/21/BENİM HAYATIM/
Bölüm Parçası: Dem Ferde - Tek Başına ( Bölüm ile birlikte dinlemenizi çok isterim.)
1 EYLÜL 🍂🍂
' Güçlü durmaya çalıştıkça kırılıyor kemiklerim anne... Beni ayakta tutacak sebeplerimi bir bir alıyor elimden hayat! Ben dayanamıyorum demekten yoruldum ama onlar yorulmuyor anne... Kaybettiğimi bile bile savaşıyorum artık...!'
Eli kalbinin üzerinde, gözleri ise boş sokakta geziniyordu genç kızın... Üzerine aceleyle geçirdiği pijama takımından burnuna dolan kokudan dolayı huzursuz hisseden Esila, dua ederek bekliyordu teyzesini. Bornozunu giymek istemediği adamın kıyafetlerinin içinde buram buram öfke soluyor, onun öfkesini nefes alışverişlerine ekliyordu... Yanında değildi ama içinde hissediyordu onun varlığını... Belki de dakikalar sonra son bulacaktı bu hissediş...
" Dilan sen avluda bekle. Abim bizi sorarsa eğer benim odamda olduğumuzu söylersin."
" Söylerimde çağırmamı isterse ya da kendi yanınıza gelmek isterse?"
" Oyala bir şekilde Dilan."
" Tamam."
Ön kapıda korumalar olduğu için Esila'nın teyzesini arka kapıda beklemeye koyulan Berfu, Dilan'ın gitmesi ile kollarını göğsünde birleştirip, gözlerini yola dikti. Bir yanı gerçeklerin ortaya çıkmasından yanaydı fakat diğer yanı kopacak olan kıyameti göze alamıyordu. Son günlerde yeterince dertle boğuşan ailesinin bu gerçek yüzünden darmadağın oluşunu görmek istemiyordu! Bu koca konak yerinde dursa bile manevi olarak üzerlerine yıkılacaktı. Babasının eğik başını kaldırması mümkün olmayacaktı ve ağabeylerinin durumunu düşünmek bile istemiyordu.
" Konuştun mu Ferit abi ile? Ne zaman gelir?"
" Aradım ama açmıyor Esila. İnşallah teyzenden önce gelir."
" İnşallah..." diye mırıldanarak dolan gözlerini tekrardan yola çeviren Esila, teyzesinin görünmesi ile elini göğsünün üzerinden çekti. Berfu ile aynı anda teyzesine doğru ilerlerken, gözleri elinde tuttuğu günlüğe ilişti ve o an nasıl öğrendiğini anladı. Aklına gelen ise günlüğü nasıl bulduğuydu? Ablası böylesine önemli bir şeyi nasıl ihmal ederdi?
" Teyzem... "
Telaşla önüne atıldığı teyzesinin kollarından tutmak için uzattığı ellerini itmesine rağmen vazgeçmeyip aralarındaki mesafeyi kapatan Esila " Teyze dur... Beni bir dinle." dedi ve son kalesinin yıkılışını yüzüne yediği tokat ile birlikte izledi. Dolu dolu oldu gözleri ama yaşları akan küçük kalbi idi. Acıyan yanağını tutan kendisi idi ama ağlayan içindeki küçük kız çocuğuydu.
" Nasıl yaptınız bunu? Utanmadınız mı? Yüzünüz kızarmadı mı hiç?"
Elindeki günlüğü göğsüne sertçe bastıran teyzesinin yüzüne bakamadı genç kız... Mecburdum diyemedi çünkü yanağında hissettiği acının içinde yarattığı boşlukta öylece savruluyordu. Kendisine gözümün nuru diyen teyzesi ona ilk kez el kaldırmıştı ve bunu sindirmesi kolay olmayacaktı.
" Öğrendiğimden beri gözüme uyku girmedi ama sen onlarla iç içesin! Ben onlara oğullarının, yeğenimin yaptığı ahlaksızlığı nasıl anlatacağımı düşünürken sen ekmeklerini yiyorsun! Her gün yüzlerine bakıyorsun!"
" Hatice teyze! Esila'nın bir suçu yok ki!"
"Suçu yok! Suçu yok öyle mi? Göz yummuş onların ahlâksızlığına! Yetmemiş arka çıkmış! Daha ne yapacak?"
