Nadat Yorick mij heeft afgezet ben ik naar binnen gelopen. Lara kwam opeens huppelend naar mij toe. "Mad?"
"Ja?"
"Wie was dat?"
"Niemand."
"Ik zag toch echt wel iemand hoor."
"Nou en." Ik trek mijn hakken uit en loop naar mijn kamer. "MADISON!"
"Ja mam?"
"WAAROM HEB JIJ WÉÉR EEN DRIE OP WISKUNDE!"
"Oh daar heb ik een hele logische verklaring voor. Namelijk, de gene naast mijn irriteerde mij heel erg door de heletijd met zijn pen te klikken waardoor ik mij niet kon concentreren."
"Als het zo door gaat Madison, haal jij een examens niet!"
"Ik zal voortaan beter me best doen."
"Goed, en wie was die jongen?"
"O MY GOD! Moeten wij dit gesprek hebben wanneer je me niet eens aankijkt."
"Ja. Nodig hem anders een keer uit."
"Mam, ik heb je al super vaak verteld dat ik niet aan de liefde doe."
"Jaja." Ik hoor haar weglopen. Begrijp me niet verkeert hoor maar mijn moeder is cool. Ze doet nooit echt ergens moeilijk over maar dat had ik al gezegt. By the way? Waarom gelooft niemand mij dat ik niet aan de liefde doe. Zo erg is het toch niet, ik bedoel je kunt zelf bepalen om verliefd te worden. Toch? Of heb ik dat nou helemaal verkeert? Wacht, waarom zijn Lara en Lars nog niet op bed? "MAAAAM!"
"JA MADISON?!"
"Waarom liggen Lars en Lara nog niet op bed."
"SHIT! LARAAA, LAARSS NAAR BED!" Mijn moeder heeft zo haar... Gewoontes. Opeens maakt mijn telefoon een geluidje. Waar is mijn telefoon?! Ik haal mijn deken van het bed maar geen telefoon te vinden. Ik loop naar bureau nog steeds geen telefoon. Mijn tas dan? Ik rommel in mijn tas. Godver. Geen telefoom. Ik pak mijn deken en hoor een klap op de grond. "Yes! Found it!" Ik pak mijn telefoon. Er zit een scheur in. Fijn! Ik ontgrendel mijn telefoon.
Sophie; Sorry dat ik je achter liet met Yorick en Daniël. Stijn wou weg maar Yorick was zijn vervoer en wou nog niet weg dus ik heb hem thuis afgezet.
Madison; ...
Ik heb even geen zin op te reageren. Dus dan type ik meestal puntjes. Dan begrijpt ze het. Soms. Ze liet me potjandosie achter met Yorick. De god van de egoïstische biggetjes.
De volgende ochtend word ik wakker gemaakt door mijn broertje en zusje die weer ruzie maken. Het is zaterdag en was het dus mijn plan om te gaan uitslapen. Ik heb wel over paar uur een hockey wedstrijd maar dat maakt even niet uit. Ik heb mijn rust nodig. Ik duw mijn kussen op mijn hoofd en hoor nog steeds geschreeuw. Dit meen je niet! Ik spring letterlijk uit bed en loop naar de kamer van Lara en Lars. Ik bonk op de deur en maak hem dan direct open. "KUNNEN JULLIE ALSJEBLIEFD EVEN JULLIE MOND HOUDEN!"
"Lars ging me slaan."
"Mijn god. Jullie zijn allebij twaalf dus waarom moet dit?! Jullie hebben sirieus gedrag van iemand van vijf! Word eens volwassen." Ik draai me om en loop gelijk naar mijn kamer. Daar gaat mij slaap routine. Nu kan ik sowieso niet meer in slaap komen. Thanx Lars en Lara. Ik doe mijn hockey kleding alvast aan en loop naar beneden. Mijn moeder slaapt op de bank en mijn vader waarschijnlijk in bed. "Mam?" Ze schrikt wakker. "Ja liever?"
"Snurkte pap weer?"
"Ja." Ze rekt zich uit. "Hoelaat heb je je hockeywedstrijd?"
"Half één."
"Hoelaat is het nu?"
"Negen uur."
"Waarom ben je dan zo vroeg je bed uit?"
"Door Lars en Lara. Ze hadden weer ruzie! Kunnen jullie ze niet gewoon allebij een eigen kamer geven."
"Er is geen kamer over."
"Jawel, die met die sport fiets."
"Die gebruikt je vader." Ik kijk haar aan. "Is dit sirieus! Dat ding is amper gebruikt."
"Je vader gaat hem nog gebruiken."
"Hopelijk. Want nu gaat hij rollent door het leven. Snap je. Hij is een beetje dik. Nee,oke niet? Goed."
"Madison! Je vader kan er niks aan doen dat hij een beetje gezet is."
"Hoezo kan hij er niks aan doen? Als hij een beetje op zijn dieet had gelet.."
"Madison!"
"Sorry sorry."