Bullshit. 1&2

'Ik moet gaan...'

"Heb je alles?" Vraagt mijn moeder wanneer ik met mijn koffer in de hand, in mijn slaapkamer deur opening sta. "Denk het, anders moeten we maar terug he?" Ik ben boos, en chagerijnig. Ze doen alsof er niks gebeurt, maar voor mij is dit groot.

Gister waren we naar een café geweest. Het café waar we meestal heen gaan. Om daar het nog even goed af te sluiten. Om het laatste hoofdstuk in ons boek te schrijven.

Het einde van ons verhaal samen, in Nederland. Voor mij begint nu een nieuw boek, ééntje waar nieuwe hoofdstukken in komen. In een andere omgeving, een ander land en andere mensen.

Maar ik weet niet zeker of ik wel die nieuwe hoofdstukken wil schrijven. Alles wat nu voor me ligt, wil ik niet. Ik wil hier blijven, veilig in Nederland. Met de vrienden die van me houden, vrienden die iedereen wenst.

Mensen die er voor je zijn, altijd. Die in winterse kou, zomerse warmtes en met herstige wind toch komen. Omdat ze het voor je over hebben.

Maar nu, neem ik afscheid. En verhuis naar de andere kant van de wereld.

"Klaar met dag dromen?" Mompelt Lars wanneer hij naast me komt staan. "Nee." Zeg in met een geïrriteerde stem. "Nee, dat ben ik verdomme niet." Ik til mijn koffer en loop naar beneden.

Als ik aankom bij de auto zet ik hem voor mijn vader neer die aan het inpakken is. Het is vroeg, en dus nog schemerig. "Heb je er zin in?" Vraagt mijn vader met een big smile. "Eerlijk, nee. Nee, eigenlijk niet."

Wanneer iedereen klaar is, nemen we afscheid van ons huis. De meubels staan er nog, we gaan het verhuren zodat we wat bij geld gaan verdienen. Wat is trouwens ook dom vind, maar ik vind wel meer dingen dom.

Ik doe mijn oortje's in en mijn vader start de auto. Mijn moeder glimlacht even naar ons en naar mijn vader. Dan rijd mijn vader weg.

Shit, ik heb nog niet 'ik hou van je' tegen Yorick gezegd. Maar als het goed is, komt hij naar de gate. Samen met Sophie, Stijn en Daniël.

Naast mij zit Lara als een gek te stuitteren. "Kun je stoppen?" Mompel ik. "Sorry, ik ben gewoon super blij." Ja, je bent de enige. Of ik ben de enige die het niet leuk vind.

We zitten in de gate. Te wachten tot dat we het vliegtuig in kunnen. Als ik door het raam kijk, zie ik iemand als een gek zwaaien en springen. Sophie! "Ik ga even, ja daar heen." Mompel ik. Ik sta op en loop uit de gate, straks kan ik er wel weer in. "Soph!" Schreeuw ik en ren naar haar toe. Het boeit me niet wat mensen nu van me vinden. "Mad!" Ze geeft me een knuffel. Ik kijk achter haar, Stijn en Daniël staan er een beetje ongemakkelijk bij. Waar is Yorick? Die zou zo wel komen. "Ik ga jullie zo erg missen." Er rolt een klein traantje over mijn wang. "We gaan skype! En bellen, en appen en desnoods gaan we e-mailen oke?" Ik begin te grinniken. "Ja, Soph dat." Sophie laat me los. Dan lopen Stijn en Daniël naar voren. Stijn trekt me in een knuffel. "Zorg goed voor jezelf." Mompelt hij. "Mijn ouders zijn bij me hoor."

"Ja, daarom." Lacht hij. Ik laat hem los, en daarna trekt Daniël me in een knuffel. "Take care."

"Zal ik doen." Ik glimlach even naar hem. "Waar is Yorick?"

"Die komt nog, volgensmij." Zegt Stijn wanneer hij een arm om Sophie slaat. "Oke." Ik hoor geklop naast me en zie mijn moeder naar de ingang van het vliegtuig. We kunnen gaan. "Ik moet gaan." Ik geef Sophie nog een knuffel en loop dan terug naar de gate.

Als ik binnen kom ga ik samen met ze in de rij staan. "Geen vlieg angst?" Vraagt mijn moeder. "Nee, wel andere angst." Dat Yorick niet komt.

Uiteindelijk is de hele gate leeg, en wacht iedereen tot wij binnen stappen. "Hij komt nog."

"Nee, Mad. Dan zou die er zijn. We moeten nu echt instappen." Ik slik even en sta dan dan op van de stoel. Ik schuifel langzaam het vliegtuig binnen.

Wanneer de piloot zegt dat we de gordels vast moeten doen, stijgt het vliegtuig op.

Yorick, hij heeft me laten zitten.

Alweer.

Einde.

Deze keer is het geen grapje, dit is echt het einde van deel 1.

Sorry.

MAAR WEES GERUST, IK BEGIN SNEL MET SCHRIJVEN VAN DEEL 2! IN DIT BOEK DUS AUB NIET UIT JE BIBLIOTHEEK VERWIJDEREN.

Er komt nog geen dankwoord, pas na deel 2. MAAR TOCH.

MIJN GOD, na eindelijk 77 delen, het einde van deel 1. Wauw, het ging snel jeetje.

En toch, plek 8 in romantiek gehaald. Dat verdiend toch wel een applausje, haha nee grapje. Maar dankjewel! Echt super bedankt.

Ook voor de mensen die niet hebben gevote of gecomment, maar alleen hun telefoon pakte op dit boek verder te lezen, echt super bedankt dat je dit boek heb uitgekozen om te lezen. Er zijn veel meer boeken en dan kies je deze uit, dus nogmaals super bedankt.

Waarschijnlijk zeg ik nog 10 keer: bedankt, maar ik meen het. Zonder jullie zou ik niet door schrijven hieraan. En daarom dus ook een deel 2.

NOGMAALSSS SUPER BEDANKT!