အခန်း (၁၃၄) ဘိုင့်ဘိုင်
တင်းရှန်းမနေ့ကကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်ပါ။အတိအကျပြောရလျင်လုံးဝမအိပ်လိုက်ရပါ။
သူ့ရဲ့အထူးလေ့ကျင့်ရေးအတွေ့အကြုံတွေအရသူဟာသာမန်သူတွေထက်နိုးနိုးကြားကြားရှိတာလည်းပါသည်။ ညရဲ့ပထမပိုင်းကတော့သိပ်မဆိုးလှဟုပြောရမည်။နောက်တစ်ပိုင်းမှာတော့တစ်စုံတစ်ယောက်ကသူ့ဘေးကိုကပ်ကပ်လာပြီး တို့တိတို့တိလုပ်လာသည်။
ကြီးမြတ်လှတဲ့မြေခွေးအိုကြီးဟာအိပ်တဲ့အချိန်မှာတော့ သိပ်မကြီးမြတ်လှပေ။ ရိုင်းပြလွန်းတာတော့မဟုတ်ပေမယ့် သူ့ကိုယ်သူတင်းရှန်းဘက်ကပ်ကပ်လာတာတစ်ခုပါပဲ။
ပထမတော့ချန်အန်းကကျောပေးအိပ်နေပြီးသူ့ဘက်ကိုကျောနှင့်သာတိုးလာသည်။ဒုတိယပိုင်းမှာတော့ တစ်ဖက်ကိုပြန်လှည့်လာပြီးတင်းရှန်းကိုရေဘဝဲတစ်ကောင်လိုဖက်ထားလေသည်။
တင်းရှန်းအနေနဲ့ကအဖက်ခံရတာလောက်ကိုမမှုပါဘူး။ဒါပေမဲ့ ချန်အန်းကဒီတိုင်းမရပ်ဘဲဆက်ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်နေတယ်လေ။ဒီတစ်ခါကကျောပြင်နဲ့မဟုတ်ဘဲပါးနဲ့ပွတ်နေခဲ့တာ။ ကျန်းမာသန်စွွမ်းတဲ့လူငယ်လေးမှာ စိတ်ကိုဘရိတ်ကုန်နင်းပြီးအိပ်မပျော်နိုင်ခဲ့ပါချေ။ အိပ်ပျော်လုနီးပါးအချိန်ရောက်တော့လည်းမိုးကလင်းနေပြီ။
'' မင်းမျက်ကွင်းတွေညိုနေရအောင်တစ်ညလုံးဘာလုပ်နေတာလဲ''
တရားခံကြီးမှာတင်းရှန်းဘာကြောင့်အိပ်ရေးပျက်ရတယ်ဆိုတာကိုမသိရှာ။ အစားကောင်းအအိပ်ကောင်းနှင့်သခင်ကြီးချန်ကတော့အကျောဆန့်လျက်အားရပါးရသန်းကာနိုးလာသည်။
တင်းရှန်းကတော့ဘာမှပြောနိုင်ဘဲနှုတ်ဆိတ်နေသည်။ တကယ်လို့ချန်အန်းမှာအိပ်နေတုန်းသူများကိုဖက်တတ်တာ ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်တတ်တာတဲ့အကျင့်တွေရှိမှန်းသူသိခဲ့ရင်ကြမ်းပေါ်မှာပဲနှစ်ခါမစဥ်းစားဘဲအိပ်ခဲ့မှာ။
ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနံနက်စာလေးတစ်နပ်စားပြီးနောက်မှာတော့ ချန်အန်းကဟယ်ဟွာကိုအဝတ်နှစ်စုံရှာပေးဖို့ပြောလိုက်သည်။ ယူလာပေးတဲ့အဝတ်တွေထဲကသာမန်အဖြစ်ဆုံးကိုလဲဝတ်လိုက်ကြသည်။ ဆံပင်တိုနေတာကလွဲရင်သူတို့ပုံစံကသိုင်းကားထဲကလိုကြည့်ရအဆင်ပြေသည်။
ဆံပင်ပုံစံကဒီဖက်ခေတ်မှာတော့ပြသာနာကြီးပင်။ချန်အန်းခဏလောက်အကြံထုတ်ပြီးအပြင်မှာဆောင်းဝင်နေတာသတိထားမိတော့ ဟယ်ဟွာကိုဦးထုပ်နှစ်လုံးယူလာပေးဖို့မှာလိုက်သည်။ အဲ့တာဆိုသူတို့ကိုယ်သူတို့ ဘုန်းကြီးလူထွက်တွေပါလို့ဆင်ခြေပေးပြီးအပြင်ထွက်လို့ရပြီလေ။
'' အန်ကယ်ချန် ကျွန်တော်တို့သွားတော့မှာလား''
အထုပ်အပိုးများသိမ်းနေသည့်ချန်အန်းကိုတင်းရှန်းကမေးလိုက်သည်။ သူတို့ဒီမြို့ထဲရောက်တာမှ24နာရီမကြာသေးဘူးလေ။
'' အလုံးစုံချေမှုန်းမည့်စစ်သူကြီး ဆိုတဲ့သူဒီလာမယ်လို့ပြောတာမင်းမကြားလိုက်ဘူးလား။ငါတို့ကအခု နတ်ဘုရားတွေလို့အထင်ခံရပြီးလူတွေကိုအရမ်းဆွဲဆောင်နေတယ်။ အဲ့စစ်သူကြီးရောက်လာရင်ပြသာနာတွေပိုကြီးနိုင်တယ်။ အန္တရာယ်မလာခင်အမြန်ရှောင်တာအကောင်းဆုံးပဲ။''
တင်းရှန်းလည်းခေါင်းငြိမ့်ပြီးချန်အန်းကိုအိတ်ပြင်ကူလိုက်သည်။
မြို့ရဲ့ကယ်တင်ရှင်အနေနဲ့သူတို့လိုအပ်တာသူတို့ယူသွားဖို့မခက်ခဲလှပေ။ဒါကြောင့်ကုန်သည်ကြီးကိုလှည်းတစ်စီးတောင်းပြီး စားနပ်ရိက္ခာနဲ့ရေအစုံအလင်လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေကိုထည့်ပေးဖို့ချန်အန်းတောင်းလိုက်သည်။
ခရီးသွားတစ်ယောက်အတွက်အရေးကြီးဆုံးပစ္စည်းနှစ်ခုကတော့ မိတ်ဆွေနဲ့ပိုက်ဆံပဲ။ ဒီနေရာမှာ သူတို့ယူလာတဲ့ Black Card နဲ့ credit card တွေကအသုံးမဝင်ဘူး။ မိတ်ဆွေလည်းမရှိဘူးဆိုတော့ ပိုက်ဆံကိုယူနိုင်သမျှယူသွားရုံပဲကျန်တာပေါ့။
''ကျွန်တော်တို့ပိုက်ဆံဘယ်နားရှာရမှာလဲ'' တင်းရှန်းလည်းငွေလိုအပ်တယ်ဆိုတာသိပေမဲ့ဘယ်နားရှာရမလဲဆိုတာတော့မသိဘူး။
မြို့နေပြည်သူတွေကအရင်ကတည်းကကုတ်သွေးစုပ်ခံနေရတာမို့သူတို့ငွေကိုလက်ခံရတာသိပ်တော့အဆင်မပြေဘူး။ဒါကြောင့်မနေ့ကပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေထဲမှာ စားစရာတစ်ချိူ့ပဲသူယူဖြစ်တယ်။
'' ဟယ်ဟွာ... ဟိုလာဘ်စားတဲ့အရာရှိအိမ်ကဘယ်နားလဲ'' ချန်အန်းလည်းပဲ မြို့သားတွေရဲ့ငွေကိုမယူရက်သလို ကုန်သည်ရဲ့ငွေကိုလည်းလက်မခံချင်ပါ။ဒါကြောင့်လာဘ်စားတဲ့အရာရှိအိမ်ကိုပဲပစ်မှတ်ထားလိုက်သည်။
'' ကျေးဇူးရှင် မြို့တံခါးအပြင်ကိုထွက်တဲ့အခါ ဘယ်ဘက်လမ်းကိုသွားပါ။ပြီးရင်ပထမဦးဆုံးလမ်းထဲကွေ့ဝင်ပြီး ခြသေင့်္ရုပ်တုရှိတဲ့အိမ်အထိဆက်သွားရုံပါပဲ။အဲ့တာအရာရှိရဲ့အိမ်တော်ပါ။''
ချန်အန်းကသူတို့ကိုနတ်မင်းတွေလို့မခေါ်ဘဲကျေးဇူးရှင်လို့ပဲခေါ်ချင်ခေါ်ပါသူတို့သရုပ်မှန်ကလျှိူ့ဝှက်ချက်ဖြစ်နေလို့ပါဆိုပြီးပြောထားတဲ့အတွက်ဟယ်ဟွာကအခုသူတို့ကိုကျေးဇူးရှင်လို့ခေါ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဟယ်ဟွာကလည်းဆင်ခြေကိုကြားတော့သံသယအလျဥ်းမရှိခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ သူမအဘွားပြောဖူးတဲ့ပုံပြင်တွေအရဆို အမတနတ်ဘုရားတွေလူ့ပြည်ကြွလာတဲ့အခါ သာမန်လူယောင်ဆောင်ပြီးမှကြွလေ့ရှိတယ်တဲ့လေ။ဒါအမှန်ဖြစ်နေတာပဲ။
'' ကျေးဇူးရှင်တို့ကအရာရှိအိမ်ကိုသွားချင်လို့လားရှင့်'' ဟယ်ဟွာကမဝံ့မရဲဖြင့်မေးလိုက်သည်။
''အဲ့ဒီအကျင့်မကောင်းတဲ့အရာရှိကဒီနှစ်တွေမှာလူတွေကိုဒုက္ခပေးရဲတာအိမ်မှာမိစ္ဆာမွေးထားလို့လေ။ ငါတို့အဲ့ဒီမိစ္ဆာကိုသွားချေမှုန်းရမယ်။ မဟုတ်ရင်အရာရှိသေသွားလည်းမိစ္ဆာကလူတွေကိုအန္တရာယ်ပေးလာနိုင်တယ်။'' ချန်အန်းကခပ်တည်တည်ပင်လန်ကြုတ်ပြောလိုက်သော်လည်း ဟယ်ဟွာကတော်တော်လန့်သွားသည်။ ဒါကြောင့်ကုန်သည်ကြီးတို့နဲ့အတူချန်အန်းတို့ကိုအရာရှိအိမ်တံခါးဝထိလိုက်ပို့ကြသည်။
ရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့အခြားလူတွေကမိစ္ဆာအစားခံရမှာကြောက်လို့အိမ်ကြီးကိုကြောက်ရွံနေကြသည်။ ဒါကြောင့် ချန်အန်းနှင့်တင်းရှန်းသာအိမ်တံခါးရှေ့ရပ်နေရသည်။
'' ကျေး..ကျေးဇူးရှင်ကြီး....အဲ့အိမ်ထဲကမိစ္ဆာကအစွမ်းကြီးလာဗျ'' ကုန်သည်ကြီးက အဝေးတစ်နေရာမှနေ၍ သူ့ရဲ့ဝတုတ်တုတ်လက်ကလေးတွေနဲ့မဝံ့မရဲအိမ်ကိုလက်ညှိုးထိုးရင်းချန်အန်းတို့ကိုမေးလာသည်မှာရယ်ချင်စရာကောင်းလှသည်။
မနေ့က အဖမ်းခံလိုက်ရတဲ့မင်းမှုထမ်းတွေနဲ့ဓားပြတွေထဲမှာ ထွက်ပြေးသွားတဲ့သူ၊ဖမ်းခံရတဲ့သူ၊ဒဏ်ရာရတဲ့သူနဲ့သေတဲ့သူကလွဲရင် အစိုးရရုံးတွေမှာလူရိပ်ပင်မရှိတော့ပေ။
'' အဲ့လိုပဲဆိုရမှာပေါ့။တကယ်လို့မင်းတို့သာမန်လူတွေကိုမိစ္ဆာကသတိထားမိသွားရင်မကောင်းတာတွေဖြစ်လာနိုင်တယ်။ဒါကြောင့်ခင်များတို့နှစ်ယောက်လုံးပြန်ကြချေ။ကျူပ်တို့ထွက်မလာမချင်းဘယ်သူ့ကိုမှပေးမဝင်ရဘူး။ နားလည်လား။'' နောက်ဆုံးစကားမှာချန်အန်းမျက်လုံးတွေကအကြင်နာမဲ့အေးစက်သွားသည်။ ''မဟုတ်ရင်အကျိူးဆက်ကိုခံစားရလိမ့်မယ်။''
'' ကျေးဇူးရှင်တို့လုပ်ပေးသမျှအားလုံးတကယ်ကိုကျေးဇူးကြီးမြတ်လှပါပေတယ်။ဂရုစိုက်ကြပါ။''
တခဏကြာတော့ ထိုနေရာမှာတင်းရှန်းနဲ့ချန်အန်းကလွဲရင်ဘယ်သူမှမရှိတော့ပေ။
'' အန်ကယ်ချန် ကျွန်တော်ကတော့ခင်များရုပ်ရှင်မင်းသားလုပ်မစားတာပါရမီကိုဖြုန်းတီးတာပဲလို့မြင်တယ်ဗျာ'' တင်းရှန်းကလက်မထောင်ချီးကျူးလိုက်သည်။
''ရုင်ရှင်မင်းသားတွေကငါ့လောက်ငွေရှာနိုင်ပြီးငါ့လိုလွတ်လပ်လို့လား။'' ချန်အန်းကလည်းနောက်ပြောင်မှုကိုခပ်တည်တည်ပင်တုန့်ပြန်လျက် အိမ်တံခါးသော့ကိုသေနတ်ဖြင့်ချိန်ကာဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သည်။
တံခါးကိုကန်ဖွင့်ပြီးနောက်ပြောင်းသလင်းခါနေတဲ့အိမ်ကြီးကိုကြည့်ပြီးချန်အန်းလက်ခုပ်တီးလိုက်သည်။ ''ပိုက်ဆံရှာလို့တွေ့သမျှအကုန်ယူမယ်။ပြီးရင်အရာရှိကြီးဖွက်ထားတဲ့ပစ္စည်းတွေပါရှာရအောင်။ရွှေဖြစ်ဖြစ်ငွေဖြစ်ဖြစ်ကိစ္စမရှိဘူး။''
သူတို့စရှာဖွေဖို့စလိုက်ပေမယ့်လူခွဲသွားမယ့်အစားချန်အန်းကတော့တင်းရှန်းနောက်ကသာအေးအေးလူလူလိုက်လာသည်။
''အန်ကယ်ချန် ဘာလို့နောက်ကလိုက်နေတာလဲ''
''ဒီနေရာမှာမင်းကပရောဖယ်ရှင်နယ်လေ''
အဲ့တာကဘာဆိုင်လို့လဲ။တင်းရှန်းခေါင်းကုပ်လျက်ချန်အန်းအတွေးကိုနားမလည်တော့။ဒါပေမဲ့အန်ကယ်ချန်ကသူ့နောက်လိုက်ချင်တယ်ဆိုလည်းသူကိစ္စတော့မရှိပါဘူး။ အရာရှိကြီးကအဖွက်ကောင်းသူတော့မဟုတ်။တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းအားလုံးသူ့အခန်းထဲမှာတင်တန်းတွေ့ရသည်။ တင်းရှန်းကသူ့ရဲ့လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံကိုအသုံးချနေတဲ့အချိန်ချန်အန်းကတော့စိတ်ထင်ရာကိုသာအသုံးချသည်။ ကုတင်အောက်မှာတင်ငွေသေတ္တာကိုရှာတွေ့ပြီးမွေ့ရာကိုဆွဲလှန်လိုက်တော့ရွှေသေတ္တာကိုထပ်ရှာတွေ့သည်။
အခြားပန်းချီကားတွေနဲ့လက်ဝတ်ရတနာလိုပစ္စည်းများစွာလည်းရှိသေးသည်။ချန်အန်းကသူနဲ့တင်းရှန်းအတွက်လိုက်မယ့်ကျောက်စိမ်းပြားနှစ်ခုလောက်ယူလိုက်သည်။
''ဒီလောက်ကောင်အရာရှိကဖွက်ထားတာတွေများလိုက်တာ'' တင်းရှန်းကနဖူးကချွေးကိုသုတ်ရင်းခြံဝန်းထဲမှာထိုင်ချလိုက်သည်။သူလည်းဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့သေတ္တာတွေသယ်ရတာမောပြီလေ။
''ဒီနေရာက ဘုရင့်အာဏာအောက်တော့ဘုရားဘုန်းတော်အောက်ရောမရောက်တဲ့နေရာလေ။ဒီလိုနေရာမှာအကျင့်မကောင်းတဲ့အစိုးရအရာရှိတွေကောင်းစားတာပေါ့။''
ချန်အန်းကသေတ္တာထဲကငွေတုံးများကိုကောက်ယူလည်းဆော့ကစားရင်းဖြေလိုက်သည် ။အရာရှိအိမ်မှာငွေကသူတို့လိုတာထက်တောင်များနေသေးသည်။နဂိုတည်းကဒီပိုက်ဆံတွေကပြည်သူတွေဆီကရတာဆိုတော့ပြည်သူတွေကိုပြန်ပေးသင့်သည်လေ။ သူအရင်ကလက်နက်တွေနဲ့ငွေရှာခဲ့ပေမယ့် အခုလက်နက်တွေသုံးပြီးသူများတွေရဲ့ငွေကိုပြန်ယူပေးခဲ့တယ်။ဒါကိုကောင်းမှုလုပ်တယ်လို့ပြောလို့ရတယ်မလား။
''အဲ့လိုလူတွေကရွံစရာအကောင်းဆုံးပဲ။ ပြည်သူတွေကိုကူညီမပေးတဲ့အပြင်ဓားပြတွေနဲ့တောင်ပေါင်းပြီးအာဏာပြနှိပ်စက်သေးတယ်။ ဒါတွေကသူ့ဘာသူဖန်တီးတာပဲ။'' တရားမျှတရေးပေါင်ချိန်မြေးတော်ကအံကြိတ်လျက်ဆိုလေသည်။
'တရားမျှတမှုကနောက်ကျကောင်းနောက်ကျနိုင်ပေမယ့်ဘယ်တော့မှမရှိတာတော့မဟုတ်ဘူး' ဆိုတဲ့စကားကိုချန်အန်းအခုတော့နားလည်သွားပါပြီ။သူကိုယ်တိုင်ကသက်ရှိဥပမာပဲလေ။
ချန်အန်းနှင့်တင်းရှန်းတို့ငွေစများကိုအိတ်ထဲထိုးသွပ်ပြီးနောက်ပြန်ထွက်လာစဥ် ဟယ်ဟွာကိုဂိတ်တံခါး၏ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်စိုးရိမ်စိတ်အထင်သားနှင့်ရပ်စောင့်နေသည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။
ပြန်ထွက်လာသည့်လူနှစ်ယောက်ကိုမြင်သည်နှင့်သူမကငိုကြီးချက်မအပြေးရောက်လာသည်။ ''ကျေးဇူးရှင်တို့ ကျွန်မအရမ်းစိုးရိမ်နေခဲ့တာ။အထဲကနေကြောက်စရာကောင်းတဲ့အသံကြီးကြားလိုက်ရတော့လန့်လို့သေမလိုပဲ။''
'' ဒီကလေးကတော့ ငါတို့အခုဒီမှာရောက်နေပြီမလား'' မော်ဒန်ကမ္ဘာမှာတင်းရှန်းအနေနဲ့ဟယ်ဟွာလိုရိုးသားတဲ့မိန်းကလေးမျိူးတွေ့ရခဲသည်။ ထို့ကြောင့် ပြုံးလျက်ကလေးမ၏ခေါင်းကို ကလေးတစ်ယောက်အား ချစ်စနိုးဖြင့်ပုတ်လိုက်သည်နှယ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူမေ့သွားသည်ကဒီကမ္ဘာဟာ ယောက်ျားမိန်းမထိတွေ့ဆက်ဆံမှုမှာပိုတင်းကြပ်တဲ့ကျင့်ဝတ်စည်းမျဥ်းတွေရှိတယ်ဆိုတာပဲ။
မိန်းကလေးငယ်ကတော့နားရွက်များနီရဲသည့်အထိရှက်သွေးဖြာသွားသည်။ဒီအထိလည်းတင်းရှန်းမှာအထာမပေါက်သေးပေ။ဒါကိုမြင်တော့ရပ်နေလို့မရတော့သည့်ချန်အန်းကတင်းရှန်းကိုလက်မောင်းကလှမ်းဆွဲပြီးဘေးပို့လိုက်သည်။
'' မိန်းကလေးကိုလျှောက်ထိမနေနဲ့။သူကလက်မထပ်ရသေးဘူး။တောင်ပေါ်မှာဒီလောက်အကြာကြီးတရားအားထုတ်ခဲ့တာတောင် ဘာလို့ အခုထိကိုယ့်ကိုယ်ကိုထိန်းချူပ်နိုင်စွမ်းနည်းနည်းမှမရှိရတာလဲ။''
တင်းရှန်းကဘာမှပြန်မပြောရသေးခင်မှာပဲချန်အန်းကအရင်ထပ်ဖိပြောလိုက်သည်။ ''အရှက်မရှိတဲ့လူ! စာရိတ္တမကောင်းတဲ့လူ! သွားအခုလှည်းသွားမောင်း!"
ငါဘယ်တုန်းကစာရိတ္တမကောင်းတဲ့လူဖြစ်သွားရတာလဲ။ တင်းရှန်းမှာချန်အန်း၏စကားနှင့်အနိုင်ကျင့်မှုများကိုမျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့်ဘာမှပြန်မပြောလိုက်နိုင်ပေ။ တုန့်ဆုတ်တုန့်ဆုတ်ဖြစ်နေပေမယ့်လည်းချန်အန်း၏အမိန့်အတိုင်းလှည်းကိုသွားယူဖို့ထွက်သွားလိုက်သည်။
'' ဟယ်ဟွာ ကျူပ်တို့သွားတော့မယ်။မြို့ထဲကလူတွေကိုဘာမှမပြောနဲ့။တောင်ပေါ်မှာတွေ့ခဲ့တဲ့အရာတွေအကြောင်းလည်းမပြောပြနဲ့။ ချန်အန်းက စာအိတ်တစ်အိတ်ကိုပါကမ်းပေးလိုက်သည်။မိန်းကလေးမှာတင်းရှန်းသွားရာကြည့်နေဆဲပင်။ ''ကျူပ်တို့မထွက်သွားမချင်းမဖွင့်ကြည့်နဲ့ဦး။''
''ကျေးဇူးရှင် ကျွန်မတို့ထပ်တွေ့ကြရဦးမှာလား။ '' ဟယ်ဟွာကစာအိတ်လေးကိုတရိုတသေကို်လျက်ခွဲရမှာစိုးရွံနေသည်။
'' အင်း..အချိန်တန်ရင်တော့ပြန်တွေ့ကြမှာပေါ့။
ဘိုင့်ဘိုင်'' တင်းရှန်းလှည်းရောက်လာတာမြင်တော့ချန်အန်းလည်းဟယ်ဟွာကိုနှုတ်ဆက်ပြီးလှည်းပေါ်တက်လိုက်သည်။
ပိုင့် ပိုင် ကဘာလဲ။နတ်မင်းကြီးကသူမှကိုကန်တော့စေချင်တာလား။ အင်္ဂလိပ်လိုဘိုင့်ဘိုင်မှာတရုတ်လို'ကန်တော့'သည့်အသံထွက်နှင့်ဆင်သောကြောင့် ဟယ်ဟွာမှာသူမကိုကန်တော့ခိုင်းသည်အမှတ်နှင့်လှည်းထွက်သွားရာကိုဒူးတုပ်ကကန်တော့လိုက်သည်။
အတန်ကြာလှည်းပျောက်သွားသည်အထိကြည့်နေမိပြီးနောက်ချန်အန်းပေးလိုက်သည့်စာအိတ်ကိုသတိရပြီးဖွင့်ဖောက်ကြည့်လိုက်သည်။ အထဲတွင်စာရွက်တစ်ရွက်ရှိပြီး အရာရှိအိမ်ထဲကမိစ္ဆာကိုရှင်းပစ်လိုက်ပြီမို့ အထဲကပစ္စည်းဥစ္စာတွေကိုမြို့သူမြို့သားတွေအားလုံးခွဲယူကြပါဟူ၍ရေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။
26022023
အန်ကယ်ချန် - အရှက်မရှိတဲ့လူ! စာရိတ္တမကောင်းတဲ့လူ!
ရိုးသားကြိုးစားဖိုးသခွားလေး တင်းရှန်း -
အခန္း (၁၃၄) ဘိုင့္ဘိုင္
တင္းရွန္းမေန႕ကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ပါ။အတိအက်ေျပာရလ်င္လုံးဝမအိပ္လိုက္ရပါ။
သူ႕ရဲ႕အထူးေလ့က်င့္ေရးအေတြ႕အႀကဳံေတြအရသူဟာသာမန္သူေတြထက္နိုးနိုးၾကားၾကားရွိတာလည္းပါသည္။ ညရဲ႕ပထမပိုင္းကေတာ့သိပ္မဆိုးလွဟုေျပာရမည္။ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာေတာ့တစ္စုံတစ္ေယာက္ကသူ႕ေဘးကိုကပ္ကပ္လာၿပီး တို႔တိတို႔တိလုပ္လာသည္။
ႀကီးျမတ္လွတဲ့ေျမေခြးအိုႀကီးဟာအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သိပ္မႀကီးျမတ္လွေပ။ ရိုင္းျပလြန္းတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႕ကိုယ္သူတင္းရွန္းဘက္ကပ္ကပ္လာတာတစ္ခုပါပဲ။
ပထမေတာ့ခ်န္အန္းကေက်ာေပးအိပ္ေနၿပီးသူ႕ဘက္ကိုေက်ာႏွင့္သာတိုးလာသည္။ဒုတိယပိုင္းမွာေတာ့ တစ္ဖက္ကိုျပန္လွည့္လာၿပီးတင္းရွန္းကိုေရဘဝဲတစ္ေကာင္လိုဖက္ထားေလသည္။
တင္းရွန္းအေနနဲ႕ကအဖက္ခံရတာေလာက္ကိုမမႈပါဘူး။ဒါေပမဲ့ ခ်န္အန္းကဒီတိုင္းမရပ္ဘဲဆက္ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ေနတယ္ေလ။ဒီတစ္ခါကေက်ာျပင္နဲ႕မဟုတ္ဘဲပါးနဲ႕ပြတ္ေနခဲ့တာ။ က်န္းမာသန္စြြမ္းတဲ့လူငယ္ေလးမွာ စိတ္ကိုဘရိတ္ကုန္နင္းၿပီးအိပ္မေပ်ာ္နိုင္ခဲ့ပါေခ်။ အိပ္ေပ်ာ္လုနီးပါးအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္းမိုးကလင္းေနၿပီ။
'' မင္းမ်က္ကြင္းေတြညိုေနရေအာင္တစ္ညလုံးဘာလုပ္ေနတာလဲ''
တရားခံႀကီးမွာတင္းရွန္းဘာေၾကာင့္အိပ္ေရးပ်က္ရတယ္ဆိုတာကိုမသိရွာ။ အစားေကာင္းအအိပ္ေကာင္းႏွင့္သခင္ႀကီးခ်န္ကေတာ့အေက်ာဆန့္လ်က္အားရပါးရသန္းကာနိုးလာသည္။
တင္းရွန္းကေတာ့ဘာမွေျပာနိုင္ဘဲႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။ တကယ္လို႔ခ်န္အန္းမွာအိပ္ေနတုန္းသူမ်ားကိုဖက္တတ္တာ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္တတ္တာတဲ့အက်င့္ေတြရွိမွန္းသူသိခဲ့ရင္ၾကမ္းေပၚမွာပဲႏွစ္ခါမစဥ္းစားဘဲအိပ္ခဲ့မွာ။
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနံနက္စာေလးတစ္နပ္စားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ခ်န္အန္းကဟယ္ဟြာကိုအဝတ္ႏွစ္စုံရွာေပးဖို႔ေျပာလိုက္သည္။ ယူလာေပးတဲ့အဝတ္ေတြထဲကသာမန္အျဖစ္ဆုံးကိုလဲဝတ္လိုက္ၾကသည္။ ဆံပင္တိုေနတာကလြဲရင္သူတို႔ပုံစံကသိုင္းကားထဲကလိုၾကည့္ရအဆင္ေျပသည္။
ဆံပင္ပုံစံကဒီဖက္ေခတ္မွာေတာ့ျပသာနာႀကီးပင္။ခ်န္အန္းခဏေလာက္အႀကံထုတ္ၿပီးအျပင္မွာေဆာင္းဝင္ေနတာသတိထားမိေတာ့ ဟယ္ဟြာကိုဦးထုပ္ႏွစ္လုံးယူလာေပးဖို႔မွာလိုက္သည္။ အဲ့တာဆိုသူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ေတြပါလို႔ဆင္ေျခေပးၿပီးအျပင္ထြက္လို႔ရၿပီေလ။
'' အန္ကယ္ခ်န္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားေတာ့မွာလား''
အထုပ္အပိုးမ်ားသိမ္းေနသည့္ခ်န္အန္းကိုတင္းရွန္းကေမးလိုက္သည္။ သူတို႔ဒီၿမိဳ႕ထဲေရာက္တာမွ24နာရီမၾကာေသးဘူးေလ။
'' အလုံးစုံေခ်မႈန္းမည့္စစ္သူႀကီး ဆိုတဲ့သူဒီလာမယ္လို႔ေျပာတာမင္းမၾကားလိုက္ဘူးလား။ငါတို႔ကအခု နတ္ဘုရားေတြလို႔အထင္ခံရၿပီးလူေတြကိုအရမ္းဆြဲေဆာင္ေနတယ္။ အဲ့စစ္သူႀကီးေရာက္လာရင္ျပသာနာေတြပိုႀကီးနိုင္တယ္။ အႏၱရာယ္မလာခင္အျမန္ေရွာင္တာအေကာင္းဆုံးပဲ။''
တင္းရွန္းလည္းေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးခ်န္အန္းကိုအိတ္ျပင္ကူလိုက္သည္။
ၿမိဳ႕ရဲ႕ကယ္တင္ရွင္အေနနဲ႕သူတို႔လိုအပ္တာသူတို႔ယူသြားဖို႔မခက္ခဲလွေပ။ဒါေၾကာင့္ကုန္သည္ႀကီးကိုလွည္းတစ္စီးေတာင္းၿပီး စားနပ္ရိကၡာနဲ႕ေရအစုံအလင္လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကိုထည့္ေပးဖို႔ခ်န္အန္းေတာင္းလိုက္သည္။
ခရီးသြားတစ္ေယာက္အတြက္အေရးႀကီးဆုံးပစၥည္းႏွစ္ခုကေတာ့ မိတ္ေဆြနဲ႕ပိုက္ဆံပဲ။ ဒီေနရာမွာ သူတို႔ယူလာတဲ့ Black Card နဲ႕ credit card ေတြကအသုံးမဝင္ဘူး။ မိတ္ေဆြလည္းမရွိဘူးဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံကိုယူနိုင္သမွ်ယူသြား႐ုံပဲက်န္တာေပါ့။
''ကြၽန္ေတာ္တို႔ပိုက္ဆံဘယ္နားရွာရမွာလဲ'' တင္းရွန္းလည္းေငြလိုအပ္တယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ဘယ္နားရွာရမလဲဆိုတာေတာ့မသိဘူး။
ၿမိဳ႕ေနျပည္သူေတြကအရင္ကတည္းကကုတ္ေသြးစုပ္ခံေနရတာမို႔သူတို႔ေငြကိုလက္ခံရတာသိပ္ေတာ့အဆင္မေျပဘူး။ဒါေၾကာင့္မေန႕ကေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြထဲမွာ စားစရာတစ္ခ်ိဴ႕ပဲသူယူျဖစ္တယ္။
'' ဟယ္ဟြာ... ဟိုလာဘ္စားတဲ့အရာရွိအိမ္ကဘယ္နားလဲ'' ခ်န္အန္းလည္းပဲ ၿမိဳ႕သားေတြရဲ႕ေငြကိုမယူရက္သလို ကုန္သည္ရဲ႕ေငြကိုလည္းလက္မခံခ်င္ပါ။ဒါေၾကာင့္လာဘ္စားတဲ့အရာရွိအိမ္ကိုပဲပစ္မွတ္ထားလိုက္သည္။
'' ေက်းဇူးရွင္ ၿမိဳ႕တံခါးအျပင္ကိုထြက္တဲ့အခါ ဘယ္ဘက္လမ္းကိုသြားပါ။ၿပီးရင္ပထမဦးဆုံးလမ္းထဲေကြ႕ဝင္ၿပီး ခြသေင့်္ရုပ်တုရှိတဲ့အိမ်အထိဆက်သွားရုံပါပဲ။အဲ့တာအရာရှိရဲ့အိမ်တော်ပါ။''
ခ်န္အန္းကသူတို႔ကိုနတ္မင္းေတြလို႔မေခၚဘဲေက်းဇူးရွင္လို႔ပဲေခၚခ်င္ေခၚပါသူတို႔သ႐ုပ္မွန္ကလွ်ိူ႕ဝွက္ခ်က္ျဖစ္ေနလို႔ပါဆိုၿပီးေျပာထားတဲ့အတြက္ဟယ္ဟြာကအခုသူတို႔ကိုေက်းဇူးရွင္လို႔ေခၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဟယ္ဟြာကလည္းဆင္ေျခကိုၾကားေတာ့သံသယအလ်ဥ္းမရွိေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ သူမအဘြားေျပာဖူးတဲ့ပုံျပင္ေတြအရဆို အမတနတ္ဘုရားေတြလူ႕ျပည္ႂကြလာတဲ့အခါ သာမန္လူေယာင္ေဆာင္ၿပီးမွႂကြေလ့ရွိတယ္တဲ့ေလ။ဒါအမွန္ျဖစ္ေနတာပဲ။
'' ေက်းဇူးရွင္တို႔ကအရာရွိအိမ္ကိုသြားခ်င္လို႔လားရွင့္'' ဟယ္ဟြာကမဝံ့မရဲျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
''အဲ့ဒီအက်င့္မေကာင္းတဲ့အရာရွိကဒီႏွစ္ေတြမွာလူေတြကိုဒုကၡေပးရဲတာအိမ္မွာမိစ္ဆာေမြးထားလို႔ေလ။ ငါတို႔အဲ့ဒီမိစ္ဆာကိုသြားေခ်မႈန္းရမယ္။ မဟုတ္ရင္အရာရွိေသသြားလည္းမိစ္ဆာကလူေတြကိုအႏၱရာယ္ေပးလာနိုင္တယ္။'' ခ်န္အန္းကခပ္တည္တည္ပင္လန္ၾကဳတ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ဟယ္ဟြာကေတာ္ေတာ္လန့္သြားသည္။ ဒါေၾကာင့္ကုန္သည္ႀကီးတို႔နဲ႕အတူခ်န္အန္းတို႔ကိုအရာရွိအိမ္တံခါးဝထိလိုက္ပို႔ၾကသည္။
ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့အျခားလူေတြကမိစ္ဆာအစားခံရမွာေၾကာက္လို႔အိမ္ႀကီးကိုေၾကာက္႐ြံေနၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်န္အန္းႏွင့္တင္းရွန္းသာအိမ္တံခါးေရွ႕ရပ္ေနရသည္။
'' ေက်း..ေက်းဇူးရွင္ႀကီး....အဲ့အိမ္ထဲကမိစ္ဆာကအစြမ္းႀကီးလာဗ်'' ကုန္သည္ႀကီးက အေဝးတစ္ေနရာမွေန၍ သူ႕ရဲ႕ဝတုတ္တုတ္လက္ကေလးေတြနဲ႕မဝံ့မရဲအိမ္ကိုလက္ညွိုးထိုးရင္းခ်န္အန္းတို႔ကိုေမးလာသည္မွာရယ္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။
မေန႕က အဖမ္းခံလိုက္ရတဲ့မင္းမႈထမ္းေတြနဲ႕ဓားျပေတြထဲမွာ ထြက္ေျပးသြားတဲ့သူ၊ဖမ္းခံရတဲ့သူ၊ဒဏ္ရာရတဲ့သူနဲ႕ေသတဲ့သူကလြဲရင္ အစိုးရ႐ုံးေတြမွာလူရိပ္ပင္မရွိေတာ့ေပ။
'' အဲ့လိုပဲဆိုရမွာေပါ့။တကယ္လို႔မင္းတို႔သာမန္လူေတြကိုမိစ္ဆာကသတိထားမိသြားရင္မေကာင္းတာေတြျဖစ္လာနိုင္တယ္။ဒါေၾကာင့္ခင္မ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးျပန္ၾကေခ်။က်ဴပ္တို႔ထြက္မလာမခ်င္းဘယ္သူ႕ကိုမွေပးမဝင္ရဘူး။ နားလည္လား။'' ေနာက္ဆုံးစကားမွာခ်န္အန္းမ်က္လုံးေတြကအၾကင္နာမဲ့ေအးစက္သြားသည္။ ''မဟုတ္ရင္အက်ိဴးဆက္ကိုခံစားရလိမ့္မယ္။''
'' ေက်းဇူးရွင္တို႔လုပ္ေပးသမွ်အားလုံးတကယ္ကိုေက်းဇူးႀကီးျမတ္လွပါေပတယ္။ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ။''
တခဏၾကာေတာ့ ထိုေနရာမွာတင္းရွန္းနဲ႕ခ်န္အန္းကလြဲရင္ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ေပ။
'' အန္ကယ္ခ်န္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ခင္မ်ား႐ုပ္ရွင္မင္းသားလုပ္မစားတာပါရမီကိုျဖဳန္းတီးတာပဲလို႔ျမင္တယ္ဗ်ာ'' တင္းရွန္းကလက္မေထာင္ခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္။
''႐ုင္ရွင္မင္းသားေတြကငါ့ေလာက္ေငြရွာနိုင္ၿပီးငါ့လိုလြတ္လပ္လို႔လား။'' ခ်န္အန္းကလည္းေနာက္ေျပာင္မႈကိုခပ္တည္တည္ပင္တုန့္ျပန္လ်က္ အိမ္တံခါးေသာ့ကိုေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ကာဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။
တံခါးကိုကန္ဖြင့္ၿပီးေနာက္ေျပာင္းသလင္းခါေနတဲ့အိမ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီးခ်န္အန္းလက္ခုပ္တီးလိုက္သည္။ ''ပိုက္ဆံရွာလို႔ေတြ႕သမွ်အကုန္ယူမယ္။ၿပီးရင္အရာရွိႀကီးဖြက္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြပါရွာရေအာင္။ေ႐ႊျဖစ္ျဖစ္ေငြျဖစ္ျဖစ္ကိစၥမရွိဘူး။''
သူတို႔စရွာေဖြဖို႔စလိုက္ေပမယ့္လူခြဲသြားမယ့္အစားခ်န္အန္းကေတာ့တင္းရွန္းေနာက္ကသာေအးေအးလူလူလိုက္လာသည္။
''အန္ကယ္ခ်န္ ဘာလို႔ေနာက္ကလိုက္ေနတာလဲ''
''ဒီေနရာမွာမင္းကပေရာဖယ္ရွင္နယ္ေလ''
အဲ့တာကဘာဆိုင္လို႔လဲ။တင္းရွန္းေခါင္းကုပ္လ်က္ခ်န္အန္းအေတြးကိုနားမလည္ေတာ့။ဒါေပမဲ့အန္ကယ္ခ်န္ကသူ႕ေနာက္လိုက္ခ်င္တယ္ဆိုလည္းသူကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး။ အရာရွိႀကီးကအဖြက္ေကာင္းသူေတာ့မဟုတ္။တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းအားလုံးသူ႕အခန္းထဲမွာတင္တန္းေတြ႕ရသည္။ တင္းရွန္းကသူ႕ရဲ႕လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကဳံကိုအသုံးခ်ေနတဲ့အခ်ိန္ခ်န္အန္းကေတာ့စိတ္ထင္ရာကိုသာအသုံးခ်သည္။ ကုတင္ေအာက္မွာတင္ေငြေသတၱာကိုရွာေတြ႕ၿပီးေမြ႕ရာကိုဆြဲလွန္လိုက္ေတာ့ေ႐ႊေသတၱာကိုထပ္ရွာေတြ႕သည္။
အျခားပန္းခ်ီကားေတြနဲ႕လက္ဝတ္ရတနာလိုပစၥည္းမ်ားစြာလည္းရွိေသးသည္။ခ်န္အန္းကသူနဲ႕တင္းရွန္းအတြက္လိုက္မယ့္ေက်ာက္စိမ္းျပားႏွစ္ခုေလာက္ယူလိုက္သည္။
''ဒီေလာက္ေကာင္အရာရွိကဖြက္ထားတာေတြမ်ားလိုက္တာ'' တင္းရွန္းကနဖူးကေခြၽးကိုသုတ္ရင္းၿခံဝန္းထဲမွာထိုင္ခ်လိဳက္သည္။သူလည္းဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႕ေသတၱာေတြသယ္ရတာေမာၿပီေလ။
''ဒီေနရာက ဘုရင့္အာဏာေအာက္ေတာ့ဘုရားဘုန္းေတာ္ေအာက္ေရာမေရာက္တဲ့ေနရာေလ။ဒီလိုေနရာမွာအက်င့္မေကာင္းတဲ့အစိုးရအရာရွိေတြေကာင္းစားတာေပါ့။''
ခ်န္အန္းကေသတၱာထဲကေငြတုံးမ်ားကိုေကာက္ယူလည္းေဆာ့ကစားရင္းေျဖလိုက္သည္ ။အရာရွိအိမ္မွာေငြကသူတို႔လိုတာထက္ေတာင္မ်ားေနေသးသည္။နဂိုတည္းကဒီပိုက္ဆံေတြကျပည္သူေတြဆီကရတာဆိုေတာ့ျပည္သူေတြကိုျပန္ေပးသင့္သည္ေလ။ သူအရင္ကလက္နက္ေတြနဲ႕ေငြရွာခဲ့ေပမယ့္ အခုလက္နက္ေတြသုံးၿပီးသူမ်ားေတြရဲ႕ေငြကိုျပန္ယူေပးခဲ့တယ္။ဒါကိုေကာင္းမႈလုပ္တယ္လို႔ေျပာလို႔ရတယ္မလား။
''အဲ့လိုလူေတြက႐ြံစရာအေကာင္းဆုံးပဲ။ ျပည္သူေတြကိုကူညီမေပးတဲ့အျပင္ဓားျပေတြနဲ႕ေတာင္ေပါင္းၿပီးအာဏာျပႏွိပ္စက္ေသးတယ္။ ဒါေတြကသူ႕ဘာသူဖန္တီးတာပဲ။'' တရားမွ်တေရးေပါင္ခ်ိန္ေျမးေတာ္ကအံႀကိတ္လ်က္ဆိုေလသည္။
'တရားမွ်တမႈကေနာက္က်ေကာင္းေနာက္က်နိဳင္ေပမယ့္ဘယ္ေတာ့မွမရွိတာေတာ့မဟုတ္ဘူး' ဆိုတဲ့စကားကိုခ်န္အန္းအခုေတာ့နားလည္သြားပါၿပီ။သူကိုယ္တိုင္ကသက္ရွိဥပမာပဲေလ။
ခ်န္အန္းႏွင့္တင္းရွန္းတို႔ေငြစမ်ားကိုအိတ္ထဲထိုးသြပ္ၿပီးေနာက္ျပန္ထြက္လာစဥ္ ဟယ္ဟြာကိုဂိတ္တံခါး၏ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္စိုးရိမ္စိတ္အထင္သားႏွင့္ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကိုျမင္လိုက္ရသည္။
ျပန္ထြက္လာသည့္လူႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္သည္ႏွင့္သူမကငိုႀကီးခ်က္မအေျပးေရာက္လာသည္။ ''ေက်းဇူးရွင္တို႔ ကြၽန္မအရမ္းစိုးရိမ္ေနခဲ့တာ။အထဲကေနေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အသံႀကီးၾကားလိုက္ရေတာ့လန့္လို႔ေသမလိုပဲ။''
'' ဒီကေလးကေတာ့ ငါတို႔အခုဒီမွာေရာက္ေနၿပီမလား'' ေမာ္ဒန္ကမၻာမွာတင္းရွန္းအေနနဲ႕ဟယ္ဟြာလိုရိုးသားတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဴးေတြ႕ရခဲသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿပဳံးလ်က္ကေလးမ၏ေခါင္းကို ကေလးတစ္ေယာက္အား ခ်စ္စနိုးျဖင့္ပုတ္လိုက္သည္ႏွယ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူေမ့သြားသည္ကဒီကမၻာဟာ ေယာက္်ားမိန္းမထိေတြ႕ဆက္ဆံမႈမွာပိုတင္းၾကပ္တဲ့က်င့္ဝတ္စည္းမ်ဥ္းေတြရွိတယ္ဆိုတာပဲ။
မိန္းကေလးငယ္ကေတာ့နား႐ြက္မ်ားနီရဲသည့္အထိရွက္ေသြးျဖာသြားသည္။ဒီအထိလည္းတင္းရွန္းမွာအထာမေပါက္ေသးေပ။ဒါကိုျမင္ေတာ့ရပ္ေနလို႔မရေတာ့သည့္ခ်န္အန္းကတင္းရွန္းကိုလက္ေမာင္းကလွမ္းဆြဲၿပီးေဘးပို႔လိုက္သည္။
'' မိန္းကေလးကိုေလွ်ာက္ထိမေနနဲ႕။သူကလက္မထပ္ရေသးဘူး။ေတာင္ေပၚမွာဒီေလာက္အၾကာႀကီးတရားအားထုတ္ခဲ့တာေတာင္ ဘာလို႔ အခုထိကိုယ့္ကိုယ္ကိုထိန္းခ်ဴပ္နိုင္စြမ္းနည္းနည္းမွမရွိရတာလဲ။''
တင္းရွန္းကဘာမွျပန္မေျပာရေသးခင္မွာပဲခ်န္အန္းကအရင္ထပ္ဖိေျပာလိုက္သည္။ ''အရွက္မရွိတဲ့လူ! စာရိတၱမေကာင္းတဲ့လူ! သြားအခုလွည္းသြားေမာင္း!"
ငါဘယ္တုန္းကစာရိတၱမေကာင္းတဲ့လူျဖစ္သြားရတာလဲ။ တင္းရွန္းမွာခ်န္အန္း၏စကားႏွင့္အနိုင္က်င့္မႈမ်ားကိုမ်က္လုံးအဝိုင္းသားႏွင့္ဘာမွျပန္မေျပာလိုက္နိုင္ေပ။ တုန့္ဆုတ္တုန့္ဆုတ္ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္းခ်န္အန္း၏အမိန့္အတိုင္းလွည္းကိုသြားယူဖို႔ထြက္သြားလိုက္သည္။
'' ဟယ္ဟြာ က်ဴပ္တို႔သြားေတာ့မယ္။ၿမိဳ႕ထဲကလူေတြကိုဘာမွမေျပာနဲ႕။ေတာင္ေပၚမွာေတြ႕ခဲ့တဲ့အရာေတြအေၾကာင္းလည္းမေျပာျပနဲ႕။ ခ်န္အန္းက စာအိတ္တစ္အိတ္ကိုပါကမ္းေပးလိုက္သည္။မိန္းကေလးမွာတင္းရွန္းသြားရာၾကည့္ေနဆဲပင္။ ''က်ဴပ္တို႔မထြက္သြားမခ်င္းမဖြင့္ၾကည့္နဲ႕ဦး။''
''ေက်းဇူးရွင္ ကြၽန္မတို႔ထပ္ေတြ႕ၾကရဦးမွာလား။ '' ဟယ္ဟြာကစာအိတ္ေလးကိုတရိုတေသကို္လ်က္ခြဲရမွာစိုး႐ြံေနသည္။
'' အင္း..အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ျပန္ေတြ႕ၾကမွာေပါ့။
ဘိုင့္ဘိုင္'' တင္းရွန္းလွည္းေရာက္လာတာျမင္ေတာ့ခ်န္အန္းလည္းဟယ္ဟြာကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးလွည္းေပၚတက္လိုက္သည္။
ပိုင့္ ပိုင္ ကဘာလဲ။နတ္မင္းႀကီးကသူမွကိုကန္ေတာ့ေစခ်င္တာလား။ အဂၤလိပ္လိုဘိုင့္ဘိုင္မွာတ႐ုတ္လို'ကန္ေတာ့'သည့္အသံထြက္ႏွင့္ဆင္ေသာေၾကာင့္ ဟယ္ဟြာမွာသူမကိုကန္ေတာ့ခိုင္းသည္အမွတ္ႏွင့္လွည္းထြက္သြားရာကိုဒူးတုပ္ကကန္ေတာ့လိုက္သည္။
အတန္ၾကာလွည္းေပ်ာက္သြားသည္အထိၾကည့္ေနမိၿပီးေနာက္ခ်န္အန္းေပးလိုက္သည့္စာအိတ္ကိုသတိရၿပီးဖြင့္ေဖာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ အထဲတြင္စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ရွိၿပီး အရာရွိအိမ္ထဲကမိစ္ဆာကိုရွင္းပစ္လိုက္ၿပီမို႔ အထဲကပစၥည္းဥစၥာေတြကိုၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြအားလုံးခြဲယူၾကပါဟူ၍ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္။
26022023