Bullshit. 1&2

✨2, 'Op het vliegveld?'

"Stap dan uit mijn leven Yorick."

Zijn ogen beginnen langzaam naar de grond te kijken. Ik slik even, en daarna beginnen mijn tranen weer te stromen.

Met betraant gezicht kijk ik weer omhoog en duw ik met mijn vinger Yorick zijn gezicht ook omhoog zodat hij me aankijkt. "Alsjeblieft." Ik forceer een klein fake-glimlachje. Ééntje die heel erg mislukt.

Hij doet me alleen maar pijn, door zijn aanwezigheid. Vooral nu, met Eva. Straks komt hij nog met het idee om met haar te trouwen. Dan zakt mijn leven waarschijnlijk helemaal in elkaar.

Een klein traantje rolt over mijn wang. "Madison..."

"Yorick, alsjeblieft.' Hij pakt mijn gezicht vast. Daarna drukt hij een klein zacht kusje op mijn mond, zo snel dat ik bijna niet zijn lippen voel en trekt zich dan terug. Hij pakt zijn jas, schenkt me nog een laatste blik en verlaat dan het appartement.

Zuchtend laat ik me op de bank ploffen. "Hallotje's! Daar ben ik weer. God, ik was op mijn werk en ben ik wat vergeten. Trouwens ik kwam Yorick tegen en hij had tranen in zi- Oh shit, wat is er gebeurt?" Sophie komt letterlijk naar me toe rennen en gaat naast me zitten. "Ik heb aan hem gevraagt waarom hij me had laten zitten."

"Op het vliegveld?"

"Uhu."

"En?" Ze schuift wat meer naar me toe en legt haar sleutels op het glazen tafeltje voor ons. "Hij kon het niet, hij kon geen afscheid van me nemen Sophie. Hij kon het verdomme niet." Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Sophie wrijft zachtje's met haar hand over mijn rug. "Jezus." Mompelt ze. "En toen?"

"Ik heb hem verteld om uit mijn leven te stappen. Zo ontzettend dom." Snik ik. "Nee, Mad. Dat is niet 'ontzettend stom'. Dat heet: iets op dat moment de beste keuze vinden. Niet een domme. Sta er altijd achter Madison." Ik haal mijn hoofd uit mijn handen en kijk naar Sophie. "Maar wat als ik er niet achter sta?"

"Op dat moment stond je achter je keuze, dus je hebt er achter gestaan. Ookal is het op dat moment. Je gaat geen spijt krijgen van je keuze."

"Ik weet het niet." Zucht ik en wrijf ik mijn ogen. "Hij zoende me, toen hij vertrok."

"Hij deed wat? Nee echt, zoende hij je. Echt een zoen zoen of een kusje."

"Een kusje." Ik draai met mijn ogen. "Maar op dat moment was het meer dan dat, en ik ben bang dat hij echt weg gaat." Sophie trekt me in een knuffel. "Dat doet hij niet, daar is hij slim genoeg voor. Hij kijkt nog steeds naar je, zoals hij op de middelbare naar je keek." Ik glimlach even. "Ofcours."

"Ja, zeker." Ze laat me los. "Ik bedoel, kijk naar je. Je bent een geweldige meid, hij laat jou niet gaan. Eva die gaat maar slingeren aan een liaan." Grapt ze. "Tarzan is van de liaan, Eva is van Adam en Eva."

"Oh." Ik begin te lachen. "Dankje Soph."

"Altijd, maar ik moet nu echt vertrekken want anders word mijn baas boos."

"Oke, veel plezier!" Sophie doet alsof ze moet kokhalzen. "Of niet." Lach ik. "Daag." Ze pakt haar sleutel en loopt naar de deur. Daarna sluit ze de deur en is het weer stil in huis. Rambo komt naar me toe lopen en springt op de bank. "Hou jij nog wel van me?" Mompel ik.

Stilte, weer een onprettige stilte.

Tuurlijk, een hond praat echt niet terug. Dat zou wel heel apart zijn. Mag ik hopen.

"Oke, je praat toch niet terug. Zou ik mijn dag even verdoen aan netflix en ijs?" Goed, wie houd ik voor de gek. Dit word een dag netflix, ijs, huilfims en geslaap.

-

Toch nog snel een update!