/63/ÇOK AŞIĞIM/ Part 1/
2 KASIM 🍂🍂
' Yeni bir yükü omuzlandığım sırada bir diğerinden kurtuldum anne...Artık onu sevdiğimi biliyor... Ona yandığımı biliyor ama omuzlarıma koyduğu yükün canıma kastettiğini bilmiyor. Yürüyemiyorum artık anne. Yok gücüm yok. Tam da şu an gerçekten yaşayan bir ölü gibi hissediyorum...'
Duvar saatinin her saniye çıkardığı o hafif sesi bile gürültü şeklinde algılayan genç kadın kulaklarını kapatma isteğiyle dolup taştı. Sadece bu da değil, nefes alan ya da almayan her varlık zoruna gidiyordu. Gözüne takılan canlı cansız her cisimden kurtulmak istiyordu. Alıp verdiği her nefeste tahammülsüzlüğünü dışına yansıtıyor, üzerinde gezinen iki çift gözün ne zaman kendisini yalnız bırakacağını düşünüyordu. Sessizdi genç kadın lakin gözleri öfkesini dile getirirken bir hayli konuşkandı.
" Kızgın mısın hâlâ bize kızım?"
Bu ailede Berfu dan sonra gerçekten çok sevdiği Zeynep Hanıma saygısızlık yapmamak için konuşmaktan kaçınan Esila, dudaklarını birbirine bastırarak başını önüne eğdi. Bitmişti, gidiyordu ama daha sokağı dönemeden Berfu ve Zeynep Hanım kendisine yetişmiş, durduramadıklarında hatır, kıymet ne varsa araya koymuşlardı. Zeynep Hanımın yalvar yakar halleri yüzünden geri dönmüştü Esila ancak gitmeyi aklından çıkarmış değildi. Sadece hatırını kırmamak için Özadlı konağının soğuk duvarlarına biraz daha katlanacaktı. Aslında bu duvarların üzerine üzerine gelişi ilk değildi ama kalbi köz olurken yıkılışını hissedişi ilkti.
Başını göğsüne koyduğu andan itibaren ' Keşke böyle olmasaydı...' deyip duran küçük kız çocuğunun saçlarını okşamaya devam etti Esila. Kendi kızının saçlarını okşar gibi okşadı. Bebeğinin varlığı ile teselli etti acısını ama yüzünü içinden ayırıp dışına çevirdiğinde hissettikleri öfke ve nefretten ibaretti. Ne kırgınlığını gösteriyordu onlara ne de tükenmişmişliğini. Bağırmıyordu artık. Zaten duyan yoktu ki...
" Ben demiyorum ki haksızsın. Gitmene engel olmam bu yüzden değil. Düşük yapma riskin var kızım hem o soysuz hâlâ yakalanmadı. Ya bebeğine bir şey olursa ya Berzan iti karşına çıkarsa kızım. Ne olacak o zaman? Bunları düşündüğümden engel oldum sana. Yok illa burdan gitmeliyim diyorsan benim evime gotüreyim seni. İster misin?"
Zeynep Hanımın yüzüne bakmadan başını olumsuz anlamda sallayan Esila, midesinden boğazına ulaşan acı sıvı yüzünden yerinde huzursuzca kıpırdandı. Destek istemiyordu ya da teselli dolu uzun, kısa farketmeksizin kurulan cümleler. Yalnızca kendi ile baş başa kalmaya, bebeği ile konuşmaya ihtiyacı vardı.
Sarı ve kahverenginin hakim olduğu odanın içinde gözlerini bir süre gezdiren genç kadın, yatağın ucunda oturan Zeynep Hanım ile göz göze geldiğinde " Ben biraz uzansam?" dedi. Lafını ikiletmeden onaylayan Zeynep Hanım oturduğu yerden kalktı ancak yalnız bırakmaya da gönlü razı değildi.
" Bir ihtiyacın olursa seslen kızım."
Saçlarını okşayarak konuşan Zeynep Hanımın odadan çıkmasıyla iki büklüm oturduğu yatağa uzanmak üzere olan Esila, Berfu'nun konuşmak için araladığı dudaklarını " Lütfen... Onunla ilgili bir şey söyleme bana n'olur." diyerek kapatmasını sağladı. Çünkü ağabeyini savunacak, kendisini teselli edecek sözler sarfedeceğine emindi. Öyleydi de. Berfu ilk olarak ağabeyinin tüm bunları bir anlık öfkesi yüzünden dile getirdiğini söyleyecekti.
Odaya girdikleri on dakikalık süre boyunca hiç konuşmadan yengesini izleyen Berfu, gözleriyle onaylayarak sessizliğini sürdürmek zorunda kaldı. Hiç içinden gelmese de o da halası gibi odadan çıktı. Yavaşça kapattığı kapının önünden ayrıldığında gözüne ilk ilişen kişi Meryem yengesi oldu. Esila'nın kaldığı misafir odasının hemen önündeki masa da ona göz kulak olmak için oturan halasınında aynı yere baktığını farketti.
