LOST IN THE TIME [KSIĘGA I: BRZASK]

Sto dwadzieścia osiem

Renesmee

Sebastien uniósł głowę, wpatrując się we mnie z niedowierzaniem. Bynajmniej nie wpłynęło to na moją postawę – wciąż patrzyłam się na niego, gotowa zaatakować, gdyby tylko dał mi po temu powody. Pokaźnych rozmiarów brzuch co prawda ograniczał w znacznym stopniu moje ruchy, złe to był tylko człowiek, więc powinnam sobie poradzić.

– Panienka powinna się uspokoić – odezwał się w końcu w miarę spokojnym głosem, chociaż wyczułam w nich odrobinę niepokoju. – To na pewno nie jest dobre dla dziecka.

– Dzieci – poprawiłam machinalnie, całkowicie zdezorientowana tym, jak mnie nazwał. Panienka? Niewiele lepsze od Gabrielowego „dziewojo", które zawsze mnie rozbrajało. – Nawet nie próbuj się do mnie zbliżać – dodałam, usiłując nie pozwolić, żeby myśl o ukochanym mnie zdekoncentrowała.

– Tym bardziej – stwierdził, jakby nie dosłyszał moich ostatnich słów. – Nie mam złych zamiarów. Chcę po prostu pomóc, więc przynajmniej porozmawiamy – zasugerował. – Jeśli mam być przy porodzie...

– Dziękuję bardzo, mam już lekarza prowadzącego – warknęłam, cofając się aż po same drzwi. Przez cały czas nie spuszczałam wzroku z Sebastiena, ale on po prostu stał spokojnie w tym samym miejscu, w którym go zastałam.

Nagle poczułam silne kopnięcie gdzieś u dołu brzucha. Jęknęłam i zgięłam się wpół, jedną ręką przytrzymując się ściany, a drugą dotykając brzucha; czule pogładziłam miejsce, w którym poczułam ból.

– Już, już... – wydyszałam, zaciskając zęby. – Mama już jest spokojna – zapewniłam dzieci, starając się oddychać miarowo, żeby maluchy się uspokoiły.

Sebastiena przestąpił z nogi na nogę, jakby walcząc z samym sobą. W końcu spojrzał na mnie zrezygnowany i zaryzykował:

– Czy bardzo zaryzykuję, jeśli spróbuję panience pomóc usiąść?

Zazgrzytałam zębami.

– Przestań mówić do mnie „panienko" – zirytowałam się i zaraz znów jęknęłam, emocjonalną reakcję przykładając bólem.

– Przepraszam, trudno mi po prostu stwierdzić ile masz lat. Wszyscy, których do tej pory poznałem, żyli w czasach, kiedy...

– Jestem młodsza od ciebie – przerwałam mu, bynajmniej nie zamierzając dodawać, że jeszcze nie powinno mnie na świecie być. – Nie wiem, poradzę sobie – dodałam i jakby na przekór moim słowom, zachwiałam się, bo zakręciło mi się w głowie.

Sebastien zareagował w jak najbardziej naturalny sposób i po prostu niewiele myśląc, podszedł bliżej i chwyciwszy mnie za ramiona, pomógł mi utrzymać równowagę. Zauważyłam, że drgnął, kiedy musnął palcami moją rozpaloną skórę; Carlisle wiedział, że zawsze mam lekko podwyższoną temperaturę, więc gorączka, która mogłaby człowieka zabić, jest dla mnie czymś normalnym, dla ludzkiego lekarza jednak musiałam być chyba jakimś ewenementem.