KIRMIZI KİTAP OLUYOR

BÖLÜM -1-

Elimi zor da olsa beyaz gömleğinin üzerine koyup itmeyi amaçladığımda korkum ve şaşkınlığım bin kat daha artarken, etki tepki olayı yaşıyormuşçasına ondan kurtulma isteğim daha da arttı. Sert, bir mermer etkisi yaratırcasına etki eden kaslarına karşılık ittim.

Belimdeki eli ilk başta tereddüt etmiş gibi bir hava ile durdu. Zümrüt yeşili gözleri bir kez bile kırpılmadan bana bakmaya devam etti ve gözleri gözlerimden ayrılmadan beni bıraktı.

Hızlı ve sarsak adımlarla onun kollarının altından çıkarak kendime gelmeye çalıştım. Ama onun gözlerinin, gözlerimden bedenime kaydığını görünce bir karıncalanma sardı her yanımı. Daha da utandım ama karnım kasılırken bir hayli güçsüz gibi hissettim.

Gözleri sanki bir yapıt inceliyormuşçasına üzerimde dolanırken, nefesimi tutmuş ne yapacağımı kestirmeye çalışıyordum. Ellerim uyuşmuş, yanlardan sarkan geceliğimle önümü kapatırken bacaklarımın neredeyse hepsi gözler önündeydi. Hiçbir yerim kapanmamıştı ama sanki bu beni biraz da olsa rahatlatırmışçasına konuşmuştum.

"Sen de kimsin?"

Gözleri tekrar bedenimden kayıp beni bulduğunda, yerimde ürpermeden edemedim. Bir yeşilin bu denli insanın üzerinde etki yaratacağını bile bilmezken bedenim ürpermiş ve karnımdaki kasılmalar oldukça artmıştı.

Kollarımı daha da vücuduma sarma isteğim artarken, çatık kaşlarının ardından bana bakıyordu.

"Asıl sen kimsin?"

Sorduğu soru ile birlikte ses tonu kulağıma ilişirken sesli bir yutkunma ile ona bakakalmıştım. Benim yaşadığım eve gelip bana bu soruyu sormasının gerçekten normal olduğunu sanan bir bakışla bana bakarken, hiç de iyi düşünceler kafasında oluşmadığına emindim.

"Şu anda odamdasın ve burası kesinlikle senin evin değil."

Sözlerimin ardından bir kez daha beni süzüp kaşları daha fazla çatılırken, başını hafif yana düşürüp bana sert bir ifade ile bakmıştı. Kasılmalarım canımı artık acıtma raddesine gelmişken ne yapacağımı, bu adamdan nasıl kaçabileceğimi düşünür olmuştum.

"Yanılıyorsun. Burası tam olarak benim evim..."

O anda itiraz etmek için dudaklarımı araladım. Sonrasında beynime dank eden düşünceler ile bedenim alev alev yanarken, sesli bir şekilde yutkundum.

"Ve sen de tam olarak, benim evimde jartiyerle duruyorsun. Şimdi söyle sen kimsin?"

Bana doğru attığı bir adımla birlikte korkudan iki adım geriye giderken, dudaklarım titremeye başlamıştı bile.

Onun Demre'nin abisi olduğunu anlamıştım. Burası başka kimsenin evi değildi çünkü ve anlaşılan Demre evinde kalmamı söylerken abisinden izin aldığı konusunda bana yalan söylemişti...

Bir adım daha atıp benim iki adımı atmama bile denk getiremezken, boğazımda oluşmuş yumru ile boğuk bir tonla konuştum.

"Ben... Odamdan çıkar mısın?"

Korkudan dilimi bile zor çözerken tek söyleyebildiğim bu şeyi söylemiştim. Kahretsin ki karşımda duran adam iri ve kocaman bedeni ile beni bir tokatı ile yere serecek kapasiteye sahipken, gömleğinden fırlayacak gibi duran kaslarına karşılık ne yapacağımı şaşırmış öylece bakakalmıştım.