Mine Çiçeği (G×G) (Tamamlandı)

Bölüm 43

İçeriye giren küçük kıza bakıp kaldım. Sanki kaslarımı kontrol edemiyordum. Hani derler ya elim ayağım boşaldı. Ben bunu işte şuan yaşıyorum. Kim olduğuna dair aklımda sadece bir isim belirdi. Ama o ismin buraya gelmesi imkansız. Olmaz. Saçmalama Mine. Yine de sesli bir şekilde dudaklarımın arasından çıkıp gitti o isim.

-"Mina?”

-"Abla.” Abla dedi. Yanlış mı duydum? Bir tane gözyaşım aktı gitti yüreğimdeki sızıyla birlikte.

Titrese de bacaklarım koşup sarıldım hemen. Ah benim güzelim. Ah benim küçüğüm. Özledim çok özledim. Öptüm bol bol. Ağlamayacaktım bir de bugün. Söz vermiştim kendime. Boşuna değil mi verdiğimiz her söz. Hayat öyle bir şekilde vuruyor ki insana bazen hiç yokken mutlu oluyorsun. Bazen de hiç hesaba katmadan üzgün. Saçlarını düzeltip yüzüne baktım. Yüz hatları değişmişti, güzelleşmişti ama o bakışları hala aynıydı. Ne çok büyümüş. Ben bıraktığımda sadece üç yaşındaydı. Dokuz yıl oldu gideli. Yüzündeki ruj izlerimi silmeye çalıştım. Güldüm haline. Tutamadım kendimi napayım? İnsanın bu kadar tatlı kardeşi olur mu? Canım o benim canımdan bir parçam. Doğrulup elini ellerimin arasına aldım. Kenan babamla Kar’ı sarılmış bizi izlerken buldum.

-"Gel bak seni kiminle tanıştıracağım?” Kar hemen geldi yanına. Eğildi biraz. Elini uzattı.

-"Merhaba. Ben Kar. Ablanın bugün nişanlanacağı şanslı kişi.” Mina yüzüne baktı. Tuttuğu eli sıktı. Şanslı benim aslında.

-"Biliyorum.” Hımm bir ergen mi?

Sonra sarıldılar birbirlerine. Soğuk gibiydi araları başta. Neyse ki önyargımı kırdılar. Kenan babama gidip sarıldım.

-"Nasıl?” dedim. “Nasıl oldu da Mina'yı getirdin?” güldü.

-"Babalar kızları mutlu olsun diye her şeyi yaparlar.” Yapmazlar. Herkes senin gibi değil ki. Yüreği senin gibi güzel değil ki herkesin. “Sonra anlatırım. Hem önemli olan senin bir model küçüğünü getirmiş olmamız.” Mina'ya baktım. Güldüm.

-"Benziyor mu bana?”

-"Çok benziyor güzel kızım.” mutlu oldum böyle demesine. Kar ile de iyi anlaştılar. İki çok sevdiğimi böyle görmek sanırım hayatımda daha isteyebileceğim bir şey kalmadı. Tüm hayallerim tek tek gerçekleşiyordu, gerçekleşti. Hayattaki tek şansım Kar demiştim. Bu şans değildi bu kaderdi. Benim kaderim Kar'dı. Kaderimi değiştiren de oydu. Sadece gelişi karanlığımı aydınlatmaya yetmemiş tüm güzellikleri de beraberinde sürükleyerek getirmişti. Uğurluydu ayağı. Kalbime attığı adımları kalbimi tekrardan yaratmıştı resmen.

Gidip bir kez daha sarıldım kardeşime. Öptüm bolca. Kokladım.

-"Ya abla öpe öpe bir alem ettiniz beni.”

-"Çok özledim candan ötem. Doyamıyorum.”

-"Ben de çok özledim.”

-"Hatırlıyor musun beni?”

-"Hatırlıyorum. Bırakıp gidene kadar hayat güzeldi.” Ooo.

-"Nasıl? Sana kötü mü davranıyorlar?”

-"Hayır davranmıyorlar da hep senin yokluğun belli oluyor. Bir şey eksik. Sen eksiksin.” Kalbini gösterdi küçük elleriyle. Kıyamam ki ben sana.

-"Bebeğim benim gitmem gerekliydi. Zorunda bırakılmasam seni bırakıp nasıl giderdim?”

-"Bilmiyorum abla.” Kalbi kırık. “Hem benim makyaj yapmam lazım malzemeler nerede?”

-"Hey hey hanımefendi. Yaşınız kaç daha?”

-"12.” Bu da benim gibi düz mantık. İyi bana çekmiş.