Sweet Creature✓

Chapter 94.

Heey.. even een "belangrijke" a/n
 Ik heb het hele boek vandaag (22/03/2020) doorgenomen en sommige dingen waren gewoon niet logisch. Dus ik heb een paar kleine dingen verandert (verhaallijn blijft gewoon hetzelfde en je hoeft niet opnieuw te lezen om de rest van het boek te begrijpen). Dit boek is speelt zich de maanden voordat Made In The A.M. uitkwam af. Maar ik had wel allemaal solo nummers van de jongens en ook nummers van bv 5SOS (ook andere artiesten) in het boek staan, terwijl die nummers in 2015 helemaal nog niet uit waren. Dit maakt het best wel verwarrend om te schrijven :) Dus ik heb al deze nummers "ingeruild" voor oudere nummers. Voor de rest is er niet echt wat verandert. En even voor de duidelijkheid: de promotour van 5SOS is promo voor "Sounds Good Feels Good", niet Youngblood of CALM of zo. Ik heb er best wel lang over nagedacht om het allemaal te veranderen, maar vanmorgen ben ik er gewoon mee begonnen en ik heb het net afgemaakt. Ook is het nu duidelijker, want ik heb "2015" bij de datum staan. :) X
~~~

maandag 2 september 2015

Vanochtend hebben we lang uitgeslapen. Harry staat nu onder de douche en ik doe wat make-up op. Ik zing zacht mee met Story of my Life, van One Direction, terwijl ik mascara op mijn wimpers aanbreng. 

Ik bedenk opeens dat ik nog een smoesje moet bedenken voor morgen. Betty gaat dan een permanentje in mijn haar zetten en ik wil het als verassing houden voor Harry.

He's gonna love it or hate it. Ik hoop natuurlijk dat hij het mooi vindt. Ik hoop dat ik het mooi vind! 

Ik hoor dat Harry de douche dicht draait. Een kastje gaat open en weer dicht; hij pakt een handdoek.

Opeens begint hij "Olivia" te fluiten en een glimlach ontstaat op mijn gezicht. Na een tijdje gaat de deur open en kijkt hij me aan. 'Wanneer komt het album nou eigenlijk uit?' '22 september gaan we de albumnaam vertellen. En dan komt 'ie uit op 13 november. Een week na de parfum NO CONTROL.' 'Oké', knik ik. 

Ik mocht het album van de jongens al eerder horen, maar deze manier blijft het toch nog een soort van spannend. 

Harry's natte haar hangt net niet op zijn schouders. Hij draagt een grijs shirt met korte mouwen en een zwarte skinny jeans.

Hij pakt zijn telefoon van mijn nachtkastje en gaat op het bed zitten.

'Harry, mag ik wat vragen?' Harry kijkt op en knikt. 'Ja, altijd.'

'Waarom wilde je onze relatie zo graag openbaar maken? Ik bedoel, ik heb er geen problemen mee, maar meestal zijn mensen zoals jij veel geheimzinniger over hun relaties.'

'Omdat ik voelde dat het goed zat. En dat voel ik nog steeds. Vanaf het moment dat ik je zag, vond ik je al leuk. Je was verlegen, maar op een leuke manier... Ik ben weer lekker vaag...'

'Nee, ik snap wat je bedoelt. Dus het was niet alleen omdat Simon moeilijk deed?'

'Schat, Simon doet altijd moeilijk. Ik had er al wat langer over nagedacht. Toen we net wat hadden, wilde ik het al aan de hele wereld vertellen. Dat je van mij was. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest. En het voelde raar, want ik kende je amper. Maar het voelde goed. Ik hou van je. No matter what.'

'Ik hou ook van jou... Maar om eerlijk te zijn denk ik dat we het beter iets langer geheim hadden kunnen houden.' Ik zie zijn gezicht betrekken.

'Hoezo?' vraagt hij. 'Precies wat jij zegt: ik ben verlegen. Ik wil liever niet herkend worden op straat. Ik wil niet dat paparazzi naar me roep dat jij vreemd gaat...'

'Shit, ik wist niet dat je daar zo mee zat', mompelt Harry, 'Ik dacht dat het je niet zo veel uit maakte.'

'De eerste keer vond ik het ook niet erg. Maar toen bij het park... Ik vond het oprecht kut. Echt heel kut. Volgens mij vroegen ze zelfs of dat ik zwanger was... Ik weet dat ik niet dik ben, maar sinds ik zoiets hoorde... I don't know.'

'Dat had je me veel eerder moeten vertellen!' zegt Harry. Hij kijkt me vol medelijden aan. Ik wil geen medelijden.

'Wat had je eraan kunnen doen? En ik vertel het nu toch?' 'Je bent niet dik.' 'Ik weet het. Maar voor mij is mijn gewicht en alles altijd al een probleem geweest. Ik haat korte broeken en bikini's niet voor niets.' 'Kom hier, baby.'

Ik loop naar hem toe en hij slaat zijn armen om me heen. Ik voel me een soort van schuldig dat ik het hem heb verteld. Want nu voelt hij zich schuldig...

'Sorry', mompel ik. 'Waarvoor?' lacht hij, 'Jij hoeft geen sorry te zeggen!' 'Ging per ongeluk', zeg ik eerlijk.

Het is even stil, maar ik besluit het hem toch te vertellen. Het is een deel van mijn leven en ik haat het, maar het is Harry.

'Ik heb een eetstoornis gehad', mompel ik, 'Daarom vind ik het zo erg. Over die vraag...'

Harry kijkt me met grote ogen aan. 'Echt?' vraagt hij geschrokken. Ik knik en kijk naar mijn handen. 'Ik eet nu wel weer normaal en ik verbied mezelf om de calorieën te checken. Ik eet nu pizza en andere ongezonde dingen zonder er bij na te denken. Dat is anders geweest.'

'Hoe lang heb je het gehad?' 'Vanaf mijn veertiende. Tot dat ik zeventien was.' 'Shit, dan heb je het echt lang gehad... Ook toen ik je kende?'

Ik schud mijn hoofd, 'Nee. Toen niet meer. Niet echt. Ik ging een paar dagen voordat ik jouw DM kreeg met May pizza eten. Die kreeg ik amper naar binnen. Op de een of andere manier is bijna die hele stoornis weggevallen toen ik jullie ontmoette. Ik was er denk ik een maand mee gestopt, toen.'

'Gelukkig... Niet dat je het gehad hebt, maar dat je er vanaf gekomen bent.' 'Dat kun je wel zeggen... Ik ging iedere ochtend hardlopen en ik ontbeet niet. Ik at 's middag misschien een appel, maar niet te veel. 's Avonds at ik mee, want ik wilde niet dat mijn ouders erachter zouden komen. Maar na het eten hing ik boven de wc om het eten er weer uit te krijgen.'

'Shit, babe...' fluistert Harry. 'Ik dacht, ik vertel het even...' zeg ik lacherig. Ik bijt mijn kiezen op elkaar om niet te gaan huilen. 

'Heb je er nu echt geen last meer van?' 'Nee. Het is heel raar. Het leek wel alsof ik jullie heb ingeruild voor de stoornis, zeg maar... Ik heb nauwelijks nog aan calorieën gedacht sinds ik bij jullie ben. Maar sinds die kut paparazzi denk ik er steeds aan...'

'Kut paparazzi. Maar ik ben trots op je.' 'Dank je. Zullen we wat gaan eten, dan?' vraag ik. Lekker toepasselijk weer, dit.

'Mag ik nog een ding vragen?' zegt Harry twijfelend. Ik knik en kijk hem aan. Ik zie dat hij slikt.

'Hoe kwam het?' 'Ik vond mezelf dik en lelijk. En eerlijk gezegd ben ik nooit echt dik geweest. Maar ik vond van wel.' 'Oké. Sorry dat je je zo gevoeld hebt... Als je bang bent dat het terug komt...' 'Dan vertel ik het je. En ga nu alsjeblieft niet moeilijk doen als ik een keer niet eet. Ik heb niet altijd honger, zoals Niall.' 

'Ik zal het proberen', zegt hij. Hij glimlacht naar me en drukt een kus op mijn lippen. 'Laten we wat gaan eten. Dan kunnen we daarna alvast naar Mays huis gaan. Haar ouders zijn toch niet thuis.' Harry knikt instemmend.

We nemen de trap naar beneden en ik loop gelijk door naar de keuken. Ik pak de toaster uit de kast en pak een zak met brood. Ik doe de toaster in het stopcontact en toast de broodjes. 

Harry legt zijn handen op mijn heupen en steunt met zijn hoofd op mijn schouder. Ik voel zijn hele lichaam tegen de achterkant van mijn aan en bijt op mijn lip. 'Stop', zeg ik zacht, wanneer hij mijn nek begint te kussen. 

'Zijn je ouders thuis?' vraagt Harry zacht. Ik schud mijn hoofd, 'Nee, ze zijn werken.' Opeens draait hij me om en drukt hij zijn lippen tegen die van mij, terwijl hij me tegen de koelkast aan duwt. 

Zijn hand verdwijnt onder mijn shirt and ik laat zijn lippen los. Ik kijk recht in zijn groene ogen.

Wanneer hij mijn shirt over mijn hoofd wil trekken, schud ik mijn hoofd, 'Niet hier.' Hij grinnikt en bijt op zijn onderlip. Ineens tilt hij me op en rent hij de trap op naar boven en gooit hij me op mijn bed.