Chapter (123-1) – ရွယ်ယားမှုန့်
တစ်ချိန်က ဆေးမှုန့်ကိုထုပ်ထားတဲ့ အဲ့ဒီစာရွက်တစ်ရွက်က အခန်းထဲမှာ ရှိနေနိုင်သေးလား။
လီယွီသည် ချက်ချင်းပင် ထိုစာရွက်တစ်ရွက်ကို ရှာချင်သဖြင့် ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဖုန်မှုန့်မှလွဲ၍ ထိုအခန်း၏ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လောလောဆယ် စာရွက်တစ်ရွက်မျှမရှိပေ။
ပူလျှိုမထွက်ခွာသွားခင်မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် ဒီမှတ်ဉာဏ်အပိုင်းက မမှန်နိုင်ဘူးဆိုတာ လီယွီ သဘောပေါက်သွားသည်။ ထို့အပြင်၊ ဧကရာဇ်သည် ထိုအခန်းကို အလုံပိတ်ထားသော်လည်း အခန်းတွင်းရှိအရာအားလုံးသည် မထိမခိုက်ရသေးသည့် ပုံစံ မရှိပေ။ ထိုအချိန်က မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျခဲ့သော စာရွက်သည် ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက ရှင်းလင်းသွားပြီးလောက်ပြီ။
လီယွီသည် အံကိုကြိတ်လိုက်သည်။ သူက Koi ဖြစ်နေပြီ။ ထိုကိစ္စတွင် သူရဲ့ Koi ငါး၏ ကံကောင်းခြင်းလည်း ရနိုင်မလားလို့ တိတ်တခိုး မျှော်လင့်မိသည်။
လီယွီသည် သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ငြိမ်အောင်ထိန်းကာ ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ သူသည် အရာအားလုံးကို မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် မြင်ခဲ့ရသည့်အရာများနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်လိုက်သည်။
လောလောဆယ်မှာတော့ တခြားသဲလွန်စတွေ မတွေ့ရဘူး။
ထို့နောက် လီယွီသည် အပ်နှင့် ချည်ခြင်းတောင်းကို တွေ့လိုက်သည်။ မျှော်လင့်ချက်များစွာမရှိဘဲ အတွင်းဘက်ရှိအရာအားလုံးကို ထုတ်ယူလိုက်ရာ အထည်အရွက်အချို့အောက်တွင် အဝတ်ကျားရုပ်လေး တစ်ကောင်ကို တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။
မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် ပူလျှိုသည် ကျားရုပ်တစ်ဝက်ကို ဖန်တီးခဲ့သည်။ ဒီကျားရုပ်က အတော်များများ ပြီးနေပြီ။ ဒါဆိုရင် ဖြစ်နိုင်ချေက တစ်ခုတည်းသာ ရှိတော့သည်။ လီယွီတစ်ချိန်လုံး တွေးထင်နေခဲ့သည်မှာ ပူလျိူ သည် ထိုစဉ်က ကလေးများမရှိတော့သဖြင့် သူမ အဝတ်ကျားရုပ်ကို မချုပ်နိုင်တော့ပေ။ ဒါပေမယ့် မထင်မှတ်ဘဲ၊ သူမသည် ကျင်းဝမ် အတွက် ကျားရုပ် တစ်ရုပ် ပြုလုပ်ခဲ့သည် ။ ဒါက နားလည်ရ ခက်လွန်းလှသည်မဟုတ်။ ကလေးကစားစရာများက မကြာခဏ ပျက်တတ်သည်။ အဲဒါကြောင့် သူတို့မှာ အများကြီးရှိနေနိုင်သည်။ သူ့ရဲ့ကလေးတွေမှာလည်း ဒီလိုပဲ။
လီယွီသည် သူ့လက်ထဲတွင် ကျားရုပ်အထည်ကို ကိုင်ထားပြီး သေချာစစ်ဆေးပြီးနောက် ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။
သူ ညှစ်လိုက်သောအခါ ကျား၏ဗိုက်ပေါ်ရှိ ချွန်ထက်သောအစွန်းအနည်းငယ်ကို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။ ကလေးတွေချိုးလိုက်တဲ့ကျားက ဒီလိုမဟုတ်ဘူး။
လီယွီ သည် ကျင်းဝမ် နှင့် အကြည့်ချင်းဖလှယ်ကာ ကတ်ကြေးတစ်ချောင်းကိုဆွဲကိုင်ကာ ကျားရုပ်ကို ပွင့်သွားအောင် ဂရုတစိုက်ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။
ပထမဦးစွာ အတွင်းထဲက ခံထားသည့် အဝတ်တွင် "ပူလျှို " ဟူသောအမည်ကို ရေးထိုးထားပြီး လီယွီ ယခင်ကမြင်ဖူးသည့်အတိုင်းပင်။
ကျားရုပ်ကို ခွဲထုတ်ပြီးနောက်၊ စက္ကူတစ်ရွက်က ချည်ထည်ကြားဝှက်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။.
လီယွီသည် ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး စာရွက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အဲဒါက ကောင်းကောင်းခေါက်ထားကာ ဝှက်ထားတဲ့ စာရွက်တစ်ရွက်ပဲ။ ကျား၏ဝမ်းဗိုက်အတွင်း၌ ဝှက်ထားသောကြောင့် ဖုန်မှုန့်များ ကပ်ညှိခြင်းမရှိပေ။
လီယွီသည် စာရွက်ကို ဂရုတစိုက်ဖွင့်ကာ ပန်းနုရောင်လက်သည်းခွံအရွယ်ရှိ အမှုန့်ကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်။
ဒါက အဆိပ်ဖြစ်နိုင်မလား......
လီယွီသည် မှတ်ဉာဏ်အတွင်း၌ ဆေးထည့်ထားသည့် စာရွက်ကို သတိရလိုက်သည်။ အဲဒီစာရွက်ရဲ့အရောင်က အတူတူပဲ။
"ထျန်းချီ!" လီယွီက စိတ်လှုပ်ရှားစွာ အော်လိုက်သည်။
ကျင်းဝမ် က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး လီယွီ ကို ကြွေပုလင်းတစ်လုံး ပေးလိုက်သည်။ လီယွီသည် စာရွက်ကို ဂရုတစိုက်ယူကာ အထဲကဆေးကို ကြွေပုလင်းထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။
ဒီအမှုန့်က ဘာလဲဆိုတာ သေချာမသိသေးပေမယ့် အဆိပ်နဲ့ ဆက်စပ်နေတယ်လို့ မျှော်လင့်မိသည်။ တတ်နိုင်သမျှ တော်ဝင်သမားတော်ကြီးထံ အမြန်ဆုံး အပ်ရန် လိုအပ်နေသည်။
လီယွီ အခန်းထဲမှ အမြန်ထွက်သွားသည်။ အခန်းအပြင်ဘက်တွင် နန်းတော်အစေခံများသည် ထိုနေရာတွင် ဒူးထောက်ကာ လီယွီအား အကူအညီပေးရန် လိုသလားဟု စိတ်အားထက်သန်စွာ မေးကြသည်။ လီယွီသည် နောက်ဆုံးတွင် သဲလွန်စတစ်ခုကို တွေ့ရှိခဲ့သည်။ တခြားလူတွေကို သူ ဘယ်လိုလွယ်လွယ် လွှဲပေးနိုင်မလဲ။ သူ့လက်ထဲတွင် ကြွေပုလင်းကို သေသေချာချာကိုင်ကာ ကျင်းဝမ်ကို ဆွဲကာ တော်ဝင်သမားတော်၏ ခြံဝင်းဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်ပြေးသွားခဲ့သည်။
တော်ဝင်သမားတော်များသည် ဆေးမှုန့် အကြွင်းအကျန်များကို အကဲဖြတ်ရုံဖြင့် ဆေးစာညွှန်းကို ရှာဖွေဖော်ထုတ်နိုင်လောက်မလား... ဆေးမှုန့်တွေရှိရင် ဖော်ထုတ်နိုင်လောက်တယ် မဟုတ်လား။
လီယွီသည် ကျင်းဝမ်ကို ကုသရန်တာဝန်ယူထားသည့် တာဝန်ခံ တော်ဝင်သမားတော်အိုကြီးထံ အမှုန့်ကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ လွှဲပြောင်းပေးခဲ့သည်။
အစပိုင်းမှာတော့ ရှေးခေတ်က သမားတော်အိုကြိးက ဒီအမှုန်က အဆိပ်ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး။ သို့သော်၊ ကျင်းဝမ်နှင့် ကျင်းဝမ်ဖေးတို့ ရှိနေသဖြင့် သမားတော်က မငြင်းနိုင်ပဲ သူက အဲဒီအမှုန့်ကို ဂရုတစိုက်နဲ့ ယူလိုက်သည်။
"ထူးဆန်းတယ်......"
သမားတော်အိုကြီးသည် မယုံနိုင်လောက်အောင်ပင် ဖြစ်မိသည်။ လီယွီ နှင့် ကျင်းဝမ် ၏ ခွင့်ပြုချက်ရ ရှိပြီးနောက် သေးငယ်သောပမာဏကို ထုတ်ယူပြီး မြည်းစမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ချက်ချင်း တံတွေးကို ထွေးထုတ်လိုက်သည်။
"ဝမ်ရယ်.... ဝမ်ဖေး၊ ကျွန်တော်မျိုးကို အချိန်ခဏလောက် ပေးပါဦး......"
တော်ဝင်သမားတော်ကြီးက စကားမဆုံးခင် ပါးစပ်ကို သုတ်လိုက်ပြီး အတွင်းခန်းထဲသို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြေးသွားလိုက်သည်။
ဒါက နောက်ဆုံးမှာ သဲလွန်စကြီးကြီးရလိုက်တာပဲ မဟုတ်လား..?
လီယွီက ဘယ်ကိုမှ သွားဖို့ ရည်ရွယ်ချက်မရှိပေ။ သူက တော်ဝင်သမားတော်ရဲ့ တဲနန်းမှာ ထိုင်စောင့်နေသည်။
ကျင်းဝမ်ရဲ့စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အခြေနေက ပြန်လည်တည်ငြိမ်သွားပြီဖြစ်သည်။ သမားတော်အိုကြီးက ပြန်ပေါ်မလာသေးသဖြင့် လီယွီက စိတ်ပူနေသည်။ ကျင်းဝမ်က ဝေဒနာခံစားနေရပေမယ့် လီယွီ၏ ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ကာ စိတ်သက်သာရာရစေဖို့ လုပ်ပေးဖို့မမေ့ပေ။ ကျင်းဝမ်က အိတ်ထဲမှ ရွှေငါးအကြီးနှင့် ငါးအသေး ရုပ် တွေကို ထုတ်ပေးကာ လီယွီ ကစားဖို့ လက်ထဲ ထည့်ပေးထားလိုက်သည်။
ကျင်းဝမ် သည် လီယွီ ကို ပျော်ရွှင်စေလိုသည့်အခါတိုင်း၊ သူက လီယွီအား မတူညီသော ရွှေငါးရုပ်မျိုးစုံ လက်ဆောင်ပေးလေ့ရှိသည်။ ရွှေငါးလေးတွေက အမှတ်တရတွေနဲ့ ပြည့်နေသည်။
လီယွီသည် သူတို့နှင့် ခဏမျှ ငြိမ်သက်စွာ ကြည့်နေခဲ့ပြီး ရင်ထဲ၌ အလွန်စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိသွားသည်။
ဒီလိုနဲ့ ဖြေဆေးကို မတွေ့သေးရင် သူ ဘာလုပ်သင့်လဲ။
ဆက်လက်ရှာဖွေရမယ်... မြေကြီးထဲကို သုံးပေအနက်ထိ တူးရရင်တောင် သူ ဆက်ရှာဦးမည် ဖြစ်သည်။
တော်ဝင်သမားတော်အိုကြီး ထွက်သွားပြီးနောက် ဘာသတင်းမှ မကြားရတော့။ ညမိုးချုပ်သည်အထိ ဆေးစာအုပ်ကြီးတစ်အုပ်ကို ငုံ့ကာ အသည်းအသန်ဖတ်ပြီးနောက် အခန်းပြင်ကို အလျင်အမြန် လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့မှာ ဖိနပ် ဒါမှမဟုတ် ခြေအိတ်တောင် မပါခဲ့ပေ။
"တော်ဝင်သမားတော်!" လီယွီက သူ့ကို အမြန်အော်လိုက်သည်။
တော်ဝင်သမားတော်အိုကြီးက ခေါင်းကိုမော့ပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ လီယွီ နဲ့ ကျင်းဝမ် တို့ကို သတိထားမိသွားသည်။ သူက အံ့သြစွာနဲ့ မေးလိုက်သည်။
"အရှင်မင်းသား၊ ဝမ်ဖေးတို့ ဘာလို့ ဒီကိုရောက်နေတာလဲ"
တော်ဝင်သမားတော်အိုကြီးသည် သူတို့စောင့်မျှော်နေဆဲဖြစ်သည်ကို လုံးလုံးမေ့သွားခဲ့သည်။
လီယွီပင် ငြင်းခုံခြင်းမပြုပေ။ တော်ဝင်သမားတော်သည် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာစာအုပ်များကို အစုလိုက်အပုံလိုက် ကိုင်ဆောင်ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့ မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ဖြင့် "ရှာဖွေတွေ့ရှိမှု အသစ် ရှိသလား" ဟု မေးလိုက်သည်။
တော်ဝင်သမားတော်ကြီးက ပြုံးပြုံးလေး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
"ဝမ်ရယ် နဲ့ ဝမ်ဖေးတို့ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ တွေ့ပြီ"
လီယွီ၏ မျက်လုံးများသည် တောက်ပလာကာ တော်ဝင်သမားတော်ကြီးအား ထိုင်ပြီး အသေးစိတ်ရှင်းပြရန် အလျင်အမြန် ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။
ထို့ကြောင့် လီယွီ ယူဆောင်လာသော အမှုန့်မှ သမားတော်က ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည့်အချက်က ထိုဆေးက ယခင်က သုံးခဲ့သည့် လူကို ကြံ့ခိုင်ကျန်းမာစေသည့် ဆေးဖော်မြူလာနှင့် အလွန်ဆင်တူနေသည်။ ဒါပေမယ့် ထိုဆေးထဲတွင် နောက်ထပ်ပါဝင်ပစ္စည်းတစ်ခု၏ အရသာရှိနေသည်။
တိုင်းရင်းဆေးများမှာ အများအားဖြင့် တိကျစွာဖော်စပ်ရသည်။ တကယ်လို့ နောက်ထပ်ပါဝင်ပစ္စည်း တစ်မျိုးကို ပေါင်းထည့်လိုက်ပါက ဆေး၏အာနိသင်ကို လုံးဝပြောင်းလဲသွားနိုင်သည်။
တော်ဝင်သမားတော်အိုကြီးက နောက်ထပ်ပေါင်းစပ်ထားသော ဆေး၏ အရသာကို ယခုပင် စစ်ဆေးရန် ထွက်သွားသည်။
စုံစမ်းစစ်ဆေးမှုအပြီးတွင် သူသည် ရွယ်ယားသီးအမှုန့်ဖြစ်ကြောင်း ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။
********-*********
Chapter (123-1) – ရြယ္ယားမႈန္႕
တစ္ခ်ိန္က ေဆးမႈန႔္ကိုထုပ္ထားတဲ့ အဲ့ဒီစာ႐ြက္တစ္႐ြက္က အခန္းထဲမွာ ရွိေနႏိုင္ေသးလား။
လီယြီသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထိုစာ႐ြက္တစ္႐ြက္ကို ရွာခ်င္သျဖင့္ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဖုန္မႈန႔္မွလြဲ၍ ထိုအခန္း၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေလာေလာဆယ္ စာ႐ြက္တစ္ရြက္မွ်မရွိေပ။
ပူလွ်ိဳမထြက္ခြာသြားခင္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ဒီမွတ္ဉာဏ္အပိုင္းက မမွန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ လီယြီ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ထို႔အျပင္၊ ဧကရာဇ္သည္ ထိုအခန္းကို အလုံပိတ္ထားေသာ္လည္း အခန္းတြင္းရွိအရာအားလုံးသည္ မထိမခိုက္ရေသးသည့္ ပံုစံ မရွိေပ။ ထိုအခ်ိန္က ေျမျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်ခဲ့ေသာ စာ႐ြက္သည္ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ရွင္းလင္းသြားျပီးေလာက္ၿပီ။
လီယြီသည္ အံကိုႀကိတ္လိုက္သည္။ သူက Koi ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုကိစၥတြင္ သူရဲ႕ Koi ငါး၏ ကံေကာင္းျခင္းလည္း ရနိုင္မလားလို႕ တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
လီယြီသည္ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းကာ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ သူသည္ အရာအားလုံးကို မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ ျမင္ခဲ့ရသည့္အရာမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ တျခားသဲလြန္စေတြ မေတြ႕ရဘူး။
ထို႔ေနာက္ လီယြီသည္ အပ္ႏွင့္ ခ်ည္ျခင္းေတာင္းကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာမရွိဘဲ အတြင္းဘက္ရွိအရာအားလုံးကို ထုတ္ယူလိုက္ရာ အထည္အ႐ြက္အခ်ိဳ႕ေအာက္တြင္ အဝတ္က်ားရုပ္ေလး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။
မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ ပူလွ်ိဳသည္ က်ားရုပ္တစ္ဝက္ကို ဖန္တီးခဲ့သည္။ ဒီက်ားရုပ္က အေတာ္မ်ားမ်ား ၿပီးေနျပီ။ ဒါဆိုရင္ ျဖစ္နိုင္ေခ်က တစ္ခုတည္းသာ ရွိေတာ့သည္။ လီယြီတစ္ခ်ိန္လုံး ေတြးထင္ေနခဲ့သည္မွာ ပူလ်ဴိ သည္ ထိုစဥ္က ကေလးမ်ားမရွိေတာ့သျဖင့္ သူမ အဝတ္က်ားရုပ္ကို မခ်ဳပ္နုိင္ေတာ့ေပ။ ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္ဘဲ၊ သူမသည္ က်င္းဝမ္ အတြက္ က်ားရုပ္ တစ္ရုပ္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ ။ ဒါက နားလည္ရ ခက္လြန္းလွသည္မဟုတ္။ ကေလးကစားစရာမ်ားက မၾကာခဏ ပ်က္တတ္သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔မွာ အမ်ားႀကီးရွိေနနိုင္သည္။ သူ႕ရဲ႕ကေလးေတြမွာလည္း ဒီလိုပဲ။
လီယြီသည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ က်ားရုပ္အထည္ကို ကိုင္ထားၿပီး ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီးေနာက္ ပြတ္တိုက္လိုက္သည္။
သူ ညႇစ္လိုက္ေသာအခါ က်ား၏ဗိုက္ေပၚရွိ ခြၽန္ထက္ေသာအစြန္းအနည္းငယ္ကို ႐ုတ္တရက္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကေလးေတြခ်ိဳးလိုက္တဲ့က်ားက ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။
လီယြီ သည္ က်င္းဝမ္ ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္ကာ ကတ္ေၾကးတစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲကိုင္ကာ က်ားရုပ္ကို ပြင့္သြားေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။
ပထမဦးစြာ အတြင္းထဲက ခံထားသည့္ အဝတ္တြင္ "ပူလွ်ိဳ " ဟူေသာအမည္ကို ေရးထိုးထားျပီး လီယြီ ယခင္ကျမင္ဖူးသည့္အတိုင္းပင္။
က်ားရုပ္ကို ခြဲထုတ္ၿပီးေနာက္၊ စကၠဴတစ္႐ြက္က ခ်ည္ထည္ႀကားဝွက္ထားသည္ကို ေတြ႕လို္က္ရသည္။.
လီယြီသည္ ေခတၱရပ္လိုက္ၿပီး စာ႐ြက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အဲဒါက ေကာင္းေကာင္းေခါက္ထားကာ ဝွက္ထားတဲ့ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ပဲ။ က်ား၏ဝမ္းဗိုက္အတြင္း၌ ဝွက္ထားေသာေၾကာင့္ ဖုန္မႈန႔္မ်ား ကပ္ညွိျခင္းမရွိေပ။
လီယြီသည္ စာ႐ြက္ကို ဂ႐ုတစိုက္ဖြင့္ကာ ပန္းႏုေရာင္လက္သည္းခြံအ႐ြယ္ရွိ အမႈန႔္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။
ဒါက အဆိပ္ျဖစ္ႏိုင္မလား......
လီယြီသည္ မွတ္ဉာဏ္အတြင္း၌ ေဆးထည့္ထားသည့္ စာ႐ြက္ကို သတိရလိုက္သည္။ အဲဒီစာ႐ြက္ရဲ႕အေရာင္က အတူတူပဲ။
"ထ်န္းခ်ီ!" လီယြီက စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေအာ္လိုက္သည္။
က်င္းဝမ္ က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး လီယြီ ကို ေႂကြပုလင္းတစ္လုံး ေပးလိုက္သည္။ လီယြီသည္ စာ႐ြက္ကို ဂရုတစိုက္ယူကာ အထဲကေဆးကို ေႂကြပုလင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။
ဒီအမႈန႔္က ဘာလဲဆိုတာ ေသခ်ာမသိေသးေပမယ့္ အဆိပ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ႀကီးထံ အျမန္ဆုံး အပ္ရန္ လိုအပ္ေနသည္။
လီယြီ အခန္းထဲမွ အျမန္ထြက္သြားသည္။ အခန္းအျပင္ဘက္တြင္ နန္းေတာ္အေစခံမ်ားသည္ ထိုေနရာတြင္ ဒူးေထာက္ကာ လီယြီအား အကူအညီေပးရန္ လိုသလားဟု စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမးၾကသည္။ လီယြီသည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သဲလြန္စတစ္ခုကို ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ တျခားလူေတြကို သူ ဘယ္လိုလြယ္လြယ္ လႊဲေပးႏိုင္မလဲ။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ေႂကြပုလင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ကာ က်င္းဝမ္ကို ဆြဲကာ ေတာ္ဝင္သမားေတာ္၏ ၿခံဝင္းဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ေျပးသြားခဲ့သည္။
ေတာ္ဝင္သမားေတာ္မ်ားသည္ ေဆးမႈန္႕ အႂကြင္းအက်န္မ်ားကို အကဲျဖတ္႐ုံျဖင့္ ေဆးစာၫႊန္းကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေလာက္မလား... ေဆးမႈန႔္ေတြရွိရင္ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေလာက္တယ္ မဟုတ္လား။
လီယြီသည္ က်င္းဝမ္ကို ကုသရန္တာဝန္ယူထားသည့္ တာဝန္ခံ ေတာ္ဝင္သမားေတာ္အိုႀကီးထံ အမႈန႔္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည္။
အစပိုင္းမွာေတာ့ ေရွးေခတ္က သမားေတာ္အိုႀကိးက ဒီအမႈန္က အဆိပ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ မထင္ခဲ့ဘူး။ သို႔ေသာ္၊ က်င္းဝမ္ႏွင့္ က်င္းဝမ္ေဖးတို႔ ရွိေနသျဖင့္ သမားေတာ္က မျငင္းနုိင္ပဲ သူက အဲဒီအမႈန႔္ကို ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ယူလိုက္သည္။
"ထူးဆန္းတယ္......"
သမားေတာ္အိုႀကီးသည္ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္မိသည္။ လီယြီ ႏွင့္ က်င္းဝမ္ ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ရ ရွိၿပီးေနာက္ ေသးငယ္ေသာပမာဏကို ထုတ္ယူၿပီး ျမည္းစမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္း တံေတြးကို ေထြးထုတ္လိုက္သည္။
"ဝမ္ရယ္.... ဝမ္ေဖး၊ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကို အခ်ိန္ခဏေလာက္ ေပးပါဦး......"
ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ႀကီးက စကားမဆုံးခင္ ပါးစပ္ကို သုတ္လိုက္ၿပီး အတြင္းခန္းထဲသို႔ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေျပးသြားလိုက္သည္။
ဒါက ေနာက္ဆုံးမွာ သဲလြန္စႀကီးႀကီးရလို္က္တာပဲ မဟုတ္လား..?
လီယြီက ဘယ္ကိုမွ သြားဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိေပ။ သူက ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ရဲ႕ တဲနန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။
က်င္းဝမ္ရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခေနက ျပန္လည္တည္ၿငိမ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ သမားေတာ္အိုႀကီးက ျပန္ေပၚမလာေသးသျဖင့္ လီယြီက စိတ္ပူေနသည္။ က်င္းဝမ္က ေဝဒနာခံစားေနရေပမယ့္ လီယြီ၏ ေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္ကာ စိတ္သက္သာရာရေစဖို႔ လုပ္ေပးဖို႔မေမ့ေပ။ က်င္းဝမ္က အိတ္ထဲမွ ေ႐ႊငါးအႀကီးႏွင့္ ငါးအေသး ႐ုပ္ ေတြကို ထုတ္ေပးကာ လီယြီ ကစားဖို႔ လက္ထဲ ထည့္ေပးထားလိုက္သည္။
က်င္းဝမ္ သည္ လီယြီ ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေစလိုသည့္အခါတိုင္း၊ သူက လီယြီအား မတူညီေသာ ေ႐ႊငါးရုပ္မ်ိဳးစုံ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိသည္။ ေ႐ႊငါးေလးေတြက အမွတ္တရေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသည္။
လီယြီသည္ သူတို႔ႏွင့္ ခဏမွ် ၿငိမ္သက္စြာ ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး ရင္ထဲ၌ အလြန္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသြားသည္။
ဒီလိုနဲ႕ ေျဖေဆးကို မေတြ႕ေသးရင္ သူ ဘာလုပ္သင့္လဲ။
ဆက္လက္ရွာေဖြရမယ္... ေျမႀကီးထဲကို သုံးေပအနက္ထိ တူးရရင္ေတာင္ သူ ဆက္ရွာဦးမည္ ျဖစ္သည္။
ေတာ္ဝင္သမားေတာ္အိုႀကီး ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့။ ညမိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ေဆးစာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ကို ငုံ႕ကာ အသည္းအသန္ဖတ္ျပီးေနာက္ အခနး္ျပင္ကို အလ်င္အျမန္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔မွာ ဖိနပ္ ဒါမွမဟုတ္ ေျခအိတ္ေတာင္ မပါခဲ့ေပ။
"ေတာ္ဝင္သမားေတာ္!" လီယြီက သူ႔ကို အျမန္ေအာ္လိုက္သည္။
ေတာ္ဝင္သမားေတာ္အိုႀကီးက ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လီယြီ နဲ႔ က်င္းဝမ္ တို႔ကို သတိထားမိသြားသည္။ သူက အံ့ၾသစြာနဲ႔ ေမးလိုက္သည္။
"အရွင္မင္းသား၊ ဝမ္ေဖးတို႕ ဘာလို႔ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ"
ေတာ္ဝင္သမားေတာ္အိုႀကီးသည္ သူတို႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲျဖစ္သည္ကို လုံးလုံးေမ့သြားခဲ့သည္။
လီယြီပင္ ျငင္းခုံျခင္းမျပဳေပ။ ေတာ္ဝင္သမားေတာ္သည္ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာစာအုပ္မ်ားကို အစုလိုက္အပုံလိုက္ ကိုင္ေဆာင္ထားသည္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ "ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈ အသစ္ ရွိသလား" ဟု ေမးလိုက္သည္။
ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ႀကီးက ၿပဳံးၿပဳံးေလး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"ဝမ္ရယ္ နဲ႔ ဝမ္ေဖးတို႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေတြ႕ၿပီ"
လီယြီ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေတာက္ပလာကာ ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ႀကီးအား ထိုင္ၿပီး အေသးစိတ္ရွင္းျပရန္ အလ်င္အျမန္ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လီယြီ ယူေဆာင္လာေသာ အမႈန႔္မွ သမားေတာ္က ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည့္အခ်က္က ထိုေဆးက ယခင္က သံုးခဲ့သည့္ လူကို ႀကံ့ခိုင္က်န္းမာေစသည့္ ေဆးေဖာ္ျမဴလာႏွင့္ အလြန္ဆင္တူေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ထိုေဆးထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ပါဝင္ပစၥည္းတစ္ခု၏ အရသာရွိေနသည္။
တိုင္းရင္းေဆးမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ တိက်စြာေဖာ္စပ္ရသည္။ တကယ္လို႕ ေနာက္ထပ္ပါဝင္ပစၥည္း တစ္မ်ိဳးကို ေပါင္းထည့္လိုက္ပါက ေဆး၏အာနိသင္ကို လုံးဝေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သည္။
ေတာ္ဝင္သမားေတာ္အိုႀကီးက ေနာက္ထပ္ေပါင္းစပ္ထားေသာ ေဆး၏ အရသာကို ယခုပင္ စစ္ေဆးရန္ ထြက္သြားသည္။
စုံစမ္းစစ္ေဆးမႈအၿပီးတြင္ သူသည္ ရြယ္ယားသီးအမႈန္႕ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
********-*********