနတာပဲငါသူ႕ကိုရိုက္တာမဟုတ္ဘူးပညာေပးေနတာ'' ခ်န္အန္းအေနနဲ႕သူ႕ဘက္သူၾကည့္ရင္မမွားဘာလို႔ဆိုဒါကလုဖုန္းကိုသူသင္ေပးတုန္းကထက္စာရင္အမ်ားႀကီးေလ်ာ့ထားတာမို႔ေလ။
'' လူကိုရိုက္တာကိုကမဟုတ္တာပဲ။က်ေတာ္ပါခ်ဴပ္နဲ႕တိုင္ေျပာမယ္'' အရပ္ရွည္ရွည္ေကာင္ေလးကေျပာရင္းနဲ႕စာၾကမ္းပိုးေလးကိုပါဆြဲထုတ္သြားသည္။
''မလုပ္နဲ႕မလုပ္နဲ႕'' ဝမ္လီကအျမန္ေျပးလာၿပီးသူတို႔ကိုတားလိုက္သည္။သူမခ်န္အန္းကိုစိုးရိမ္လို႔တားတာေတာ့မဟုတ္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုစိုးရိမ္လို႔တားျခင္းျဖစ္သည္။
'' မင္းတို႔အားလုံးကိုဒီေန့သင်ခန်းစာတစ်ခုသင်ပေးမယ်။အဲ့တာက 'မိမိကိုယ္သာအေရးႀကီးဆုံးလို႔ထင္ေနတဲ့သူေတြလက္ေတြ႕မွာဖင္ကန္ခံရျခင္း' ဆိုတာပဲ။''
ခ်န္အန္းကေၾကာက္လို႔တုန္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဖက္ကေနေဒါသေၾကာင့္တုန္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေလးဆီတစ္ဖန္ျပန္လွည့္လိုက္သည္။
'' ပါခ်ဴပ္ႀကီးဆီသြားခ်င္သပါဆိုလည္းသြားေလ။ဒါေပမဲ့မင္းတို႔ interpolအထိတက္တိုင္ရင္ေတာင္ဘယ္သူမွမကူညီေပးမွာေတာ့ေသခ်ာတယ္။''
''မင္းတို႔ကကိုယ့္ဆရာကိုမေလးစားဘဲ မင္းတို႔ကိုျပန္ေလးစားမႈေပးတာေတာ့လိုခ်င္တယ္ေပါ့။မင္းတို႔တကယ္ပဲပိန္းတာလားကိုယ့္ကိုယ္ကိုေလာကႀကီးရဲ႕အရွင္သခင္လို႔ထင္ေနတာလား။'' ခ်န္အန္းကအျပင္ကိုလက္ညွိုးထိုးျပလိုက္ၿပီး
''သြား အျပင္မွာအပတ္၂၀ေျပး။မၿပီးမခ်င္းမရပ္နဲ႕။မင္းတို႔အခုထြက္သြားခ်င္သြားလို႔ေတာ့ရတယ္။ဒါေပမဲ့ငါေျပာတာကိုမွတ္ထားမင္းတို႔ဘယ္ေလာက္ပဲအမွတ္ေကာင္းေကာင္းရခဲ့ဖူးပါေစဒီအတန္းကိုလစ္ရင္ေတာ့ အတန္းေအာင္လက္မွတ္မရဘူး။ အဲ့တာမရရင္မင္းတို႔ဘြဲ႕လည္းမရနိုင္ဘူး။မယုံဘူးဆိုရင္စမ္းၾကည့္လိုက္ေပါ့။''
ခ်န္အန္းကအတန္းသားေတြဖက္တစ္ဖန္ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး ''မင္းတို႔အားလုံးကအခုပဲပစၥည္းေတြသယ္ဖို႔လုပ္ၾက။ ဒီေန႕အတန္းမတက္တဲ့သူေတြကိုလည္းေျပာထားလိုက္။ဘြဲ႕လိုခ်င္ရင္ေနာက္အတန္းကိုလစ္ဖို႔ေတာ့မႀကံနဲ႕လို႔။ဟုတ္ၿပီလား။ျပသာနာရွိလား'' ခ်န္အန္းကေျပာၿပီးေတာ့ၿပဳံးရင္းတပည့္ေတြကိုၾကည့္လိုက္သည္။
21042023
တကယ္ေတာ့ဒီအပိုင္းေခါင္းစဥ္က 'ေငြအားကိုးနဲ႕ဆရာဆိုး' ျဖစ္သင့္တာ 🙄