Gençler Yazıyor ~2~

YETERSİN YA RAB!

Bazen her şey dayanılamayacak bir hal alıyor. Her şey üstüne üstüne geliyor, öyle labirentler çiziliyor ki etrafına; bağırsan duymazlar, çırpınsan görmezler, ölsen umursamazlar…

Bazen herkes düşman kesiliyor sana. En yakınların bile canını acıtmak için yarış yapıyor adeta. Yapayalnız hissediyorsun koca kalabalığın içinde. Etrafını sarsa da onca insan, yalnız kalmak istiyorsun belki de.

Hayat ne kadar acı, ne kadar berbat değil mi? Sanki şu koca dünyaya bir sen ağırlık yapıyorsun. Fazlalık gibi görüyorsun kendini, olmasan daha iyi sanki.

Gidesi geliyor insanın…dönmemek üzere!

İçinden çıkılmaz boşluklarda gibi hissediyorsun. Belki çıkış var, ama sen yolu bilmiyorsun. Düştükçe düşüyorsun, sonu olmayan bir hiçliğe. Birinin tutmasını bekliyorsun ama daha çok tekme atıyorlar sana.

Hiç kimseye söylemeden, izin de almadan göçesi geliyor insanın bu dünyadan, ebediyen.

‘Zaten yaşadığım sürece kimseye faydam yok, ölsem de kimseye zararım dokunmaz’ diyorsun ve ölümü temenni ediyorsun. Sonra düşünüyorsun Rabbinin huzuruna ne yüzle çıkacağını ve ölmekten dahi haya ediyorsun.

‘Kulları gibi Rabbim de bıkar mı benden, O da terk eder mi beni?’ diyorsun. Sonra sana küsen kullarına inat bir cevapla mukabele ediyor Rabbin:  ‘’Rabbin sana küsmedi, darılmadı.’’ Ve yine seni teselli edercesine diyor ki: ‘’Ben kuluma yetmez miyim!?’’

Yetersin Ya Rab! Diye haykırasın geliyor. İşte o zaman haykır, sesinin sonuna kadar.

Herkes düşer ey yoldaş. Herkes takılır günün birinde ama mü’mine pes etmek yakışmaz asla. Biliriz ki imtihan için gelmişiz, biliriz ki kalıcı değil geçiciyiz, biliriz ki gidiciyiz bu diyardan. Peki bildiğimiz halde neden bu kadar kederleniriz bu fani hayata?

Unuturuz bazen… Hatırlatmak istedim.

Unutmayalım ki dünya da dünyanın süsü de kederi de geçip gidiyor. Bize kalmayacak bir dünya için bize kalacak günahlar biriktirmeye değmez. Bize kalacak güzellikler biriktirmek duasıyla…

Fatma Selin KASARCI