Zawgyi
“ရက္နည္းနည္းေနရင္ပတ္တီးျဖည္လို႔ရပါၿပီ။ အဲဒီထိပဲဒုကၡခံလိုက္ပါၪီး။ အားလံုးအဆင္ေျပသြားမွာပါ။”
“ခဲြစိတ္မႈက အကုန္လံုးအဆင္ေျပတယ္မို႔လား ေဒါက္တာ။”
“ဟုတ္ကဲ့။ အဲ့လိုပါပဲ။ ျမင္မျမင္ကေတာ့ ပတ္တီးျဖည္ၿပီးမွပဲသိရမွာပါ။ ျမင္ဖို႔ကမ်ားေပမဲ့ အပိုင္ႀကီးေတာ့တြက္မထားပါနဲ႔။”
“အာ......အဲ့လို႔လား။”
မစၥဂ်ာက တုန္လႈပ္သြားသၫ့္မ်က္ႏွာအမူအရာျဖစ္သြားကာ သူမေရ႔ွရိွ သတိလစ္ေနေသးေသာ သားျဖစ္သူကိုၾကၫ့္လိုက္သည္။ သက္ျပင္းခ်သံႏွင့္အတူ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕ကကပ္ပါလာသည္။
“သား ျပန္ျမင္ရမွာပါ။”
.......................................................................................................................................................................................................................
“တကယ္လား။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးၿပီလား။”
ဂၽြန္ဝူး၏အေမးကို အင္းထယ္က အေသအခ်ာေခါင္းညိမ့္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားရဲ့အတြင္းေရးမွဴးပဲလုပ္ေတာ့မယ္။ ဒါမွပိုအဆင္ေျပမွာ။”
“မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကိုယ္က မင္းကိုမင္းဝါသနာပါရာတစ္ခုခုလုပ္ေစခ်င္ခဲ့တာ။”
“ကၽြန္ေတာ့္ဝါသနာမွာ စီးပြားေရးလည္းပါတယ္ေလ။”
“ဟုတ္လား။ ကိုယ္သိရသေလာက္ေတာ့ မင္းကစီးပြားေရးကို ဝါသနာမပါဘူးလို႔သိထားတာ။”
အင္းထယ္ကလိႈ႔ဝွက္စြာႃပံုးလိုက္သည္။ စီးပြားေရးဝါသနာမပါတာ မူလလူေလ။ သူမွမဟုတ္တာ။ သူကေတာ့ ေအာင္ျမင္တဲ့သရုပ္ေဆာင္လုပ္ရင္းနဲ႔ကို ထုတ္ကုန္ေတြအမ်ားႀကီးကို ၪီးစီးခဲ့တဲ့လူပဲေလ။ ဝါသနာမပါ၊ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ အဲဒီထုတ္ကုန္ေတြဟာ အရမ္းေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါ့မလား။
“ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ထက္ ဘယ္သူေျပာတာကိုပိုၿပီးယံုလဲ။”
“ေသခ်ာေပါက္မင္းေျပာတာကိုပဲ ကိုယ္ယံုပါတယ္ကြာ။ ခ်စ္လိုက္တာ။”
ဂၽြန္ဝူးက အင္းထယ္၏ခႏၲာကိုယ္ေလးကို သူ႔ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲဆဲြသြင္းလိုက္သည္။ တကယ္ျဖစ္လာမဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာႃပံုးၿဖီးေနသည္ကို ရင္ခြင္ထဲကေကာင္ေလးေတာ့ မသိႏိုင္ေလာက္ပါ။ ရံုးခန္းထဲက စားပဲြေပၚမွာသာ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔အခြင့္အေရးရခဲ့ရင္........။ ဂၽြန္ဝူးမ်က္ႏွာက ပိုပိုၿပီးႃပံုးလာသည္။ အပင္ေနာက္ေတြမွာကြယ္၍ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသၫ့္ အနက္ေရာင္ဝတ္လူေတြက မွန္ဘီလူးတစ္ခုကို တစ္ေယာက္တစ္လွၫ့္ ကမ္းေပးကာ ျမင္ကြင္းကို အေသအခ်ာၾကၫ့္ရႈၿပီး ေခါင္းရမ္းလိုက္သည္။
“မင္းတို႔ျမင္လိုက္လား။ မျဖစ္ႏိုင္စရာႀကီးေနာ္။”
“ေအးကြာ။ ေခါင္းေဆာင္အနားမွာငါတို႔ေနလာတာ ေခါင္းေဆာင္ရဲ့အသက္တမ်ွပဲ။ ငါးေၾကာ္စားရေတာ့မဲ့ ေၾကာင္လိုမ်ိဳးႃပံုးၿဖီးေနတာ ငါေတြ့ဖူးတာႏွစ္ခါပဲရိွေသးတယ္။ လက္ထပ္ပဲြၿပီးခါနီးရယ္။ အခုရယ္ပဲ။”
“မင္းတို႔ဘယ္လိုထင္လဲ။ ေခါင္းေဆာင္က ၾကင္ရာကို ဒီေနရာမွာစားေလာက္လား။”
“မျဖစ္ႏိုင္ဘူးကြ။ ကိုယ့္ၿခံထဲေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္က ငါတို႔ရိွေနတာကို သိေနတာပဲဟာ။ သူကသူ႔ၾကင္ရာရဲ့မျမင္အပ္တဲ့ေနရာေတြကို တစ္လက္မမွ သူမ်ားေတျြမင္တာမႀကိဳက္ဘူးတဲ့။”
“ေအးေလ။ ထားေတာ့ ငါတို႔အရမ္းအတင္းတုပ္ေနမိသလိုပဲ။”
“ေအး။ဟုတ္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ႃပံုးတာျမင္ၿပီး ငါတို႔လည္း ၪီးေဏွာက္အဆံေခ်ာင္သြားတယ္။”
“ကဲကဲ စကားမ်ားတာရပ္ၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ခဲြၾက။”
“ဟုတ္”
ခပ္တိုးတိုး ပြစိပြစိေလသံေတြက ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားကာ သစ္ရြက္လႈပ္သံေလးေတြကိုသာ ၾကားေနရေတာ့သည္။
ဂၽြန္ဝူးက နားပါးသူျဖစ္သၫ့္အေလ်ာက္ သူ႔တပၫ့္ေတြေလသံကိုၾကားခဲ့ေပမဲ့ သူတို႔၏တည္ရိွမႈကို ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ဆႏၵမရိွတာေၾကာင့္ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
“ကိုယ္တို႔ဘယ္ေတာ့ ကိုယ့္စံအိမ္ကိုျပန္ႏိုင္မွာလဲ။ အေမ့အိမ္သြားလိုက္ အေဖ့အိမ္သြားလိုက္နဲ႔။”
“ကၽြန္ေတာ့္မိေထြးလာမျွပန္ၾကမယ္။ အေဖ့ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားလို႔မျဖစ္ဘူး။ အေရးႀကီးအလုပ္မရိွတာေသခ်ာလား။”
“မရိွပါဘူး။ ေသခ်ာေပါက္မရိွဘူး။”
ဒါေပါ့။ ဒီလိုမရိွေနဖို႔ကိုလည္း သူ႔အတြင္းေရးမွဴးကိုစေတးၿပီး ဟိုလဒေကာင္ကို တာဝန္လႊဲခဲ့ရတာေလ။ ႀကီးႀကီးမားမားမွန္သမ်ွ အဲ့ေကာင္ပဲစုႃပံုတာဝန္ယူမွာေပါ့။ အေသးအဖဲြ႔ေတြအတြက္ကေတာ့ သူ႔တပၫ့္ေတြက စိတ္ခ်ရၿပီးသားေလ။
“ညီေလးကို ေဆးရံုသြားၾကၫ့္ခ်င္ေသးလား။”
“ဟင့္အင္း။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သူျပန္ေကာင္းမွာပါ။”
အင္းထယ္က နာရီကို ၿမွောက္ၾကၫ့္ကာ ခဲြစိတ္တာၿပီး,မၿပီး တြက္ဆလိုက္သည္။ သူသိသေလာက္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔မိေထြးအိမ္ျပန္လမ္းေပၚေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ တစ္ခါေလာက္ သူ႔ခင္ပြန္းရဲ့ အင္အားကိုျပၾကၫ့္တာေပါ့။ အဲ့ပြစိပြစိပါးစပ္ႀကီးက ဘယ္လိုေနမလဲဆိုတာသိခ်င္လိုက္တာ။
သူတြက္သၫ့္အခ်ိန္က အနည္းငယ္ပင္ေနာက္က်သြားေသးသည္။ မစၥဂ်ာသည္ သူခန႔္မွန္းထားတာထက္ေစာစီးစြာ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လာသည္။ အိမ္ေရ႔ွသို႔ကားရပ္ရပ္ခ်င္း သူမ မ်က္လံုးေတျြပဴးသြားသည္။ ေနပါၪီး။ ဘာျဖစ္လို႔ အေစာင့္ေတြက ဒီေလာက္မ်ားေနရတာလဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား အိမ္ကိုလာေနသလားမွတ္ရသည္။ ကားအနက္ေတြတန္းစီေနသလို ေပၚေပၚထင္ထင္ေစာင့္ေရွာက္ေနသၫ့္ လူမ်ားကလည္း အစီအရီ။
အိမ္ထဲသို႔ဝင္သြားေတာ့လည္း သူမကို ဟန႔္တားျခင္းမရိွတာကလဲြ၍ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသၫ့္အသြင္အျပင္ေတြႏွင့္ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြက အမ်ားႀကီး။
“ျပန္ေရာက္ၿပီလား။ အဲတာဆို ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္။ အေဖ့ကိုေသခ်ာဂရုစိုက္ေပးပါ။”
အင္းထယ္က မ်က္လံုးေတြကၽြတ္ထြက္မတတ္ျပဴးေနေသာ မိေထြးျဖစ္သူကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ဂၽြန္ဝူးလက္ကိုတဲြ၍ ကားဆီသို႔ေအးေအးလူလူထြက္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားသၫ့္ေနာက္မွာေတာ့ သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ားစြာက ေပၚေပၚထင္ထင္တစ္မ်ိဳး၊ ပုန္းရိႈးကြယ္ရိႈးျဖင့္တစ္ဖံု အိမ္အတြင္းမွ လိုက္လံထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ မစၥဂ်ာက ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္ၿပီးစြံ႔အေနသည္။ အင္းထယ္ေဘးကတစ္ေယာက္က အင္းထယ္ရဲ့အမ်ိဳးသားဆိုတာ သူမွတ္မိပါသည္။ ခုနက ပံုစံအရေတာ့ သာမန္စီးပြားေရးသမား ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္။ ဂိုဏ္းတစ္ခုခုကျဖစ္ပံုရသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေကာင္ေလး သူမကို ႄကံုးဝါးသြားတာမဟုတ္လား။
လန႔္သြားသၫ့္အတြက္ ေရႏွစ္ခြက္ေလာက္ဆင့္ေသာက္ကာ အင္းထယ္ရဲ့အမ်ိဳးသားအေၾကာင္းကို အကုန္သိရဖို႔ သူမေယာက်္ားဆီသို႔ အေျပးသြားေတာ့သည္။
“ႏိုးၿပီလား သူေဌးေလး။”
ၾကည္လင္လင္အသံေလးက နားထဲဝင္လာသည္။ ဒီအသံအရ နာရာ့အသံဆိုတာသူသိပါသည္။ တစ္ျခားအသံေတြမၾကားရပံုအရ သူ႔အနားမွာ နာရာတစ္ေယာက္တည္းရိွပံုရသည္။ အေမေရာ ျပန္သြားၿပီလား။
“အေမေရာ ဘယ္မွာလဲ။”
“သူေဌးကေတာ္က သူေဌးေလးႏိုးလာမွာကိုေစာင့္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေဌးႀကီးကိုလည္း စိတ္ပူေနလို႔ အိမ္ခဏျပန္သြားတာပါ။ ခဏေနျပန္လာမယ္လို႔ေျပာတယ္။”
“မဟုတ္ပါဘူး။ အေမ အလကားသပ္သပ္စိတ္ပူေနမွာမလိုလားလို႔။ ေဒါက္တာက ဘာေျပာလဲ။”
“အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္တဲ့။”
“ေကာင္းတယ္။”
“သူေဌးေလး ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္လိုေနလဲ။ အဆင္ေျပရဲ့လား။”
“နည္းနည္းရီေဝေဝျဖစ္ေပမဲ့ အဆင္ေျပပါတယ္။”
“ေမ့ေဆးအရိွန္နည္းနည္းက်န္ေသးတာထင္တယ္။ ခဏေနရင္ေကာင္းသြားမွာပါ။ တစ္ျခား ဘာခံစားရေသးလဲ။”
“ဟင့္အင္း။ ငါအဆင္ေျပပါတယ္။”
“စားခ်င္တာတစ္ခုခုရိွရင္ေျပာပါ။ စားလို႔ရတာဆိုရင္ အားလံုးလုပ္ေပးပါ့မယ္။”
“နာရာ”
“ဟုတ္ကဲ့။”
ခံုကိုဆဲြယူလိုက္သံၾကားရတာေၾကာင့္ နာရာက သူ႔ကုတင္ေဘးမွခံုေပၚမွာရိွေနမည္ဟု ခန႔္မွန္းမိသည္။
“ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း သာမန္ထက္ပိုျမန္တဲ့လူေတြရိွလား။ ေမြးကတည္းက အဲ့လိုျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။”
“ရွင္?”
“ရိွလားလို႔။”
“အာ...အဲဒါက...တစ္ခုခုေၾကာင့္ လန႔္တာေၾကာက္တာမွာပဲ အဲ့လိုကိစၥမ်ိဳးရိွေပမဲ့ ေမြးကတည္းက ႏွလံုးခုန္သံျမန္တာမ်ိဳးက်ေတာ့......ကၽြန္မသိရသေလာက္ကေတာ့ မရိွပါဘူး။”
“ငါအဲ့လိုလူပဲ။ ေမြးကတည္းက။”
“ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။”
“စမ္းၾကၫ့္ေလ။”
“နားၾကပ္က ေဒါက္တာ့ဆီက သြားယူရမွာ။”
“ဒီတိုင္းနားေထာင္ၾကၫ့္လည္းရတာပဲ။ လာ”
မျမင္ရတဲ့လူက လက္ကိုလွမ္းဆဲြေတာ့လည္း တန္းခနဲျဖစ္သည္။ မရဲတရဲျဖစ္ေနေသာ ေကာင္မေလးက ရင္ဘတ္နားကပ္ကာ ႏွလံုးခုန္သံကိုနားေထာင္ေနသည္။ ရင္ဘတ္နဲ႔ေခါင္းမထိေသးတာမို႔ သိပ္မၾကားရေပမဲ့ သူမေရ႔ွဆက္မတိုးရဲ။ ကိုယ္ကိုျပန္မတ္ဖို႔လုပ္လိုက္ေပမဲ့ ေခါင္းကိုရင္ဘတ္ႏွင့္ဆဲြကပ္လိုက္သၫ့္ ထယ္နမ္ေၾကာင့္ သူမ မ်က္ႏွာရဲခနဲျဖစ္သြားသည္။
ႏွလံုးခုန္သံသည္ သူမ နားထဲသို႔ စီးခ်က္က်က်ဝင္လာသည္။ သူေဌးေလးေျပာသလို ေမြးကတည္းက ျမန္တာဟုတ္မဟုတ္ မသိေပမဲ့ အခုနားေထာင္ရသေလာက္ေတာ့ ႏွလံုးခုန္သံေတြ သိသာစြာျမန္ေနပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္အာရံုစိုက္မိေနလဲဆို နားကေသြးေၾကာေလးေတြ၏ အသံကိုပါ ျပန္ၾကားေနရသၫ့္အျဖစ္။ သူေဌးေလးရင္ဘတ္က တက္လာသၫ့္ေနြးေထြးမႈသည္ သူမကို အိပ္ေပ်ာ္သြားေစေလာက္ေအာင္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေစသည္။ အနီးကပ္ျမင္ေနရသၫ့္ သူေဌးေလး၏မ်က္ႏွာေၾကာင့္ သူမ ရူးသြားေလာက္ပါသည္။ မ်က္လံုးေတြကို မျမင္ရတာေတာင္မွေပါ့။
သူမ ထရပ္လိုက္သၫ့္အခါမွာေတာ့ သူေဌးေလးဆီမွာ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွရိွမေနေတာ့။ စိတ္ပင္ပန္းေနပံုရသၫ့္သူေဌးေလးသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရပါသည္။ သူမကေတာ့ ညေရာက္ရင္ေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္မဲ့အရိပ္အေယာင္မျမင္ေတာ့။
အေရ႔ွမွာရိွေနသၫ့္ လူကိုမ်က္ေစာင္းထိုးမိသည္။
‘ဒီလိုအမူအရာေတြနဲ႔ သူေဌးေလးက ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။’
...............................................................................................................................................................................................................
A/N
လိုက္လည္းလိုက္ၾကတယ္။ သတိရရခ်င္းခြင္ဖန္တဲ့လူနဲ႔ လက္နဲ႔လည္းစမ္းလို႔ရတာကို ေခါင္းေလးသြားကပ္တဲ့လူနဲ႔။ အတြင္းေရးမွဴးလုပ္ခိုင္းၿပီး အလုပ္ခန္းထဲမွာ စားဖို႔စဥ္းစားေနတဲ့လူနဲ႔ ေယာက်္ားအင္အားကိုဗန္းျပၿပီး မိေထြးကိုၿဖဲတဲ့လူနဲ႔။ ဟုတ္ေနတာပဲ။
YOU ARE READING
𝚆𝚒𝚜𝚑 𝚃𝚑𝚒𝚜 𝙻𝚘𝚟𝚎 𝚂𝚢𝚜𝚝𝚎𝚖 (𝙲𝚘𝚖𝚙𝚕𝚎𝚝𝚎𝚍)
RomanceUni စိတ်သဘောကောင်းတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ ဖူးစာရေးနတ်မင်းနဲ့ စာချုပ်ချုပ်မိပြီး ဘဝများစွာမှာဝင်စားရင်း ဖူးစာကြိုးနီတွေကို ပြန်တည့်ပေးရတဲ့အခါ... Pls vote me if you like the story because votes are power that can push me to write the story. Cover By Di...
Part-68
Start from the beginning
