"Child"
"I'm really sorry Mr. Magalona."
Napatingin naman ako kay Julie. Hindi ko maipinta ang mukha niya.
"Julie.."
Tumayo na siya. "Tara na."
At naglakad na siya palayo. Tinitingnan ko lang siya. Hinawakan ko ang kamay niya.
"Julie.."
"Stop it, Moe. Stop it."
Nakarating na kami sa bahay. Umakyat kaagad siya sa kwarto. Napabuntong hininga nalang ako. Sinundan ko naman siya. Nakita ko siyang nakatingin sa larawan ng isang bata. Naramdaman niya na may nakatingin sakanya kaya siya napatingin sakin.
"Baby.."
Sumampa na siya sa kama at pumikit na. Habang natutulog siya, nakatingin lang ako sakanya. Kaumagahan, wala na kong katabi. Tumayo ako kaagad para mahanap si Julie.
"Julie?"
Nakita ko siya na nasa sofa. Bihis na bihis siya.
"Pupunta ka na ng shop?"
Tumango lang siya sakin. Tumabi naman ako sakanya.
"Nag breakfast ka na ba? Gusto mo ihatid kita?"
Tumayo siya. "Hindi na kailangan."
Hinawakan ko ang kamay niya.
"Julie naman.."
"Hindi na kailangan, Moe. Hindi na kailangan."
At tska na siya umalis. Malungkot akong umakyat sa kwarto namin. Nakita ko na may tumatawag sakin. Si Mark.
"Oh bakit?"
"Moe! Boys night out tayo! Game ka?"
"Hmm. Hindi ako pwede."
"Tss. Ang tagal ka na naming hindi nakikita!"
"Sorry Bro pero hindi talaga ako pwede."
"Nag-asawa ka lang ganyan ka na!"
Natawa naman ako.
"Dalawang taon na kong kasal ganyan pa din ang sinasabi mo sakin! Parang kelan lang akong nagpakasal ah?"
"Haha! Totoo naman! Puro ka nalang Julie!"
"Mas mahal ko ang asawa ko kesa sayo!"
"Alam ko yun! Nakakapag selos na nga eh!"
"Gago! Nababading ka nanaman!"
At nagtawanan kami.
"So hindi ka talaga sasama?"
"Hindi nga."
"Oh sige na. Basta kapag nagbago ang isip mo, sabihan mo ko kaagad."
"Oo na."
At natapos ang usapan namin. Balak ko na puntahan si Julie ngayon. Wala naman kasi akong pasok kasi ako naman ang boss. Pwede naman akong magtrabaho dito sa bahay. Kapag nasa opisina kasi ako puro pirma dito at pirma doon lang ang ginagawa ko. Kaya minsan pinapa deliver ko nalang yung nga documents dito sa bahay.
"Hello! Nasaan si Julie?"
Ngumiti naman sakin ang kahera.
"Magandang umaga po, Sir Elmo. Umalis po si Ma'am Julie eh."
Napakunot ako ng noo.
"What? Saan siya nagpunta?"
"Ayy. Hindi ko din po alam eh."
Napalabas ako ng bake shop ng asawa ko. Nasaan kaya siya?
"Sir, hinahanap niyo po si Ma'am?"
Napatingin ako sa guard. Ngumiti naman ako.
"Oo, nakita mo ba siya?"
"Nakita ko po na sumama po siya dun sa bestfriend po niya. Yung lagi pong nagpupunta dito?"
Bestfriend?
"Si Drexcel?"
"Opo. Yun nga po si Sir Drexcel."
Bakit naman kaya? Baka nag bonding lang o catch up. Pumasok ulit ako sa loob at doon naghintay. Maya maya pa nakita ko si Julie. Napangiti naman ako. Lalabas na sana ako para salubungin siya ng makita ko si Drexcel na hinawakan ang kamay niya. Nakita ko ang pag ngiti ni Julie. Ngayon ko nalang ulit siya nakitang nakangiti ng ganyan.
"Ma'am Julie! Nandito po ang asawa niyo."
Sigaw naman ng waitress nila. Napatingin sila sakin. Nawala ang ngiti sa mukha ni Julie. Lumapit naman sila sakin.
"Hi Moe."
Ngumiti naman ako kay Drexcel.
"Hi Drex."
Tumingin siya kay Julie.
"Uhm, una na mo Juls."
Ngumiti naman sakanya si Julie at tumango. Nauna na si Drexcel. Pumasok naman kami sa loob ng office niya.
"Saan kayo galing?"
Hindi niya ko sinagot.
"Julie, saan kayo.."
"Kumain lang kami sa resto niya."
Tumango nalang ako.
"Ikaw? Anong ginagawa mo dito?"
"Uhm, dinadalaw lang kita."
Hindi na siya sumagot pa. Dumating ang mga araw at ganun pa din ang mga nangyari. Gabi na umuuwi si Julie. Tuwing dadalawin ko siya sa bake shop wala naman siya. Hinihintay ko siya ngayon sa bahay. Gabi na wala pa din siya. Kelan ko lang nalaman na nag babar na pala siya. Minsan, sinusubsob ang sarili sa trabaho. Maya maya narinig ko ang sasakyan ni Julie.
"Julie, bakit ang tagal mo umuwi?"
"Wala kang pakialam!"
Nagulat ako ng sumigaw siya. Lasing siya.
"Julie.."
Umupo siya sa sofa.
"Gusto kong magkaanak.."
Tumingin siya sakin.
"Gustong gusto ko magkaanak. At sa tingin ko, si Drexcel lang ang makakatulong sa problema natin."
"What? Ano yun? Julie naman. Gusto mo magkaanak kay Drexcel?"
"Gusto ko nga kasing magkaanak! Hindi naman kita hinihiwalayan eh!"
Hindi ako makapaniwala sa hinihiling niya.
"Julie, hindi mo ba naisip kung anong mararamdaman ko? Paano naman ang nararamdaman ko? Magkakaanak ka sa ibang lalaki?"
Tumayo naman siya. Kita ko ang galit sa mata niya.
"Kasi hindi mo mo mabibigyan!"
Napahinto ako.
"Hindi mo ko kayang bigyan!!!"
Sigaw niya. Napaupo ako sa upuan dun. Ilang beses na namin nasubukan pero hindi. Wala talaga. Sabi ng mga doctor ako ang may problema. Konti lang daw ang posibilidad na makabuo kami ni Julie. Ilang beses na kaming nagpa check up pero ganun pa din ang resulta. Dumating ang panahon na sumuko na si Julie. Gustong gusto niya na magka baby. Ako din naman. Gusto ko maging buo kami pero paano ko gagawin yun kung hindi ko kayang bigyan siya? Kung ako ang problema?
"Gusto ko maging buo. Gusto ko maging ina.."
Naiiyak na ko sa mga naririnig ko. Wala naman ako sa lugar para mag reklamo. Tungkulin ko din naman bilang asawa niya na bigyan siya ng anak. Ang mapasaya siya. Tumayo ako at lumapit sakanya. Lumuhod ako sa harap niya. Hinalikan ko ang kamay niya.
"S..Sige.."
Napatingin siya sakin. Umiiyak na din siya. Tumingin ako sa mata niya. Pilit akong ngumiti at tumango sakanya.
"Kung san ka masaya.."
At tumayo ako. Lumabas ako ng bahay at sumakay sa sasakyan. Nagmaneho ako. Pumunta ako sa lugar kung saan pwede ako makahinga. Pumunta ako sa simbahan. Umupo ako doon.
"Mahal na mahal ko siya at kung saan po siya sasaya doon po ako."
At doon ako umiyak ng umiyak. Hinihiling ng puso ko na sana..sana kahit sa panaginip man lang mapaniginipan ko ang sana dapat magiging anak ko. Kahit isang sulyap lang. Kahit man lang sa panaginip ko masabi ko sakanya na matagal na namin siyang hinihintay ng Mommy niya. At kung saka sakali mang magkaroon ng anak si Julie, sana maging mabuting bata ito.
"Elmo! Pare!"
Ngumiti naman ako kay Mark.
"Kamusta?"
"Ayos lang naman. Ikaw ang kamusta na?"
"Okay naman ako."
"Si Julie? Kamusta na?"
Hindi nalang ako nagsalita. Tinapik naman niya ang likod ko. Ilang araw na kaming hindi nagkikita ni Julie matapos ang pag-uusap namin. Hindi naman kami nagkahiwalay. Mag asawa pa din naman kami.
"Pumayag ka ba talaga sa gusto niya?"
"Kung saan siya masaya.."
Matapos namin nag inuman umuwi ako ng bahay. May kukunin lang ako. Sa condo ni Mark ako nakikituloy. Hindi na niya ginagamit o m natitirhan yun dahil palagi itong nasa business trip. Kahit pa mayaman ako ayoko naman na mag stay sa hotel. Ayun nga nandito na ko sa bahay. Sigurado naman akong wala dito si Julie. Pumunta na ko sa loob ng kwarto namin. Nakita ko ang batang nasa litrato. Larawan yun ni Julie at Elmo. Batang Julie at Elmo. Gusto namin na magkaroon ng mga anak na katulad nila. Mini version naming dalawa.
"Moe?"
Napatingin ako sa may pintuan. Nakita ko si Julie na nakatayo dun.
"Uhm..may kukunin lang ako.."
Lumapit siya sakin. "Moe, please bumalik ka na.."
Hindi ako nagsasalita.
"La..Lasing ako nun. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at nasabi ko yun sayo. Sorry talaga. Patawarin mo ko sa mga nasabi ko."
"Julie..hindi kita kayang bigyan ng anak.."
Lumapit pa siya sakin. Nasa harap ko na siya ngayon.
"Wala na kong pakialam. Wala akong pakialam. Ang importante, tayo. Kaya natin ito."
Hinawakan niya ang kamay ko. Nakita ko na din ang luha sakanyang mata.
"Pwede pa rin naman tayo maging buo diba? Basta merong ikaw at ako?"
Unti unti akong napangiti. Niyakap ko na kaagad si Julie. Namiss ko siya. May mga pagkukulang kami sa isa't isa. At sana sapat na ang pagmamahal na meron kami para punan ang pagkukulang na yun. Kumalas siya sa pagkakayakap ko. Tumingin siya sakin.
"Moe, gusto kong malaman mo na nung umalis ka dito sa bahay? Palagi nalang akong nandito. Naghihintay na sana bumalik ka na. Na sana bigyan mo ulit ako ng pagkakataon para makabawi sayo. Grabe ang pagsisisi ko sa mga nasabi ko sayo. Dahil sa kagustuhan kong magkaroon ng anak pati bestfriend ko idadamay ko pa."
"Hindi mo naman.."
Umiling siya. "Kahit naman gusto ko magkaroon ng anak hindi ko naman hihilingin yun sa ibang tao. Gusto ko magkaroon ako ng anak sa taong mahal ko. At ikaw yun."
"Pero.."
"Shh..alam ko. Pero pwede naman tayo mag ampon diba? Mahirap man pero ganun nalang ang pwede natin gawin kesa sa mawala ang isa satin."
Ngumiti ako sakanya. "Alam ko hindi ako katapatdapat para sayo dahil hindi kita nabigyan ng anak. Pero sana sapat na ang pagmamahal ko para sayo."
At tska niya ko hinalikan. Napapikit nalang ako. Namiss ko ang labi niya.
"Mmm.."
Naramdaman ko na may humahalik sakin. Napamulat naman ako ng mata. Nakita ko si Julie na nakatingin sakin. Nakangiti ito. It's been weeks ng bumalik ako dito.
"Happy Birthday, Moe!"
"Thank you."
At umupo ako. "Bihis na bihis ka ah?"
Tumango naman siya. "Aalis kasi tayo."
"Saan naman tayo pupunta?"
"Magsisimba po tayo." Hinalikan niya ko sa labi.
Napangiti naman ako. Tumayo na ko at naligo. Habang nagbibihis ako kinuha ko ang isang papel na may nakapalibot na ribbon doon. Tinago ko yun. Pumunta na kami ni Julie sa simbahan. Tinitingnan ko siya habang nagdadasal. Marami ng nangyari samin mula nung umuwi ako dito. Marami na kaming pagsubok na pinagdaanan. Lalo na nung Monday. Dinala siya sa ospital dahil nahimatay siya sa pagod...
"Moe.."
"Yes baby?"
Ngumiti siya. "Saan mo gusto pumunta ngayon?"
"Kahit saan basta kasama kita."
Tumango naman siya. Lumabas na kami sa simbahan matapos ang misa. Tiningnan ko si Julie na parang natatakam sa santol.
"Gusto mo?"
Tumingin siya sakin. Nahihiya siyang tumango. Natawa naman ako kasi ang cute ng asawa ko. Binilan ko siya ng santol. Naupo kami sa may tabi. Masarap ang simoy ng hangin dito sa may simbahan. Hindi din mainit ang sikat ng araw.
"Gusto mo ba?" Alok niya.
"No, sayo nalang. Okay lang naman ako dito."
Sinandal niya ang ulo niya sa balikat ko. Tinitingnan ko kung anong tinitingnan niya. Nakita ko siya na pinagmamasdan ang mga batang naglalaro habang may hawak na lobo.
"Ang saya nila noh?"
Hinarap ko siya sakin. "Masaya ka ba?"
"Oo naman."
Kita ko sa mata niya na may gusto siya. Napangiti ako. Kinuha ko ang papel at inabot sakanya yun.
"Ano yan?"
"Buksan mo."
Binuksan niya yun at binasa. Naluluha siyang tumingin sakin.
"Moe?"
"Yes, baby. Nung Monday ko nalaman na buntis ka. Nagawa natin, baby. Nagawa natin."
Kinausap ako ng doctor at sinabi niya na nakabuo na kami ni Julie. Ang saya lang. Matutupad ko na ang gusto ng asawa ko. Niyakap ako kaagad ni Julie.
"Thank you, baby. Thank you."
"Wag ka sakin mag thank you. Kay Lord tayo dapat magpasalamat kasi siya ang dahilan kung bakit nagkaroon tayo ng anak."
Tumingin kaming pareho sa simbahan.
"Maraming salamat po."
Ito na ang bagong simula ng buhay namin ni Julie. Buhay kasama ang anak namin.
The End.