Gençler Yazıyor ~2~

Sevmeyi Unutuyoruz

“Hiçbirimiz sınanmadığımız günahın masumu değiliz.”

Niyedir bu güvenimiz? Nedendir insanlara karşı kinimiz?

Çünkü çok biliyoruz öyle değil mi? Çok doğruyuz, biz. O, yanlış! Öyleyse haydi bağır, söyle yanlışını. Ama öyle bir bağır ki, o duysun, sen duy, başkası duysun. Haydi, seslen ona ama adıyla değil yanlışıyla!  Hatta yanlış de ona hata de, adını hak etmiyor. Şimdi, bağır ama utansın. Yüzünü kızart onun, çünkü başka türlü laftan anlamaz. Kalbi mi kırılır? Ama bırak, yanlış o!  Yeter ki hatasını bilsin, kalbi çok da önemli değil. Üstelik bir kalbi olsa, yanlış yapmak acıtırdı canını. Yüreği sızlar, yapmazdı. Degil mi?

Hatta bekle, bağırmak yetmez. Dışla onu. Bakma bile yüzüne, anlasın hatasını. Dönsün yanlışından, doğruyu bulsun. Sevme, sevilmeyi hak etmez onlar. Onlar, o. O, benim gibi değil. Benim gibi iyi, benim gibi doğru.

“Tıpkı benim gibi.”

Tıpkı sen..peki kimsin sen?

Yoksa, hata gördüğünde eliyle, olmadı diliyle hiç değilse kalbiyle düzeltecek olan mı? Yoksa sen, hata gördüğün de, kardeşinin bu durumuna dayanamayarak onu uyarmak isteyen misin? Ne güzelsin..Sırf düşündüğün için “onu”, sırf yanlış yapmasın diye bağırdın, utandırdın, dışladın, sen onu sırf hatasından dönsün diye sevmedin. Sen, “tıpkı sen” olmadığı için, değiştirmek istedin. Kimsin sen?

Ayrımın, nefretin, düşmanlığın sebebi; biziz. Asla bizden başkası değil.

“Sırf sizden başka günahlar işledikleri icin kardeşlerinizi yargılamayın” der Şeyh Hasan Ali. Ne de güzel özetler bizi.

Uyaracağız, ama kendimizi unutmayacağız. Kimsenin yüreğini açıp bakmıyoruz ki, nereden biliyoruz acısını, yarasını? Nasıl da emin oluyoruz. Bizler kusurlara perde olmak yerine, kapalı camları da açıyoruz.

Doğruya ulaşacağız diye, elimizdekini de kaybediyoruz.

Biz saygıyı değil, sevmeyi unutuyoruz..

Aysu AKDEMİR