Olimpijscy Herosi: Moje ulubione cytaty i fragmenty!

Acheron (DH)

"Percy przyglądał się koniom. Nadal był spowity Mgłą Śmierci, więc wyglądał jak rozmazany trup, co łamało serce Annabeth za każdym razem, gdy na niego spojrzała. I nie był to doskonały kamuflaż, skoro Nyks najwyraźniej ich widziała.

Annabeth nie mogła dostrzec wyrazu jego widmowej twarzy, ale chyba nie spodobało mu się to, co mówiły konie.

[...]

Wciąż obserwował konie, zaciskając dłoń na rękojeści miecza, ale był wystarczająco inteligentny, by polegać na Annabeth. A ona miała nadzieję, że nie pogarsza ich sytuacji... Chociaż, prawdę mówiąc, chyba już nic nie mogło jej pogorszyć.

[...]

"Jestem córką Ateny" - powiedziała sobie w duchu. - "Panuję nad swoimi myślami i uczuciami".

[...]

Ścisnęła dłoń Percy'ego.

- Gotów?

- Na co? - A po chwili mruknął ponuro: -  Na majtki Posejdona, chyba nie myślisz, że...

- Niech ktoś poświeci! - wrzasnęła Nyks. - No nie! Ja to powiedziałam?!

[...]

Skoczyli w ciemność, celując w drzwi, które były o wiele niżej.

Po ich długim spadaniu do Tartaru zeskoczenie do Dworu Nocy położonego zaledwie trzydzieści metrów niżej powinno wydać się krótkie.

Zamiast tego Annabeth poczuła, że serce zaczęło jej bić o wiele wolniej. Przerwy między jednym a drugim uderzeniem wlekły się tak, że mogła ułożyć własny nekrolog.

Umarła Annabeth Chase, lat 17.

BA-BUUM.

( Jej urodziny, które przypadają na 12 lipca, chyba minęły, kiedy przebywała w Tartarze, ale nie była tego pewna),

BA-BUUM.

Zmarła, doznawszy poważnych obrażeń, gdy skoczyła jak głupia w otchłań Chaosu i spadła z głośnym plaśnięciem na posadzkę sali wejściowej Dworu Nyks.

BA-BUUM.

Pozostawiła swojego ojca, macochę i dwóch przyrodnich braci, którzy prawie jej nie znali.

BA-BUUM.

Zamiast kwiatów prosi o darowizny na rzecz Obozu Herosów, jeśli Gaja jeszcze go nie zniszczyła.

[...]

Wrzaski kłócących się ze sobą dzieci Nyks oddalały się, co budziło w Annabeth otuchę. Percy wciąż biegł u jej boku, trzymając ją za rękę. Też dobrze.

[...] 

"Mądry chłopak" - pomyślała.

Często pokpiwała sobie z niego, że jest trochę tępy, ale w rzeczywistości miał zawsze wyczulone instynkty.

[...]

Pobiegła szybciej, co skończyłoby się śmiercią, gdyby jej Percy nie powstrzymał.

Annabeth!

Percy pociągnął ją do tyłu tuż nad samym skrajem przepaści. Gdyby jej nie złapał i  nie objął, runęłaby w nie-wiadomo-co.

- Już dobrze - uspokoił jej.

Wtuliła twarz w jego koszulkę, nadal zaciskając powieki. Drżała, ale nie ze strachu. Był taki ciepły, taki opiekuńczy, w jego ramionach poczuła się tak dobrze i bezpiecznie, że zapragnęła, by trwało to wiecznie... ale to nie było realne. Nie mogła sobie pozwolić na żaden relaks. Nie mogła polegać na Percym bardziej niż na samej sobie. On też jej potrzebował.