Bullshit. 1&2

'Zijn jullie uitgelachen?'

-dit is NIET het vervolg van het andere hoofdstuk.-

Lachend lopen Sophie en ik de woonkamer van mij binnen. Ik weet niet waarom we lachen, maar we hebben al de hele weg de slappe lach.

Misschien kan het zo zijn dat Thijs een super slechte versier zin gebruikte en ik super droog: oke, reageerde.

Het gevolg daarvan was, dat hij me negeerde. En volgensmij heeft hij me geblokt.

Dat kom waarschijnlijk ook door het feit, dat Sophie mijn telefoon soort van afgepakt had, en hem daarna een leuk berichtje stuurde.

Nee, ik was er zeker niet mee eens. Maar, misschien als Sophie dit niet had gedaan, had of heb ik waarschijnlijk ruzie met Yorick. Terwijl het net zo goed gaat.

Het gaat by the way, dus goed. We moeten ook nog op dubbeldate met Sophie. Alhoewel, ik niet weet wat Yorick daar van vind. Maarja.

Daarbij is over twee dagen de verjaardag van Sophie. Ze word achttien. Ik heb dus al een beetje in het weekend geregelt, of we naar Walibi kunnen gaan.

Nu is het super duur. Helaas, maar ik ben best wel goed met zoeken naar korting. Dus, dat hebben we nu ook.

"Dusss, Wat wil je voor je verjaardag?" Vraag ik wanneer ik op mijn bed plof. "Weet niet." Ze neemt plaats op mijn bureau stoel. "Oh, ja dat is jammer." Grijns ik.

Nu moet ik zelf wat bedenken. En dat is lastig, want daar ben ik nou super slecht in. Jammer genoeg. "Ja, heel jammer." Mompelt ze.

Na twee uur niks doen, besluit Sophie toch te gaan. Ze had nog wat.

Ja, of het was gewoon een slechte smoes om weg te mogen. Haar kennende.

Volgensmij heb ik nooit wat gezegd over het verleden van mij en Sophie, terwijl dat toch wel heel belangrijk is. Niet?

Goed, toen Yorick me had laten zitten. Was ik alleen. Ik hielt toen aan om loner for life te zijn. Ookal een beetje het vervolg van 'geen liefde'.

Maar Sophie, die vond dat jammer genoeg niet. We hadden dus gym. Sophie was gevallen, ja zelfs toen al was ze klungelig. Ik moest met haar mee, en haar helpen.

En aangezien ik, een super vriendelijk persoon ben, doe ik dat. Ik maak een inwendige hairflip.

Maar goed, ik moest dus mee. Op de weg naar de wc, wat vrij kort is. Hij zit namelijk in de kleedkamers, en de kleedkamers zitten vast aan de gymzaal.

Sophie begon dingen te vragen, en ja, toen kregen we dus de slappe lach.

Zo is onze vriendschap volgensmij ontstaan.

Ze heeft trouwens, Yorick eerst nog twee jaar 'gehaat'. Maar toen heb ik haar duidelijk gemaakt dat haat en liefde het zelfde is. Tja, opeens mocht ze hem niet meer.

Ik sta op en loop naar beneden. Als ik beneden ben, en plof op de bank, komen mijn moeder en mijn vader binnen. Mijn moeder, Matilda, zit als een gek te glimlachen. Mijn vader grijnst ontzettend erg. Dus volgensmij is dit goed.

Ze kijken mij aan, en lopen dan direct naar keuken. Goed, ik mag het dus nog niet weten. Of ze willen het vertellen wanneer Lara en Lars er bij zijn.

Jeez, ik heb mijn vader nog nooit zo zien grijnzen. En het is eng.

Na twee afleveringen van TeenWolf, roept mijn moeder dat we kunnen eten. En ik word zenuwachtig. Want ze glimlachde.

Ach, wat maakt het uit. Het is niet dat ze gaan vertellen, dat er iemand dood is. Anders zouden ze niet zo erg grijnzen. Mag ik hopen.

Ik slenter naar de tafel en neem plek. Even later volgen Lara en Lars. En dan zitten we met zijn alle aan de tafel. "Hoe was school?" Begint mijn moeder. "Leuk! Ja, Lars kreeg een bal tegen zijn hoofd, die ik schoot." Lara begint keihard te lachen. Haar lach is aanstekelijk, dus ik begin ook te lachen. Lars draait met zijn ogen en schept wat eten op. "Nog meer?" Vraagt mijn moeder. Voor de duidelijkheid ze bedoelt: nog meer gebeurt. Niet eten. "Er was een reden waarom ik die bal schoot." Gaat Lara verder, en begint weer te lachen. "Hoezo?" Lach ik. "Nou, hij zat te zoenen. Ik wou zijn momentje verpesten." Ik begin keihard te lachen samen met Lara. Lars die word rood en gaat een beetje onderuitgezakt zitten.

"Zijn jullie uitgelachen?" Vraagt mijn moeder, wanneer Lara en ik weer terug op de stoel gaan zitten. We waren er soort van afgevallen. "Ja, ja." Zuchten Lara en ik met nog een klein grijnsje. "Goed, dan begin ik maar met onze verhaal." Nu komt het. "Je vader ik gepromoveerd." Ik begin te juigen. "Daarom moeten we verhuizen naar New Jersey." Wat? WAT? "Wat? Waarom helemaal daar heen?"

"Daar kan je vader een grotere baan krijgen, en een beter huis."

"Er is niks beters dan verdomme dit huis!" Schreeuw ik en sta op. Daarna loop ik naar mijn kamer.

New jersey? Naar verdomme New Jersey. Je kunt ook gewoon naar Limburg gaan, of Friesland. Weet ik veel, maar aan de andere kant van de fucking wereld!

Nu kan ik sowieso niet meer naar Yorick of Sophie.

Mijn ouders stikken er maar in. Ik kan als ik wil gewoon hier iets zoeken, ben achttien.

Shit, mijn examens.

-

Ik moest gister achter twee konijnen aan rennem van de buren, die waren ontsnapt.

Daarom geen tweede update gister SORRY!