Bullshit. 1&2

'Wat doe je moeilijk?'

Neem even een kermis stem in je hoofd die altijd overdreven hard schreeuwt dat de attractie harder gaat.

HOOFDSTUK 50!! OMYGODDDDD!!! En het beste: Ik ben nog lang niet bij het einde. Dit boek krijgt waarschijnlijk meer dan 60 hoofdstukken plus nog een deel 2. HOPPAKEE. #humor. MISSCHIEN MOET IK EEN #HUMOR STIKKER MAKEN. Zie je, die creativiteit komt wel door deel 50. Omygod kan nog steeds niet geloven. Maar toch, het is er. Goed, ik houd jullie op om dit hoofdstuk te lezen. VEEL LEES PLEZIER. DIKKE KUS.

-

Ik word wakker door iets dat blaast in mijn gezicht. Ik wil mijn karate skills gebruiken maar dan kom ik er achter dat het misschien toch verstandig is om mijn ogen te openen. Voor het geval dat. Voorzichtig maak ik mijn ogen open en ik kijk recht in Yorick zijn gezicht. Gelukkig, straks was hij dood. Niet dat dat super erg was. Kuch. Het valt me nu pas op zijn Yorick 'de perfecte' kaaklijn heeft. Nu vraag je je waarschijnlijk af, wat is de perfecte kaaklijn? Nou, die van Yorick. (A/N hier was dus een moment waar ik #humor wou plaatsen. Maar dat past niet in het verhaal, goed, sorry lees maar verder.) Yorick maakt zijn ogen open en er verschijnt een grijns op zijn gezicht. "Goedemorgen Framboos." Hij tikt met zijn vinger op mijn neus. "Niet doen." Giechel ik. What the, ik giechel. Dit hoord niet. Nee. "Lekker geslapen?" Vraag ik dan maar snel op het ongemakkelijke moment te doorkruisen. "Ja, prima. Jij?"

"Ook." Hij stapt uit bed en zijn sixpack komt te voorschijn. Even hap ik naar adem en kijk snel weg. Straks ga ik nog staren. You don't know. "Walters, sinds wanneer draag jij geen shirt?"

"Ik had het vannacht warm dus heb ik hem uit gedaan."

"Ik snap wel waarom je het warm had. Ik ben namelijk extreem hot."

"Klopt." Lacht hij en trekt een zwart shirt aan. Ik wil ook uit bed stappen totdat ik me besef dat ik nogsteeds in mijn Calvin Klein zetje lig. "Kom je nog?" Vraagt Yorick een beetje te opdringerig. "Ga jij maar alvast, ik kom zo."

"Nee, wat doe je moeilijk."

"Ja, maar ik lig soort van nog in mijn ondergoed gebeuren."

"Oh, dan wacht ik wel." Grijnst hij en neemt plek op mijn bank ."Walters!"

"Wat? We leven in een vrij land."

"Ja, maar mijn kamer is niet ons land."

"Doe gewoon niet zo moeilijk." Ik zucht. Zal ik uit bed stappen. Mijn god, ik doe echt moeilijk. Ik zwaai mijn deken van mij af. Een koude lucht volgt en ik tril even. "Koud?" Lacht Yorick. "Houd je mond." Ik sla twee armen over me heen en loop naar de douche om daar vervolgens klaar te maken.

Als ik klaar ben loop ik mijn kamer binnen en zit Yorick op zijn telefoon. "Gaan we?"

"Ja." Hij staat op en loopt samen met mij naar de keuken om daar een ontbijt
klaar te maken.

"Duss." Begin ik als ik een broodje smeer. Ja, het is een heel klein beetje ongemakkelijk, een heel klein beetje. Waarschijnlijk omdat we vannacht bijelkaar sliepen. Ik heb trouwens nog nooit zo goed geslapen. Echt, misschien kwam het door het weer. Of gewoon door het feit dat ik bij Yorick lag. God, hopen van niet. Dan claim ik hem wel. Ja, ik doe dat. Mijn plannen worden met de dag beter. "Heb je vandaag hockey?" Vraagt Yorick uiteindelijk om de nog steeds ongemakkelijke stilte te door breken. "Nee, is afgelast. Kijk naar het weer." Ik wijs met mijn mes uit het raam. Dikke regen druppels vallen op het raam en stromen langzaam naar beneden. "Oh." Het is trouwens zaterdag. Dus ik zou een wedstrijd moeten hebben. Maarja, het weer. "Is er wat?" Vraag ik dan maar. Jeez, het is echt ongemakkelijk. Hoe kan dit? Speelt hier wat. Goed, ik kom er nog achter. Ja. "Nee, er is niks."

"Zeker?" Ik leg mijn mes weg en pak mijn boterham. "Dankje." Hij grist het broodje uit mijn hand en loopt weg. "Walters!"

"Zo heet ik." Hij loopt verder naar de woonkamer. Hij heeft verdomme mijn broodje gepakt.

Ik loop de woonkamer in. Natuurlijk met een broodje. Ik bedoel, anders honger ik uit. Dat willen we niet. Niemand wilt Madison Lemp missen. Yorick heeft de tv aangezet en kijkt een één of andere dieren documentaire. Ik plof naast hem neer en eet het laatste restje van mijn broodje op. "Framboos?"

"Ja." Ik ga in kleermakerzit zitten. What the. Er word een leeuw vermoord.

Er word sirieus een leeuw vermoord.

Omygod, hoe zielig. Mensen zijn gemeen. Ik bedoel, leeuwen schieten ons toch ook niet dood. Ja, als het niet anders kan doden ze ons om te overleven. Terwijl wij koeien hebben. Eigenlijk is dat ook zielig. Maar koeien kun je fokken, wel op de goede manier natuurlijk. Want wat de meeste boeren doen vind ik persoonlijk echt niet kunnen. "Framboos?!"

"Huh?"

"Je was in je gedachten, maar ik vroeg wat."

"Oh."

"Zijn we weer vrienden." Mhm, tja. Zijn we weer vrienden? Dat is een lastige vraag. Oke, iedereen verdiend een derde kans. Of was het nou tweede kans. Goed, maakt niet uit. Hij verdiend een kans. Maar als hij het verkloot is het voorgoed over. "Ja, dat denk ik wel." Hij trekt me in een knuffel. "Fijn."

"Heel fijn."

Einde.

HAHAHAHAHAHAHAHAHAHA. Jullie schrokken. Oke, als je had opgelet in het begin, had ik verteld dat het nog lang niet het einde is. Dus, don't be afraid.

Het is nu weer een beetje goed tussen Madick. HAHAHAHAHAH OKE DIT MOEST HET SPIJT ME HAHAHAHAH.

Back to the point. Het is weer goed, natuurlijk gaan er nu wat ups & downs komen. Ik ga het niet afraffelen, en vooral niet cliché maken. Daarbij komt nog de verjaardag van Sophie en het etentje. Bereid jullie er maar op voor. Ik ga niet spoilen, volgensmij doe ik dat al. Pfoe.

DEEL 50 ASKDJSJEOWNSBDUK

MADICK FOREVER. ( ik ga morgen een Foto van hun beide plaatsen. Denk ik. Misschien niet, spannend. #humor) Gnight nog wel peepz!