Angel From Heaven Hell

Rozdział 86

Kolejne dni poszły zgodnie z planem. Dużo ćwiczyli, pomagali sobie wzajemnie i doskonalili swe umiejętności. Silva starała się sprostać wszystkim wymaganiom i pogodzić ze sobą wszystkie swoje funkcję. Niestety, nie udało jej się ukryć przed wszystkimi swoich obaw. Bała się nadchodzącej wojny, lecz wierzyła, że plan jej i Azazela się powiedzie, a wówczas będą mieli szansę na wygraną.

Jej nietypowe zachowanie nie uszło uwadze Nathaniela i Jamesa. Podczas jednej z przerw na ich treningu (oddział czwarty, do którego należał James ćwiczył razem z oddziałem drugim, Nathan był tam tylko dlatego, że akurat mu się nudziło) rozmawiali ze sobą przyciszonymi głosami, patrząc kątem oka na pannę Barnes, która rozmawiała o czymś z Julią:

— Nie zauważyłeś, że zachowuje się dziwnie?

— Co masz na myśli? — spytał James.

— Znika na całe dnie, wydaje się zamyślona, cicha, jakby się z czymś godziła — wymienił swoje domysły.

James spojrzał na niego, jakby ten postradał rozum.

— Mówię to, co myślę! — zawołał w swojej obronie syn Starka. — Martwię się o nią. Poza tym, skąd wzięła tyle broni? Fury raczej jej tego nie użyczył.

Morgenstern zmarszczył brwi. Faktycznie... nie zdążył dokończyć myśli, bo poczuł zimną dłoń na swoim barku. Azazel objął jego i Nathana ramionami, jakby byli starymi dobrymi kumplami. Z niepokojącym uśmiechem powiedział:

— Cukiereczki. Dam wam jedną radę, okej? Mam nadzieję, że zapamiętacie ją do końca życia, bo ja nienawidzę się powtarzać — jego głos stwardniał, a jakiś niebezpieczny błysk mignął w jego wzroku. — Przestańcie robić problemy i nie wtrącajcie się w nie swoje sprawy.

Następnie puścił ich, otrzepał z niewidzialnego pyłku i odszedł swobodnie z niepokojącym uśmiechem. Niech smarkacze wiedzą, gdzie ich miejsce. Tymczasem dwaj przyjaciele spojrzeli po sobie. Coś musi być na rzeczy.

***

Ukradkiem wymknęła się z terenu szkoły. Miała spotkać się z Naczelnymi Inkwizytorami Hydry, aby dowiedzieć się jak się sprawy mają.

— Adele! Aleks! — zawołała tym samym zwracając na siebie uwagę wyżej wymienionych osób, które obdarzyły ją szerokimi uśmiechami i mocnymi uściskami. — Jak dobrze was widzieć!

— Ciebie również, Silva — odparli niemal równocześnie.

Białowłosa przyjrzała się im. Oboje odziani byli w zwykłe, cywilne ubrania, aby nikt ich nie rozpoznał. Twarz Adeline wręcz promieniała, a Aleksiej zdawał się bardziej zrelaksowany.

— Jak się mają sprawy, wszystko gotowe? — spytała, od razu przechodząc do rzeczy. 

Nie miała już zbyt wiele czasu, a wszystko musiało być przygotowane i dopięte na ostatni guzik.

— Zgodnie z twoimi zaleceniami przykładamy szczególną uwagę do treningów. Wyżywienie również prezentuje się lepiej. Wygramy to — oznajmiła pewnie jasnowłosa.

— Nie zapeszaj — skarciła ją Silva. — Jak się czujecie w nowych rolach?

— Jak złote rybki w oceanie — odpowiedział Aleksiej. — Doskonale.

— Cieszy mnie to — powiedziała, a następnie skrzywiła się, kiedy znowu zaczęła boleć ją głowa. 

Pieprzony kwiatek pod jej językiem zaczął wydzielać soki, które negatywnie wpływały na jej organizm.