Bullshit. 1&2

'Ja, we waren.'

Het is de tweede pauze. Dat betekent dan Yorick mij gaat opzoeken. Maar ik heb maatregelen genomen met Sophie. We kwamen op de conclusie: Me ziek melden. Opzich heb ik er geen probleem want iedereen wilt school skippen. Maar, ik laat wel zien dat ik een watje ben want ik ontloop Yorick. Toch ga ik het doen. Zoals ik al net zei: Iedereen wilt school skippen. Ik loop naar de concierge. Het is door een lange gang en dan de hoek om. "Waar kan ik je mee helpen Madison." Ja, mensen. Ik ben erg bekent als het gaat om ziek melden. "Ik voel me niet zo lekker." Ik hoest een beetje overdreven. En hoop op een goed antwoord. Gelukkig heb ik wel een goede band met de concierge. Ik help hem vaak. Daarom noemen ze mij ook soms gek. Maarja, ik krijg er wel wat voor terug. Dus... Wie lacht hier het laatst? "Je mag naar huis." In mijn hoofd maak ik een sprongetje. Niemand kan de charmes van Madison Lemp weerstaan. Ja, mijn achternaam spreek je uit als lamp in het engels. Ik weet het, ik heb de meest domste, raarste en minst sexy achternaam aller tijden. Geloof het of niet maar mijn ouders zeggen dat het een prachtige en unieke achternaam is. Nou, daar denk ik wel anders over. Ik bedank de concierge en loop vervolgens naar mijn fiets. Ik had mijn spullen al gepakt dus dit is een klein voordeel. Paar meisjes. Oke, wie houd ik voor de gek. De beste nep persoon ever. Geef een groot applaus! Kathy. Iedergeval zij en haar beste nep vriendinnen geven me afkeurende blikken. Het enige wat ik doe is glimlachen. Ze mogen mij haten. Dan houden ze ook gelijk van mij. Duh.

Ik ben aangekomen bij huis en maak de deur open. "Ik ben thuiihuisss!" Geen reactie. Ohja, vergeten. Ik ben 'ziek.' Mijn tas gooi ik op de grond en mijn jas hang ik aan de kapstok. Ik loop naar de woonkamer en laat me zelf op de bank vallen. Good life dit. Opeens gaat de bel. Dit meen je niet?! Ik ben ziek. Met een zucht sta ik op en loop naar de deur. Ik maak hem met een zwaai open wat in de eerste instantie zwaar mislukt. Want eerst moet nog de deur van het slot dan de haken er af. Je kent het riedeltje. Zonder te kijken wie het is zeg ik:' Ik ben ziek. Dat betekent dat ik niet gestoord wil worden en al helemaal niet voor een één of andere vaage reclame stund." Nu kijk ik wel. Yorick. O my god. "Oh jij bent het."

"Je klinkt erg vrolijk om mij te zien."

"Ja, ja dat ben ik zeker." Ik draai met mijn ogen. "Wat moet je Walters?"

"Ik zei dat ik in de tweede pauze naar je toe zou komen. Dus hier ben ik."

"Aha. Slimmerd. Maar nogmaals: ik. Ben. Ziek." Na elk woord stop ik even om het hem duidelijk te maken. "En aangezien ik niet zin heb om ook nog aangestoken te worden door de egoïstische bacterie zou ik het fijn vinden als jij nu. Vertrekt." Ga ik door. Hij gaat leunen tegen de rand van de deur. "Mag ik je niet vergezellen?"

"Ben je doof ofzo?"

"Je vind het leuk. Kan ik binnen komen."

"Nee. Doei." Ik duw de deur dicht maar Yorick houd hem net met zijn hand tegen. Ik begin harder te duwen maar de poging mislukt. Want ik ben Madison en hij is Yorick. Groot verschil. "Het was geen vraag babe."

"Het was geen vraag babe." Doe ik hem na met een kinderachtig toontje. "Kinderachtig."

"Beter dan een groot ego." Hij draait met zijn ogen en loopt de gang binnen. "Wacht eens. Hoe weet jij waar ik woon?"

"Sophie staat nu de heletijd bij ons. En in staat tot jou is zij aardig."

"Ik ben aardig. Maar gewoon niet tegen bepaalde personen."

"Dusss... Je haat die 'bepaalde' personen."

"Nee, Walters. Ik haat niemand. En dat weet jij al te goed."

"Oh en trouwens babe. Ik bracht je een keer thuis en we waren beste vrienden weet je nog. Dus ik wist nog waar je woont."

"Ja. We waren." Zeg ik zacht en loop door tot de woonkamer. Hopend dat hij het niet gehoord heeft.

-

Achternaam verzonnen: ik zat in de woonkamer en zag een lamp.