/85/ BABAM ONU SEVMİYOR/
19 OCAK 🍂🍂
' Yüzünü görmek yetti kalbimin sıkışıp kaldığı yerdeki yerini hissetmeme. Önce dilimden baba kelimesinin dökülmediği adamı kaybetmenin korkusu sarmıştı her yanımı. Sonra onun gelişi titretti korkularımı. Kalbimi tam o an avuç içlerine almış gibi hissettim. Kırgınlığım kahverengi gözlerinde somutlaştı. Bulanıktı görüşüm; buna rağmen gördüm ve hissettim anne.
Korkum benliğimi terketmiş değil. Seni çok seven o adamı kaybetmedim anne. Ama Erkam'ı kaybetmiş gibiyim.
.....
Zihninin derinliklerinde daha çok küçükken kurmuş olduğu odanın içindeki küçük kız çocuğunu ilk ziyaret edişiydi. Altın bir kafesi yoktu genç kadının. Küf kokan, yer yer sararmış, boyaları dökülmüş bir odanın içine hapsettiği küçük kız çocuğu öz babasının varlığı ile ona sormadan yıkılan duvarlarını onarmıştı. Bir süredir kahverengini babasının gözleri ile yeniden sever olmuştu. Erkam hiç var olmamış, gözlerini duvarlarına resmetmemiş gibi davranıyordu. Duvarlarını kırmızı ve yeşile boyamış, geçmişini unutup, öz babası ile ilgili hayaller kurmaya başlamıştı. Esila'yı bile umursamıyordu küçük kız çocuğu.
Nehrin suyuna bedenini bıraktığı o dakikadan beri ona kırgın ve kızgındı. Onu nehrin karanlık sularında, ardında bırakıp gitmişti Esila. Bu yüzden kırgınlığı geçecek gibi değildi. Onu zihnine hapseden, yaşanan her şeye şahit tutan kendisi değilmiş gibi ardında bırakışını unutacak değildi.
Bu yüzdendi Esila'nın içindeki küçük kız çocuğunu ziyareti. O kendisine kırgın ve kızgın kalmaya devam ederse yönünü bulamazdı. Önce kendi içinde bir yol bulmalıydı. Kendinin gönlünü almalıydı. İyileşmeden iyileştiremezdi.
Babasının varlığı ile değişen odada bir değişiklik daha vardı; güneşin aydınlığını ve sıcaklığını içeriye davet eden pencereler. Zihninde oluşturduğu bir oda vardı ancak umut ediyor olmasına rağmen bir pencere hayal etmemişti hiç. Bu da aslında umut ederken bile sonunda hüsrana uğrayacağının kabullenişi idi. Hayatın kendisiyle olan zorunu gösterme şekli de denilebilirdi.
