Bullshit. 1&2

'Het is alleen een stukje rijden.'

"Laar? Doe jij de chocolade erbij? Dan maak ik het beslag."

"Is goed." We maken chocolade koekje's. Ik kwam met het idee toen ik honger had en het beslag zag staan. De bel gaat en ik zet de bak met beslag op het aanrechtblad. Daarna loop ik naar deur en maak hem open. "Walters?" Hij haalt een hand door zijn haar en doet zijn handen daarna in zijn zakken. "Wat doe je hier?"

"Ik neem je mee."

"Uh, waarheen."

"Over land en over zee."

"Ha-ha-ha. Even sirieus waarheen?"

"Je ziet het wel."

"Maar ik maak chocolade koekje's." Zeur ik. En ik meen het. Ik houd met heel mijn hart van die dingen en ik kan ze dus ook niet laten staan. "Die kunnen wel wachten."

"Nee." Ik sla mijn armen over elkaar. "Ik heb kersensnoepje's." Oh, no he didn't. "Verdorie." Mompel ik en haal mijn jas en tas van de kapstok. Daarna doe ik me witte nike's aan en loop naar buiten. "Ga je me nu wel vertellen waar we heen gaan?"

"Nee, wacht maar af. Je vind het leuk."

"Wanneer krijg ik mijn kersensnoepje's?"

"Daar."

"Waar?"

"Jezus, Framboos gewoon afwachten. Je vind het leuk."

"Oke oke." Ik stap in de zwarte auto. Yorick volgt en rijd de auto weg.

Na paar minuten rijden ben ik de weg helemaal kwijt. We wonen in een best groot dorp maar ik ken alle weggetje's. "Waar zijn we?"

"We rijden er heen. Het is alleen een stukje rijden."

"Oh, god. Ja hoor. Je ontvoerd me."

"Nee, gewoon afwachten."

"Dat kan ik niet." Frustrerend begin ik te tikken met mijn voet op de grond. Ik kijk naar buiten en om seconden racet er een boom voorbij. Oke, eigenlijk rijden wij er langs en lijkt het zo. Maar hoe cool zou het zijn als de bomen zouden bewegen in plaats van de auto. Als iemand dat lukt, ja die word dan miljonair. En ik heb het zonet bedacht dus eigenlijk zou ik dan dat geld ook krijgen. Wow, ik ben heel slim. Mijn telefoon gaat af. Ik schiet met mijn hand naar mijn tas, helaas heeft mijn tas twintig duizend vakje's, en tien duizend ritsje's. Na bijna alle vakjes opgemaakt, vind ik mijn telefoon. "Hallo met Madison."

Waar de hell ben jij.

"Oh hey, Laar. Ook goedenavond! Sorry, Yorick stond voor de deur en hij heeft me ontvoerd."

Moet ik de politie bellen? Ik grinnik. "Nee hoor, kun je wat koekje's overlaten?"

Nee.

"Laar, - piep, piep, piep.

"Verdomme Walters. Door jou laat ze geen koekje's over."

"Dat is op dit moment geen probleem."

"Hoezo?" Yorick duwt met zijn wijsvinger mijn hoofd opzij. Ik kijk naar buiten en er staat met hele grote letters: Het snoep paradijs. Mijn ogen worden groot en ik spring op. Nouja, zover dat lukt. Want we zitten nog in de auto. "O my god!" Ik maak de deur open en stap er uit. Vervolgens doe ik hem dicht en wacht rustig op Yorick. Oke, eigenlijk helemaal niet rustig. "Schiet op Walters." Zuchtend komt hij naar me toe lopen. "Jaja, blije kabouter. Binnen krijg je je snoepje's." Ik geef hem snel een knuffel en loop dan naar het 'snoep paradijs.' Ik weet het, ik lijk op een kind van vijf die naar K3 mag. Maar dit is voor mij groot, big, huge. In de brugklas gingen we op school reisje. Aan het einde gingen we hier heen. Ik vond het zo geweldig dat ik nog een keer wou. Maar het is er niet echt van gekomen, tot nu toe dan. Yorick weet het nog.

We lopen naar binnen en Yorick betaald de kaartje's.

Als eerst komen we langs het geschiedenis gedeelte. Daarna lopen we langs de verschillende soorten snoepje's en dat zijn er mega veel. Aan het einde komen we bij het proef gedeelte. Ze ontwerpen hier ook nieuwe snoepje's en die kun je dan proeven. "Iewl, deze is groen." Yorick pakt hem en stopt hem in zijn mond. Eerst kijkt hij gewoon cool, neutraal maar naar paar seconden trekt hij een zuur gezicht. "Zuur?" Hij schut wilt zijn hoofd, nee. Uiteindelijk kan hij het niet meer houden en spuugt hem uit. "What the fuck was dat! Het leek alsof er een plant in mijn mond zat waar een extra laagje zuur over heen was gestrooit." Ik begin te lachen. Ik kijk terug naar de snoepje's. Meestal hangt er boven welke smaak het heeft. Dit snoepje is gemaakt van pure plant met zuurtje's. Ik wijs ernaar en Yorick begint ook te lachen. "Mensen zijn raar." Mompelt hij dan. "Pas op he! Nu scheld je je zelf uit." Ik loop door en kom bij de afdeling; het einde. En geloof het of niet maar dat vind ik het leukst. Want aan het einde kun je alle snoepje's kopen. Er is dus ook bijna een winkelstraat vol met alleen maar snoep. Meteen sprint ik naar de kersen snoepje's. Wat ook wel fijn is, de zakken zijn hier twee keer zo groot. "Dus, heb je het al uitgekozen?"

"Ja, duh." Ik houd de zak voor Yorick zijn gezicht en loop dan naar de kassa. Yorick rekent af en we lopen weer naar de auto.

Wanneer we weer aan het rijden zijn trek ik de zak open en begin te eten. "Ik snap het niet he."

"Wat niet?"

"Nou gewoon, dat jij dit niet lust." Vraag ik kauwend aan Yorick. "Smaken verschillen."

"Nee. Dat vind ik niet. Daarom vind ik dat jij er ééntje moet."

"Nee, bedankt."

"Aah, toe."

"Jezus Framboos. Wat doe je kinderachtig."

"Alleen vandaag."

"Uhu, ik vind dat je vaker kinderachtig doet. Wat is er trouwens met Sophie en Stijn aan de hand." Ik zucht, daarna vertel ik wat er is gebeurt. Dat Stijn het na het bed feestje heeft uitgemaakt via watssapp.

"Ja, dat is niet slim. Daarom zit ik dus nooit in een vaste relatie."

"Precies, daarom doe ik niet aan de liefde en haat ik niemand. Laten we samen twintig katten nemen. Dan worden de meisje's Madison junior en de jongen's Yorick junior." Hij begint te lachen. Iets dat ik lang niet meer heb gehoord. En ik heb het gemist. Niet de lach maar de oude tijd. Dat we nog vrienden waren. "Haha, is goed. Maar dan wel in Toscane want daar zijn altijd lekkere chicks."

"Ja, dat hoefde ik niet te weten."