/61/BENİM YERİM BURASI MI?/
Bölüm parçası: Efkan Şeşen - Kırmızı Gül
27 EKİM 🍂🍂
' Burası mı benim yerim?'
Annesinin mezarının yanındaki mezarını kazan adama uzun uzun baktıktan sonra sorduğu sorunun cevabını alamayan Esila, bakışlarını yerde duran mezar taşına çevirdi. Sadece adı ve doğum tarihi yazıyordu. Soyadı yoktu, öldüğü günün tarihi yoktu. Toprağın kokusuyla beraber kimsesizliği yüzüne çarpıldığında küçük bir çocuk gibi büktü dudaklarını... Biliyordu bu hissi... Daha önce tatmışlığı çoktu... Ama hiç bu kadar derinden acıtmamıştı. Çünkü soyadı olmasa bile küçüklüğünden beri öldüğünde annesinin onu yalnız bırakmayacağına inandırmıştı kendini. Yaşadığı süre boyunca kendisine sarıldığını hatırlamıyor olsa bile öldüğünde doyasıya sarılacağına dair hayaller kurmaktan bir an olsun vazgeçmemişti.
' Soyadımın olmaması umrumda değil anne... Öldüğüm günün yazmaması da önemli değil ama neden göğsünde bana yer açmadın? '
Sol gözünden süzülen yaşı elinin tersi ile silen Esila başında beklediği mezarından ayrılıp, endişe ile annesinin mezar taşına doğru ilerledi. Esen rüzgarın soğukluğundan çok annesinden ayrı olacak olmanın korkusu üşütüyordu bedenini. Yapamazdı. Onun sıcaklığı olmadan üzerinin toprakla örtülmesine razı olamazdı. Her şeyden önce karanlıkta yalnız kalmaktan korkardı.
'Beni senden ayrı gömmelerine izin verme anne... Sen de bırakma beni... Onlar istemedi... Sen de istemezsen ben kime sığınırım anne? Kollarını aç ne olursun anne. Korkuyorum... '
Avuç içini gezdirdiği mezar taşının soğukluğu ile tüm bedeni titreyen Esila, yanı başında beliren bedenin kime ait olduğunu merak ederek başını kaldırdığında gördüğü suret üşüyen bedeninin saniyeler içinde yanmasını sağladı. Bu gözlere her denk gelişinde yanacak mıydı böyle? Yüreğini kül edene kadar durmayacak mıydı? Ölmüştü işte... O artık özgürdü. Ömrünü, yüreğindeki kişinden uzakta tamamlamak, kendisine mahkum olmak zorunda değilken ondan daha ne istiyordu?
Kahverengi gözleri usulca siyaha çalan adamın kolunu tutmasıyla içinden sorular sormayı bırakan Esila, boş mezarı işaret etmesiyle ondan uzaklaşmaya çalıştı. Ama yapamadı. Kolunu sımsıkı kavrayan elin sahibinden kurtulamadı.
' Bırak! Annemle kalacağım ben! Beni alacak yanına! O beni bırakmaz! Sizin gibi değil ki annem! Beni seviyor!'
Boş mezarın içine huzur dediği adam tarafından atılana kadar annesinin mezarına bakarak bırakması için uğraştı ancak direnişi bir işe yaramadı. Yüreğine yangın olan adam çırpınışlarını göz ardı ederek avuçladığı toprakları ' Onlar için bizi yaktın!' diyerek bedenine fırlatmaya başladı.
