Bullshit. 1&2

'ik heb een persoonlijke stalker.'

"Nee luister nou." Ze slaat haar armen over elkaar. "Please, Laar."

"Waarom?"

"Omdat jij... Jij umh. Ik houd van je?" Ze draait met haar ogen en loopt dan mijn kamer uit. Daar gaat me enigste en laatste hoop. Één woord en zeven letters: verslag. Al bij het woord krijg ik spontaan kotsneigingen. Sophie had ik al gebeld maar die is waarschijnlijk Sijn aan het aflebberen. Tominste dat denk ik want ze neemt niet op en no way dat ik Yorick ga bellen. Dan heb ik liever nog en onvoldoende ofzoiets. Tenzij ik echt wanhopig word. Gelukkig ben ik al wanhopig. Dus, dan heb ik niet echt een probleem. Nou, een klein probleempje. Oke, oke een groot probleem. Argh.

Ik loop de keuken binnen. Daarna plof ik op de barkruk en laat een harde zucht horen. "Wat is er schat?" Hoor ik mijn moeder zeggen wanneer de ze keuken binnen loopt. "Het leven is zo zwaar."

"Ach, niks is erger dan dat de wereld vergaat."

"Mam!"

"Wat is er echt?"

"Weetjewel dat verslag? Die moet ik dus deze week inleveren."

"Dat is toch niet zo erg?" Ik laat weer een lange harde zucht horen. "Jawel, het punt is, ik heb nog niks."

"Tja, ik wil je wel helpen."

"Hell no. Ik hoef niet jou hele liefdes leven te horen."

"Het kan best intressa- "Doei mam." Ik sta weer op en loop dan naar de woonkamer. Lars zit op de bank en slaapt. Payback time? Nee, Het moet wanneer hij het door heeft. Dat is leuker. Ik schut hem wakker en ga dan naast hem zitten. "Godver, Mad. Wat is er?"

"Is het filmpje al van internet af."

"Jaja, mijn vriend is er mee bezig."

"Dus, hij is er nog niet af?"

"Jawel, dat zeg ik net."

"Maar je hebt geen vrienden." Er word een kussen tegen mijn hoofd gegooid. "LARS!"

"Jij maakte me wakker, don't judge me."

"Kleuter." Mompel ik en sta weer op. Goed, ik heb iedereen volgensmij wel geïrriteerd vandaag. Dat is dan ook weer klaar. Nou, nog niet met Lars. Maar dat weten jullie wel. Hopelijk.

(...)

"Jij!" Hoor ik achter me en voor dat ik het weet lig op de vieze vloer van de school. "Ik!" Schreeuw ik dan maar terug nog steeds niet wetende wie het is. Natuurlijk zou ik het aan de stem moeten horen maar aangezien ik zo veel vrienden heb -kuch- is stem herkenning erg lastig. "Waarom heb je me het niet verteld."

"Oh, god. Ben ik famous. Dat wist ik zelf ook niet, Zie je ik zei het to- " mijn gepraat word onderbroken door een hand die voor mijn mond word geplaatst. Ik wil net aan haar hand likken als ze hem zelf ook al weg haalt. "Nee, niet dat. De kus!" Oh no, weet ze het. Weet ze het dat ik hem gezoend heb? Of wist ze dat al. Ik word dement. Help. Ookal doof en nu dit. "Welke?" Vraag ik dan toch maar voor de zekerheid. Als het wel over 'de zoen' gaat. Dan heb ik tominste een verhaal om me eruit te lullen. Niet dat ik die heb. Maar oke. "Gister!" En haal adem. Gelukkig. "Ik heb het gehoord van Stijn. Hij gaf je een kus op de wang. Zeg niet dat je het vergeten bent." En nu weet ik het weer. Toen was ik neit echt in een good mood. Maarja. "Hoezo weet Stijn dat."

"I don't know. Misschien heeft hij het gezien. Kan allemaal."

"Ja, of ik heb mijn persoonlijke stalker. Wat best zou kunnen. Want ik ben cool."

"Keep dreaming honey."

"God, dat zou ik nu wel willen ja. Helaas gaat dat niet altijd zoals je wilt he." We lopen op de gang. En zie ik iets wat me niet echt bevalt.