Bullshit. 1&2

'Ik heb echt hele erge buikpijn.'

Liefde is...

Oke, nou verder dan dit ben ik niet. Opzich vind ik dit nog best wel, voor mij doen, veel. Ik bedoel, twee woorden! Ik haal bijna chakespear in als ik zo door ga.

Ik loop mijn tijd te verdoen. Morgen ben ik gewoon ziek. Dan kan ik het uitstellen. Ja, dat doe ik.

Ik ren naar beneden en loop naar mijn moeder toe. Ze staat in de keuken groenten te snijden. "Mam?"

"Ja?"

"Ik heb echt hele erge buikpijn."

"Oh? Misselijk?"

"Allebij." Ik doe alsof er een pijnscheut door mijn buik gaat en grijp er met mijn hand naar. "Och, ga maar vroeg slapen. Wil je nog wat eten?"

"Nee." Ja, omygod. Ik heb zulke erge honger. Niet normaal. Ik app Sophie wel of ze op 'ziekenbezoek' komt en dan even wat voedsel mee neemt. "Ga maar snel slapen."

"Oke." Mompel ik en loop dan terug naar mijn kamer. Met natuurlijk mijn hand over mijn buik. Acteren? Ik ben er zo goed in.

Als ik op mijn kamer aan kom ren ik direct naar mijn telefoon.

Madison; Soph, kun je langs komen ik ben 'ziek' en heb eten nodig.

En nu wachten. Zij is, netzoals ik, verslaafd aan haar telefoon. Tenzij ze huiswerk maakt maar dan heeft ze het geluid aan staan. Als ze dan een berichtje krijgt kan ze gelijk reageren. Slim right? Mijn telefoon maakt een geluidje.

Sophie; ziek huh? Oke, omw. (On my way)

Wat een schat is het ook. Hopelijk neemt ze wel lekker eten mee anders heb ik nog steeds een probleem. Ik doe er trouwens niet moeilijk over, lust alles wel. Handig.

Na een korte tien minuten gaat de bel. Even wachten. De deur word open gemaakt en ik hoor wat gepraat. Daarna hoor ik voetstappen op de trap en word mijn deur hardhandig op gemaakt. "Foei!" Sophie staat in de deur opening met een grote boodschappen tas. "Het is maar goed dat ik jou vriendin ben. Niet waar?"

"Ja." Lach ik. Sophie sluit de deur en zet dan de tas op de vloer. "Goed, omdat je 'ziek' bent, heb ik fruit meegenomen en chips."

"Wat een heerlijke avondmaal." Zeg ik met een deftige stem. "Uhu, dus morgen kom je niet op school?" Ze haalt een chipszak uit de tas en komt naast me op bed zitten. "Ja?" Ze maakt de chips zak open. "Oh, ik ben dan dus alleen?"

"Ja?"

"Gemeen." Ze doet een chipje in haar mond en overhandigt mij de zak. "Sorry, maar ik kan dat verslag gewoon niet inleveren."

"Ik wou je wel helpen." Ik haal een chipje uit de zak en doe hem in mijn mond. "Tja, ik had je super vaak gebeld. Geen één keer opgenomen."

"Het spijt me, ik was bij Stijn."

"Friends before boys." Mompel ik. "Weet ik, maar we hadden het even druk." Ik schiet in de lach. "Druk?"

"Houd je mond."

"Haha, maar het is dus wel weer goed tussen jullie?" Ik haal weer een chipje uit de zak. "Hij stond in school met een luier aan. Voor mij."

"Dan zou ik juist niet meer naar hem toe gaan. Hij staat nu bekent als de jongen in de luier. En jij bent de vriendin."

"Ach, het idee waarom hij het heeft gedaan vind ik wel aardig." Ze stopt een chipje in haar mond. "Hoe zit het tussen jou en Yorick?" Ik laat mezelf achterover vallen op mijn bed en zucht lang en hard. "Klinkt goed, zo te horen."

"Ja, perfect." Mompel ik. "Het is lastig oke. Ik doe niet aan de liefde."

"Schrijf dat op."

"Wat?"

"Dat de liefde lastig is." Ik schiet omhoog en loop naar de boodschappen tas om er een appel eruit te halen. "Ja, dan heb ik drie woorden; liefde is lastig."

"Één woord meer dan dat je nu hebt." Ik pak een appel en neem er een hap van. "Nogmaals ik ben wel gewoon ziek."

"En je kunt Lars paybacken. Als dat een woord is."

"Soph! Slim, ja dankje!"

"Ik ben slim." Ik pak van mijn bankje een kussen en gooi hem in Sophie haar gezicht. "Tuurlijk."