Sweet Creature✓

Chapter 126.2

zaterdag 16 januari 2016

Ik hoor een deur hard dicht vallen en er wordt geklopt aan mijn deur. Alle spieren in mijn lichaam spannen zich aan.

'Liv, ik ben het', zegt Louis zacht. Mijn spieren ontspannen weer en ik veeg mijn tranen snel af. Dan haal ik de deur van het slot.

'Ik hoorde jullie schreeuwen... Wat is er aan de hand?' vraagt hij, terwijl hij de deur achter zich dicht doet.

'Harry heeft Luna gezoend. En blijkbaar had hij het op oudejaarsdag ook al geprobeerd', zeg ik. De tranen rollen weer over mijn wangen. Louis kijkt me eerst verbaasd aan, maar slaat zijn armen dan om me heen.

'Ik ga hem vermoorden. I swear to God... Als het echt zo is, dan hang ik hem op.' Ik lach zwakjes en leg mijn hoofd tegen zijn schouder.

'Ik snap niet waarom, Lou', fluister ik, 'Luna belde me toen Harry net terug was van de club. Ze klonk in paniek en- Waarom doet hij dit nou?' 'Ik weet het niet. Soms snap ik echt niet waar hij mee bezig is... Wat er in zijn hoofd omgaat. Ik heb hem de halve avond niet gezien. Ik weet niet-'

Opeens horen we beneden glazen sneuvelen en Louis laat me los. 'Ik ga even bij hem kijken, oké?' Ik knik en kijk naar mijn handen.

'Kom je zo weer terug?' vraag ik zacht. 'Ja. Wacht, ga anders maar op mijn kamer liggen. El is er niet en ik kan je zo niet alleen laten slapen.'

Ik glimlach zwak naar hem en knik, 'Dank je.' Louis gaat de kamer uit en ik haal een keer diep adem. Ik loop zacht naar zijn kamer toe en doe de lamp aan.

Ik kijk kort naar de grote spiegel aan zijn kledingkast en til mijn shirt een beetje op. Er is nog niks te zien, maar hier groeit een klein mensje.

Een kleine Harry.

Ik leg mijn hand op mijn buik en zucht. Ik vind het doodeng en ben nu al zenuwachtig voor de bevalling, hoewel ik pas ongeveer twee weken zwanger ben.

Opeens bedenk ik me dat ik afgelopen twee weken best wel een paar drankjes met alcohol op heb. Gelijk voel ik me schuldig.

Ik begin weer te huilen. Ik ben nu al de slechtste moeder ooit en de baby is nog niet eens geboren! Waarschijnlijk is het nog niet eens zichtbaar, omdat het nog zo klein is.

Ik kan dit helemaal niet aan. Dit is helemaal niks voor mij. De deur gaat open en ik trek mijn shirt zo snel mogelijk weer naar beneden. 

'Hij blijft maar zeggen dat hij het nooit had moeten doen... Hij herinnert zich alleen nog dat hij met iemand aan het zoenen was. Hij is helemaal overstuur en snapt niet wat er gebeurt. Soms zegt hij dat hij het niet gedaan heeft, maar het lijkt er meer op dat hij meer zichzelf probeert te overtuigen dan mij.'

'Ik snap ook niet wat er gebeurt', zeg ik met een trillende stem. 'Waarom sta je in die spiegel te kijken?' vraagt Louis opeens met opgetrokken wenkbrauwen. 'Gewoon. Ik zie er niet uit.' 'Liv...' 'Laat me gewoon', snauw ik.

Louis kijkt me twijfelend aan, maar haalt dan zijn schouders op. 'Kom, probeer wat te slapen.' 'Ja, sorry...' 'Maakt niet uit, kom.'

Ik knik en ga naast hem in het bed liggen. 'Liv, hij houdt echt van je. Maar hij weet ook dat hij het heeft verpest. Ik denk dat hij er alles aan zal doen om het goed te maken.' 'Ik hoop dat ik hem dan nog kan vergeven, maar die kans is klein', fluister ik, waarna ik mijn ogen sluit.

Na uren wakker gelegen te hebben, val ik eindelijk in slaap. Louis lag binnen vijf minuten al te slapen en is met geen mogelijkheid wakker te krijgen.

Wanneer ik wakker word, voelen mijn ogen droog en gezwollen aan en is de huid onder mijn ogen schraal door de tranen. 

Ik kijk naast me, maar Louis ligt er niet meer. Ik zucht en laat mijn hoofd weer in het kussen vallen. Het liefst zou ik hier de rest van de dag op bed blijven liggen. 

Ik rol op mijn zij en kijk door het raam naar buiten. Hoe moet dit nu met tour? Mag ik nog mee? Wil ik nog mee?

En met de baby? Ga ik het alleen doen? 

En Harry... Ga ik hem hier ooit voor vergeven? Kan ik dat?

Ik weet het niet en ik word gek van de hoeveelheid van mijn eigen gedachten. Ik moet het aan iemand kwijt. 

Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en bel degene bij wie ik weet dat ik altijd terecht kan komen.

'Hey, met May', klinkt haar stem vrolijk over de telefoon. Ik barst gelijk weer in tranen uit. 'Oh my God, Olivia... Gaat het wel?' 'Nee', breng ik uit, 'Het gaat helemaal niet.'

'Probeer even rustig adem te halen. Kom, adem tegelijk met mij. In... Uit...' Ik doe wat ze zegt en ben na een tijdje wat rustiger.

'Ik ben zwanger', fluister ik door de telefoon. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. 'May?' 'Jezus, Liv... Weet Harry het al?' 'Niemand weet het. Ik kwam er gisteren achter. En nog geen twee uur later-' 

Ik begin weer te huilen May probeert me gerust te stellen. Wanneer ik weer normaal kan ademhalen, zeg ik zacht, 'Hij is vreemdgegaan met Luna. Ze belde me en zei dat... Ze zei dat hij haar probeerde te zoenen en dat hij niet wilde stoppen en-'

'Ssst... Rustig. Ik kom nu naar je toe, oké? Probeer wat te drinken en neem een warme douche. Ik ben zo snel mogelijk bij je, Liv.' 'Dank je.' 'Altijd, lieverd. Ik hou van je. Tot zo.' 'Tot zo.'

Louis komt een paar minuten later de kamer in en kijkt me bezorgd aan. 'Gaat het?' 'May komt er zo aan. Wil je voor mij m'n tandenborstel en shampoo pakken uit mijn badkamer? Ander moet ik langs Harry en-' 'Ja, doe ik.' 'Dank je, Lou.' 

Hij glimlacht naar me en gaat de slaapkamer uit. Wanneer hij na een tijdje terug komt, sluit hij snel de deur achter zich en kijkt hij me met grote ogen aan.

'Ben je zwanger?' fluistert hij. Ik voel dat mijn wangen rood worden en ik kijk hem geschrokken aan, 'Hoe-' 'Er lag een positieve test op de grond.' 

Hij gooit het staafje naar me toe. 'Weet Harry het al?' vraagt hij. 'Nee, ik kwam er gisteravond achter.' Mijn handen trillen en mijn hart klopt in mijn keel.

'Oh my God, Liv... Het is een wonder dat hij 'm nog niet gevonden had. Hij lag naast de prullenbak.' Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om me heen. 

'Hoe ver ben je al?' vraagt hij zacht. 'Twee weken pas', fluister ik. 'Waarom deed je die test dan? Had je een vermoeden?'

'Ik was afgelopen week behoorlijk chagrijnig en ik had twee weken geleden ongesteld moeten worden, dus begon ik te twijfelen en toen had ik de test gekocht. Voor de zekerheid.'

'Wacht, normaal wordt je toch niet zwanger wanneer je bijna ongesteld moet worden?' vraagt Louis met fronsende wenkbrauwen. 'Nee. En we doen het altijd veilig, dus ik snap niet hoe het kan.'

'Raar... Ik kan me niet voorstellen hoe dat je je nu voelt...' zegt Louis vol ongeloof en medelijden. 'Ik ben zo bang, Louis', zeg ik. 

'Hier, fris jezelf op en kom naar beneden. Harry ligt nog op bed, dus je komt hem niet tegen.' Ik knik. 'Zeg het niet tegen hem. Ik denk dat ik het zelf wil vertellen.' 'Ik zeg niks.' Hij doet alsof hij zijn mond op slot doet en het sleuteltje weg gooit.

Ik pak snel mijn andere spullen van hem aan en ga de badkamer in. 'Oh my God.'