Mine Çiçeği (G×G) (Tamamlandı)

Bölüm 54

Mine'den

Market sandığımdan yakındı. Kar önümüze çıkan ne varsa hevesle anlatıyordu. Her şeyi bana tanıtmak istiyordu. O varken geri kalanına yabancı olsam da olurdu aslında. Sadece o olsun yeterdi bana. Dudu teyzenin evini gösterdi ilk başta. Eski Bodrum evlerinden olduğunu söyledi. Tek katlı taş duvarlı. Burada eskiden taş duvar ustaları varmış hep onlar yaparmış evleri. Mesela evlerin çatılarında fareler ve onların peşinde dolaşan yılanlar olurmuş. Yatarken birden üzerinize düşermiş. Düşündüm de bu kötü bir şey. Uykunun tam ortasında pat diye yılan düşmesi tepeden. Ne berbat bir şey o ya. Konuşmayı da unuturum.

-"Bebeğim bir de kara yılan var.” Bu yılanlar uykuma girecek anlaşılan. Bodrum lan burası ne yılanı. “Yazın bu zamanlar incir toplar köylü. Bu yılan da ağacın tepesinde olurmuş. Dediklerine göre insanların tepesine atlar kuyruğu ile dövermiş.” Yok artık. Bu benim düşüncelerimden de saçma.

-"Nasıl atlıyor da dövüyor?” detayları hemen öğrenmeliyim.

-"Ağacın tepesinden inermiş ne bileyim. Dayak yiyenin yüzü gözü morarır şişermiş.”

-"O derece diyorsun. Biz dönelim bence.”

-"Neden bebeğim yeni geldik.”

-"Yılan dövüyor, köpek ısırıyor. Burada doğa uyanışa geçmiş, insan istemiyor.” Kahkaha attı. Diğer eliyle kolumu sıktı.

-"Ben seni her şeyden korurum merak etme.” Kafama yılan düşerse artık bu şansızlığın nirvanasıdır. Düşmez bence. Düşmesin. Harbi kalpten giderim. Rezilliğe bak yılandan dayak yedi. Ben şimdi böyle konuştum ya kesin başıma gelir. N'olur gelmesin. Bahçede incir ağacı var mıydı acaba? Kar'a doğru gülerek baktım normal insanlar gibi tebessümle. Acaba kafamdan geçenleri bilse ne yapardı? Terk edip giderdi bence beni. Bu ne lan derdi? Beynini ters takmışlar derdi. Dememesi için susmalıyım. Düşüncelerimi ona göstermemeliyim. Aslında çok tatlı düşünüyorum ben. Herkesten farklı. Özelim ben. Tabii canım çok özel. Kendi kendimizi de övemiyoruz ya. Nerde şöyle havalansam, harikayım, on numarayım desem. Şu içimdeki çıkarır sesini yine. Dedirtmez ki. Hep bedava yaşıyorsun zaten içimde. Doğru yolu buluyoruz biz birlikte. Lan sussana. İyi be git yine salaklık yap hadi git. Asıl sen git içimden çık git. Bıktım tartışmaktan. Çok beklersin. Gitmeyecek bu. Cevap da verir oldu. Kafamdakini zorla susturup Kar'ın yanına geri döndüm. Bu sırada ilk markete girdik. 50 metre sonra ikinci market vardı. Bulamadığın olursa oraya gir. Sevdim burayı. İhtiyacımız olan temel şeyleri alıp hızlıca çıktık. Eczaneye de girip sargı bezi, pamuk tentürdiyot, antibiyotik krem ve bant aldık. Elimin sarılmasını istemedim. Kremi üzerine sürdük. Gerçekten şu bantlar derimi yolacak gibi çıkarırken. Bir de elimi yıkayınca yapışkanı çıkmak bilmiyor. Sıkıntı yani. Köpeği kontrol edin ölürse veya kudurursa hastaneye gidin dediler. Ona bir şey olacağını sanmıyorum gerçi. Olursa bana olur. Atom bombası atılsa hamam böcekleri ile yaşar bu. Yine depreştim şu hayvana.

Beyaz evlere saran bir pembe çiçekli ağaçlar dikkatimi çekiyordu. Ağaç değil aslında da bu şey nasıl ağaç gibi çıkıyor yukarıya. Bir tanesinin daha yanından geçerken durup baktım iyice.

-"Başka ağaca sardırıyorlar güzelim ondan böyle heybetli kocaman duruyor. Begonvil diğer adı Bodrum Çiçeği belki duymuşsundur.” Duymadım ki.

-"Başka renkleri var mı hep pembe mi?” pembe hoşuma gitmiyor ya. Begonvilde gitti ama.

-“Beyaz, mor, kırmızı, turuncu gibi renkleri de görebilirsin.” Beyaz ve turuncuyu gösterdi. Bence beyaz ve koyu pembe. Bu ikisi çok güzel.

-"Sizin bahçede niye yok bunlardan?”

-"Öncelikle sizin değil bizim sevgilim. Benim olan her şey senin. Bu dikenli oluyor bir de çöpü çok oluyor diye dikmedik. Kapı girişindeki çardağı renklendirirdi aslında. Ama onun yerine asma sardırdık babamla. Yenilen bir şeyin olması daha güzel bence. Arada üzüm yapar arada yaprağını toplar sarmasını yaparız. Her türlü faydası var.” Hımm begonvil güzeldi ama ya. Ben sevmiştim. Begonvili seven dikenine katlanır. Yok güldü o. Aman begonvil oluversin. Sarmayı da severim ya o da çok güzel.