Bullshit. 1&2

'Ze komen om ongeveer tien minuten.'

Ik ga het gewoon vragen. Ja.

Maar straks dan kijkt hij me raar aan ofzo. Ik bedoel, het is niet een vraag die je dagelijks vraagt. Daarbij, het is de laatste normale avond dat ik hier in Nederlands slaap.

Morgen gaan we naar Walibi. Die volgende ochtend stappen we in het vliegtuig. Naar New Jersey. Ze zeggen dat het er mooi is, nou leuk zeg.

Als ik geen examens had gehad, was ik sowieso in Nederlands gebleven. Maar ik moet mijn examens doen, en ik kan niet zomaar mijn ouders achter niet. Nu nog niet iedergeval. Later wel.

Maar goed, terug naar de vraag. Moet ik het vragen of niet? Ik moet het hem ook nog vertellen, dat we weg gaan.

Oke, stop nu met constant dingen aan jezelf vragen, of überhaupt tegen jezelf praten. Argh.

Maar nogmaals, wat als h- "Framboosje?!"

"Goedemorgen." Zeg ik snel, aangezien ik schrok. Wow, Madison. Het is bijna middag, correctie: het is middag. "Het is middag." Lacht Yorick wanneer hij een klein kusje op mijn mond plaatst. "Ja, dat weet ik. Ik wou alleen kijken of jij het wist." Ik wiebel met mijn wenkbrauwen. God, ik ben zenuwachtig. Voor niks, of wel. Frustrerend dit. "Tuurlijk." Ik sluit mijn kluis. "Ik wou je wat vragen," begin ik, wanneer ik naar beneden kijk. "Vraag maar." Hij tilt met zijn hand mijn kin voorzichtig omhoog zodat ik hem aan moet kijken. "Maar kijk me dan wel aan." Hij knipoogt. Ik draai met mijn ogen en begin met praten. "Kijk, kan ik misschien bij je blijven slapen?" Ik laat een klein geforceerd glimlachje. "Altijd, ben je daarom zo zenuwachtig?"

"Wat? Nee, viel het op?"

"Nogal," hij grijnst even. "Je speelt nooit met je shirtje, nu wel. En je praatte vrij snel, geratel weet je wel?"

"Ja." Hij slaat een arm om mijn schouder. "Maar, waarom zo ineens?"

"Omda- "Mad!" Ik draai mijn hoofd. Kathy komt er heupwiegend aan. Ik zucht even. "Ja, Kat?" Ze draait met haar ogen. "Ik heb het gehoord."

"Wat?"

"Dat je gaat verhuizen naar New Jersey. God, wat jammer zeg. Gaat het net zo goed met Yorick," ze kijkt even naar Yorick. "Ach, in New Jersey is het prachtig. Nou, ik ga meer weer eens. Later." Ze schenk mij nog aan valse glimlach en loopt dan heupwiegend weg. Bitch. "Is het waar?" Yorick laat me langzaam los en gaat voor me staan. "Ja?" Vraag ik, half. "Helemaal naar New Jersey? Wil je daarom de laatste nacht bij me slapen?"

"Ja? Ik wou het je net vertellen maar Kathy onderbrak me."

"Waarom ga je weg?"

"Mijn vader is gepromoveerd. Ik ben er zeker niet mee eens. Echt niet." Yorick trekt me in een knuffel. "Kun je dan niet blijven in Nederland?"

"Half, ik heb examens."

"Maar dan kun je bij mij blijven wonen."

"Weet ik, maar ik kan niet zomaar 'doei' tegen mijn ouders zeggen. Daarbij vinden ze het niet goed." Ik heb gesmeekt, maar het was nutteloos. Ik kreeg een: nee, je gaat mee en een: je blijft bij ons. Ze herhaalde het constant. Dus opzich ben ik ook boos, heel erg zelfs. "Jezus." Mompelt hij. "Dan gaan we er een leuke nacht van maken." Hij knipoogt naar me en loopt dan gelijk weg. "Hey!" Oke, nee ik ga geen moeite doen om naar hem toe te rennen. Dus, ik snel wandel naar hem toe, wat trouwens ook een mislukte poging is. Wanneer ik eindelijk bij hem aankom zit hij al in de auto en stap ik hijgend in. "Nooit gedacht, dat snel wandelen zo, uitputtend is."

"Of je hebt geen conditie." En met die woorden start hij de auto.

Aangekomen bij zijn huis, kom ik erachter dat ik niks bij me heb. En aangezien in aan de andere kant van het dorp woon, heb ik niet zoveel zin om nog naar mijn huis te rijden. "Walters?"