/62/ACITAN İTİRAF/ PART 1/
Bölüm parçası: Mümin Sarıkaya- Yazın Yağar Kar Başıma
31 EKİM 🍂🍂
' Artık suskun yüreğin attığı çığlıklara şahit değilim... O çığlıkları atan bizzat benim ve ben susmaktan da kırmaya korkmaktan da vazgeçtim anne... Bana merhamet etmeyene merhamet etmeyeceğim, sesimi duymayanı duymayacağım... Yüreğimi parçalayan adamın yüreğini... En çok ta o yüreğe insaf etmeyeceğim...'
"Sonunda! Nerde kaldın Ferit?"
Acele ile attığı adımlarını soluğu karşısında alan Civan'a rağmen yavaşlatmayan Ferit " Esila'nın odası nerede?" diye sordu ve eliyle sol tarafındaki koridoru işaret eden kuzeni ile birlikte o yöne doğru ilerledi. Yüzü gibi üstü başı dağılmış olan genç adam yüzüne değen şaşkın bakışları umursamadan yürümeye devam etti ancak boynundaki sızı yüzünden elini morarmaya başlayan teninde gezdirmeden edemedi. Buraya gelmeden önce başındaki dertten kurtulmuştu ama daha beterine çattığını anlaması uzun sürmemişti.
"Bu halin ne Ferit? Halledebildin mi o meseleyi? Cevap versene!"
Bileğine dolanan elin sahibine öfkeli bakışlarını doğrultan Ferit, bileğini tutuşundan kurtarmadan önce " Sonra Civan! Sonra konuşalım." dedi ve yürümeye devam etti. Gözlerindeki kıvılcımların aksine sesi ruhunu saran bıkkınlığını ele veriyordu ve bu Civan'ın dikkatini daha çok çekmişti. Kuzeninin kızarmış olan yanağına ve boynuna bakarken başını onayladığını belirtircesine sallamak zorunda kalan Civan, Esila'nın kaldığı odanın önüne geldiklerinde Erkam'ı arayacağını söyleyerek yanından ayrıldı.
" Lütfen iyi ol Esila. Lütfen iyi olun."
Koridorun diğer ucundan kendisine doğru gelmekte olan halasının seslenişini duymayıp, avuç içleriyle yüzünü birkaç kez sıvazlayan Ferit, sıkıntıyla verdiği nefesi tükendiğinde elini kapı koluna uzattı fakat kavrayamadan kapı açıldı.
" Şükür! Nerdesin sen ya?" diyerek ağabeyini göğsünden iten Berfu gözleri ile geriye gitmesini işaret ettiğinde, Ferit onu umursamayıp odaya girmek istedi. Şu an içini rahatlatacak tek kişi Esila idi ve iyi olduğunu görmeden kimseye açıklama yapmayacaktı.
"Berfu çekil."
" Nerede kaldığını söyle önce!"
Kardeşinin göğsüne kolunu dayayarak önünden çekilmesini sağlayan Ferit, kendisini görür görmez sırtını yatak başlığından ayıran Esila ile aralarındaki mesafeyi hızla kapattı.
" Esila- Dur kalkma."
Kendisini dinlemeyen Esila ayaklarını sarkıttığı yatağın ucuna kaydığında Ferit'in dikkatini ilk çeken şey feri sönmüş ela gözler oldu. Sonrasında ise solan teni ve mor halkalara ev sahipliği yapan göz altları. Yüzü gibi çökmüştü omuzları kardeş bildiğinin. O an kendisine bir kez daha lanet etti. Bu hâlde olmasına sebep, söz geçiremediği yüreğiydi. Kuruyan dudaklar " Abi... geldin." diye mırıldandığında düşündüğü şey Esila'nın hakkını nasıl ödeyeceğiydi. Ödeyemezdi... Kendisi yüzünden bu yaşında yaşadığı hiçbir derdin hakkını ödeyemeyeceğinin farkındaydı.
"Yüzün? Yüzüne ne oldu abi?"
Ela gözlerin yanağında gezindiğinin farkına sorusu ile varan Ferit, başını gülümseyerek sağa sola sallayıp "Dikkatsizliğim yüzünden olan küçük bir kaza. Önemli bir şey değil. " dedi ve yüzünü incelemeye devam eden genç kadının saçlarında parmak uçlarını gezdirdi.
