Bullshit. 1&2

'Ik lig niet zo comfortabel.'

'Het is hier niks veranderd." Zegt Yorick wanneer hij op de bank ploft en zijn voeten op het glazen tafeltje legt die voor de bank staat. "Hoe is het met Lara en Lars?" Ik weet nog dat Lars en Yorick het goed konden vinden. "Sinds wanneer boeit het jou hoe het gaat met mijn familie?"

"Het is alleen om een gespreks onderwerp te beginnen. Voel je niet aangevallen."

"Ik voel me niet aangevallen. Het is alleen dat je hier even doodleuk binnen loopt en dan begint over mijn familie dat je ten eerste helemaal niks aangaat." Ik zucht. Waarom word ik nou weer boos. "Wil je wat te drinken?" Zeg ik maar om de stilte te verbreken. "Ja doe maar wat."

"Oh en haal die voeten van het tafeltje." Met die woorden loop ik naar de keuken. Ik haal twee glazen uit een kastje en ze op het keukenblad. Daarna pak ik de fles cola en schenk de twee glazen vol. Ik pak de twee glazen en loop terug naar de woonkamer waar Yorick zit. Hij heeft weer zijn voeten op het glazentafeltje gelegd. "Was ik net niet duidelijk ofzo?"

"Oh jawel hoor."

"Haal dan die verdomde voeten van het tafeltje. By the way heb jij geen school."

"Jawel, tussenuur. Hoor jij niet op school te zijn?" Zegt Yorick met een grijns op zijn gezicht die ik er nu wel van af zou willen slaan. "Ik ben ziek."

"Ik zie het." Hij neemt een slok van cola en zet hem terug op het tafeltje. Ik ga op een stoel zitten tegenover de bank. "Zit de bank niet fijn?"

"Jawel, maar ik wil je niet in de weg zitten."

"Het is niet erg hoor." Hij slaat met zijn hand op de bank. "Kom erbij."

"Nee." Zeg ik met deze keer een grijns. "Ik ben ziek en wil jou niet aansteken. En ik wil niet jou bacterie op me krijgen." Ik kijk naar klok en zie dat het uur bijna is afgelopen. "Maaruh, Walters. Het uur is bijna om dus jij moet naar school." Zeg ik met een expres deftige stem. "Oh, maakt me niet uit. Ben met de auto."

"Het was geen vraag." Ik sta op en loop naar Yorick. Vervolgens pak ik zijn arm en trek hem omhoog wat natuurlijk al gelijk verkeerd gaat. Hij trekt mij terug waardoor ik nu op Yorick lig. "Walters."

"Ja babe."

"Laat me los. Ik lig niet zo comfortabel."

"Neh."

"Verdomme Walters." Ik probeer me los te trekken en het lukt. Maar daardoor val ik wel op de grond en raak ik met mijn hoofd de zeikant van het glazen tafeltje. "Au!" Ik wrijf met mijn hand op mijn hoofd en druk mezelf op zodat ik weer sta. Opeens gaat de deur open en rennen Lars en Lara de woonkamer in. Gevolgt door mijn moeder." Nou hallo Yorick. Lang niet meer gezien! Hoe is het ermee?"

"Mevrouw Lemp." Ik zie dat hij zijn moeite doet om dan Lach in te houden. "Het gaat goed. Met u?"

"Ach jongen, je weet toch dat je me Matilda kan noemen en me met 'je' mag aan spreken. Het gaat goed." Zegt mijn moeder met een grote glimlach. Oh ja, als je het nog niet wist mijn vader heet: Maxon. Dus vandaar dat ik Madison heet. Matilde en Maxon daarmee kun je Madison mee maken. Ja, ze hadden er goed over nagedacht. "Yorick, blijf je vanavond ook eten?"

"Nee sorry. Mijn ouders verwachten mij. Ik kom graag een andere keer mee-eten."

"Is helemaal goed." Dan vertrekt mijn moeder in de keuken. "Dan ga ik maar eens." Yorick haalt zijn hand door zijn haren. "Ja, doe dat. School wacht op je." Hij draait met zijn ogen en loopt de gang in. Ik loop met hem mee. Dat is wat ik bij al het bezoek doe hoor. Hij maakt de deur open en stapt naar buiten. "Het was gezellig."

"Was het niet." Onderbreek ik hem. "Goed, tot morgen." Hij probeert me een knuffel te geven maar ik zet een stap naar achter. "Ik geef alleen mijn echte vrienden een knuffel. Die me niet laten zitten." Met die woorden doe ik de deur dicht. Klootzak.