Bölüm parçası: Toygar Işıklı- Babam
/70/ ÖZLEMİMİ SORGULAMA/
21 ARALIK 🍂🍂
' Gökyüzüne astım gülüşlerinin her birini... Biriktirmekte denebilir buna aslında. Ben, sen farkında olmadan her güzel anını o küçük dünyamda biriktirdim. Sen şiirler yazdın bana, ben ise bir türkü tutturdum dilime. Sen aşkı anlatıyorsun, ben acıyı... Sen özlemden bahsediyorsun, ben umuttan...
Gözlerinle boyadım geceyi... Kefenimde denilebilir buna... Çünkü bana her sırtını dönüşünde gökyüzüne astığım gülüşlerin yıldız misali kayıyor, terkediyor yerini. Bomboş kalıyor o küçük dünyam. Ay bile sakınıyor yüzünü benden. Sonra bana kara kaplı gökyüzünü kefenim ilan etmek kalıyor.'
" Yenge?"
Öylece gökyüzünü izleyen Esila, Civan'ın sesini duyduğu gibi başını sağ tarafına çevirip dolan gözlerini sildi. Avlu pek aydınlık değildi fakat yine de farkedilmesinden endişe etti. Gözlerine biriken yaşı silmişti silmesine ama hüznünün izlerini nasıl silecekti bilmiyordu.
" Neden uyumadın? Erkam abimi mi bekliyorsun?"
Ağlamayacağından emin olduğunda yüzünü, karşısına oturan Civan'a çeviren Esila "Evet." diyerek mırıldandığında ses tonundaki titreme genç adamın yüzüne daha dikkatli bakmasına neden oldu. Omuzları gibi yüzü çökmüş, göz altları mordan siyaha dönmek üzere olan halkalara ev sahipliği yapıyordu. Yarı aydınlık ortam dahi engel olamıyordu yüzüne yerleşen yıkık ifadesinin görülmesine.
"Ne zaman gelir belli olmaz. Uyu bence hem hava da serinledi."
Sırtına aldığı şalın uçlarını kavrayarak göğsünde birleştiren Esila, gecenin üçü olmasına rağmen kederli kalbi yüzünden ne uyuyabiliyordu ne de soğuğu hissediyordu. Tek isteği iki gündür doğru düzgün yüzüne bakmayan adamla konuşabilmekti. Emir Bey'in ardından konaktan çıkıp giden kocası sabaha karşı dönmüş, konuşma isteğini geri çevirmişti. Aradan geçen iki gün boyunca da konağa geç saatlerde dönüyor, işi bahane ederek kahvaltı dahi yapmadan çıkıp gidiyordu. Sessizliği öyle koyuyordu ki genç kadına öfkesine kapılarak konuşmasına bile razı olacak hâle gelmişti.
" Beklerim sorun değil."
" İçerde beklesen. Bu havalar hasta eder insanı."
" İçerde bekleyemiyorum Civan abi. Sığamıyorum, nefes alamıyorum."
Bir başkasına bu denli açık ifade edemezdi kendini Esila ancak Civan kendisi için sıradan birisi olmaktan çıkalı uzun zaman oluyordu. Bu yüzden rahattı ve karşısında oturan adamın halinden anlayacağını da biliyordu. Yine de devamını getirmekten vazgeçti Esila çünkü Erkam dan söz edecek olursa dayanamayıp, ağlayacaktı.
" Sen neden geldin bu saatte?"
" Ben..." diyerek bakışlarını kaçıran Civan, utandığı için parmak uçları ile oynamaya başladı. Aslında utanma nedir bilmezdi ancak söz konusu Berfu olduğunda daha doğrusu artık sözlüsü olduğundan utanıyordu.
Civan'ın yanına koyduğu çantanın amblemi ile fikir yürütmeye çalışan Esila, aralık kalan kısımdan gördüğü kitaplarla niyetini anladı ancak bundan utanıyor oluşunun nedenini anlayamadı.
