Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
BLURB
- "Be thankful for the past, enjoy the present, look forward and be ready for the future. The better ones are always the next one."
Kasalukuyan akong nakikinig sa misa ni father dito sa hall ng academy naming at 'yang mga katagang 'yan ang tumatak sa'kin sa loob ng isang oras.
"Be thankful for the past?" How? If it was too painful.
"Enjoy the present?" How? When you've been living with heartbreaks and wounds.
"Look forward and be ready for the future?" I'm scared on what's waiting for me in the future.
"The better ones are always the next one?" How could you be so sure? How will I know if the next one is the better one already?
SHORT SUMMARY OF CHAPTER 1
- Alas otso na ng gabi at naglalakad ako pauwi mag-isa. Medyo madilim na ang dinadaanan ko kaya medyo delikado rin dito. Konti lang din ang mga street lights and since malabo mata ko, hirap ako makakita ng mga dinadaanan lalo na kapag gabi at ng mga bagay-bagay tulad na lang ng kotse na 'to na hindi ko alam kung saan ba talaga ang direksyon sa buhay.
*BEEP!* Binusinahan ako ng malakas ng driver. Kinabahan ako kasi akala ko babanggain ako samantalang nasa sidewalk ako. Bwiset ha. Wala yata sa katinuan ang driver nito at pagewang-gewang magmaneho.
"Hoy ano ba?! Hindi mo ba ako nakikita na nasa sidewalk ako?! Lasing ka ba?!" Sigaw ko dahil sa sobrang inis at pagod. Sinipa ko 'yong kotse niya at aminado ako na nag-gasgas dahil sa takong ko na sapatos. Hindi ko alam na nakabukas na pala 'yong bintana ng kotse niya.
Maya-maya may lumabas na gwapong lalaki na matangkad at naka-shades.
"Anong problema mo?!" Tanong nito.
"Anong problema ko? Bakit mo ko binusinahan at halos sagasaan mo ko? Nasa sidewalk ako ah," sabi ko. Tinanggal niya 'yong shades niya at may kinuha na chewing gum sa bibig at idinikit 'yon sa bag ko.
"Bastos ka! Bakit mo dinikitan ng bubble gum 'yan ha?! Adik ka ba?!" Pinaghahampas ko siya at aminado naman akong hindi kami magkakilala pero nakakapang-init talaga ng ulo eh. Ginasgasan ko ulit 'yong kotse niya.
"Isa pang gasgas mo r'yan, lagot ka na sa'kin," sabi niya with a cold voice.
Oo nakakakilig pakinggan. Ang swabe lang kasi.
"Bakit? Sino ka ba? Artista ka ba? Hindi ka nga kilala ng mga magulang ko."
"Stupid. Ako lang naman ang anak ng may-ari ng school natin."
You mean... siya 'yong... 'yong pinagalitan ng adviser namin kanina? OMG! Anong ginagawa ko?!
"Eh ikaw? Sino ka ba?" Tanong niya.
"Oh my gosh! Pasensya na. Akala ko kasi kung sinong tukmol 'yong gustong pumatay sa'kin eh. Nako! Uhmm..."
"I'm asking sino ka ba?"
"Uhmmm... uh... I'm Jasmine."
"'Yon lang ba ang pangalan mo?"
Ang sungit naman netong bakulaw na ito. Siya na nga 'tong muntik na kong patayin siya pa 'tong bossy.
"Jasmine Laurette Lavien," sabi ko at saka niya binuksan 'yong pintuan ng kotse niya. "Get in," aniya.
-------------
"Hey. You owe me,"
"Owe you what?"
"You owe me a dare stupid."
"Dare? Ayos ka lang?" Natatawang tanong ko.
"Nakita mo ba 'yong ginawa mo sa kotse ko? You deserve a punishment for hurting my baby."
"Dahil lang sa mga gasgas?!" Tumango siya sabay inom ulit ng coffee.
"Ayoko nga. Hindi nga kita kilala. Uuwi na ako." Tumayo na ako at lumabas na ng Ramen Resto. Maglalakad na sana ako kaso hindi ko alam 'tong lugar na ito kaya napilitan akong bumalik sa kanya. "Ibalik mo ako," utos ko.
"Saan naman?"
"Kung saan tayo unang nagkita."
"Fine. Why are you so grumpy? Nangunguna ka kasi eh."
Ayaw ko na lang magsalita. Gusto ko na lang siya ibalibag. Lumabas na kami pareho at nasa sasakyan na naman niya kami. Mama, papa kayo na po bahala sa'kin.
After fifteen minutes nakabalik na ako.
"Thank you, sakay."
"What the f?"
"Ayun na lang tawag ko sayo. Bye." Palakad na ako nang bigla niya akong hinila pabalik sa kanya. Jusko namang buhay 'to. Tama na. Wag ka na mag-goodbye kiss.
"Bitawan mo nga ako."
"Hindi pa tayo tapos. May kasalanan ka pa sakin."
"Oh eh anong gagawin ko?"
"Dare."
"Ano na naman 'yon sakay na pinaglihi sa yelo?"
"I dare you to be my girlfriend for fifty days."
"HA?! Nasisiraan ka ba ng bait?!"
"No. I'm fully normal stupid. Mukha ba akong nasisiraan ng ulo rito?"
"You bastard. Ayoko nga."
"Starting tonight, you're my stupid grumpy li'l baby," sabi niya sabay gulo ulit sa buhok ko. "Oh by the way, I'm Gio." Dagdag niya.
"'Yon lang ba ang pangalan mo?"
"Vaughn Gio Rivas." Inabot niya sa'kin ang kanang kamay niya para makipag-shake hands. Tiningnan ko muna. "Nangangalay ako," aniya. Nakipagkamayan ako syempre. Ayoko sabayan kasungitan niya.
"Bye," sabi niya at sumakay na ulit sa kotse niyang ginasgasan ko lang naman. Well. Uhm... sorry for that. Hindi ko naman gagawin 'yon kung 'di niya ako balak sagasaan kanina eh. Makauwi na nga.
☆-☆-☆-☆
Are you interested? What are you waiting now? Follow serendipitynoona now then read and support the story. Enjoy! ❤❤
