Bullshit. 1&2

'Omygod, zo goed!'

Heb ik alles? Groen nepslijm, een oud kussen, camera en ik zelf. Zeg ik wanneer ik alles één voor één aanwijs. Perfect. Hoelaat komt hij thuis? Ik kijk op de klok en zie dat het nog tien minuten duurt. Precies genoeg dus om alles klaar te zetten.

Ik pak alles en loop naar de kamer van Lars. Daar aangekomen zet ik alles klaar. Ik zet, zoals ik dat in films had gezien, de bak nepslijm boven de deur. Wanneer hij de deur dus opent valt het allemaal over hem heen. Als dat gebeurt gooi ik de veren over hem heen en film ik dat. Slim toch. En nu maar hopen dat het lukt. Ik verstop me achter zijn bed.

Na paar minuten hoor ik de deur dicht slaan en iemand de trap op lopen. Aan het hard geklos hoor ik dat het Lars is en niet Lara. Ik heb dus gelukkig al de camera opgehangen dus hoef ik niet een telefoon vast te houden. De deur gaat open en ik hoor heel wat gescheld. Ik spring achter het bed vandaan en gooi ik de kussen met veren over hem heen. "Got ya!" Schreeuw ik. "Verdomme!" Hoor ik Lars schreeuwen wanneer ik zijn kamer uit ren. Natuurlijk wel nadat ik de camera's gepakt heb.

Op mijn kamer start ik mijn computer op en sluit ik de camera aan. Na paar minuten is de computer aan en zet ik het filmpje over. Daarna zet ik het filmpje op het internet. Done. Payback. Als ik het filmpje terug kijk, krijg ik de slappelach.

Ik loop school binnen en zoals gewoonlijk rent Sophie gelijk op me af. "Die payback! Omygod zo goed!" Schreeuw Sophie super dicht bij mijn oor. "Jezus, ik wil niet nog dover worden dan dat ik al ben."

"Ach, zeur niet zo. Wees blij dat je hem gepaypackt hebt."

"Ja, tuurlijk." We lopen naar onze kluizen en halen onze boeken eruit. Opeens voel ik een adem in mijn nek. Ik zucht maar doe verder niks. Op één of andere manier reageert mijn lichaam er heel anders op dan dat ik wil dat het erop reageert. "Je ziet er mooi uit vandaag." Fluistert hij tegen mijn oor aan. "Ha, ja joh." Mompel ik. Nee, ik zie er niet echt bepaalt mooi uit vandaag. Vandaag in de spiegel, echt nee. "En daarom gaan wij shoppen vandaag." Gaat Yorick door negerend wat ik zei. Ik draai me om. Goed, dat had ik dus niet moeten doen. Onze neuzen raken elkaar net niet. Hij zet geen stap naar achteren maar nog een klein stukje naar voren zodat de ruimte tussen ons nog kleiner word. Ik slik. Als hij het spel zo wil spelen, speel ik wel mee. "Shoppen?" Vraag ik met een geforceerd glimlachje. "Ja, shoppen. Jij en ik. Niet meer." Ik tik met mijn vinger tegen mijn kin en doe alsof ik nadenk. "Jij betaald?"

"Ik betaal."

"Goed. Maar kun je dan nu wel even een stapje achteruit zetten?" Hij zet een stap achteruit en maakt een gebaar dat ik er langs kan. Ik zet eerst nog een stap naar voren en fluister in zijn oor: "Tot zo." Daarna loop ik door en laat ik Yorick versteld achter. Volgensmij word ik hier steeds beter in.