"Ben thuis!" Schreeuw ik door het huis. Geen reactie. Dan heb ik dus het huis voor mezelf. We hebben in huis twee SONOS boxen staan. Daar komt muziek uit als je dat op je telefoon aanzet. Een geweldige uitvinding. Vind ik. Ik zoek het het radio station Qmusic op. Wanneer ik het aanklik klinken de noten van If It Ain't love van Jason Derulo en zing ik hard mee. Iedereen heeft dit weleens in zijn leven gedaan. Niet gaan liegen.
Ik loop naar de keuken en pak een appel. Nu kan ik chips pakken maar ik ben gezond. Of nouja, gezond bezig. En als ik aankom kan ik sowieso dat jurkje niet meer aan. Dat is natuurlijk zonde. Hij was super duur. Niet dat ik het zelf heb betaald. Dankje Yorick! Wat zou hij aan trekken? Hopelijk een pak. Dat staat hem waarschijnlijk super goed.
Ho.
Wait a minute.
Dacht ik daar echt aan? Ook for the first time in forever. Maar even, no joke. Het gaat hem super staan. Zal ik hem appe? Vragen of hij dat aantrekt. I mean, ik moet wat aan van hem, dan doet hij ook maar wat aan voor mij. Ik pak mijn telefoon. Opeens komt het refrein van het liedje. Ik zing hard mee met de telefoon als microfoon. Don't judge me. "IF IT AIN'T LOVE. WHY DOES IT FEEL SO GOOD? WHY DOES IT FEEL SO GOOD?!" Ik dans mee op het ritme. Dans? Goed, ik lijk op een spastische aap. Denk ik. "Umh, Framboos?" Ik schrik en kijk naar de deur opening. Yorick staat er, zoals gewoonlijk met de perfecte grijns. "Ja?" Vraag ik een beetje beduust. Hoelang staat hij hier al? Gewoon doen alsof je het al wist. Dan komt het niet zo apart over. "Je was je portemonnee vergeten." Hij houd mijn portemonnee in zijn hand en houd hem in de lucht. "Dat wist ik." Ik loop naar hem toe en probeer mijn portemonnee te pakken. Ja, probeer. Yorick houd hem hoog in de lucht en ik kan er dan natuurlijk niet bij. "Walters." Sis ik. "Uhu?" Ik grijp weer naar mijn portemonnee. Maar kom er ofcours niet bij. "Ik meen het."
"Ik ook." Ik zucht gefrustreerd. "Geef terug."
"Oke."
"Dankje." Nu houd ik mijn hand in de lucht zodat hij hem erop kan leggen. "Maar." Gaat hij door. "Ik wil er wat voor terug."
"Hoezo? Het is mijn portemonnee. Dus technisch gezien wil ik er wat voor terug." Ik ga met mijn handen in de zij staan. "Dan mag ik hier blijven eten." Ik draai met mijn ogen. "Wat jij wilt. Als ik mijn portemonnee maar terug krijg."
"Tja, je krijgt hem pas na het eten."
"Sirieus!"
"Ja, ik ben toch vrij duidelijk." Ik draai weer met mijn ogen en kijk op mijn telefoon. Een berichtje van mijn moeder.
Matilda: hey lieverd. Je vader en ik komen wat later thuis. Lara en lars hebben een feestje. Je mag een pizza bestellen. Tot vanavond! Dikke kus.
Perfecte timing. Nu moet in alleen met Yorick wat gaan eten. Dit gaat nog wat worden. "Mijn ouders komen vanavond niet thuis. Lara en Lars hebben een feestje vanavond dus we zijn alleen."
"Fijn." Hij geeft me een knipoog en nestelt zich in onze bank. "Pizza?" Vraag ik wanneer ik de muziek wat zachter zet. "Is goed."
"Zoals gewoonlijk?" Mompel ik. Vroeger nam hij altijd pizza hawaï. Dus misschien nu ook. Weet ik veel. "Ja, pizza hawaï. Dat je dat nog weet."
"We waren best vrienden Walters. Ik wist en denk ik weet nog alles van jou."
"Mhm, ik ook van jou."
"Tuurlijk, welke pizza neem ik dan?"
"Je wisselde vroeger altijd af omdat je alles wel lekker vind." Hij weet het nog. Hij weet nog dat ik alles lekker vond. En natuurlijk vind. En dat ik nooit kon kiezen. Dus wees hij gewoon een random pizza aan en die bestelde ik dan. Omygod, hij weet het nog. Er onstaat een gekriebel in mijn buik die ik zoals gewoonlijk niet kan plaatsen. Zou het iets te maken hebben met het eten dat ik eet. Dat zou eigenlijk best wel kunnen. Hoop ik. "Ja, dat is goed. Wil je weer een random pizza uitkiezen?"
"Neem jij ook maar hawaï. Kunnen we samen genieten." Hij grijnst maar me en knipoogt daarna. Mijn god. Straks zak ik nog door de grond ofzoiets. Oke, stoppen Madison. Dit is niks voor jou. Stop het in een potje waar vroeger jam in zat en laat het rusten. "Is goed." Ik pak mijn telefoon en toets het nummer van de pizzaria in.
Een half uur later zitten Yorick en ik aan de eettafel. We zitten te eten van onze pizza en hebben het over vroeger. Toen we nog vrienden waren. "Oh, wist je nog die ene keer toen we doen, durf of de waarheid deden!"
"Oh ja." Hij laat zijn hoofd in zijn handen rusten. "Dat was zo geweldig! Je bent nog echt op date gegaan met die docent!" Ik schiet in de lach en stik bijna in een stukje gesmolten kaas. "Hoe was die date eigenlijk?"
"Ze kwam niet opdagen." Ik begin weer keihard te lachen. "Je bent hard gedumpt door je eigen docent."
"Begin er maar niet over." Lacht hij en neemt nog een hap van zijn pizza. Ik begin ook te lachen. Opeens word het stil en kijk ik naar Yorick. Hij staart naar me en krijgt een grijns op zijn gezicht. "Wat is er?" Vraag ik met mijn mond half vol. "Je ziet er sexy uit als je pizza eet en het half om je mond zit." Ik pak snel een doekje en veeg mijn mond af. Yorick begint weer te lachen. "Stop nou."
"Waarmee?"
"Lachen. Ik word er nerveus van." Hij begint weer te lachen. Ik gooi een randje van een pizza stuk naar hem. Ik eet dat nooit op. Het stukje beland op Yorick zijn hoofd. "Wat doe je?" Probeert hij sirieus te zeggen maar eigenlijk moet hij lachen. "Ik gooi een stukje pizza. Duh." Opeens beland een stukje op mijn hoofd. "Je wilt het zo spelen? Oke." Ik pak een stukje en gooi het op zijn hoofd. Daarna ren ik weg. Ik loop de achtertuin in en ren gewoon ergens heen. Is hij me gevolgt? Ik kijk achter me maar beter had ik dat niet gedaan want Yorick is heel dichtbij. Ik wil net harder gaan rennen als ik word getackeld. In een harde plof beland ik op de grond met Yorick op me. "Ugh. Je bent zwaar." Mompel ik wanneer ik onder Yorick probeer te komen. Het enige wat hij doet is lachen. Ik geef me over aan het feit, dat wat ik ook probeer, ik kom niet onder hem weg. Hij is namelijk vrij sterk. Ik stop met tegen stribbelen en kijk Yorick aan. Hij heeft natuurlijk, zoals altijd, zijn grijns op zijn gezicht. Ik zucht. Hij heeft echt prachtige ogen. Nu kom ik niet met een cliché, ik verdrink erin. Maar no joke, je zou er in kunnen verdinken. My god. Zo te zien is Yorick mijn gezicht ook aan het bekijken. Hij kijkt namelijk sirieus en zijn ogen gaan over mijn hele gezicht. "Umh, Yorick."
"Mhm." Mompelt hij helemaal in gedachten. "Ik, uh, ik denk dat ik soort van in, uh ja, hondenpoep lig." Stotter en lach tergelijke tijd. "Oh." Zegt hij wanneer hij een vies gezicht trekt. Hij rolt langzaam van mij af. "Grapje!" Schreeuw ik en ren snel naar binnen.
Yorick loopt naar binnen als ik me verstopt heb achter de bank. We zijn best kinderachtig. "Waar ben je Framboos." Stil zijn Madison. Maar precies op dit moment bedenkt mijn neus om te gaan niezen. Ik nies en hoor Yorick dan lachen. "Achter de bank dus." Ik spring snel op en propeer over de bank te springen. Wanneer ik dat wil doen beland Yorick op mij en liggen we samen op de bank. "Niet eerlijk." Mompel ik. "Ik ben gewoon te goed." Ik zucht. "Ofcours."
-
Oke, ik zelf vind dit hoofdstuk echt super schattig! Omygod, weet iemand een leuke shipname. Ik weet geen goede, argh. Deel 2 van dit hoofdstuk komt waarschijnlijk morgen alleen dit deel vond ik al lang, dus morgen het vervolg.
Yorick is zo geweldig omg.