Bölüm parçası: Sadık Gürbüz - Yetim
/80/ ACI GERÇEĞİM/
27 ARALIK 🍂🍂
'Kaybettim dedim... Ardına sığındığım dört harfin, sevgisini beklediğim bir kelimenin hayatımdan çıktığını sandım. Bulmaz dedim baba dediğim adamın gözleri beni bir daha bulmaz. Yıllarca sırtımı ona dayayacağım günü beklerken en büyük darbeyi yemiştim.
'Kızım değilsin' dediği gün baba kavramını çıkarmıştım ben hayatımdan. Fırat'ın derinlerinde kaybetmiştim ben sevecek diye gözlerinin içine bakan içimdeki çocuğu.
Şimdi ise o benliğimi tümüyle acıtan kelime hayaller kurmaktan korktuğum adamın dilinden dökülüyor. Bakışlarında acı kadar güven var. Kokusunu, teninin sıcaklığını biliyorum.
Ama olmaz ki... Baba diyemem ona...
O, en başından bırakmış beni. Satmış! Onun yüzünden yıllarca muhtaç kalmışım ben babam sandığım adamın sevgisine. Ettiği her eziyete, kötü söze katlanmıştım. Niye? Babam beni birgün sevecek diye! Onun yüzünden umut etmekten vazgeçmedim ben. Birgün sıkıca sarılacak diye avuttum kendimi yıllarca. Her gece sorguladım kendimi 'babam beni niye sevmiyor?' diye.
Ben yıllarca babam olmayan adamın beni sevdiğini hayal ettim! Kim yüzünden? Onun...
Bu yüzden sonramızı merak edemiyorum. Çünkü o da sevmemişti ki sattı beni. Sevseydi bırakmazdı.
Benim hayalimde babalar kızlarına kıyamazdı! Ama o kıymıştı. Şimdi ise karşıma geçmiş 'kızım' diyor. Duyabilmek için deli divane olduğum kelimeyi sarf ettiği her an canımı yaktığından habersiz yüzüme bakıyor. Bunca yıl sonra bunca yalanın üstüne baba kız olur muydu bizden...?
Hep hayal ettiğim gibi sarılır mıydı bana? Tutar mıydı elimden bırakmayacakmışcasına? Ömrümünü heba eder miydi kızına? Kolum kanadım olur muydu? Peki ya kokusu... İçime çekişim de diklenebilir miydim hayata? "Bakın benim de babam var. Benim de bir kahramanım var " diye. Ortak olur muydu sevincime hüznüme? Elimden kayıp giden çocukluğumu geri getirebilir miydi?
Getiremezdi! Çünkü o benim hayalimdeki adam değildi. Ben hayalimde onun ellerini hiç öpmedim... O bana istediğim oyuncakları hiç almadı... Elimden tutup okuluma götürmedi. Canımı yakanları şikayet etmedim ben ona. Benim hayalimdeki babam o değildi ki... Benim yıkılmayan dağım o değildi! .
Bu yüzden bana doğru adımlar atmaya başladığında durdurdum onu. Bir kez daha o kelimeyi sarfetmeden engelledim.
Sarfettiğim iki kelime oldu.
' Lütfen, susun...'
Susmasını istedim anne, çünkü aklım artık almıyor. Benim aklım hiçbir şeyi alamaz oldu...'
" Küçüğüm, güzelim benim... yüreğimin en güzel yanı..."
Sarfettiği her kelimeden sonra kardeşinin yatağa dökülen saçlarını okşadı Elif... Her tutamı ayrı ayrı sevdiği gibi döküldü yaşları yanaklarından. Duymasın, rahatsız olmasın diye sessizce iç çekti ve gözlerini bir an olsun yüzünden ayırmadı.
Kokusunu solurken ne kendisine düşmanca bakan Berfu'yu umursadı ne de burada kalmasının tehlikeli olduğunu söyleyen teyzesine kulak astı. Günlerdir merak ettiği, hasretini çektiği kardeşini bırakıp gitmeye niyetli değildi. Bir bilse kardeşinin uyandığında göstereceği tepkiyi, gözlerini aralamadan gitmiş olmayı dileyebilirdi.
