/44/YERİMDE OLSAN/
12 EKİM 🍂🍂
' Esila'yı alıp gidecekmiş buralardan abi!'
Kardeşine bakarken dudakları aralanmadı adamın ancak Emir Bey'e hak verdiği bakışlarından belli oluyordu. Karısının kendisinden koparılıcak olmasına ellebette müsaadesi olmazdı ama bir yanı babasının yerine kendisini koymadan da edemedi.
" Bir şey demeyecek misin abi?"
Bedenini teslim almaya çalışan öfkesini mağlup etmeyi başardığında babasının elini öpmekte olan karısına bakarak " Bir kızım olsaydı ve o adamın yerinde ben olsaydım..." deyip duraksayan Erkam burun kemerini sıkarak dolan gözlerini saklamaya çalıştı. Bir zamanlar evladının olmasını birçok insan gibi o da istiyor, baba olduğunun hayallerini kurarken bile tarifsiz bir şekilde mutlu oluyordu. Sonra ne kadar uğraşırsa uğraşsın bu hayali gerçekleşmedi. Bu yüzdendi ' Bir kızım olsaydı.' derken kalbinin acıyla titremesi ve boğazının közlerle düğümlenmesi...
" Birinin kızıma kötü davranmasını bırak saçının tek bir telini koparsa yanında bir saniye bile barındırmam."
" Yani şu an adam kızını alıp gitse hak verip sesini çıkarmayacaksın?"
Ferit'in sözleri gibi kaşlarını çatarak konuşmasına sinirlenen Erkam, sabır dileye dileye derin bir nefes aldı. Esila söz konusu olduğunda kardeşinin tavırları değişiyordu ve adamın öfkesi canını bir çırpıda alacak derecede çoğalıyordu.
" Karımı sevmiyor olsaydım eğer belki sesim çıkmazdı ama şimdi saçının bir teline zarar gelmesine babasından önce ben izin vermem, böyle bir şeyi de yapmam!"
Erkam, karısının göğsünü tutarak mutfağa girdiğini gördüğü anda kardeşinin yanından ayrılırken, Ferit ağabeyinin itirafını şaşkınlık içersinde kendi kendine tekrarladı.
" Seviyor... Esila'yı seviyor..." diye mırıldanan Ferit, yüzüne yerleşmek isteyen tebessümüne garip bir şekilde karşı koyamadı. Ama içinde bir yerler burukluğunu sürdürmeye devam ediyordu.
Dün geceden sonra bugün de babası ve ağabeyinin Esila ile ilgili konuştuklarına şahitlik etmişti Ferit ve ona çok sevdiği adamın öz babası olmadığını söylemenin haddi olmadığını bildiğinden susmak zorunda kalmıştı. Bu gerçek kadar canını Elif'in bunu kendisinden saklamış olması da yakıyordu. Aralarında gizli saklı hiçbir şeyin olmadığını düşünürken kardeşinin hayatının koca bir yalan olduğunu kendisinden sakladığını öğrenmek... Bir yanı onun da bilmediğini söylesede Ferit bunun mümkün olmadığını söyleyen yanını dinlemeyi seçti. Ve İstanbul'a döndüğünde ilk işi Elif'in bu konuda ağzını aramak olacaktı.
' Neden aynıydı...? Sesi, kokusu, teninin sıcaklığı neden aynıydı Allah'ım? Yok! Mümkün değil! Ben yanlış hissettim! Evet, evet kesinlikle yanlış hissettim!'
Bir elini sancılanan göğsünde gezdirirken diğer eliyle telaşla doldurduğu bardağı tutan Esila, içtiği suyun her yudumunda yanlış hissettiğini, hastanedeki adam ile az önce elini öptüğü adamın aynı kişi olmadığını kendisine kabul ettirmeye çalıştı.
'Hoş geldiniz.' diyerek yanına yaklaştığı adamın kokusuyla anıları tazelenen genç kadın üzerinde durmaya gerek görmediği sırada cevap verirken ki ses tonu yüzünden yapamadı. Aynı koku aynı ses derken öpmek için tuttuğu elinin sıcaklığı anılarına sert bir darbe savurdu.
" Esila? Ne oldu? Neyin var senin?"
Kocasının gelmesiyle elini hızla göğsünden çeken Esila, bardağı tezgahın üzerine bırakırken " Bir şey olmadı. İyiyim." deyip gülümsemeye çalıştı ama becerebildiği söylenemezdi.
