/22/MABEDİM/
Multi medyadaki parça eşliğinde okumanızı çok isterim
Dilerim beğenirsiniz...
2 EYLÜL 🍂🍂
' Ben şimdi neredeyim anne? Yangının ortasındayım ama üşüyorum... Fırtına var ama bedenim yanıyor. Ben tam olarak neredeyim anne?'
Düşüncelerini sızlatmaktan vazgeçmeyen temaslarını unutmaya çalışan Esila'nın kalbi, her çarpışında şelale misali gürültüler koparıyordu. Dışarıdan görenlerin karı koca oldukları için normal karşılayacağı yakınlaşma genç kız için aynı şeyi ifade etmiyordu. Erkam, gözünde sadece ablasını seven adamdı. Bu yönünden bakınca da eziyetten başka bir şey değildi hatırlaması. Ama içindeki küçük kız çocuğu Esila'nın aksine seviniyor, öfkesine maruz kalmamak için tebessümlerini gizlemeye çalışıyordu. Ara ara gözleriyle Erkam'a karşı bir şeyler hissetmesi için baskı uygulamaya çalışsa da nafileydi çünkü Esila, aralarında duygusal bir bağ kurulabileceğine ihtimal dahi vermiyordu. Bilmediği ise kocasının o bağ için ilk adımı çoktan attığıydı.
" Sadece birkaç metre ötende, yapabilirsin Esila. Çık ve özgür kal. Kurtul ondan..."
Konağın arka kapısına bakarak konuşan Esila, tüm gün hayalini kurduğu şeye sadece birkaç metre uzaklıktaydı. Ellerine kelepçe vurulması, Erkam'a mahkum olmaktan daha cazip geldiği için teslim olma düşüncesinden vazgeçmemişti ancak içindeki kız çocuğu yapmamasını söyleyip, endişesini arttırıyordu.
Said Bey'in, Kenan'ı ziyarete gelmesini fırsat bilen Esila, yaralı oluşunu umursamayan Erkam'ın yanlarına gitmesinin ardından vakit kaybetmeden odasından çıkmış, etrafını kolaçan ederek arka kapıya varmıştı. Şimdi yapması gereken cesaretini diri tutmaktı.
" Allah'ım yardım et." diyerek koşar adımlarla kapıya vardığında arkasına bakma isteği çoğalsada yapmayıp, kapıyı açtı. Telaşı yüzünden bedeninin sıcaklığı artmış, korkusu bacaklarının titremesine neden olmuştu.
" Çok şükür!"
Konağın sol tarafında bulunan ara sokağa elini göğsünün üzerine koyarak ilerlerken Erkam'ın yokluğunu farkettiğinde göstereceği tepkiyi hayal etmekten kaçınamadı. Yanında yoktu ama kafasının içinde öfke dolu gözleri dolanıyordu. Sesi kulaklarında çınlıyor, gergin yüz ifadesi göz bebeklerini tırmalıyordu.
" Ayyy anam! Nereden çıktın sen ya?"
Kurtuluşuna giden sokağın bitimindeki evin bahçesinden çıkan köpeği korku ile süzen Esila, yanından geçip gitmeye cesaret edemediği için olduğu yerde beklemek zorunda kaldı. Köpeklerden oldum olası korkan genç kız için büyük veya küçük olmaları farketmiyordu.
"Ya saldırırsa? Nasıl gideceğim ben? Tükür şansına Esila, tükür!"
Kendisini farkeden köpeğin hırlaması ile geriye doğru birkaç adım atan Esila, omuzunun üzerinden katettiği yola baktı. Konaktan çıkarken yaşadığı korku ve endişe yetmezmiş gibi şimdi de köpek korkusu eklenmişti kalbinin ritimlerine.
" Gözünü seveyim gelme!"
Köpeğin üzerine doğru gelmesi ile geldiği yola geri dönmek zorunda kalan Esila'nın korku dolu çığlıkları sokağı doldurdu ama asıl korkuyu aralarındaki mesafe kapandığında yaşadı.
" Erkam!"
Gizli ve sessizce ayrıldığı konağa koşarak ve çığlık çığlığa dönen Esila, kurtulmak istediği Erkam'ı gördüğünde gözlerinin kıyısında biriken yaşlar yanaklarındaki yerini aldı. Kalbi, ondan önce Erkam'ın yanına varacakmış gibi çarpıyordu.
