Angel From Heaven Hell

Rozdział 92

Nadszedł decydujący dzień.

Dzień pełni.

Od poranka wszyscy chodzili lekko poddenerwowani. Ostrzyli broń, ostatni raz powtarzali plany. Szykowali do starcia nie tylko siebie, lecz także szkołę, w której mieli zamiar odeprzeć atak.

Grono pedagogiczne i dyrektor zniknęli kilka dni wcześniej, podobnie jak pracownicy szkoły i żołnierze. Nie było nikogo, tylko ci, którzy szkolili się pod okiem Silvy.

***

— Czego tu szukacie? — spytał Azazel sucho, spoglądając srogo na przybyszów. 

Nie zapomniał im tego, jak potraktowali jego siostrę, kiedy ta prosiła ich o pomoc. Milczeli, podczas, gdy inni obrzucali ją obelgami i kwestionowali jej słowa.

— Przybyliśmy, aby zadeklarować nasze wsparcie — przemówił Fury, wychodząc przed szereg pełen dumy.

— Po co? — zapytał Wielki Książę Piekieł. — Nie potrzebujemy was, ani waszej pomocy. Już raz o nią prosiliśmy. Odmówiliście. Tyle wystarczy, drugi raz nie popełnimy tego błędu.

— Jesteśmy tu wbrew woli Rady — rzekł czarnoskóry, niezrażony tonem głosu swego rozmówcy. — Mamy ze sobą broń i zapasy.

— Niczego nam nie brakuje — wzruszył ramionami czarnowłosy.

— Na razie — skwitował dyrektor Akademii.

— Być może — odparł wymijająco Azazel. — Niedługo nadejdzie zmierzch. Odejdźcie, póki jeszcze czas. Zaszyjcie się w swoich norach razem z resztą tchórzy i czekajcie na wynik bitwy.

— Nie jesteśmy tchórzami. Nie mamy zamiaru odejść. Silva miała rację w tym, co robiła, a my mamy zamiar uczcić jej pamięć wygrywając lub ginąc w walce.

Turkusowooki przyjrzał im się uważnie. Otaksował ich wzrokiem oceniająco, po czym dość niechętnie przyznał sam przed sobą, że każdy człowiek i jego wkład jest na wagę złota.

— Jesteście pewni swej decyzji? Nie wiemy, co nas czeka. Być może będziecie musieli walczyć między sobą lub ze swoimi bliskimi. Bylibyście gotowi zabić swoje dzieci, rodzeństwo, przyjaciół? — wymieniał, unosząc powątpiewająco brew.

Avengers spuścili wzrok. To trudne, sprzeczne z tym, co sobie obiecali i z ich zasadami moralnymi. Nie mogli zadeklarować tego od razu, bez żadnego namysłu. Czarnowłosy uśmiechnął się półgębkiem, lecz był to gorzki uśmiech. Wiedział, że tak będzie.

— Widzicie? — spytał ponuro. — Nie mogę was przyjąć. Oni bowiem są tego świadomi i są na to gotowi, wy nie — zaznaczył, gestem wskazując na uczniów, którzy czynili ostatnie przygotowania przed bitwą.

— Ja jestem gotów — przemówił niespodziewanie Fury, przerywając ciszę i postępując kilka kroków do przodu. 

Był pewny swej decyzji i nic jej nie zmieni.

— Ja też — wystąpiła z grupy Czarna Wdowa. — Robiłam to przez pół życia, zrobię to jeszcze ten jeden raz.

— Hulk może się wam przydać — uśmiechnął się nieco nerwowo doktor Bruce Banner. — W końcu chodzi o dobro świata.

— Moje pioruny i Mjolnir będą z wami — przemówił odważnie syn Odyna, wymachując kilka razy młotem na potwierdzenie swych słów.

— Moja magia powstrzyma kilka potworów — powiedziała cicho Wanda Maximoff, przewijając między palcami czerwone wstążki mocy.

— Jedną wojnę już przeżyłem. W drugiej mam zamiar wziąć udział — rzekł poważnie Kapitan.

— Do waszego składu trzeba wnieść troszkę zajebistości — powiedział żartobliwie Stark, zdejmując przeciwsłoneczne okulary.

Najdłużej z wyborem zwlekał Clint. W końcu będzie musiał walczyć przeciw własnej córce.

— Mój łuk i wzrok są do waszej dyspozycji — zdecydował po pewnym czasie.

— Wspaniale — klasnął demon, nie wydając się jakoś specjalnie zaskoczony ich decyzją. — Skoro mamy to ustalone... Morgano, Fay... — przywołał swoje dwie zastępczynie, które podeszły do nich z kamiennymi minami. — Zaprowadźcie ich do odpowiednich miejsc. Dyrektora do Sali Narad, doktora Bannera do szpitala, panią Romanoff i Kapitana niech przydzielą do jakiś oddziałów, Thora i panią Maximoff do magów, pana Starka niech wprowadzi jego syn w tym, co tam kombinuje, a pana Bartona do łuczników — nakazał.

Dziewczyny potaknęły zgodnie i mówiąc krótkie "Chodźmy", uczyniły tak, jak im polecił.

***

Drażniący zapach siarki unosił się w powietrzu. Ziemia była czarna, pokryta popiołem i wypalona piekielnym ogniem. W pałacu było chłodno, co było niemałą ulgą pośród dusznego powietrza i gorąca bijącego z nigdy nie gasnącego ognia i gęstej pary, unoszącej się z kotłów, z których dobiegały jęki i lamenty potępionych dusz. Trzech władców stało przed wielkim oknem, skąd rozchodził się widok na dziedziniec pałacowy.

— Myślicie, że dobrze zrobiliśmy? — zapytała cicho Hel, choć jej głos i tak odbił się od ścian i powrócił w formie echa.

Wyjątkowo żadne z nich się nie sprzeczało, trwali tylko w dzwoniącej w uszach ciszy, wpatrując się w piekielny krajobraz i odprowadzając wzrokiem pewną niepokorną duszyczkę, która pragnęła zwojować świat. Podarowali jej pewną rzecz, niezwykle dla nich cenną. Miecz Światów, wykuty z niebiańskiego spiżu i zahartowany w piekielnym ogniu, jedyny taki we Wszechświecie.

— To się jeszcze okaże — odparł głębokim głosem Niosący Światło. — Tymczasem szykujmy się. Niech te piekielne pomioty przypomną sobie, jak to jest czuć stal diabelskiego miecza na gardle.

— A ten twój Książę? — zapytał mimochodem prześmiewczym tonem Hades. — Azazel, o ile się nie mylę? Nie da im rady?

Lucyfer zacisnął szczękę, a jego oczy zabłysły ostrzegawczo. Temat Azazela był dla niego wrażliwy, bo ten złamał już kilka piekielnych zasad i ośmieszył go, przyprowadzając do jego Królestwa śmiertelniczkę na, jak to określił, z w i e d z a n i e. Tego nie mógł mu puścić płazem.

— Szczeniak będzie skrobał węgiel z kotłów przez następne milenium! — wysyczał, po czym opuścił zgromadzenie.

***

James Barnes wbiegł pospiesznie na teren placówki. Wyminął zaskoczonego Kapitana i podbiegł do przybranego syna. Wyszeptał mu kilka słów na ucho, a pięść turkusowookiego zacisnęła się w gniewie. Jego oczy zabłysły, kiedy przeklął cicho.

Plan A poszedł na marne.

Bazy Hydry ponownie zostały wysadzone i przeżyło niewiele ponad pięćset osób.

Niech to szlag.