Bullshit. 1&2

✨2, 'Ik wou alleen even zeggen dat ik naar huis ga.'

Na het eten, wat trouwens echt super lekker was, ging Yorick direct naar bed. Opeens was zijn humeur naar standje nul verschoven. Blijkbaar had ik wat verkeerd gedaan, of gezegt waardoor hij nu helemaal pist was. Ons gesprek ging dan vooral: Hoe was je dag? Vroeg ik, waarop Yorick met een simpele: goed, reageerde. Dan bedacht ik weer een vraag waarop ik wéér een kort en droog antwoord op kreeg.

Iedergeval, ik zit nu alleen op de bank in het appartement van het broertje van mijn vriendje. Het klinkt niet super logisch maargoed.

Wat ik bedoel is dat Yorick nu slaapt, ik totaal geen zin heb om naar Sophie en Stijn te rijden, waar ik tenslotte wel woon. Voor nu dan.

Ik kan nogsteeds niet geloven dat Sophie me het uit gaat zetten. Ik ben verdomme haar beste vriendin. Daarbij is ze nog veel te jong voor een kind. Ik bedoel, tweeëntwintig?

Nu moet ik een eigen huis gaan regelen. Dat gaat waarschijnlijk wel goed komen, daar niks van. Maar toch, het idee dat ze me aan de kant drukt voor een baby geeft me toch niet echt een prettig gevoel.

Maar ik draai om mijn verhaal. Misschien is het toch verstandig om te vertrekken? Of zou ik de nachtrust van Yorick verstoren? Als hij tominste slaapt dan.

Ik zucht en sta op uit de bank.

Weet je wat. Ik ga naar Yorick. Het kan niet zo zijn dat ik hier kom en Yorick als ongestelde vrouw met humeur wisselingen naar bed gaat. No boy, dat gaat 'zeker' niet gebeuren. Niet nu.

Ik maak de deur van Yorick zijn slaapkamer open. Zijn ogen zijn gesloten, en ligt, denk ik, al te slapen. Zijn kleding heeft hij nog aan.

Door zijn 'woede' aanval, of humeur switch is hij waarschijnlijk vergeten zich uit te kleden.

Hij ligt er vredig bij. Zijn gezicht rustig en neutraal. Zijn haar warrig, zijn mond een klein beetje open en zijn ogen gesloten. Iets wat mij ook kalmmeerd. "Madison?" Ik kijk op en ontwaak uit mijn gedachte. "Umh, ja sorry," Mompel ik en stap van het bed af. "Ik wou alleen even zeggen dat ik naar huis ga. Ofja, Sophie en Stijn, je weet wel. Slaaplekker." Ik loop de slaapkamer van Yorick uit.

Als ik aankom bij de voordeur, en hem net wil open trekken, word mijn arm vast gegrepen, omgedraait, en tegen de deur geduwd. Yorick begint kusjes in mijn nek te geven waardoor er een kleine zucht uit mijn mond ontsnapt. "Waarom ga je weg?" Mompelt hij in mijn nek. "Waarom ging jij weg?" Kaats ik terug, veller dan bedoelt. Yorick trekt zich terug en kijkt me aan. "Eigenlijk heb ik geen idee."

"Uhu, ofcours." Grijns ik en druk mijn lippen zijne.

Onze kus word verstoord door de bel, die een vreselijk irritant geluid heeft. Yorick laat een geïrriteerde kreun horen en laat me langzaam los. "Wij zijn nog niet klaar." Mompelt hij met een grijns en maakt dan de deur open. "Suprise!"

O.

My.

Hemel.

-

Hoihoihoihoi. Het is zo warm, zo ontzettend warm. AND I LOVE IT.

Goeddddd, iedergeval ik had dus eventjes een vraagje. Spannend.

Wie is er op dit moment in Toscane of Lucca of ergens in die richting. (Misschien wel chinque terre ofz, geen idee hoe het schrijft)

Daar ben ik trouwens op dit moment.

Oké, mooi verhaal. FIJNE DAG!

BELANGRIJK!!!!!!!!!!!!

Dit is waarschijnlijk het 1na laatste hoofdstuk van deel 2. Maar dat weet ik nog niet helemaal zeker. DEEL 3 KOMT IN EEN ANDER BOEK!

Dr komt dus een deel 3. Voor de mensen die mijn 'komt er een deel 3?' Hoofdstuk nog niet hebben gelezen. Waarschijnlijk wel maar dat maakt niet uit hoor. DOEGH!

Luf joe all. ❤️