Bullshit. 1&2

✨2, 'De mok.'

Ik ben inmiddels aangekleed, en zit aan de barkruk met een nieuwe kop koffie.

Hij nam de kop mee. Hij nam de koffie kop mee, die moet hij dus terug brengen. Want de kop is van Sophie en Stijn.

Dus, hij komt weer hierheen. Nu kan ik alvast beginnen met BodyTraps gebruiken, maar dan is hij direct dood. En kan ik niet om een logische verklaring vragen.

Ik wil namelijk een logische verklaring, al moet ik hem ontvoeren. I don't care, ik wil het weten. Want die vraag spookt al jaren, en ik overdrijf niet, al jaren in mijn hoofd.

Waarom was je niet bij de gate om me gedag te zeggen?

Al krijg ik een: ik hield niet van je, of een: het was een hele grap van onze 'relatie'. Het maakt me niet uit.

Het maakt me verdomme niet uit.

Ik wil een antwoord op de vraag. Een vraag die toch niet super moeilijk is?

Nu vraag ik me wel af. Was onze relatie een grap? En niet echt? Want hij heeft na een jaar een nieuwe vriendin. Waar hij nu twee jaar een relatie mee heeft.

Was ik niet genoeg?

Oke, ik ga gewoon weg. Een stukje lopen, misschien bij Daniël langs. Ik vind zijn huis wel, of appartement. Dit dorpje is niet zo heel groot. Nou, het is een stad. Correctie; deze stad is niet groot. Iedergeval wat ik tot nu heb gezien, was niet groot.

Ja, ik ga weg. Hij heeft toch een sleutel, dan kan hij gewoon naar binnen, de mok terug zetten en weer weg gaan. Naar zijn vriendin.

Zou ze knap zijn? Zou ze iemand zijn, die ik nooit geweest ben?

Neuriënd een deuntje, trek ik mijn jas aan. Dit deuntje zit trouwens echt al een jaar in mijn hoofd. Ik heb geen idee hoe, en waar ik het van heb. Het is iedergeval niet echt een swingent deuntje, meer een beetje zielig. Misschien moet ik een keer een liedje er van schrijven. Ik zit hier toch dagen, waarschijnlijk maanden, alleen in dit appartement. Dus, dan doe ik tominste iets nuttigs.

Morgen begin ik er mee. Alhoewel, het zou vast niet een professioneel liedje zijn.

Ik pak mijn sleutel van het aanrecht en loop naar de deur. Precies wanneer ik de deur open maak, staat Yorick in een klop positie. "Hey." Grijnst hij. Ik kijk hem even ademloos aan. Zijn we soulmates ofzo? Aangezien dit wel heel toevallig is. "Hoi." Zeg ik droog terug en leun tegen de deur. "Kan ik binnen komen?"

"Nee."

"Maar- "Doei." Ik sluit de deur maar Yorick zet zijn voet er tussen. "Ik heb vriendelijker ontvangsten gehad, maar hier kan ik mee leven." Hij maakt de deur open en loopt nonchalant het appartement binnen. Ik zucht en loop dan de woonkamer in, voordat ik de deur heb gesloten. "De mok." Grijnst hij en zet de mok op het aanrecht. "Je kon toch ookwel even, de mok aan mij geven. Bij de deur." Mompel ik en ga zitten op de stoel. "Dat had gekunt, maar ik kan niet terug naar huis."

"Bel dan je vriendin." Ik haal mijn schouders op en ga wat onderuit gezakt zitten. "Eva, ze heet Eva."

"Nou, nou. Mr, James Bond." Ik draai mijn ogen. "James Bond zegt: Bond, James Bond. Iets heel anders."

"What ever. Nou bel Eva en vraag of ze je ophaalt. Zo lastig is dat niet." Ik pak een druifje uit de fruitschaal, die op het tafeltje voor me staat. "Telefoon vergeten." Hij haalt zijn schouders op en gaat voor me op het bankje zitten. "Sinds wanneer vergeet jij dingen zo snel?" Oh, waarschijnlijk sinds hij mij op het vliegveld is vergeten. Kan gebeuren. Oke, nee. Dat soort dingen vergeet je gewoon niet. "Weet niet. Ik ga even naar de wc."

"Doe dat." Hij staat op, voordat hij weg loopt valt zijn telefoon uit zijn achterzak, van zijn broek. Hij heeft zijn telefoon wel, en het zou me niks verbazen als hij zijn sleutel ook gewoon heeft.

-

I loveeeeeee dit weer. Nederlands en Engels in 1 zin. Multitasken. Ja toch. #humor.

Goed, ik hoop dat jullie niet helemaal dood gaan door school, en anders denk aan mij! Ik denk ook altijd aan mezelf als ik op school ben. #humor.

Sorry, ik zit in een humor bui. Iedergeval, hier paar foto's van het appartement, mis verander ik ze want ik weet nog niet helemaal wat ik er van vind.

Slaapkamer Madison;

Ik weet het, het is te perfect maar ik liet me even gaan.

Voordat ik het vergeet, de ouders van Stijn waren rijk, daarom kunnen ze dit betalen.