Bullshit. 1&2

✨2, 'De Nutella is op.'

"Sophie, Sophie, Sophie?!"

"Ja, ja, ja?!" Sophie komt lachend de keuken binnen. "Er is iets heel ergs gebeurt, en dan bedoel ik echt iets heel ergs." Haar ogen vergroten. "Wat?!"

"De." Stilte. "Nutella." Stilte. "Is." Stilte. "Op." Ik zucht overdreven hard. Ze kijkt me met een meen-je-dit-nou-sirieus blik aan. "Echt waar?"

"Ja, ik ben hier nu een week. En aangezien ik hier nu leef of woon, het is hoe je het noemt, moet er Nutella zijn om mijn verdriet weg te werken." Mompel ik en zet de leege (A/N of lege?) Nutella pot op het keukenblad. "Tja, dan moet je nieuwe halen." Ze haalt haar schouders op en loopt de woonkamer binnen. "Maar," schreeuw ik en loop ook in de woonkamer. "Ik ben heel erg moe, ik heb namelijk een hele lange reis achter de rug." Ik zucht en ga dan op een stoel tegen over haar zitten. "Dat was een week geleden Mad."

"Correctie: vier dagen." Ze draait met haar ogen. "Oke, maar waarom je verdriet weg werken, het is drie jaar later."

"Hoe denk je dat ik mijn verdriet vergeten ben? Nutella, precies. Het is mijn anti-depressie medicijn. Weet je wel?" Sophie pakt haar telefoon. "Ga zelf maar halen."

"Maar- Al goed, al goed. Ik ga zelf wel. Heb je geld?"

"Heb je zelf geen geld?" Ze ontgrendeld haar telefoon en gaat wat achteruit zitten. "Ik heb geen baan, sukkel."

"Zoek er dan één."

"Waar denk je dat ik mijn tijd aan verspil als ik in mijn kamer zit. Een baan zoeken." Oke, dat is niet helemaal waar. Ik heb nu ongeveer bijna alle serie's van Netflix uit. Nu ben ik bezig met TeenWolf opnieuw te kijken. En ik wacht op nieuwe afleveringen van Pretty Little Liars. Maargoed. Sophie zucht en wijst dan naar een kastje. "Daar onderin, staat een potje met geld. Leg het alsjebliefd wel weer terug. Het is ons spaar potje."

"Yes, Dankje!" Ik spring op van de stoel en geef Sophie een kus op de wang. Daarna loop ik naar het kastje en pak het geld. "Nutella here i come!" Sophie begint te lachen en ik loop het appartement uit.

Het is een nieuwe wijk. Dus, nieuwe winkels. Even kijken. Ik kijk buiten en vind uiteindelijk in de verte een Coop. No way, dat ik dat ga lopen. Ik zit als een spastisch aap in mijn jaszakken te zoeken tot ik mijn autosleutel vind.

Na twee minuten kom ik aan bij de Coop en parkeer mijn auto. Ik zucht en sluit dan mijn de deur van de auto en doe hem opslot.

Als ik de winkel binnen loop, loop ik gelijk naar de Nutella.

Ik sta bij de Nutella. Grote pot? Of kleine? Dat ze überhaupt een keuze er van maken. Opeens loopt iemand tegen mij op. "Hó, Sorry." De stem komt me heel bekend voor. Ik kijk op en zie Daniël grijnzen. "Daniël!"

"Madison?!" Hij trekt me in een knuffel en laat me dan los. "Wat doe jij hier?"

"Ik ben terug naar Nederland, en woon nu bij Sophie en Stijn. Wat doe jij hier?"

"Ik woon hier ook, wel paar straten verder. Met mijn vriendin." Mijn mond zakt een klein beetje open. "Vriendin?"

"Dat meisje van Walibi."

"Zij! Ja, ze was echt een schatje!" Hij glimlacht even en pakt dan een klein Nutella potje. "Maar hoe is het met jou?" Zegt hij als hij zijn Nutella potje in zijn mandje legt, en ik de grote Nutella pot pak. "Nou, geweldig."

"Na dat van Yorick?" Mompelt hij. "Oh, dat. Ja ach, dat laten zitten was ik wel van hem gewend he? En technisch gezien hebben we nog een relatie aangezien hij het nooit heeft uitgemaakt of ik. Maarja, ik kom er wel over heen."

"Je komt er wel over heen? Ben je dat niet al? Het is drie jaar geleden." Hij schuift zijn mandje wat beter op zijn arm. "Zei ik: kom? Ik bedoel, ik ben er al over heen. God, is het al zo laat. Nou, Sophie wacht op mij. We zien elkaar wel weer, doe de groetje's aan je vriendin he." Ik draai me om en loop door. Op naar de kassa. Ik ben de enige die nog single is, uit mijn 'oude' vrienden groep. Wantja, Yorick heeft een vriendin. En mij als vriendin. Oh, hij gaat dus vreemd. Oke, nee. Ik ben niet meer zijn vriendin.

Ik klop aan op de deur en Sophie maakt de deur open. Ik hou de pot Nutella in de lucht. "Kijk eens. Je Nutella pot."

"Hij is voor jou toch?" Ik houd nog een Nutella pot in de lucht. "Uhu, deze."

"Madison." Zucht ze en laat mij er langs. Stijn zit op de bank. Zijn lippen zijn een beetje gezwollen, en zo te zien ook die van Sophie. Die hebben dus net een hevige zoen sessie gehad. Ik kuch even en zet dan de twee Nutella potten op het aanrecht. "Het is best lekker weer buiten." Glimlach ik en ga naast Stijn zitten. "Jaja, Luister," begint Stijn. Oh god, ik word het huis uitgezet. Of appartement. "Sophie en ik gaan vanavond uit, en slapen in een hotel. Dus je bent even alleen. Kun je dat aan?" Ik lach even. "Tuurlijk, ik ben geen kleuter." Hij staat op en loopt naar een tas. "Mooi, tot morgen." Sophie werpt me een kus handje toe, en loopt dan samen met Stijn het appartement uit.

Alleen thuis huh? Gezellig.

-

Daniël is ook weer terug!

Yes. Woehoe. Goed, misschien nog ene nieuwe update vanaaf, maar weet niet zeker.

LOVE U ALL.