(Completed) အာဏာရှင်ဆိုးကြီးရဲ့ အချစ်တော်ငါး (MM translation)

(U+Z) Chapter (56) - စိတ်ပျော့လာသော ငါးကလေး

Chapter (56) -  စိတ္ေပ်ာ့လာေသာ ငါးကေလး



လီယြီက အဖ်ားႀကီးေနေပမယ့္ သတိေတာ့လစ္မသြားေပ။ မင္းသားက်င္းယြီက သူ႔ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေပြ႕ခ်ီကာ ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ဆီကို လာခဲ့တာကို အားလံုးသိေနသည္။ က်င္းဝမ္က သူ႔ကို မင္းသမီးေပြ႕ခ်ီသလို တခ်ိန္လံုးေပြ႕ထားလို႔ လီယြီခမ်ာ ဆြံ႕အေနရသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အားတစ္စက္မွမရွိေတာ့ က်င္းဝမ္ေပြ႕ထားသလို ေနေနရသည္။

က်င္းဝမ္၏ ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားႏွင့္ ဝမ့္ကုန္းကုန္းလည္း ဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ကာ မ်က္လံုးေတြတလက္လက္ျဖစ္ေနလို႔ လီယြီမွာ မတတ္သာေတာ့ဘဲ က်င္းဝမ္၏ရင္ဘတ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာဝွက္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။

သူက ဒီလူ ခုလိုေပြ႕ဖက္ထားတဲ့အတြက္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္က ေတာင့္တင္းမေနေတာ့ဘဲ ေပ်ာ့ေျပာင္းကာ သက္ေတာင့္သက္သာပဲ မွီခိုထားလိုက္မိသည္။ သူက သက္ျပင္းကို အသာေလးခိုးခ်လိုက္မိသည္။

လူတစ္ေယာက္က အဖ်ားႀကီးၿပီး မသက္မသာခံစားရရင္ သက္ေတာင့္သက္သာ အေနအထားရေအာင္ ေနရတာပဲေလဟုေတြးကာ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထားလိုက္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး မင္းသား၏ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြ႕ခ်ီခံထားရတာ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ဆက္ေတြးမေနေတာ့ေပ။

အေစာပိုင္းကမွ သူေသေတာ့မလားလို႔ထင္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုျမင္မလဲလို႔ ေတြးေနမိျပန္သည္။ လီယြီက သူေနလို႔ေကာင္းလာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

မင္းသားက်င္းဝမ္က လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္တိုင္ေပြ႕ခ်ီကာ သူ႔ကိုလာရွာသျဖင့္ ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ရႊီက ထိတ္လန္႔သြားခဲ့သည္။ သူက က်င္းဝမ္၏ငါးေလးကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မကုေပးႏိုင္လို႔ အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရစဥ္ ခုတစ္ခါေတာ့ လူသားျဖစ္ေနလို႔ သူ ကၽြမ္းက်င္စြာ ကိုင္တြယ္ႏိုင္လိမ့္မည္။ သမားေတာ္က က်င္းဝမ္ကို လူနာကို ေအာက္သို႔ခ်ႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးၿပီး ေဆးေသတၱာကိုယူကာ လူနာ၏အေျခအေနကို စစ္ေဆးလိုက္သည္။

ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာလူနာေလး၏ ေရာဂါအေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေရာဂါကို တိတိက်က်ခန္႔မွန္းႏိုင္ဖို႔ လူနာ၏လည္ေခ်ာင္းကို ၾကည့္ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမွာျဖစ္ေပမယ့္ လူငယ္ေလးက သတိေမ့ေနလို႔ အဆင္မေျပေပ။ ဝမ့္ကုန္းကုန္းက ပါးစပ္ေလးကို ဟေအာင္လုပ္ေပးေနစဥ္ ေကာင္ေလးက မ်က္လံုးကိုဖြင့္ကာ ေျပာခဲ့သည္။

"သမားေတာ္ႀကီး.. ကၽြန္ေတာ္ ေရထဲမွာ မေတာ္တဆ စိမ္ေနခဲ့မိတယ္.."

လီယြီက တိုးညႇင္းစြာေျပာလိုက္သည္။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ေရာဂါလကၡဏာရွာေဖြတာ ေႏွာင့္ေႏွးမွာစိုးလို႔ သူက ေတာင့္ခံၿပီး ေစာင့္ေနတာျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္တက္ၾကြေသာလူနာကို သမားေတာ္ႀကီး မေတြ႕ဖူးေပ။ သမားေတာ္ႀကီး၏ႏႈတ္ခမ္းက ၿပံဳးလိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။

"လူငယ္ေလးက အေအးမိသြားတာပါ.. အဖ်ားက မက်ေသးေပမယ့္ သတိရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အသက္အႏၱရာယ္ေတာ့ မရွိပါဘူး.. ေသခ်ာေလးအနားယူၿပီး ေဆးေသာက္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားမွာပါ.."

သမားေတာ္ႀကီးက ေဆးစာကို အျဖစ္ေရးေပးလိုက္သည္။ က်င္းဝမ္က ဝမ့္ကုန္းကုန္းကို ေဆးစာအတိုင္းေဆးႀကိဳဖို႔ ခိုင္းေစကာ လီယြီကို ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဆက္လက္ေပြ႕ခ်ီကာ အိမ္ေတာ္ကိုျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ က်င္းဝမ္က လီယြီကို သလြန္ေပၚတင္ေပးၿပီး ေခၽြးစိုအဝတ္ေတြကို လဲေပးဖို႔လုပ္ေပမယ့္ လီယြီက အလန္႔တၾကား ေခါင္းေထာင္ကာ ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။ ဒီလိုလုပ္လိုက္လို႔ လီယြီက ေခါင္းမူးသြားခဲ့ရသည္။

က်င္းဝမ္က ေရွာင္ယြီကို မသက္မသာမျဖစ္ေစခ်င္လို႔ အဝတ္လဲဖို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ေပမယ့္ သမားေတာ္ႀကီးက ရက္အနည္းငယ္ထပ္ၿပီး အေအးမမိေစနဲ႔ဟု မွာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေရႊေရာင္ကြပ္ထားေသာ ေရညႇိစိမ္းေရာင္ပိုးေစာင္ႏွင့္ လီယြီကို လံုေနေအာင္ၿခံဳကာ ရစ္ပတ္ေပးထားလိုက္သည္။

သူက အစိမ္းေရာင္ကိုသေဘာက်မွန္း က်င္းဝမ္ ဘယ္လိုသိသလဲဆုိတာ ေမးခ်င္ေပမယ့္ အဖ်ားေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းက အရည္ေပ်ာ္က်မလို ခံစားေနရသည္။

ဝမ့္ကုန္းကုန္းက ေဆးႀကိဳၿပီးေနာက္ ပန္းကန္ထဲထည့္ကာ အခန္းထဲယူလာစဥ္ က်င္းဝမ္က ေဆးပန္းကန္ကိုျဖတ္ယူလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးႏွင့္အခ်က္ျပလိုက္ေတာ့ ဝမ့္ကုန္းကုန္းက အလိုက္တသိ ေလွ်ာက္တင္လိုက္သည္။

"အရွင္မင္းသား.. ဒီအေစခံအိုႀကီးက အျပင္မွာ ေစာင့္ၾကပ္စရာရွိလို႔ သခင္ေလးလီကို ေဆးတိုက္ေပးဖို႔ အရွင္မင္းသားကိုပဲ ေတာင္းပန္ပါရေစ.."

က်င္းဝမ္က ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ ဝမ့္ကုန္းကုန္းႏွင့္ အေျခြအရံမ်ားအားလံုး ထြက္သြားၾကသည္။

လီယြီက ေခါင္းမူးလုိ႔ သတိလက္လြတ္အိပ္ေပ်ာ္သလိုျဖစ္ေနစဥ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခုခုက ပြတ္သပ္ေနသလိုခံစားရလို႔ အားတင္းကာ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

သူ႔ေခါင္းရင္းမွာ ေက်ာက္စိမ္းပန္းကန္ေလးကို ကိုင္ထားသူတစ္ေယာက္က မ်က္ေမွာင္တြန္႔ကာ စိတ္႐ႈပ္ေနပံုရတာေတြ႕လို႔ ၿပံဳးကာေမးလိုက္သည္။ ပန္းကန္ထဲက ေဆးနံ႔လည္းရေနသည္။

"အရွင္မင္းသား.. ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီလား.."

သူအသြင္ေျပာင္းခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ မသိေတာ့ေပ။ ငါးအသြင္ျပန္မျဖစ္သြားခင္ ေဆးအျမန္ေသာက္ရမည္။

က်င္းဝမ္က တင္းက်ပ္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ လီယြီက ထထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္စဥ္ က်င္းဝမ္က သူ႔ကို ကူညီေပးခဲ့သည္။ လီယြီလည္း မျငင္းဘဲ ကူခြင့္ေပးလိုက္သည္။ က်င္းဝမ္က ႏူးညံ့ေသာမွီအံုးကို လီယြီ၏ေက်ာေနာက္မွာ ခုေပးထားၿပီး ညင္သာစြာ ထူမ,ေပးခဲ့သည္။

လီယြီက သက္ေတာင့္သက္သာ မွီထိုင္ၿပီးေနာက္ ေဆးပန္းကန္ဆီကို လက္လွမ္းကာ ေျပာလိုက္သည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အရွင့္သား.. ေဆးကိုေပးပါ.. ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေသာက္လိုက္ပါ့မယ္.."

ေရွာင္ယြီဘာလုပ္ခ်င္တာ သိေပမယ့္ သူက ဒီေလာက္ဖ်ားေနတာ ေဆးကို သူ႔ဘာသာ ဘယ္လိုေသာက္ႏိုင္မလဲလို႔ ေတြးေနသည္။ သူငယ္စဥ္ ဖ်ားခဲ့တုန္းက ဝမ့္ကုန္းကုန္းက ေဘးမွာထိုင္ၿပီး ေဆးကို တစ္ဇြန္းခ်င္းခြံ႕ေပးခဲ့သည္ကို သတိရလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေရွာင္ယြီေလးက သူခြံ႕ေကၽြးတာ မခံခ်င္ပံုရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးပန္းကန္ကိုပဲ ကမ္းေပးလိုက္ရသည္။

ဒါေပမယ့္ ေဆးပန္းကန္က ခုမွႀကိဳၿပီး ထည့္လာစျဖစ္လို႔ ပူေနေသးသည္။ ေရွာင္ယြီက ဒါကို ခ်က္ခ်င္း ေမာ့ေသာက္ႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။

က်င္းဝမ္က ေဆးပန္းကန္ကိုမေပးဘဲ ျငင္းဆန္ကာ ေငြဇြန္းႏွင့္ ေဆးရည္တစ္ဇြန္းခပ္ကာ အပူေလ်ာ့ေအာင္ မႈတ္ေပးၿပီး ေရွာင္ယြီ၏ႏႈတ္ခမ္းနားကို ေတ့ေပးလိုက္သည္။ သူက ေရွာင္ယြီစိတ္ဆိုးမည္စိုးလို႔ ခုတင္စြန္းမွာဝင္မထိုင္ဝံ့ဘဲ ေဘးကေနခါးညြတ္ကာ ေဆးတိုက္ေပးေနသည္။

လီယြီ : "............"

လီယြီက သူေဆးမေသာက္ဘဲေနရင္ ေခါင္းေက်ာမာသည့္က်င္းဝမ္က ဒီအတိုင္း ေဘးမွာခါးကုန္းေနရမည္စိုးသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေဆးက ေသာက္ရမွာပဲေလ။ လီယြီက မ်က္လႊာခ်ကာ တိုက္ေကၽြးေသာေဆးကို ေသာက္လိုက္စဥ္ အခါးဓာတ္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာက ႐ံႈ႕မဲ့သြားခဲ့သည္။

က်င္းဝမ္က နံေဘးက ေက်ာက္စိမ္းေသတၱာေလးထဲက မက္မြန္ကိတ္ေလးတစ္ဖဲ့ကိုယူကာ သူ႔လက္ဖဝါးထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။

က်င္းဝမ္က လီယြီကို ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။

လီယြီ : "............"

သူ႔သေဘာက ေဆးေသာက္ၿပီးရင္ ခ်ိဳတာေလးစားလိုက္ ဆိုသည့္သေဘာျဖစ္သည္။ ဒါက လူကိုလွည့္စားတဲ့ လွည့္ကြက္ပဲမဟုတ္လား။ ဒီလူယုတ္မာက ဘယ္ကေနသင္လာတာလဲ..။

လီယြီက က်င္းဝမ္ကိုစိုက္ၾကည့္ကာ စားဖို႔ျငင္းဆန္ေပမယ့္ ေဆးက လွ်ာေပၚမွာ ခါးသက္ေနလို႔ မတတ္သာဘဲ မက္မြန္ကိတ္ပိုင္းေလးကို ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ရသည္။ အခ်ိဳအရသာက လွ်ာေပၚေပ်ာ္က်သြားၿပီး ေဆးခါးအရသာက ေပ်ာက္သြားသည္။ ဒီနည္းနဲ႔ ေဆးတစ္ဇြန္းတိုက္လိုက္၊ မုန္႔တစ္ဖဲ့ေကၽြးလိုက္ႏွင့္ က်င္းဝမ္က မ်က္ႏွာထက္မွာ ဘာအမူအယာမွမေဖာ္ျပေပ။

ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့ က်င္းဝမ္က ပိုးလက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ လီယြီ၏ပါးစပ္ကို သုတ္ေပးမည္လုပ္ေပမယ့္ လီယြီက ဆြဲယူကာ သူ႔ဘာသာသုတ္လိုက္သည္။ က်င္းဝမ္က ဘာမွမေျပာဘဲ စာရြက္ကိုယူလာခဲ့သည္။

လီယြီက အခုခ်ိန္ က်င္းဝမ္က သူ႔ကိုသေဘာက်သည္ဆိုသည့္ စာေရးျပလာမွာကို ေၾကာက္ေနသည္။ သူအခု စိတ္ေတြအရမ္း႐ႈပ္ကာ ဘာမွမစဥ္းစားခ်င္ေသးေပ။ က်င္းဝမ္က သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံၿပီး သမားေတာ္ဆီလာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ သူ႔ကိုေပြ႕ခ်ီလာေပးတဲ့ျဖစ္ရပ္က သူ႔ရင္ကို မထိတာေတာ့မဟုတ္ေပ။ သူ႐ုတ္တရက္ ဖ်ားသြားေတာ့ အရင္တစ္ခါက သူလုပ္ခဲ့တဲ့ မသင့္ေတာ္တဲ့အျပဳအမူကို စိတ္ထဲမထားဘဲ ကယ္တင္ျပဳစုေပးသည္။ လီယြီက သူ႔ကို ေအးစက္စက္ဆက္ဆံေပမယ့္ က်င္းဝမ္က အလုိလိုက္ကာ အကုန္လုပ္ေပးေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒီလူက သူ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ လုပ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတာ လီယြီတကယ္သိခ်င္လာသည္။

က်င္းဝမ္က သူ႔ကိုသေဘာက်တယ္ဆုိတာသိရေတာ့ ထိတ္လန္႔သြားတာထက္ ေပါက္ကရလုပ္သည့္ system ကို ေဒါသထြက္မိသည္။ ဒီျပင္းထန္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြက သူ႔ႏွလံုးသားေလးကို ႐ႈပ္ေထြးလာေစသည္။

သူက အၾကာႀကီး စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ရတဲ့အျပင္ သူ႔ခမ်ာ အျပင္းအထန္ေတာင္ ဖ်ားသြားေတာ့တယ္။ သူက အိပ္ယာထက္မွာ အားနည္းစြာလဲေလ်ာင္းကာ စဥ္းစားရင္း သူလာခဲ့တဲ့ခရီးက အေတာ္ေလးေဝးကြာသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္တာဝန္ေၾကာင့္ က်င္းဝမ္က သူ႔ကိုခ်စ္မိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်င္းဝမ္ကို အျပစ္တင္လိုက္ရမွာလား..။

အျပစ္တင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။

System ေၾကာင့္ က်င္းဝမ္က သက္ေရာက္မႈကိုခံလိုက္ရတာ။ သူက အျပစ္ကင္းတဲ့သူပါ။

သူက ဆက္ၿပီးျငင္းဆန္ေနခဲ့ေပမယ့္ ဒီလူယုတ္မာကိုမုန္းတယ္လို႔ ဆိုေနတယ္။ သူတကယ္ က်င္းဝမ္ကို မုန္းရဲ့လား..။


က်င္းဝမ္က ခ်ံဳးရန္႔ရီကိုအသံုးျပဳၿပီး သူလာေတြ႕ေအာင္ အတင္းအက်ပ္လုပ္ခဲ့ရတာက က်င္းဝမ္က တကယ္အရွက္မဲ့လို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလား..။

မဟုတ္ဘူး..။ တကယ္လုိ႔ သူသာ ပိုႏိုးၾကားခဲ့ရင္ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ က်င္းဝမ္လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြက တရား႐ံုးေတာ္ကလူေတြ လုပ္ေနက်ပံုစံပဲျဖစ္တယ္။ က်င္းဝမ္လိုလူက သူ႔ကို လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားခဲ့လို႔ သူက ပိုစိတ္မေကာင္းေဒါသျဖစ္မိတာမဟုတ္လား။

အဲ့လိုေျပာရေၾကးဆိုရင္ က်င္းဝမ္ကာကြယ္ေပးေနတဲ့သူကေရာ လူလိမ္တစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္လား..။

သူ႔ျဖစ္တည္မႈက အတု၊ ငါးဆိုတာလည္း အတု၊ အရာရာတိုင္းက အတုပဲမဟုတ္လား။ သူလည္း က်င္းဝမ္ကို လွည့္စားခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။

သူ႔တာဝန္ၿပီးေျမာက္ဖို႔ သူလိမ္ေျပာခဲ့ရေပမယ့္ တခ်ိန္လံုးလိမ္ေနရတယ္။

မင္းကိုယ္တိုင္က ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ခဲ့ဘဲ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားကို ေဝဖန္ေျပာဆိုေနဦးမွာလဲ..။

ဒါဆို သူဘာဆက္လုပ္ရမလဲ..။ က်င္းဝမ္ကို ဘာလုပ္လိုက္သင့္သလဲ..။

လီယြီက က်င္းဝမ္ေပးသည့္စာကို မဖတ္တာျမင္ေတာ့ က်င္းဝမ္က တိုက္တြန္းသလိုနဲ႔ သူ႔လက္ခံုကို အသာေလးပုတ္လိုက္သည္။ က်င္းဝမ္က သူ႔ကို အၿမဲတမ္း သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးသည္ဟု လီယြီခံစားလိုက္ရသည္။

လီယြီက စိတ္ကိုတင္းကာ က်င္းဝမ္ေရးေပးသည့္စာကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္။

"ေနမေကာင္းတာကေန ျမန္ျမန္သက္သာေပ်ာက္ကင္းပါေစ.."

လီယြီ : "............"

လီယြီရဲ့မ်က္ဝန္းေတြထဲ ပူေႏြးလာၿပီး စိတ္ပါလက္ပါ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

က်င္းဝမ္က သူ႔ေခါင္းကဆံပင္ကို အသာအယာပြတ္သပ္ေပးကာ ေစာင္ျဖင့္ ေသခ်ာၿခံဳေပးခဲ့သည္။

"အရွင္မင္းသား.. ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း ခဏေနခြင့္ေပးႏိုင္မလား.."

လီယြီက ေတာင္းပန္လိုက္သည္။ က်င္းဝမ္က ဒီလုိေျပာလာမည္ကို ႀကိဳသိထားၿပီးျဖစ္သည္။ ေဆးတိုက္ေကၽြးတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သမားေတာ္ကိုသြားရွာဖို႔ သူလုပ္ထားသည္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေနၿပီျဖစ္လို႔ ေရွာင္ယြီက ငါးအသြင္ျပန္ေျပာင္းေတာ့မည္ကို သူသိေနသည္။

သူက ေရွာင္ယြီရဲ့ပံုစံအမွန္ကို သိေနတာၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ေရွာင္ယြီက မသိေစခ်င္ရင္ မသိသလို ဟန္ေဆာင္ေပးလိုက္မည္ျဖစ္သည္။

က်င္းဝမ္က လီယြီ၏ေတာင္းဆိုမႈကို ခြင့္ျပဳကာ ေဆးပန္းကန္ကိုင္ၿပီး အခန္းထဲကထြက္သြားဖို႔လုပ္လိုက္သည္။

လီယြီက သူအသြင္ေျပာင္းေတာ့မွာျဖစ္လို႔ က်င္းဝမ္ကိုေတာင္းဆိုလိုက္ေပမယ့္ က်င္းဝမ္လိုက္ေလ်ာပါ့မလား၊ ေဒါသထြက္သြားမလားလို႔ ေတြးေနသည္။

တကယ္ေတာ့ က်င္းဝမ္က ေဒါသမထြက္႐ံုသာမက နာခံစြာထြက္သြားလို႔ လီယြီရင္ထဲက ေဒါသေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရသည္။ ဖ်ားေနလို႔ သူ႔စိတ္ခံစားခ်က္က ထိရွလြယ္ေနသည္။

"အရွင္မင္းသား.. ကၽြန္ေတာ္က ေဆးေသာက္လိုက္လို႔ ပိုသက္သာလာပါၿပီ.. ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေသခ်ာအနားယူေတာ္မူပါ.. ဒီအခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္စရာအေရးႀကီးကိစၥရွိလို႔ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာပါ.. ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ၿပီး ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူး.. အရွင္မင္းသား မနက္ျဖန္မွ ထပ္လာေတြ႕ေပးပါလား.."

ဒီစကားေတြကိုေျပာေနစဥ္ လီယြီ၏မ်က္ႏွာက နီေနသည္။ သူ႔စရိုက္အရ ဒီလိုစကားကိုေျပာဖို႔ဆိုတာ ခဲယဥ္းပါတယ္။ က်င္းဝမ္က သူ႔စကားကိုဂရုမစိုက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ကထြက္သြားတဲ့စကားက ျပန္ရုပ္သိမ္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

မနက္ျဖန္ က်င္းဝမ္က သူ႔ကို အေဖာ္လာလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ ရွိပါ့မလား..။

လီယြီ : ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ငါ့ပါးစပ္ကလည္း ထြက္ခ်င္တာေတြ ထြက္ကုန္ပါၿပီ..။

ေရွာင္ယြီ၏စကားေၾကာင့္ က်င္းဝမ္က ေၾကာင္ေငးသြားမိသည္။

လီယြီက ေျပာၿပီး ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေစာင္ကိုေခါင္းၿမီးျခံဳလိုက္ေတာ့သည္။

က်င္းဝမ္က ေစာင္ေအာက္ကေပၚေနတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကို ျပံဳးကာၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာထြက္သြားခဲ့သည္။

လီယြီက က်င္းဝမ္၏ေျခသံ တျဖည္းျဖည္းေဝးသြားတာကို နားစြင့္ရင္း ေတြးေနမိသည္။

"ငါက ဒီလူယုတ္မာနဲ႔ ပတ္သက္ရတာကို တကယ္ႀကီး သေဘာက်ေနတုန္းပါလား.."



***********-*************