Bullshit. 1&2

'Oh, hij is zo dood.'

"Gaf jij nou net een kus op de wang bij Yorick?!" Hoor ik iemand schreeuwen die waarschijnlijk in de woonkamer zit. Ik loop naar de woonkamer en zie Sophie met haar handen in haar zij staan. "Pff, nee, misschien?"

"Madison! Zijn gezicht echt hi-la-risch! Maar back to the point. Jij gaf hem een kus! Op de wang!" Ze begint keihard te gillen. Maar dan echt hard. Dat de mars mannetjes het kunnen horen. Niet dat ze bestaan, maar toch het zou wel cool zijn. "Jezus Sophie! Het ging gewoon... Vanzelf. En daarbij het kan toch? Hij weet toch dat het geen betekenis heeft?"

"Aan zijn gezicht te zien niet nee." Ik begin binnenmonds te vloeken. Ik heb iets super maar dan ook echt iets super doms gedaan. Maar het ging gewoon vanzelf. Ik dacht er niet bij na. Misschien is het verstandig als ik voortaan bij alles ga nadenken. Dan duurt alles wel twee keer langer maar dan gebeuren niet dingen zoals verdomme dit. Ik plof op de bank en zucht. "Soph? Wat moet ik doen?"

"Nou, aangezien ik de vriendin van Stijn ben en hij is de best vriend van Yorick. Kan ik misschien wat uit hem halen over Yorick."

"Doe maar niet. En daarbij, Yorick heeft me vroeger laten zitten. Hij krijgt mij nooit terug als vriend."

"Dus wel als vriendinnetje." Ze springt op en begint te dansen. "Kinderachtig." Opeens stopt Sophie met dansen. Heb im wat verkeerts gezegt? "Waar was je eigenlijk?" Ohja, hockey. "Nou, ik werd dus half aangereden door Yorick. Daarom bracht hij mij ook thuis."

"Hij reed je aan? OH HIJ IS ZO DOOD!"

"Neenee, ik werd ook soort van half verblind door de zon en ik had muziek in dus ook mijn schuld."

"Je neemt het voor hem op?! Dat is nieuw." Fluit Sophie. Wat word ik soms gek van haar zeg. Jeetje. "Jezus Sophie."

"Ik heet Sophie. Niet Jezus-Sophie."

"Oke, je doet erg vervelend. M'n huis uit."

"Ah, kom op! Ik ben speciaal voor jou hierheen gekomen."

"Ja, want van jou huis naar het hockeyveld. Dan kom je ook echt niet langs mijn huis." Ik draai met mijn ogen. "Ik ga al." Zucht Sophie en ze staat op. Ze loopt naar de deur en voordat ze de deur sluit zegt ze;" Pas wel op Madison roddels verspreiden snel." En dan hoor ik de deur sluiten. Ja roddels verspreiden snel. Te snel.

De volgende dag strompel ik les weer in. Mijn rugzak hangt over mijn schouder. Ik open de deur en stap klas binnen. Niemand zit nog op zijn plek en praat gewoon wat met elkaar. Wanneer ik binnen kom is iedereen stil. Ze kijken mij allemaal aan. Zelfs de docent die is ook stil. Dat is zwaar uniek. Dat gebeurt namelijk nooit. Ik zucht en loop naar mijn plek naast Sophie. "Weet iedereen het nu al?" Fluister ik naar Sophie. Sophie zucht. "Kathy."

"Hoe weet Kathy dat nou weer?"

"Ze kent zo haar mensen. Iedergeval dat zei de tegen mij."

"Sinds wanneer praat jij met haar?"

"Omdat zij naar mij liep. Ik wil niet met haar praten echt niet. Maar als ze naar mij loopt heb ik niet echt een keus."

"Ja, ja dat weet ik." Inmiddels is iedereen weer aan het praten en de docent begint weer te praten. Dit word een lange dag.

Na het eerste twee uur loop ik naar mijn kluis. Tot mijn grote verbazing staan de drie biggtjes bij mijn kluis. Alle drie. Plus Sophie maar dat is bijzaak. "Umh..." Ik beweeg met mijn wenkbrauwen en gooi mijn tas op de grond. "En jullie staan hier, omdat?" Ik kijk naar het gezicht van Sophie. Ze kijkt njet bepaalt blij dus is er waarschijnlijk wat ergs. "We dachten, laten we eens bij onze grote vriendin staan." Zegt Daniël. Hij geeft Yorick een elleboog in zijn zei. Waarschijnlijk om er voor te zorgen dat Yorick wat gaat zeggen. Maar wanneer Yorick zijn lippen van elkaar haalt om wat te zeggen galmt Kathy haar mooie kraaien stem door de gang.

-

WILLEN JULLIE EEN KEER EEN ANDERE POV EN VAN WIE?