Unicode
အခန်း - ၆၁
ထိုစကားအားကြားသောအခါ ရှန်းချင်းဟန်သည် ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းမော့၍ ကျန်းရန်အား ကြည့်လိုက် သည်။ သူသည် လက်ထဲမှစာအုပ်အားချ၍ ကျန်းရန်အား အရင်ထွက်သွားရန် လက်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သည်။
ထိုသည်အား မြင်သောအခါ ကျန်းရန်သည် ခန်းဆီးအား ပြန်ချလိုက်ပြီး နောက်ဆုတ်လျှက် ထွက်သွားလေသည်။ နောက်ကို ပြန်ဆုတ်သွားသော ကျန်းရန်သည် တစ်စုံတစ်ရာအား စိုက်ကြည့်ကာ တွေးတောလျှက်ရှိ၏။
ထိုအချိန်တွင် လှည်းယာဉ်ထဲ၌ ရှန်းချင်းဟန်သည် လင်းကျဲ့အား ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ၏ပုခုံးပေါ်မှ ဖြည်းညှင်းစွာ ရွှေ့လိုက်ကာ ဘေးနံရံပေါ်တွင် မှီစေလိုက်သည်။ လင်းကျဲ့သည် နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျနေပြီး လုံးဝမနိုးပေ။
“ဒီလူကတော့ သူ့ကို ရောင်းစားသွားရင်တောင် နိုးမယ်မထင်ဘူး”
ရှန်းချင်းဟန်သည် လင်းကျဲ့အား ကြည့်၍ အေးစက်စွာ ပြောဆိုလိုက်လေသည်။
နောက်ဆုံးတွင် ရှန်းချင်းဟန်သည် လှည်းယာဉ်ပေါ်မှ ဆင်းလာသည်။
“စောင့်ကြည့်ဖို့အတွက် တစ်ယောက်ယောက်ကို လွှတ်ထားလိုက်”
လှည်းယာဉ်ပေါ်မှဆင်းလာသည်နှင့် ရှန်းချင်းဟန်သည် အစောင့်များအား အေးစက်စွာ ညွှန်ကြားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူသည် ဝန်ကြီးချုပ်၏ အိမ်တော်ဆီသို့ ဦးတည်၍သွားလိုက်လေသည်။
သူ၏မျက်လုံးများအား ဖွင့်လိုက်သောအခါ ဘလာဖြစ်နေသော လှည်းယာဉ် အတွင်းကိုသာ မြင်လိုက်ရပြီး ရှန်းချင်းဟန်၏ အရိပ်အယောင်မျှပင် မတွေ့ရပေ။ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူသည် ထိတ်လန့်သွားပြီး ချက်ချင်း လှည်းယာဉ်ခန်းဆီးအား ဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အပြင်ဘက်တွင် စောင့်ကြပ်နေသော အစောင့်အနည်းငယ်ကို တွေ့လိုက် ရသည်။ လင်းကျဲ့က မေးသည်။
“မင်းသားကဘယ်မှာလဲ”
“သခင်လေးအား လျှောက်တင်ပါတယ်၊ မင်းသားက အရင်သွားနှင့်ပါပြီ”
အစောင့်ရဲမက်က လျင်မြန်စွာ ပြန်ဖြေလိုက်လေသည်။
ထိုသို့ကြားသောအခါ လင်းကျဲ့က အံကြိတ်လိုက်ပြီး
“ရှန်းချင်းဟန် ခင်ဗျားကျွန်တော့ကို တစ်ယောက်တည်းထားပြီး ထွက်သွားတယ်ပေါ့”
လှည်းယာဉ်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး လင်းကျဲ့သည် စိတ်ဆိုးစွာဖြင့် ဝန်ကြီးချုပ်၏အိမ်တော်ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့ သည်။
ဝန်ကြီးချုပ်၏မွေးနေ့ပွဲမှာ မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်းပင် အိမ်တော်၏အဝင်တွင် များစွားသောလူများသည် တန်းစီနေသောကြောင့် လင်းကျဲ့အား မျက်မှောင်ကြုတ်သွားစေသည်။ လင်းကျဲ့သည် အိမ်တော်အတွင်းသို့ မည်ကဲ့သို့ဝင်ရမည်မှန်းမသိတော့ချေ။
ထိုအချိန်တွင် ကျန်းရန်သည် အိမ်တော်၏ဝင်ပေါက်တွင် လင်းကျဲ့အား စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။ လင်းကျဲ့အား မြင်သောအခါ သူသည် ချက်ချင်းပြေးလာကာ
“သခင်လေးနိုးလာပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့”
လင်းကျဲ့ကခေါင်းညိတ်ပြလိုက်လေသည်။
“ဒါဆို အရင်ဝင်လိုက်ကြတာပေါ့၊ မွေးနေ့ပွဲက စတော့မှာ”
ကျန်းရန်သည် လင်းကျဲ့အား ဉီးဆောင်၍ ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။
“ရှန်းချင်းဟန်ကဘယ်မှာလဲ”
လင်းကျဲ့က မျက်လုံးထောင့်ကပ်၍ ကြည့်လိုက်သည်။
“မင်းသားကအထဲဝင်သွားပါပြီ၊ဘာဖြစ်လို့ပါလဲ”
ကျန်းရန်ကလန့်ဖျပ်သွားသည်။
“သူ့ဆီက ရှင်းပြချက်လိုချင်လို့၊ မင်းက ငါ့ကို ဘာလို့မနိုးတာလဲ၊ ငါ့ကို ချန်ထားခဲ့ပြီး သွားနှင့်ကြတာ၊ ဒါက လွန်လွန်းတယ်”
လင်းကျဲ့ကအံကြိတ်လိုက်လေသည်။
“သခင်လေး၊ စိတ်အေးအေးထားပါ၊ တကယ်တော့ မင်းသားက သခင်လေးကို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံပါတယ်၊ အခုက…….”
ကျန်းရန်သည် ပြောမည်ပြုလိုက်သော်လည်း တည်ငြိမ်သောမျက်နှာဖြင့် ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လာသော ရှန်းချင်းဟန်အား မြင်လိုက်သောအခါ ချက်ချင်းပင် ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်လေသည်။
“ထားလိုက်ပါတော့၊ ရေခဲမင်းသားက ငါ့ကို နှစ်သက်ပါ့မလား၊ သူငါ့ကို မသတ်ဖို့ကိုပဲ ဘုရားမှာ ဆုတောင်းနေရ တယ်၊ငါ့ကိုပြောစမ်းပါ၊အခုဘာဖြစ်လို့လဲ”
လင်းကျဲ့သည် ရှန်းချင်းဟန်အား သတိမမူမိဘဲ ဆက်ပြောနေသည်။
ရှန်းချင်းဟန်၏အကြည့်မှာ ပို၍ ပို၍ မှုန်မှိုင်းလာသည်။ ကျန်းရန်၏ အမူအရာမှာ ပို၍ တောင့်တင်းလာသော်လည်း သူသည် ကျယ်လောင်စွာ မပြောဝံ့ပေ။ ထိုအစား သူသည် လင်းကျဲ့အား မမှိတ်မသုန်ကြည့်နေသည်။
“ဟမ်?မင်းဘာ့ကြောင့်မပြောတာလဲ”
လင်းကျဲ့သည် သံသယဖြင့် မျက်တောင်အား ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်နေသည်။
“ဒီငယ်သားက မင်းသားကို ဂါရဝပြုအပ်ပါတယ်”
ကျန်းရန်သည် ကူကယ်ရာမဲ့ဖြစ်နေပြီး သူသည် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်၍ အရိုအသေပေးရုံသာ တတ်နိုင်လေသည်။
ထိုစကားအား ကြားသောအခါ လင်းကျဲ့သည် လန့်ဖျပ်သွားပြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်အား ကြည့်လိုက်သည်။
“ရှန်းချင်းဟန်လား၊ဘယ်မှာလဲ”
ဘေးနှစ်ဘက်စလုံးအား ကြည့်လိုက်သော်လည်း ရှန်းချင်းဟန်အား မတွေ့ရသောကြောင့် လင်းကျဲ့သည် နောက် သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ဖြူစင်သန့်ရှင်းသောလပြည့်ဝန်းကဲ့သို့ ၀ိုင်းစက်နေသော မျက်နှာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လင်းကျဲ့သည် သူ၏ အသက်ရှု ခြင်းသည် နှေးကွေးလေးလံလာသည်ကို ခံစားလိုက်ရပြီးနောက် ဖြည်းဖြည်းချင်းကြည့်လိုက်ရာ မည်သည့် ခံစားချက် အမူအရာမှ မရှိသောမျက်နှာသည် သူ့အားတောင့်တင်းသွားစေသည်။
“ကျွန်တော် အခုပြောလိုက်တာကို ခင်ဗျားကြားသွားတာလား”
လင်းကျဲ့သည် မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်နေသည်။
“ငါ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားလိုက်ရပါတယ်”
ရှန်းချင်းဟန်ကပြောသည်။
လင်းကျဲ့က ပြုံးလိုက်ပြီး
“ဒါဆို ခင်ဗျား မကြားလိုက်သလို နေလိုက်လို့မရဘူးလား”
“ဘာ့ကြောင့်လဲ”
ရှန်းချင်းဟန်သည်အမူအရာကင်းမဲ့လျှက်ရှိနေ၏။
“ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်က ဒေါသထွက်လွန်းလို့ မစဉ်းစားဘဲ ပြောလိုက်မိလို့ပါ”
လင်းကျဲ့သည်ပြုံးလျှက်ပြောလိုက်လေသည်။
ကျန်းရန်၏အမူအရာမှာမူအေးခဲလျှက်ရှိနေ၏။
ရှန်းချင်းဟန်၏မျက်နှာသည်မှောင်မည်းသွားလေသည်။
လင်းကျဲ့သည် သူ့အတွက် အန္တရာယ်ဖြစ်မကင်းနိုင်သောစကားကို ပြောဆိုနေသော်လည်း သူသည် တောက်ပစွာ ပြုံးနေဆဲဖြစ်သည်။
“အစ်ကိုတော်”
ရုတ်တရက် ရင်းနှီးသောအသံတစ်သံသည် မလှမ်းမကမ်းမှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ရှန်းချင်းဟန်သည် မျက်ဝန်းများ ထဲမှ အအေးဓါတ်များကို ထုတ်လွှင့်နေပြီး ခေါင်းငုံ၍ လင်းကျဲ့အားကြည့်၍ပြောသည်။
“မင်းကို အခု ငါလွှတ်ပေးလိုက်မယ်၊ ပြန်ရောက်မှ ပြောကြတာပေါ့”
လင်းကျဲ့သည် နှုတ်ခမ်းအား တွန့်ကွေးလိုက်ပြီး ရေရွတ်လိုက်ရုံသာ တတ်နိုင်သည်။
“မင်း ဘယ်အချိန်တုန်းက ပြောခဲ့တာလဲ”
ကျန်းရန်သည် နဖူးကို ရိုက်လိုက်ရုံမှတပါး မတတ်နိုင်ပေ။ ဤလင်းကျဲ့သည် အမှန်ပင် ပြဿနာရှာသည့် နေရာ တွင်တော်သည်။
ရှန်းကူရန်သည် လင်းကျဲ့အား ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲ သူ့ဆီသို့ လျှောက်လာနေသော ရှန်းကူရန်အား ကြည့်လိုက်သည်။
“မင်းက ဘာလို့ ဒီမှာရှိနေရတာလဲ”
လှမ်းခေါ်လိုက်သောသူမှာ ရှန်းကူရန်ဖြစ်နေသည်ကို မြင်သောအခါ လင်းကျဲ့သည် လျှောက်လှမ်းသွားပြီး အပြုံးဖြင့် ရှန်းကူရန်အား တရင်းတနှီး မေးလိုက်သည်။
လင်းကျဲ့သည် သူ၏နံဘေးသို့ လျှောက်သွားပြီး ခေါင်းမော့လိုက်သည်။ သူသည် လင်းကျဲ့၏အကြည့်နောက်သို့ လိုက်ကြည့်လိုက်သောအခါ လင်းကျဲ့သည် နံဘေးသို့လျှောက်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။
“ဒီနေ့က ဝန်ကြီးချုပ်ရဲ့ မွေးနေ့ပွဲလေ၊ ဒါ့ကြောင့် ငါလည်း ပျော်ဖို့အတွက် ဒီရောက်လာတာပေါ့”
ရှန်းကူရန်က ရယ်မောလိုက်ပြီး လင်းကျဲ့နောက်ရှိ ရှန်းချင်းဟန်အား ကြည့်လိုက်သည်။
“ဒီနေ့ လူတွေအများကြီး တက်ရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်မထားမိဘူး”
ရှန်းချင်းဟန်သည် စကားတစ်ခွန်းမျှမပြောဘဲ သူ၏အကြည့်အား ရုတ်သိမ်းလိုက်လေသည်။
ရှန်းချင်းဟန်နှင့် ကျန်းရန်သည် ရှေ့မှလျှောက်နေကြစဉ်တွင် လင်းကျဲ့နှင့် ရှန်းကူရန်သည် စကားကောင်းနေကြ ပြီးအတူလျှောက်လာကြသည်။
လင်းကျဲ့သည် လည်ပင်းမှာ အနည်းငယ်နာကျင်မှုကို ခံစားနေရသောကြောင့် ဟိုဟိုသည်သည် လှည့်ကြည့်နေ သည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲ”
ရှန်းကူရန်ကမေးသည်။
“မင်းလည်ပင်းကျိုးမှာကြောက်နေတာလား”
“ငါ ဒီကိုလာနေတဲ့လမ်းမှာ မာတဲ့တစ်ခုခုပေါ်ကို မှီပြီးအိပ်ပျော်သွားတာ၊ အခု ငါ့လည်ပင်းနာနေပြီ”
လင်းကျဲ့သည် သူ့ပုခုံးအား ထုလျက် ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ပြောလိုက်သည်။
“အိုး၊ငါသိပြီ”
ရှန်းကူရန်က သဘောပေါက်သွားသည်။
ထိုစကားအား ကြားသောအခါ ရှန်းချင်းဟန်၏ခြေလှမ်းများမှာ ရပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းမှာ တွန့်သွားသည်။
“ခင်ဗျား ဘာကြောင့်ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်တာလဲ”.
လင်းကျဲ့သည် ခေါင်းငုံ့၍ လည်ပင်းအား ဖိထားပြီး ရှေ့သို့လျှောက်နေပြီး ရုတ်တရက် ရပ်တန့်လိုက်သော ရှန်းချင်းဟန်အား မမြင်သောကြောင့် တောင့်တင်းပြီး မာကျောနေသောသူ၏ကျောပြင်နှင့် တိုက်မိသွားသည်။ လင်းကျဲ့သည် သူ၏နဖူးမှာ အနည်းငယ်နာကျင်သွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရပြီး ခေါင်းမော့၍ နဖူးကို ပွတ်သပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
ရှန်းကူရန်သည် လင်းကျဲ့အား ဆက်ကြည့်နေသည်။
ရှန်းချင်းဟန်သည် လင်ကျဲ့အား လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ချက်ချင်း ရှေ့သို့လှည့်ကာ ထွက်သွားလေသည်။
Lin Jie was so angry his face turned green.
လင်းကျဲ့သည် စိတ်ဆိုးလွန်းသောကြောင့် မျက်နှာမှာပြောင်းလဲသွားသည်။
“ကောင်းပြီလေ သွားကြစို့”
ရှန်းကူရန်သည် တိတ်တဆိတ်ရယ်မောလိုက်ပြီး လင်းကျဲ့အား တွန်းလိုက်လေသည်။
လင်းကျဲ့သည် ပါးစပ်မှ ရေရွတ်လျက် ဆက်လျှောက်လာသည်။
“ဘယ်သူလဲ၊ဒီ…….”
ရှန်းကူရန်သည် သူ၏မျက်နှာထူပူသွားသည်အထိ ရယ်မောလိုက်၏။
သူတို့သည် ပင်မဧည့်ခန်းဆောင်ကြီးသို့ ရောက်သောအခါ သူ့တို့အား ကြိုဆိုရန်အတွက် အစေခံများ ထွက်လာကြသည်။
“အိမ်ရှေ့စံမင်းသား၊ အိမ်ရှေ့စံမိဖုရား၊ မင်းသားတစ်ဆယ်၊ ကျေးဇူးပြု၍ ဒီဘက်ကိုကြွပါ”
အစေခံသည် လင်းကျဲ့နှင့် အခြားသုံးယောက်အား ပင်မဧည့်ခန်းဆောင်ဆီသို့ ခေါ်သွားပြီး သူတို့သုံးယောက် နေရာယူလိုက်သည်နှင့် ဝန်ကြီးချုပ် ကျန်းကျီလင် ထွက်လာသည်။
ရှန်းချင်းဟန်သည်လည်း မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး ကျန်းကျီလင်ဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။
လင်းကျဲ့ကြည့်လိုက်သောအခါ အချင်းချင်းစကားပြောနေသော ရှန်းချင်းဟန်နှင့် ကျန်းကျီလင်ကို တွေ့လိုက်ရ သည်။ သူတို့နှစ်ဦးလုံးသည် ကျောက်တုံးကဲ့သို့ အမူအရာကင်းမဲ့သောမျက်နှာများရှိပြီး သစ်သားတုံးကြီးများနှင့် တူသည်။
“ပျင်းစရာကောင်းလိုက်တာကွာ”
လင်းကျဲ့သည် နှုတ်ခမ်းအား မဲ့၍ သူ့အကြည့်အား ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ကာ ခေါင်ငုံ့ပြီး စားပွဲပေါ်မှ မုန့်အား ယူကာ ပါးစပ်ထဲသို့ပစ်သွင်းလိုက်လေတော့သည်။
“ဒီပွဲမျိုးက တကယ်ပျင်းစရာကောင်းတယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါက ငါတို့နဲ့မဆိုင်ပါဘူး၊ ငါတို့က ပတ်ဝန်းကျင်ကို အရူးလုပ်ဖို့သက်သက်လာကြတာပဲလေ”
ရှန်းကူရန်က ရယ်မောလိုက်သည်။
လင်းကျဲ့သည် ရှန်းကူရန်အား သံသယဖြင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။
“အရင်ဆုံး ငါ့အကြောင်းကို မပြောဘဲ နေကြရအောင်၊ မင်းထွက်မပြေးချင်တာ သေချာသွားပြီလား”
ရှန်းကူရန်သည် ဝိုင်ခွက်အား ကိုင်၍ ရှန်းချင်းဟန်ဆီသို့ ကြည့်လိုက်သည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
လင်းကျဲ့သည် ရှန်းကူရန်၏အကြည့်နောက်သို့ နားမလည်နိုင်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ ရှန်းချင်းဟန်၏ရှေ့တွင် ပန်းရောင်ဝတ်စုံဝတ်ဆင်ထားသော မိန်းမပျိုတစ်ဦးပေါ်လာပြီး ထိုမိန်းမပျိုသည် အလွန်လှပသည်။
“အဲ့ဒါဘယ်သူလဲ”
လင်းကျဲ့သည် လန့်ဖျပ်သွားသည်။
“မင်းသူ့ကိုမသိဘူးလား”
ရှန်းကူရန်သည် ရယ်မောလိုက်ပြီးနောက် အသံအားနှိမ့်၍ လင်းကျဲ့အား ပြောသည်။
“ငါ မင်းကိုပြောပြမယ်၊ အဲ့ဒီမိန်းကလေးက ကျန်းဝန်ကြီးချုပ်ရဲ့ အဖိုးတန်သမီးလေးပဲ၊ သူ့နာမည်က ကျန်းဝေ့ယန်၊ ကျန်းသခင်မလေးက ငါ့အစ်ကိုတော်ကို ဟိုးအရင်းကတည်းက စိတ်ဝင်စားလာခဲ့ပြီး ကျန်းဝန်ကြီးချုပ်ကလည်း အစ်ကိုတော်ကို သားမက်တော်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားခဲ့တာ၊ အစ်ကိုတော်ကိုလည်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ အရိပ်အမြွက် ပြောခဲ့ဖူးတယ်၊ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုတော်က ကောင်းမွန်တဲ့ ဂေါ်ဖီထုပ်က ဝက်တစ်ကောင်ကို အထိမခံသလိုမျိုး တွေးမထားခဲ့ဘူး၊ ငါတွေးရသလောက်တော့ အခု ကျန်းသခင်မလေးက စိတ်ဓါတ်ကျနေလောက်ပြီ”
ထိုစကားအား ကြားသောအခါ လင်းကျဲ့သည် ဖြည်းညှင်းစွာဖြင့်
“မင်း ဘယ်သူ့ကို ဝက်လို့ပြောတာလဲ”
“မင်းက ငါ့ဘယ်သူ့ကို ဝက်လို့ပြောတာကို စိတ်ဝင်စားနေတာလဲ”
ရှန်းကူရန်သည် ဝိုင်တစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီးနောက် ဝိုင်ခွက်အား လှုပ်ကာ ရယ်လိုက်သည်။
“ငါ မင်းနဲ့ နောက်မှရှင်းမယ်”
လင်းကျဲ့သည် အံကိုကြိတ်၍ စားပွဲခုံကို ရိုက်ကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။
“ဟေး မင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ”
ရှန်းကူရန်သည် ဝိုင်ခွက်အား ချလိုက်သည်။
“ပြဿနာသွားရှာရမှာပေါ့၊ မဟုတ်ရင် ငါ ဘယ်ပီသပါ့မလဲ”
လင်းကျဲ့သည် ခြေလှမ်းကျဲကြီးများဖြင့် ထွက်သွားသည်။
“ဟေး အဲ့ဒါက နည်းနည်းမလွန်လွန်းဘူးလား”
ရှန်းကူရန်သည် လင်းကျဲ့၏နောက်ကျောအား ကြည့်လိုက်ပြီး ရယ်မောကာ ဝိုင်ခွက်အား ယူ၍ မော့သောက်လိုက်သည်။
Zawgyi
အခန္း - ၆၁
ထိုစကားအားၾကားေသာအခါ ႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေမာ့၍ က်န္းရန္အား ၾကည့္လိုက္ သည္။ သူသည္ လက္ထဲမွစာအုပ္အားခ်၍ က်န္းရန္အား အရင္ထြက္သြားရန္ လက္ေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္သည္။
ထိုသည္အား ျမင္ေသာအခါ က်န္းရန္သည္ ခန္းဆီးအား ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္လွ်က္ ထြက္သြားေလသည္။ ေနာက္ကို ျပန္ဆုတ္သြားေသာ က်န္းရန္သည္ တစ္စုံတစ္ရာအား စိုက္ၾကည့္ကာ ေတြးေတာလွ်က္႐ွိ၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ လွည္းယာဥ္ထဲ၌ ႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္ လင္းက်ဲ႕အား ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ၏ပုခုံးေပၚမွ ျဖည္းညႇင္းစြာ ေ႐ႊ႕လိုက္ကာ ေဘးနံရံေပၚတြင္ မွီေစလိုက္သည္။ လင္းက်ဲ႕သည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနၿပီး လုံးဝမႏိုးေပ။
“ဒီလူကေတာ့ သူ႕ကို ေရာင္းစားသြားရင္ေတာင္ ႏိုးမယ္မထင္ဘူး”
႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္ လင္းက်ဲ႕အား ၾကည့္၍ ေအးစက္စြာ ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္ လွည္းယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းလာသည္။
“ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔အတြက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လႊတ္ထားလိုက္”
လွည္းယာဥ္ေပၚမွဆင္းလာသည္ႏွင့္ ႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္ အေစာင့္မ်ားအား ေအးစက္စြာ ၫႊန္ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၏ အိမ္ေတာ္ဆီသို႔ ဦးတည္၍သြားလိုက္ေလသည္။
သူ၏မ်က္လုံးမ်ားအား ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ဘလာျဖစ္ေနေသာ လွည္းယာဥ္ အတြင္းကိုသာ ျမင္လိုက္ရၿပီး ႐ွန္းခ်င္းဟန္၏ အရိပ္အေယာင္မွ်ပင္ မေတြ႕ရေပ။ ထိုအခိုက္အတန္႔တြင္ သူသည္ ထိတ္လန္႔သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း လွည္းယာဥ္ခန္းဆီးအား ဆြဲဖြင့္လိုက္ရာ အျပင္ဘက္တြင္ ေစာင့္ၾကပ္ေနေသာ အေစာင့္အနည္းငယ္ကို ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ လင္းက်ဲ႕က ေမးသည္။
“မင္းသားကဘယ္မွာလဲ”
“သခင္ေလးအား ေလွ်ာက္တင္ပါတယ္၊ မင္းသားက အရင္သြားႏွင့္ပါၿပီ”
အေစာင့္ရဲမက္က လ်င္ျမန္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္ေလသည္။
ထိုသို႔ၾကားေသာအခါ လင္းက်ဲ႕က အံႀကိတ္လိုက္ၿပီး
“႐ွန္းခ်င္းဟန္ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့ကို တစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ထြက္သြားတယ္ေပါ့”
လွည္းယာဥ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး လင္းက်ဲ႕သည္ စိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၏အိမ္ေတာ္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၏ေမြးေန႔ပြဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္းပင္ အိမ္ေတာ္၏အဝင္တြင္ မ်ားစြားေသာလူမ်ားသည္ တန္းစီေနေသာေၾကာင့္ လင္းက်ဲ႕အား မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားေစသည္။ လင္းက်ဲ႕သည္ အိမ္ေတာ္အတြင္းသို႔ မည္ကဲ့သို႔ဝင္ရမည္မွန္းမသိေတာ့ေခ်။
ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္းရန္သည္ အိမ္ေတာ္၏ဝင္ေပါက္တြင္ လင္းက်ဲ႕အား ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္။ လင္းက်ဲ႕အား ျမင္ေသာအခါ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းေျပးလာကာ
“သခင္ေလးႏိုးလာၿပီလား”
“ဟုတ္ကဲ့”
လင္းက်ဲ႕ကေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေလသည္။
“ဒါဆို အရင္ဝင္လိုက္ၾကတာေပါ့၊ ေမြးေန႔ပြဲက စေတာ့မွာ”
က်န္းရန္သည္ လင္းက်ဲ႕အား ဉီးေဆာင္၍ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
“႐ွန္းခ်င္းဟန္ကဘယ္မွာလဲ”
လင္းက်ဲ႕က မ်က္လုံးေထာင့္ကပ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။
“မင္းသားကအထဲဝင္သြားပါၿပီ၊ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ”
က်န္းရန္ကလန္႔ဖ်ပ္သြားသည္။
“သူ႕ဆီက ႐ွင္းျပခ်က္လိုခ်င္လို႔၊ မင္းက ငါ့ကို ဘာလို႔မႏိုးတာလဲ၊ ငါ့ကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး သြားႏွင့္ၾကတာ၊ ဒါက လြန္လြန္းတယ္”
လင္းက်ဲ႕ကအံႀကိတ္လိုက္ေလသည္။
“သခင္ေလး၊ စိတ္ေအးေအးထားပါ၊ တကယ္ေတာ့ မင္းသားက သခင္ေလးကို ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံပါတယ္၊ အခုက…….”
က်န္းရန္သည္ ေျပာမည္ျပဳလိုက္ေသာ္လည္း တည္ၿငိမ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ျဖည္းညႇင္းစြာ ေလွ်ာက္လာေသာ ႐ွန္းခ်င္းဟန္အား ျမင္လိုက္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ေလသည္။
“ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ေရခဲမင္းသားက ငါ့ကို ႏွစ္သက္ပါ့မလား၊ သူငါ့ကို မသတ္ဖို႔ကိုပဲ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းေနရ တယ္၊ငါ့ကိုေျပာစမ္းပါ၊အခုဘာျဖစ္လို႔လဲ”
လင္းက်ဲ႕သည္ ႐ွန္းခ်င္းဟန္အား သတိမမူမိဘဲ ဆက္ေျပာေနသည္။
႐ွန္းခ်င္းဟန္၏အၾကည့္မွာ ပို၍ ပို၍ မႈန္မိႈင္းလာသည္။ က်န္းရန္၏ အမူအရာမွာ ပို၍ ေတာင့္တင္းလာေသာ္လည္း သူသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ မေျပာဝံ့ေပ။ ထိုအစား သူသည္ လင္းက်ဲ႕အား မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနသည္။
“ဟမ္?မင္းဘာ့ေၾကာင့္မေျပာတာလဲ”
လင္းက်ဲ႕သည္ သံသယျဖင့္ မ်က္ေတာင္အား ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနသည္။
“ဒီငယ္သားက မင္းသားကို ဂါရဝျပဳအပ္ပါတယ္”
က်န္းရန္သည္ ကူကယ္ရာမဲ့ျဖစ္ေနၿပီး သူသည္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ဆုပ္၍ အ႐ိုအေသေပး႐ုံသာ တတ္ႏိုင္ေလသည္။
ထိုစကားအား ၾကားေသာအခါ လင္းက်ဲ႕သည္ လန္႔ဖ်ပ္သြားၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အား ၾကည့္လိုက္သည္။
“႐ွန္းခ်င္းဟန္လား၊ဘယ္မွာလဲ”
ေဘးႏွစ္ဘက္စလုံးအား ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း ႐ွန္းခ်င္းဟန္အား မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ လင္းက်ဲ႕သည္ ေနာက္ သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းေသာလျပည့္ဝန္းကဲ့သို႔ ဝိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လင္းက်ဲ႕သည္ သူ၏ အသက္႐ႈ ျခင္းသည္ ေႏွးေကြးေလးလံလာသည္ကို ခံစားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းၾကည့္လိုက္ရာ မည္သည့္ ခံစားခ်က္ အမူအရာမွ မ႐ွိေသာမ်က္ႏွာသည္ သူ႕အားေတာင့္တင္းသြားေစသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ အခုေျပာလိုက္တာကို ခင္ဗ်ားၾကားသြားတာလား”
လင္းက်ဲ႕သည္ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနသည္။
“ငါ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္”
႐ွန္းခ်င္းဟန္ကေျပာသည္။
လင္းက်ဲ႕က ျပဳံးလိုက္ၿပီး
“ဒါဆို ခင္ဗ်ား မၾကားလိုက္သလို ေနလိုက္လို႔မရဘူးလား”
“ဘာ့ေၾကာင့္လဲ”
႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္အမူအရာကင္းမဲ့လွ်က္႐ွိေန၏။
“ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ မစဥ္းစားဘဲ ေျပာလိုက္မိလို႔ပါ”
လင္းက်ဲ႕သည္ျပဳံးလွ်က္ေျပာလိုက္ေလသည္။
က်န္းရန္၏အမူအရာမွာမူေအးခဲလွ်က္႐ွိေန၏။
႐ွန္းခ်င္းဟန္၏မ်က္ႏွာသည္ေမွာင္မည္းသြားေလသည္။
လင္းက်ဲ႕သည္ သူ႕အတြက္ အႏၲရာယ္ျဖစ္မကင္းႏိုင္ေသာစကားကို ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း သူသည္ ေတာက္ပစြာ ျပဳံးေနဆဲျဖစ္သည္။
“အစ္ကိုေတာ္”
႐ုတ္တရက္ ရင္းႏွီးေသာအသံတစ္သံသည္ မလွမ္းမကမ္းမွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္ မ်က္ဝန္းမ်ား ထဲမွ အေအးဓါတ္မ်ားကို ထုတ္လႊင့္ေနၿပီး ေခါင္းငုံ၍ လင္းက်ဲ႕အားၾကည့္၍ေျပာသည္။
“မင္းကို အခု ငါလႊတ္ေပးလိုက္မယ္၊ ျပန္ေရာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ့”
လင္းက်ဲ႕သည္ ႏႈတ္ခမ္းအား တြန္႔ေကြးလိုက္ၿပီး ေရ႐ြတ္လိုက္႐ုံသာ တတ္ႏိုင္သည္။
“မင္း ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ေျပာခဲ့တာလဲ”
က်န္းရန္သည္ နဖူးကို ႐ိုက္လိုက္႐ုံမွတပါး မတတ္ႏိုင္ေပ။ ဤလင္းက်ဲ႕သည္ အမွန္ပင္ ျပႆနာ႐ွာသည့္ ေနရာ တြင္ေတာ္သည္။
႐ွန္းကူရန္သည္ လင္းက်ဲ႕အား ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ သူ႕ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာေနေသာ ႐ွန္းကူရန္အား ၾကည့္လိုက္သည္။
“မင္းက ဘာလို႔ ဒီမွာ႐ွိေနရတာလဲ”
လွမ္းေခၚလိုက္ေသာသူမွာ ႐ွန္းကူရန္ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ လင္းက်ဲ႕သည္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားၿပီး အျပဳံးျဖင့္ ႐ွန္းကူရန္အား တရင္းတႏွီး ေမးလိုက္သည္။
လင္းက်ဲ႕သည္ သူ၏နံေဘးသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေခါင္းေမာ့လိုက္သည္။ သူသည္ လင္းက်ဲ႕၏အၾကည့္ေနာက္သို႔ လိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လင္းက်ဲ႕သည္ နံေဘးသို႔ေလွ်ာက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“ဒီေန႔က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲေလ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါလည္း ေပ်ာ္ဖို႔အတြက္ ဒီေရာက္လာတာေပါ့”
႐ွန္းကူရန္က ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး လင္းက်ဲ႕ေနာက္႐ွိ ႐ွန္းခ်င္းဟန္အား ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဒီေန႔ လူေတြအမ်ားႀကီး တက္ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိဘူး”
႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္ စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာဘဲ သူ၏အၾကည့္အား ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ေလသည္။
႐ွန္းခ်င္းဟန္ႏွင့္ က်န္းရန္သည္ ေ႐ွ႕မွေလွ်ာက္ေနၾကစဥ္တြင္ လင္းက်ဲ႕ႏွင့္ ႐ွန္းကူရန္သည္ စကားေကာင္းေနၾက ၿပီးအတူေလွ်ာက္လာၾကသည္။
လင္းက်ဲ႕သည္ လည္ပင္းမွာ အနည္းငယ္နာက်င္မႈကို ခံစားေနရေသာေၾကာင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ လွည့္ၾကည့္ေန သည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ”
႐ွန္းကူရန္ကေမးသည္။
“မင္းလည္ပင္းက်ိဳးမွာေၾကာက္ေနတာလား”
“ငါ ဒီကိုလာေနတဲ့လမ္းမွာ မာတဲ့တစ္ခုခုေပၚကို မွီၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ၊ အခု ငါ့လည္ပင္းနာေနၿပီ”
လင္းက်ဲ႕သည္ သူ႕ပုခုံးအား ထုလ်က္ ကူကယ္ရာမဲ့စြာ ေျပာလိုက္သည္။
“အိုး၊ငါသိၿပီ”
႐ွန္းကူရန္က သေဘာေပါက္သြားသည္။
ထိုစကားအား ၾကားေသာအခါ ႐ွန္းခ်င္းဟန္၏ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ရပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမွာ တြန္႔သြားသည္။
“ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္တာလဲ”.
လင္းက်ဲ႕သည္ ေခါင္းငုံ႔၍ လည္ပင္းအား ဖိထားၿပီး ေ႐ွ႕သို႔ေလွ်ာက္ေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန္႔လိုက္ေသာ ႐ွန္းခ်င္းဟန္အား မျမင္ေသာေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းၿပီး မာေက်ာေနေသာသူ၏ေက်ာျပင္ႏွင့္ တိုက္မိသြားသည္။ လင္းက်ဲ႕သည္ သူ၏နဖူးမွာ အနည္းငယ္နာက်င္သြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရၿပီး ေခါင္းေမာ့၍ နဖူးကို ပြတ္သပ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
႐ွန္းကူရန္သည္ လင္းက်ဲ႕အား ဆက္ၾကည့္ေနသည္။
႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္ လင္က်ဲ႕အား လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္း ေ႐ွ႕သို႔လွည့္ကာ ထြက္သြားေလသည္။
Lin Jie was so angry his face turned green.
လင္းက်ဲ႕သည္ စိတ္ဆိုးလြန္းေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမွာေျပာင္းလဲသြားသည္။
“ေကာင္းၿပီေလ သြားၾကစို႔”
႐ွန္းကူရန္သည္ တိတ္တဆိတ္ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး လင္းက်ဲ႕အား တြန္းလိုက္ေလသည္။
လင္းက်ဲ႕သည္ ပါးစပ္မွ ေရ႐ြတ္လ်က္ ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။
“ဘယ္သူလဲ၊ဒီ…….”
႐ွန္းကူရန္သည္ သူ၏မ်က္ႏွာထူပူသြားသည္အထိ ရယ္ေမာလိုက္၏။
သူတို႔သည္ ပင္မဧည့္ခန္းေဆာင္ႀကီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူ႕တို႔အား ႀကိဳဆိုရန္အတြက္ အေစခံမ်ား ထြက္လာၾကသည္။
“အိမ္ေ႐ွ႕စံမင္းသား၊ အိမ္ေ႐ွ႕စံမိဖုရား၊ မင္းသားတစ္ဆယ္၊ ေက်းဇူးျပဳ၍ ဒီဘက္ကိုႂကြပါ”
အေစခံသည္ လင္းက်ဲ႕ႏွင့္ အျခားသုံးေယာက္အား ပင္မဧည့္ခန္းေဆာင္ဆီသို႔ ေခၚသြားၿပီး သူတို႔သုံးေယာက္ ေနရာယူလိုက္သည္ႏွင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ က်န္းက်ီလင္ ထြက္လာသည္။
႐ွန္းခ်င္းဟန္သည္လည္း မတ္တတ္ထရပ္လိုက္ၿပီး က်န္းက်ီလင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။
လင္းက်ဲ႕ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာေနေသာ ႐ွန္းခ်င္းဟန္ႏွင့္ က်န္းက်ီလင္ကို ေတြ႕လိုက္ရ သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးသည္ ေက်ာက္တုံးကဲ့သို႔ အမူအရာကင္းမဲ့ေသာမ်က္ႏွာမ်ား႐ွိၿပီး သစ္သားတုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ တူသည္။
“ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္တာကြာ”
လင္းက်ဲ႕သည္ ႏႈတ္ခမ္းအား မဲ့၍ သူ႕အၾကည့္အား ျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္ကာ ေခါင္ငုံ႔ၿပီး စားပြဲေပၚမွ မုန္႔အား ယူကာ ပါးစပ္ထဲသို႔ပစ္သြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။
“ဒီပြဲမ်ိဳးက တကယ္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါက ငါတို႔နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး၊ ငါတို႔က ပတ္ဝန္းက်င္ကို အ႐ူးလုပ္ဖို႔သက္သက္လာၾကတာပဲေလ”
႐ွန္းကူရန္က ရယ္ေမာလိုက္သည္။
လင္းက်ဲ႕သည္ ႐ွန္းကူရန္အား သံသယျဖင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
“အရင္ဆုံး ငါ့အေၾကာင္းကို မေျပာဘဲ ေနၾကရေအာင္၊ မင္းထြက္မေျပးခ်င္တာ ေသခ်ာသြားၿပီလား”
႐ွန္းကူရန္သည္ ဝိုင္ခြက္အား ကိုင္၍ ႐ွန္းခ်င္းဟန္ဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
လင္းက်ဲ႕သည္ ႐ွန္းကူရန္၏အၾကည့္ေနာက္သို႔ နားမလည္ႏိုင္စြာ ၾကည့္လိုက္သည္။ ႐ွန္းခ်င္းဟန္၏ေ႐ွ႕တြင္ ပန္းေရာင္ဝတ္စုံဝတ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးေပၚလာၿပီး ထိုမိန္းမပ်ိဳသည္ အလြန္လွပသည္။
“အဲ့ဒါဘယ္သူလဲ”
လင္းက်ဲ႕သည္ လန္႔ဖ်ပ္သြားသည္။
“မင္းသူ႕ကိုမသိဘူးလား”
႐ွန္းကူရန္သည္ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီးေနာက္ အသံအားႏွိမ့္၍ လင္းက်ဲ႕အား ေျပာသည္။
“ငါ မင္းကိုေျပာျပမယ္၊ အဲ့ဒီမိန္းကေလးက က်န္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ အဖိုးတန္သမီးေလးပဲ၊ သူ႕နာမည္က က်န္းေဝ့ယန္၊ က်န္းသခင္မေလးက ငါ့အစ္ကိုေတာ္ကို ဟိုးအရင္းကတည္းက စိတ္ဝင္စားလာခဲ့ၿပီး က်န္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကလည္း အစ္ကိုေတာ္ကို သားမက္ေတာ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားခဲ့တာ၊ အစ္ကိုေတာ္ကိုလည္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အရိပ္အႁမြက္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုေတာ္က ေကာင္းမြန္တဲ့ ေဂၚဖီထုပ္က ဝက္တစ္ေကာင္ကို အထိမခံသလိုမ်ိဳး ေတြးမထားခဲ့ဘူး၊ ငါေတြးရသေလာက္ေတာ့ အခု က်န္းသခင္မေလးက စိတ္ဓါတ္က်ေနေလာက္ၿပီ”
ထိုစကားအား ၾကားေသာအခါ လင္းက်ဲ႕သည္ ျဖည္းညႇင္းစြာျဖင့္
“မင္း ဘယ္သူ႕ကို ဝက္လို႔ေျပာတာလဲ”
“မင္းက ငါ့ဘယ္သူ႕ကို ဝက္လို႔ေျပာတာကို စိတ္ဝင္စားေနတာလဲ”
႐ွန္းကူရန္သည္ ဝိုင္တစ္ငုံေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဝိုင္ခြက္အား လႈပ္ကာ ရယ္လိုက္သည္။
“ငါ မင္းနဲ႔ ေနာက္မွ႐ွင္းမယ္”
လင္းက်ဲ႕သည္ အံကိုႀကိတ္၍ စားပြဲခုံကို ႐ိုက္ကာ မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။
“ေဟး မင္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
႐ွန္းကူရန္သည္ ဝိုင္ခြက္အား ခ်လိုက္သည္။
“ျပႆနာသြား႐ွာရမွာေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ ငါ ဘယ္ပီသပါ့မလဲ”
လင္းက်ဲ႕သည္ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ထြက္သြားသည္။
“ေဟး အဲ့ဒါက နည္းနည္းမလြန္လြန္းဘူးလား”
႐ွန္းကူရန္သည္ လင္းက်ဲ႕၏ေနာက္ေက်ာအား ၾကည့္လိုက္ၿပီး ရယ္ေမာကာ ဝိုင္ခြက္အား ယူ၍ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။