အခန်း (၁၄၅၇ - က)(စာစဉ် ၁၀၉- အပိုင်း ၅)
“မွဲတေနေသော ရဲရှောင်”
“ထူးဆန်းလိုက်တာ . . .”
ရဲရှောင်လည်း နားမလည်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းကုတ်လိုက်သည်။
ထို့နောက် သူ့ခြေထောက်အောက်ရှိ အနီရောင်ပန်းများနှင့် အစိမ်းရောင်မြက်ခင်းကို ငုံ့ကြည့်လိုက်၏။
“ဒါကဘယ်နေရာပါလိမ့် . . .”
“ငါကရောဘာလို့ အိပ်မက်မက်သလို ခံစားနေရတာလဲ . . .”
အခြေအနေများကို ရဲရှောင် နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေလေသည်။
“ကောင်းကင်ဘုံအထက် လူသားနယ်ပယ်ကိုရောက်လာပြီးမှ ငါဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ နေ့ရက်တွေအားလုံးက အိပ်မက်တစ်ခုလိုပဲ၊ ဘာလို့ငါဒီလိုထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်မျိုးတွေ ခံစားနေရတာလဲ . . .”
သနားစရာ ရှောင်ဧကရာဇ်မှာ ယခုလိုအခြေအနေက ပုံမှန်သာဖြစ်မည်ဟု ထင်နေမိတုန်းပါပင်။
သူ့ကို တစ်စုံတစ်ယောက်ယောက်မှ အရူးလုပ်နေသည်ကိုလည်း မသိသေးချေ။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ရောက်ရှိသည့်နေရာတွင် အကောင်းဆုံးသာ နေထိုင်ရမည် မဟုတ်ပါလား။
လက်ရှိတွင် ရဲရှောင်အဖို့ ချင်းရန်နယ်ပယ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိနေသလိုပင် ခံစားနေရလေသည်။
မတူသည်ဆို၍ လေထဲရှိ စိတ်စွမ်းအင်ချီဓာတ်များမှာ ချင်းရန်နယ်ပယ်ထက် ၁၀ ခန့် သိပ်သည်းနေပြီး သန့်စင်လွန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။
ကျန်သည့် ကမ္ဘာမြေဆွဲအားများမှာမူ ချင်းရန်နယ်ပယ်တုန်းကနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်၏။
သို့သော် သူ၏ခန္ဓာကိုယ်က တွေးလိုက်ရုံဖြင့်ပင် လေထဲ၌ လွင့်မျောနိုင်သလို ခံစားနေရလေသည်။
အဘယ့်အတွက်ကြောင့် ထိုမျှထိ ပေါ့ပါးနေရပါသနည်း။
အကြောင်းမှာ စွန့်ပစ်နယ်မြေမှထွက်လာပြီးနောက် ရဲရှောင်၏ စွမ်းအင်များမှာ နဂိုရှိရင်းစွဲထက် ၂ ဆခန့် ပို တိုးတက်သွားခြင်းကြောင့်ပါပင်။
ရဲရှောင်ကမူ ထိုအခြေအနေကို မသိ၍ နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေမိ၏။
(လျှို့ဝှက်ဆန်းကျယ် ဧရိယာကြီးက ငါ့ရဲ့ကျင့်ကြံမှုစွမ်းအားတွေကို တိုးတက်စေလိုက်တာလား . . .)
(ငါ့စွမ်းအင်တွေကို ၂ ဆလောက် ဖြစ်စေလိုက်တာလား . . .)
မှန်ပေသည်။
၄ လအတွင်းမှာပင် သူ၏စွမ်းအင်များက မူလထက် ၂ ဆခန့် တိုးတက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။
တကယ်တမ်းတွင် ထိုနေရာက ကျင့်ကြံမှုပြုလုပ်ရန် နေရာကောင်းတစ်ခုဟုဆိုရမည်။
ထိုထက်ပို၍ဆိုရလျှင် နေရာကောင်းတစ်ခုထက် ပြီးပြည့်စုံသော နေရာတစ်ခုဟုပင် ဆို၍ရနိုင်သည်။
ရဲရှောင်အတွက်မူ အရာအားလုံးက ပဟေဠိသဖွယ်သာဖြစ်တည်နေလေသည်။
ပထမဦးစွာ လျှို့ဝှက်ဆန်းကျယ်သောနေရာကြီးသို့ ထူးဆန်းစွာဖြင့် သူရောက်ရှိခဲ့သည်။
ထို့နောက် ကောင်းကင်ဘုံအထက် လူသားနယ်ပယ်သို့ သူရောက်ရှိခဲ့၏။
သို့သော် ထိုလျှို့ဝှက်ဆန်းကျယ်သောနေရာကြီးကို မည်သူမှ ဝင်ရောက်နိုင်ခဲ့ခြင်းမရှိခဲ့ချေ။
ထို့ကြောင့် ထိုနေရာကြီးကို ကောင်းကင်ဘုံမှစွန့်ပစ်ထားသော နေရာတစ်ခုဟုပင် ဆိုနိုင်သည်။
အခြားဖြစ်နိုင်သေးသည်မှာ ကောင်းကင်ဘုံ၏ အထက်ကမ္ဘာတစ်ခုလည်းဖြစ်နိုင်၏။
ထို့ပြင် ရှေးဟောင်းနတ်ဘုရားများ တိုက်ခိုက်ခဲ့ရာနေရာလည်းဖြစ်နိုင်သည်။
ထိုတိုက်ပွဲတွင် စစ်နတ်ဘုရားကြီးများမှာ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး ပျက်စီးအောင် တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြပုံရသည်။
ထို့နောက်တွင် အချို့သောပညာရှင်ကြီးများက ကောင်းကင်ဘုံအထက် လူသားနယ်ပယ်ဟူသောနေရာကို ဖန်တီးခဲ့ပုံရ၏။
ထိုသို့ဖြင့် မရေမတွက်နိုင်သောနှစ်များ တရွေ့ရွေ့ ကျော်လွန်ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။
တိုက်ပွဲမြေပြင်ဟောင်းကြီးကလည်း တဖြည်းဖြည်းဖြင့် စွန့်ပစ်နယ်မြေကြီး ဖြစ်တည်လာခဲ့၏။
ထိုအချိန် ကောင်းကင်ဘုံအထက် လူသားနယ်ပယ်မှာမူ တစထက်တစ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာခဲ့လေသည်။
ထို့ကြောင့် စွန့်ပစ်ခံနယ်မြေကြီးမှာ ဒဏ္ဍာရီထဲမှာသာလျှင်ရှိတော့သည်။
အချို့သော အင်အားကြီးပညာရှင်ကြီးများမှာမူ ထိုနေရာအကြောင်းကို ကောင်းစွာ သိရှိထားကြသည်။
သို့တိုင် မည်သူမှ ရောက်ဖူးခြင်းမရှိကြသလို နေရာအတိအကျကိုလည်း မသိကြပေ။
ရဲရှောင်သာလျှင် ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ထိုအတွေ့အကြုံကိုရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။
သို့သော် ယခုအချိန်ထိ ထိုအခြင်းအရာကို သဘောပေါက်ရိပ်စားမိခြင်းမရှိသေးချေ။
ရဲရှောင်လည်း ချောက်ကမ်းပါးမှဆင်းလာပြီးနောက် တောင်အောက်ခြေသို့ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
ထိုအခါ တောင်အောက်ခြေ၌ မြို့ငယ်လေးတစ်မြို့ရှိနေသည်ကို ထူးဆန်းဖွယ် မြင်တွေ့လိုက်ရ၏။
ထိုမြို့ငယ်လေးတွင် လူအချို့ရှိနေသည်ကိုလည်း မြင်လိုက်ရ၍ ရဲရှောင် ပိုမိုအားတက်သွားလေသည်။
ထို့ကြောင့် ခြေလှမ်းများကို ခပ်သွက်သွက်ပင် လျှောက်လှမ်းသွားလိုက်တော့သည်။
လူများနှင့် သူကင်းဝေးနေသည်မှာ ရက်ပေါင်း ၁၀၀ ကျော်ပင် ရှိနေပြီမဟုတ်ပါလား။
ယခုအချိန်တွင်မူ လူသူများ၊ ကျေးငှက်များနှင့်၊ ဈေးဆိုင်တန်းများကြား ရဲရှောင် ရောက်ရှိနေချေပြီ။
ထိုအရာများကို မြင်တွေ့လိုက်ရ၍ ရဲရှောင် အပျော်ကြီးပျော်နေမိ၏။
ထို့ပြင် ကလေးများနှင့် ခွေးကြောင်လေးများပါရှိနေသည်ကို ထပ်မံမြင်တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။
ထိုမျှမက ကျောတွင်ဓားလွယ်ထားသော ပညာရှင်များကိုလည်း မြင်တွေ့လိုက်ရ၏။
ထိုမြင်ကွင်းက သူရင်းနှီးနေသောမြင်ကွင်းကို ပြန်လည်မြင်တွေ့လိုက်ရသလိုပါပင်။
စင်စစ် အရာအားလုံးက ချင်းရန်နယ်ပယ်တွင်ရှိစဉ်က ပုံရိပ်များကဲ့သို့ ဖြစ်တည်နေခြင်းဖြစ်သည်။
သို့သော် မတူညီသည့်အချက်တစ်ချက်မူ ရှိနေသည်။
ကျောတွင်ဓားလွယ်ထားသည့် ပညာရှင်များထံ၌ ကြမ်းတမ်းသည့်အငွေ့အသက်များရှိနေခြင်းဖြစ်၏။
ယခုနယ်ပယ်ရှိ ပညာရှင်တိုင်းက အလွန်အစွမ်းထက်နေသလို ရဲရှောင်စိတ်ထဲ ခံစားနေရလေသည်။
ထို့ပြင် စိတ်စွမ်းအင်ချီဓာတ်များမှာလည်း ယခုနယ်ပယ်က ပိုမိုသိပ်သည်းလွန်းလှသည်။
ထို့ကြောင့် ချင်းရန်နယ်ပယ်တွင် ယခုလိုသိပ်သည်းလှသည့် ချီဓာတ်များ ရှိနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။
(အင်း . . . ဒီလောက်ပါပဲ ဘာမှထူးထူးခြားခြားပြောင်းလဲတာမရှိပါဘူး . . .)
(ဒါပေမယ့် . . . နေပါဦး . . .)
ထိုအချိန် ရဲရှောင်စိတ်ထဲ အဆင့်နိမ့်နယ်ပယ်နှင့် ကွာခြားချက်အသစ်တစ်ခုကို သတိပြုမိသွားသည်။
ထိုသတိပြုမိခြင်းက ဈေးထဲတွင် အသီးအချို့ဝယ်ယူနေသော လူတစ်ဦးမှ အစပြု၏။
ပုံမှန်တိုင်းသာဆိုပါက ဈေးထဲတွင် ဈေးဝယ်ခြင်းက ထူးခြားဖြစ်စဉ်တော့မဟုတ်ချေ။
သို့သော် ယခုလူဝယ်နေသော အသီးများထံတွင် ပါးလွှာသောအခိုးအငွေ့များ ရစ်ပတ်လျက်ရှိနေ၍ဖြစ်သည်။
ထို့ပြင် အသီးများက အလွန်အရသာရှိမည့်ပုံစံမျိုး ပေါက်နေလေသည်။
ရဲရှောင်လည်း ထိုအသီးများကိုကြည့်ရင်း ရုတ်တရက် ဆာလောင်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။
အသီးများကိုမူ သေတ္တာငယ်တစ်ခုစီအတွင်း တစ်လုံးချင်းစီ သေချာစွာ ထုတ်ပိုးထား၏။
သို့သော် ထိုကဲ့သို့ ထုတ်ပိုးမှုက ရဲရှောင်အတွက် အံ့ဩမှုမဖြစ်စေခဲ့ချေ။
မော်တယ်ကမ္ဘာတွင် သူဌေးဝမ်ဟုခေါ်သော ဝမ်ဇန်းဟိုက ဈေးကွက်စီးပွားရေးနှင့်ပတ်သက်၍ အခြေခံရွှေ စည်းမျဉ်း ၃ ခုကို သူ့အား သင်ကြားပေးခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။
ထိုရွှေစည်းမျဉ်း ၃ ခုမှာ အခြားမဟုတ်။
ဈေးကွက်အတွင်း အမှတ်တံဆိပ်၊ ထုတ်ပိုးမှုနှင့် အသွင်သဏ္ဌာန်တို့ပင်ဖြစ်၏။
အသီးများရောင်းဝယ်သည့် စီးပွားရေးတွင်လည်း နောက်ဆုံး ၂ ချက်မှာ အရေးအကြီးဆုံးဖြစ်သည်။
ယခု ရဲရှောင်၏အမြင်ကို ဖမ်းစားလိုက်နိုင်သည်မှာ ထိုအချက်များမဟုတ်။
၎င်းတို့သုံးစွဲသည့် ငွေကြေးသာလျှင်ဖြစ်၏။
ဝယ်သူက ပေးချေမှုအနေဖြင့် အိတ်အတွင်းမှ ထူးဆန်းသည့်အရာတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်သည်မဟုတ်ပါလား။
ထိုအရာက ဒင်္ဂါးပြား ၁ ပြားဖြစ်ပြီး အဖြူရောင်အလင်းတန်းအချို့လည်း ထွက်ပေါ်နေသည်။
ဆိုင်ရှင်ကလည်း ပြုံးလျက်ယူလိုက်ပြီးနောက် အဝါရောင်ဒင်္ဂါးပြားအမြောက်အများကို ပြန်အမ်းလိုက်၏။
ထို့ကြောင့် အဖြူရောင်ဒင်္ဂါးပြားက အဝါရောင်ဒင်္ဂါးပြားထက် ပိုတန်ဖိုးကြီးမားသည့်ပုံပါပင်။
ခန့်မှန်းခြေအရဆိုလျှင် အဖြူရောင်ဒင်္ဂါး ၁ ပြားနှင့် အဝါရောင်ဒင်္ဂါး ၁၀၀ ခန့် ညီမျှသည်လည်း ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နိုင်သည်။
ဤသည်က ခန့်မှန်းခြေဖြစ်၍ ထို့ထက်လည်း ပိုနိုင်၏။
ဈေးဝယ်သူထွက်သွားပြီးနောက် ဆိုင်ရှင်လည်း သူ့အလုပ်သူဆက်လုပ်နေလေသည်။
ရဲရှောင်လည်း ထိုမြင်ကွင်းကို ငေးမောကြည့်နေမိသည်။
ထို့နောက် သူ၏အိတ်ထဲသို့စမ်း၍ ရွှေတုံးတစ်တုံးကိုကိုင်ကာ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်လိုက်သည်။
မော်တယ်ကမ္ဘာနှင့် ချင်းရန်နယ်ပယ်တွင် အသုံးဝင်ခဲ့သည့် ရွှေသည်ပင်လျှင် ယခုကမ္ဘာ၌ အသုံးမဝင်သည့် ပုံပါပင်။
ယခုကမ္ဘာ၌သုံးသော ဒင်္ဂါးများလည်း သူ့တွင်မရှိဘဲဖြစ်နေရသည် မဟုတ်ပါလား။
အစစအရာရာပြည့်စုံနေသော ရှောင်ဧကရာဇ်အဖို့ သုံးစရာပိုက်ဆံမရှိဘဲ နေနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ထို့ကြောင့် ကြီးမြတ်လှသော ရှောင်ဧကရာဇ်တစ်ယောက် လုယက်ရတော့ပါမည်လော။
သို့သော် ထိုသို့လုပ်ရန်မှာလည်း သူ့ထံ၌ လုံလောက်သည့် အင်အားမရှိသေးပေ။
အဆင့်နိမ့်လူများထံမှ အဝါရောင်ဒင်္ဂါးပြားများကို သူ့အဖို့ လုယက်ကောင်းလုယက်နိုင်လိမ့်မည်။
ထိုသို့ဆိုသော်ငြား သူ့အနေဖြင့် အကြိမ်မည်မျှ လုယက်နေရပါမည်နည်း။
ရဲရှောင် မည်သို့မည်ပုံလုပ်ရမည်ကို တစ်ကိုယ်တည်း အတွေးနယ်ချဲ့နေမိလေသည်။
ထိုအချိန် ရုတ်တရက် သူ့ရှေ့တွင် ပြဿနာတစ်ခုကို တွေ့မြင်လိုက်ရ၏။
သူခိုးတစ်ယောက်နှင့်တူသော ပိန်ပိန်ပါးပါးလူတစ်ယောက်မှာ လျင်မြန်စွာ ထွက်ပြေးသွားခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုလူ၏ ပြေးနှုန်းမှာ လျင်မြန်လွန်းလှ၍ ခဏအတွင်းမှာပင် အဝေးသို့ရောက်ရှိသွားတော့သည်။
သို့သော် ထိုလူ၏နောက်မှ လူတစ်ယောက် ပြေး၍လိုက်သွားလေသည်။
“သူ့ကိုဖမ်းကြ . . . သူ့ကိုဖမ်းကြ . . .”
“အဲဒီလူက ကျုပ်ဆီက ခိုးသွားတာ . . .”
ထိုလူ့စကားမဆုံးခင်မှာ ပေါင်မုန့်ဆိုင်မှ ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ချက်ချင်းရှေ့သို့ထွက်ကာ သူခိုးကိုတားဆီးလိုက်၏။
ဆိုင်ရှင်၏ လှုပ်ရှားမှုမှာ အလွန်လျင်မြန်လွန်းလှလေသည်။
မည်မျှထိဆိုလျှင် သူခိုးထက်ပင်ပို၍ မြန်ဆန်းနေခြင်းပါပင်။
ထို့အတူ အသီးများရောင်းနေသော အမျိုးသမီးမှာလည်း ကောင်းကင်ထက်သို့ ရုတ်တရက် ပျံသန်းလိုက်၏။
ထို့နောက် လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်ကို အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ပစ်လွှတ်လိုက်ပြန်သည်။
ထိုလက်ကိုင်ပဝါမှာ လေထဲတွင် လှပစွာ လွင့်မျောသွားပြီး သူခိုးကို ထိမှန်သွားတော့သည်။
တကယ်တမ်းတွင် လှုပ်ရှားမှုပြုလိုက်သည်မှာ ထိုလူ ၂ ဦးတည်းတင်မဟုတ်။
ဈေးထဲ၌ အခြားပစ္စည်းများရောင်းချနေသော လူ ၁၀ ဦးကျော်ကပါ အတူတကွလှုပ်ရှားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ပိန်ပိန်ပါးပါးလူမှာ အလဲထိုးခံလိုက်ရတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ထူးဆန်းသောအရာတစ်ခုဖြစ်ပျက်သွား၏။
ထိုလူ မြေပေါ်လဲကျသွားသည်နှင့် ထူးခြားသောသံကြိုးတစ်ခု ရုတ်တရက်ပေါ်လာခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။
ထိုသံကြိုးမှာ မြွေတစ်ကောင်အလား အလိုအလျောက်ပေါ်လာပြီး သူခိုး၏ခန္ဓာကိုယ်ကို တုပ်နှောင်သွားလေ သည်။
ကြိုးမှာတင်းကြပ်လွန်း၍ ထိုလူ၏အရိုးများ ကွဲကြေသွားမတတ်ပါပင်။
ခဏအကြာတွင် ကောင်းကင်ထက်၌ ရွှေရောင်များ ပျိုးခနဲပြက်ခနဲပင် လင်းလက်လာလေသည်။
စင်စစ် ရွှေရောင်ချပ်ဝတ်များ ဝတ်ဆင်ထားသော စစ်သူကြီးကဲ့သို့ လူတစ်ဦးနှင့် စစ်သည်များရောက်ရှိလာ ခြင်းဖြစ်၏။
ထိုလူများမှာ ကူညီပေးကြသောလူများကို ကျေးဇူးတင်စကားဆိုပြီးနောက် သူခိုးကို ခေါ်ဆောင်သွားသည်။
ခိုးခံလိုက်ရသောပစ္စည်းများကိုမူ ပိုင်ရှင်ထံသို့ ပြန်လည်အပ်နှင်းလိုက်၏။
ပိုင်ရှင်မှာလည်း စစ်သူကြီးအား ကျေးဇူးတင်ဟန်ဖြင့် -
“ကျုပ်ကိုက ပေါ့လျော့သွားတာပါ . . .”
“ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် ဒီကောင်ကျုပ်ဆီက ဘာမှခိုးလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး . . .”
အားလုံးမှာ ထိုလူ၏စကားကိုကြားသောအခါ ရယ်မောလိုက်ကြလေသည်။
ထို့နောက်တွင် လူတိုင်းမှာ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်သာ ပြန်လုပ်ကြတော့သည်။
ငါးရောင်းသူက ငါးရောင်း၊ အသီးရောင်းသူက အသီးရောင်းဖြင့် ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်လည်ပတ်သွား၏။
ဝယ်သူကဝယ်၊ ရောင်းသူကရောင်းဖြင့် ဈေးကြီးမှာ အလွန်စည်ကားလျက်ပင် ရှိနေလေသည်။
ထိုဈေးထဲရှိ ဈေးဝယ်သူအဘွားကြီးများမှာမူ အဖြစ်အပျက်များကို ဂရုစိုက်ခြင်း မရှိကြပေ။
ရဲရှောင်လည်း အရာအားလုံးကို မြင်ပြီးနောက် တုန်လှုပ်စိတ်ကြောင့် ချွေးပင်ပြန်သွား၏။
စင်စစ် ဖမ်းခံလိုက်ရသောသူခိုးနှင့် သူ့ကိုယ်သူနှိုင်းယှဉ်ကြည့်နေမိခြင်းပါပင်။
သူခိုးနှင့်ယှဉ်လျှင် စွမ်းအင်ပိုင်း၌ သူက အနည်းငယ်ပိုသာလွန်နေသည်။
ထို့ကြောင့် သိုင်းကွက် ၅၀၀ လောက်ဖြင့်ပင် သူခိုးကို သူတိုက်ခိုက်နိုင်လိမ့်မည်။
သို့သော် ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူများ၏လက်မှ လွတ်မြောက်ရန်မှာမူ မဖြစ်နိုင်။
မည်မျှထိဆိုလျှင် ရဲရှောင် ဆယ်ကိုယ်ခွဲ၍ ကြိုးစားလျှင်ပင် မလွတ်မြောက်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် သူသာတစ်စုံတစ်ခုကို ခိုးယူရန်ကြိုးစားလိုက်ပါက ၅ မိနစ်အတွင်းပင် အဖမ်းခံသွားရနိုင်သည်။
“တော်တော်ကို ရက်စက်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းတာပဲ . . .”
ရဲရှောင် ချွေးများသုတ်ရင်း ရေရွတ်မိလိုက်သည်။
(ဒီနေရာကြီးက ဘယ်လိုကြီးလဲ၊ ဒီကလူတွေကရော ဘယ်လိုလူတွေလဲ . . .)
(သူတို့တစ်ယောက်ချင်းစီက ချင်းရန်နယ်ပယ်က ထိပ်သီးပညာရှင်တစ်ယောက်ကို လွယ်လွယ်လေး သတ် ဖြတ်နိုင်နေတဲ့ပုံ၊ အဘွားကြီးဆိုရင် လက်ကိုင်ပဝါကို လုပ်ပြသွားတာ ကြည့်လိုက်ပါဦး၊ ရေခဲတိမ်တိုက်နန်းတော်က ဖဲကြိုးတိုက်ကွက်နဲ့ပဲ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်လိုက်ဦး မိုးနဲ့မြေလို ကွာခြားတယ်၊ ဒါကလူတွေပြောနေကြတဲ့ ကောင်းကင်ဘုံ အထက် လူသားနယ်ပယ်ပါလား . . .)
ရဲရှောင် တစ်ကိုယ်တည်း တွေးတောနေမိပါတော့သည်။
#translator
#ကြွေရွက်ဝါအခန်း (၁၄၅၇ - ခ)(စာစဉ် ၁၀၉- အပိုင်း ၆)
“မွဲတေနေသော ရဲရှောင်”
ဘဝဆိုသည်က ပြဇာတ်တစ်ပုဒ်နှင့်တူသည်။
ထို့ပြင် အိပ်မက်တစ်ခုနှင့်တူသည်ဟုလည်း အချို့ကပြောလေ့ရှိကြ၏။
ရဲရှောင်အဖို့ ထိုစကားများကို ယခင်က ဂရုစိုက်ခဲ့ခြင်းအလျဉ်းမရှိပေ။
သို့သော် ယခုအခါတွင်မူ ထိုစကားများက မှန်ကန်နေကြောင်း ရိပ်စားမိလာလေသည်။
အပြောင်းလဲအတက်အကျ မြန်နေသော သူ၏ဘဝက ထိုစကားများလိုပင် ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။
ရဲရှောင် ဆာလောင်မှုကြောင့် တံတွေးမြိုချလိုက်၏။
ထို့ကြောင့် ဈေးတန်းရှိ အရသာရှိသော အစားအစာများကို ငေးကြည့်နေမိလေသည်။
ဟင်းလင်းပြင်ထဲရှိအရာများမှလွဲ၍ ဘာမှမစားရသေးသော သူ့အဖို့ မည်သို့မဆာလောင်ဘဲနေပါမည်နည်း။
(လူတွေစားလို့ရတဲ့ အရာတစ်ခုခုကို ငါစားချင်လိုက်တာ . . .)
(ငါဘာတွေများ အမှားလုပ်ခဲ့မိလို့လဲ၊ ဘာလို့ငါ့မှာ ပိုက်ဆံမရှိဖြစ်နေရတာလဲ . . .)
ရဲရှောင် သူ့ဘဝသူတွေးရင်း ဝမ်းနည်းလာမိလေသည်။
ထို့နောက် သက်ပြင်းချရင်း ကောင်းကင်ဘုံကိုသာ အပြစ်တင်လိုက်မိတော့သည်။
(ကောင်းကင်ဘုံ . . .)
(ငါကချင်းရန်နယ်ပယ်မှာ အစွမ်းထက်ဆုံး လူတစ်ယောက်လေ . . .)
(ငါလိုလူက ချင်းရန်နယ်ပယ်မှာရှိတဲ့ မိစ္ဆာတွေကို သုတ်သင်ရှင်းလင်းပေးခဲ့တယ် ပြီးတော့ ကောင်းတာတွေ ကိုပဲ လုပ်ခဲ့တဲ့ ကျင့်ကြံမှုပညာရှင်တစ်ယောက် ဒါတောင် ငါ့ဘဝက ဘာလို့ သနားစရာကောင်းနေရတာလဲ . . .)
(ဒီကမ္ဘာကိုရောက်လာတဲ့ လူတိုင်းက အခုလိုပဲ ဆင်းရဲပြီး သနားစရာကောင်းနေကြတာလား အနည်းဆုံး တော့ အစားစားဖို့တောင် ထိုက်တန်မှုမရှိဘူးလား . . .)
မှန်ပေသည်။
ရဲရှောင်၏ လက်ရှိဘဝက အမှန်တကယ်ကိုပင် သနားစရာကောင်းနေလေသည်။
အသစ်ရောက်လာသော လူတိုင်းက သူနှင့်မတူညီသော ဘဝမျိုးကိုသာ ဖြတ်သန်းရသည် မဟုတ်ပါလား။
မည်မျှထိဆိုလျှင် နှစ်သန်းပေါင်းများစွာကတည်းက ယခုကမ္ဘာသို့ ရောက်လာသော လူများတွင် မည်သူမှ ရဲရှောင်လို မဖြစ်ဖူးကြခြင်းဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်က ယခုကမ္ဘာသို့ရောက်လာသော လူများအနက် အဆင်းရဲဆုံးနှင့် အမွဲတေဆုံးဖြစ်နေ၏။
“အဟမျး . . . အဟမျး . . .”
ရဲရှောင်လည်း ပေါင်မုန့်ရောင်းသော ဆိုင်ရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်ရင်း ချောင်းဟန့်လိုက်သည်။
ယခုဆိုင်ရှင်က သူခိုးကိုဖမ်းစဉ် ရှေ့ဆုံးမှ ပြေးထွက်သွားသော လူဖြစ်ကြောင်း သူတွေ့မြင်ခဲ့၏။
ထို့ကြောင့် ထိုလူက ကျင့်ကြံမှုပညာရှင်ကောင်းတစ်ယောက် သေချာပေါက်ပင် ဖြစ်နိုင်သည်။
ထို့ပြင် ရဲရှောင်ပင် မမီနိုင်သည့် လှုပ်ရှားမှုမျိုးကို လှုပ်ရှားနိုင်သည့် လူတစ်ယောက်လည်းဖြစ်၏။
“ဒီက ညီအစ်ကိုက ပေါင်မုန့်မီးကင်တွေဘာတွေများ လိုလို့လား . . .”
“ဘယ်နှစ်ခုလိုလို့လဲ . . .”
ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဝဝကြီးနှင့်လူမှ ပြုံးလျက် ရဲရှောင်အား မေးလိုက်၏။
“ပေါင်မုန့်နှစ်ခုကို အဝါရောင်ဒင်္ဂါး ၁ ပြား ကျမယ် . . .”
ရဲရှောင် နှာခေါင်းကို ပွတ်လိုက်ရင်း -
“ဪ . . . ပြဿနာက ကျုပ်မှာ ပိုက်ဆံမရှိတာပဲ . . .”
“ဘယ်လို . . . မင်းမှာ ပိုက်ဆံမရှိဘူးဟုတ်လား . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူက လေယူလေသိမ်းကအစပြောင်းသွားပြီး ရဲရှောင်အား မျက်စောင်းထိုး၍ ကြည့်လိုက်သည်။
“ဒီမှာကြည့် . . . မင်းက ရုပ်ရည်လေး သနားကမားနဲ့ ဒီကိုလာပြီး အရှက်မရှိ အစာတောင်းရဲတယ်ပေါ့”
“မင်းကိုယ်မင်း သိက္ခာကျတယ်လို့ရော မခံစားရဘူးလား . . .”
ရဲရှောင် ရယ်ချင်သွားမိသည်။
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူ၏စကားကြောင့် အလွန်လည်း ရှက်ရွံ့သွားမိ၏။
(ကြီးမြတ်တဲ့ရှောင်ဧကရာဇ်က ဆိုင်ရှင်တစ်ယောက်ကတောင် အထင်သေးတဲ့ သူတောင်းစားတစ်ယောက် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ငါ့ကိုယ်ငါ တစ်ခါမှမတွေးခဲ့မိဖူးဘူး . . .)
ချင်းရန်နယ်ပယ်မှ လူများသာ ယခုအကြောင်းကို သိမည်ဆိုပါက အံ့ဩလွန်း၍ပင် သေသွားနိုင်သည်။
“ဒီမှာကြည့် . . . ကျုပ်ပြောပြမယ် . . .”
“ခင်ဗျားဆီက ပေါင်မုန့်မီးကင်လေး နည်းနည်းလောက်နဲ့ ကျုပ်ဘက်က ပစ္စည်းတစ်ခု အလဲအလှယ် မလုပ် ချင်ဘူးလား . . .”
ရဲရှောင် မျှော်လင့်ချက်များပြည့်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် မေးလိုက်၏။
“မင်းက ငါ့အတွက် ဘာပေးနိုင်မှာမလို့လဲ . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူက ရဲရှောင်အား စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်ပြန်သည်။
“မင်းလို ပေါင်မုန့်မီးကင် ၁ ချပ်တောင် ဝယ်မစားနိုင်တဲ့ လူဆင်းရဲက ငါ့ကိုဘာများပေးနိုင်မှာမလို့လဲ . . .”
“ကြည့်စမ်းပါဦး . . . ဒီမှာကြည့်လိုက်ဦး . . .”
“ဒီပစ္စည်းနဲ့ဆိုရင် ခင်ဗျားဆီက ကျုပ်ပေါင်မုန့်မီးကင် ဘယ်နှစ်ချပ်လောက်များရနိုင်မလဲ . . .”
ရဲရှောင်မှ သစ်ကြမ်းပိုးအသီးတစ်လုံးကို ထုတ်ပြရင်း မေးလိုက်၏။
“ဪ . . . သစ်ကြမ်းပိုးသီးလား . . .”
ဆိုင်ရှင်က အသီးကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရင်း မထူးမခြားနားဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ဒီသစ်ကြမ်းပိုးအသီးက ရှားပါးတယ်ဆိုတာတော့ ဟုတ်ပါတယ် ဒါပေမယ့် စိတ်စွမ်းအင်ချီဓာတ်နည်းနည်း လောက်ပဲ ထုတ်ပေးနိုင်စွမ်းရှိတာလေ . . .”
“ဒီမှာ . . . ငါမင်းကို စိတ်မကောင်းမဖြစ်စေချင်ဘူး အဲဒီတော့ မင်းရဲ့အသီးကို ပြန်သိမ်းထားလိုက်ပါ ငါမယူ ဘူး၊ မင်းကို လက်ဆောင်အနေနဲ့ ပေါင်မုန့်နှစ်ခုပေးလိုက်မယ်၊ အဲဒါကိုယူပြီးရင် မင်းသွားတော့ . . .”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဆိုင်ရှင်လည်း ပေါင်မုန့်မီးကင်နှစ်ခုကို ထုတ်ပိုးပြီး ရဲရှောင်အား ပေးလိုက်၏။
ထို့နောက် အဘိုးကြီးတစ်ဦးမှ ကလေးတစ်ဦးအား သင်ခန်းစာပေးသည့် လေသံမျိုးဖြင့် -
“ကောင်လေး . . .”
“မင်းက ရုပ်ရည်သနားကမားလေးရှိတယ် မင်းရုပ်ရည်ကို မင်းကြည့်ပါဦး . . .”
“ဒါပေမယ့် မင်းမှာ အဲဒီလိုရုပ်ရည်လေးရှိရုံနဲ့ အစာရနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ခဏခဏတောင်းလို့လည်း အဆင် ပြေမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒီလိုပုံစံမျိုးနဲ့ မင်းကောင်းကင်ဘုံအထက် လူသားနယ်ပယ်မှာ ဘယ်လိုအသက်ရှင်မလဲ . . .”
“ပြီးတော့ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင် မင်းမိန်းမတစ်ယောက်လည်း ယူလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒီကမိန်းကလေးတွေ အကုန်လုံးက တကယ့်အလှပဂေးတွေချည်းပဲ . . .”
ရဲရှောင်မှာမူ ရှက်အမ်းအမ်းဖြင့် ဘာပြောရမှန်းမသိအောင်ပင် ဖြစ်နေမိသည်။
ထို့ကြောင့် ခေါင်းငိုက်စိုက်ဖြင့်သာ ဆိုင်ထဲမှ ပြန်လှည့်ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့၏။
“ငါကသူတောင်းစားမှ မဟုတ်တာ . . .”
ရဲရှောင် တစ်ကိုယ်တည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ရေရွတ်လိုက်မိသည်။
ယခုအချိန်တွင် သူ၏စကားကို ဆိုင်ရှင်မှ ယုံကြည်ပေးနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
“အင်း . . . ထားလိုက်ပါတော့ . . .”
“ရော့ . . . ဒီပစ္စည်းလေးကိုသာ ပေါင်မုန့်တွေအတွက် ယူထားလိုက်ပါ . . .”
ရဲရှောင်လည်း ရှက်အမ်းအမ်းမျက်နှာဖြင့် ဟင်းလင်းပြင်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်၏။
ထို့နောက် ဆိုင်ရှင်၏လက်ထဲသို့ ထည့်ပေးကာ အလျင်အမြန်ပင် ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။
ထို့ကြောင့် သူပေးခဲ့သည့်ပစ္စည်းက ပေါင်မုန့်နှစ်ခုအတွက် လုံလောက်ခြင်းရှိမရှိကိုပင် သူမသိတော့။
သူ့အဖို့ အလွန်အမင်းရှက်ရွံ့နေပြီ မဟုတ်ပါလား။
သစ်ကြမ်းပိုးသီးဆိုသည်က သူ၏ဟင်းလင်းပြင်ထဲတွင် တန်ဖိုးအရှိဆုံးပစ္စည်းတစ်ခုဖြစ်သည်။
သို့သော် ထိုသို့သောအရာမျိုးပင် ကောင်းကင်ဘုံအထက်လူသားနယ်ပယ်တွင် အသုံးမဝင်ဖြစ်နေလေသည်။
ရဲရှောင်အဖို့ ကြုံတွေ့နေရသည့်အဖြစ်အပျက်များကြောင့် ရှက်ရွံ့စိတ်သာလျှင်ရှိနေတော့၏။
“နေဦး . . . နေဦး . . . ခဏနေပါဦး . . .”
ဆိုင်ရှင်လူဝကြီးမှ အမူအယာ ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားပြီး ရဲရှောင်နောက်သို့ ပြေးလိုက်လာသည်။
သူ၏မျက်နှာတွင်လည်း ချွေးများပင် ပြန်နေလေသည်။
ထို့နောက် ရဲရှောင်၏လက်ကို မလွှတ်တမ်း တင်းကြပ်စွာ ကိုင်လိုက်ရင်း -
“ကောင်လေး . . . လာစမ်းပါကွာ . . . နေစမ်းပါဦး . . .”
“ငါမသိလို့ပါ ငါမှားသွားပါတယ်၊ ငါကဒီထက်ပိုပြီး ယဉ်ကျေးလိုက်သင့်တာပါ . . .”
“ရော့ပါ ပြန်ယူလိုက်ပါ မင်းကြိုက်သလောက် ပေါင်မုန့်တွေကိုလည်း ပြန်ယူနိုင်ပါတယ်၊ ဒါကတော့ ငါယူလို့ မရလို့ပါ၊ ငါ့ကိုသနားပါကွာ၊ ဒီပစ္စည်းက ငါငါယူလို့မရလို့ပါ . . .”
ဆိုင်ရှင်မှ ရဲရှောင်လက်ကို အတင်းပင်ဆွဲထား၍ ရဲရှောင်အဖို့ ရုန်းမရပင် ဖြစ်နေလေသည်။
ထို့ကြောင့် ခဏမျှစဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် ရဲရှောင်နောက်သို့ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်၏။
ထိုအခါ ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူက မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးဖြင့် သူ့ကိုကြည့်နေသည်ကို ထူးဆန်းဖွယ် မြင်တွေ့လိုက် ရသည်။
ထိုလူ၏ပုံစံက သူ့ကို အနည်းငယ်ပင် ဦးညွှတ်နေသည့်ပုံမျိုးပါပင်။
ထို့ပြင် အချိန်မရွေး ဒူးထောက်ထိုင်ချမည့် ပုံစံမျိုးလည်းရှိနေလေ၏။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လက်တစ်ဖက်က သူ့အား ကိုင်ဆွဲထားပြီး ကျန်တစ်ဖက်မှလည်း ပစ္စည်းကိုပြန်၍ပေး နေလေသည်။
မသိပါက ထိုပစ္စည်းက သူ့လက်နှင့်နှလုံးသားကို နာကျင်နေစေသယောင် ပုံစံမျိုးပင် ပေါက်လျက်ရှိနေသည်။
ထို့ကြောင့် မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ ရဲရှောင်ပေးသည့်ပစ္စည်းကို လက်မခံနိုင်သည့်ပုံပါပင်။
ရဲရှောင်လည်း ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူ၏လက်ထဲရှိ ပစ္စည်းကို လှမ်း၍ကြည့်လိုက်မိသည်။
ထိုအခါ လက်သီးဆုပ်အရွယ်ပင်မရှိသော အစိမ်းရောင်တောက်ပနေသည့် သတ္တုတစ်မျိုးကို မြင်လိုက်ရ၏။
ထိုအချိန် ကျန်လူများမှာလည်း ထိုသတ္တုတုံးကို ငေးကြည့်နေကြလေသည်။
ထိုလူများ၏ မျက်နှာများမှာလည်း ယခင်နှင့်မတူ ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားကြ၏။
ရဲရှောင် ထိုမြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း အံ့ဩသွားသည်။
သူ့အဖို့ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့၍ သတ္တုတုံးတစ်တုံးကို ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုပစ္စည်းကို ဆိုင်ရှင်မှ အသုံးမဝင်ဟုဆိုကာ ငြင်းပယ်လိမ့်မည်ဟုလည်း တွေးထင်ထားခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် ပေးပြီးသည်နှင့် ဆိုင်မှအလျင်အမြန် ထွက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်အတွက်မူ ထိုသတ္တုတုံးက ဘာဆိုဘာမှမဟုတ်ချေ။
စွန့်ပစ်နယ်မြေထဲမှ ရရှိခဲ့သော အပိုင်းအစများမှ ထုတ်ယူရရှိသော ပစ္စည်းသာလျှင်ဖြစ်၏။
သူ၏ ဟင်းလင်းပြင်ထဲတွင်လည်း ထိုသို့သော သတ္တုမျိုး တောင်ပုံရာပုံပင် ရှိနေလေသည်။
ထိုအထဲမှ အသေးဆုံး အစိတ်အပိုင်းကိုရွေးကာ ပေါင်မုန့်ဖိုးအတွက် ရဲရှောင် ပေးချေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သို့သော် သူ၏အပြုအမူအတွက် လူတိုင်းထိုသို့ဖြစ်သွားသည်ကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေမိလေသည်။
(ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ . . . အဲဒီလောက်ထိ ဖြစ်ဖို့လိုအပ်လို့လား . . .)
ရဲရှောင်လည်း ဆိုင်ရှင်အား နားမလည်ဟန်ဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်၏။
ဆိုင်ရှင်မှာမူ ချွေးစေးများပြန်နေပြီး ထိတ်လန့်လျက်ရှိနေသည်။
ထို့နောက် တုန်ယင်သောအသံဖြင့် -
“ညီလေး . . . ညီလေး . . .”
“ငါမှားသွားပါတယ် ငါမင်းကို ဒီထက်ပိုပြီးယဉ်ကျေးခဲ့သင့်တာ . . .”
“မင်းငါ့ကိုပေးတာ ကြယ်သံမဏိပဲ၊ ဒါကိုမင်းပဲပြန်ယူလိုက်ပါ ငါဒါကိုယူဖို့ မဝံ့ရဲပါဘူး . . .”
“ကြယ်သံမဏိဟုတ်လား . . .”
ရဲရှောင်မှ သတ္တုတုံးကို ပြန်မယူသေးဘဲ မေးလိုက်၏။
“ဒါကကြယ်သံမဏိဖြစ်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ . . .”
“ခင်ဗျားပေါင်မုန့်နှစ်ခုအတွက် မလုံလောက်သေးဘူး ထင်လို့လား . . .”
ရဲရှောင်မှ နားမလည်ဟန်ဖြင့် ပြန်မေးလိုက်ပါတော့သည်။
#translator
#ကြွေရွက်ဝါအခန်း (၁၄၅၈ - က)(စာစဉ် ၁၀၉- အပိုင်း ၇)
“စကားပြောဆိုကြခြင်း”
ရဲရှောင်က ဉာဏ်ကောင်းသူဖြစ်၍ ခဏအကြာတွင် အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွား၏။
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူ၏ စကားလုံးအနည်းငယ်မှာပင် သဘောပေါက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
ကြယ်သံမဏိက သူ့အတွက် ဘာမှမဟုတ်နိုင်သည့်တိုင် ယခုဈေးရှိလူများအတွက်မူ တန်ဖိုးကြီးလိမ့်မည်။
ထို့ပြင် ထိုလူများအတွက် ထူးခြားသော ပစ္စည်းတစ်ခုလည်းဖြစ်နိုင်၏။
ထို့ကြောင့် ယခုအခါ အခြေအနေများပြောင်းလဲသွားပြီဖြစ်ပြီး သူက အထက်စီးမှဖြစ်သွားချေပြီ။
ရဲရှောင်လည်း စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင်ထားလိုက်ပြီးနောက် အိန္ဒြေတစ်ခွဲသားဖြင့် နေလိုက်သည်။
ထင်ထားသည့်အတိုင်း သူထိုသို့ဖြစ်သွားသည်နှင့် ဆိုင်ရှင်က ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ဦးညွှတ်သွားလေသည်။
ထို့ပြင် သူ့အနားရှိ လူများမှာလည်း အခြေအနေကို လှမ်း၍ကြည့်နေကြ၏။
စင်စစ် ဆက်ဖြစ်လာမည့်အခြေအနေများကို စိတ်ဝင်စားနေကြခြင်းပါပင်။
“ငါကရူးမိုက်မိသွားတာပါ၊ ငါတကယ်ကို တုံးအတာပဲ . . .”
“မင်းက ဘယ်လောက်အရေးပါလဲဆိုတာ ငါသတိပြုမိသင့်တယ် . . .”
“ညီလေး . . . လာပါ ငါ့ဆိုင်ကိုလာပြီး စကားလေးဘာလေးပြောပါဦး . . .”
“မင်းဘယ်လောက်ထိ ခရီးဝေးကြီးနှင်လာခဲ့ရတယ်ဆိုတာ ငါမြင်နေရတယ်၊ မင်းလည်း မောပန်းပြီး ဆာ လောင်နေရောပေါ့၊ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် မင်းကငါ့ရဲ့ ဘာအရသာမှမရှိတဲ့ ပေါင်မုန့်တွေကို ဘယ်စိတ်ဝင်စားပါ့မလဲ . . .”
“ဒီလိုလုပ်ပါလား . . . ငါမင်းအတွက် အစားအသောက်တွေ ကောင်းကောင်းစီစဉ်ပေးပါ့မယ်၊ မင်းအနားယူ ပြီး သေချာစားသောက်လိုက်ပါဦး၊ ဒါကိုငါ့ဘက်က ကြိုဆိုမှုပြုတဲ့သဘောလို့ တွေးပေးပါ . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူက ရဲရှောင်အား မျှော်လင့်ချက်ပြည့်ဝနေသော မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်၏။
ထိုအချိန် သံချပ်ကာများဝတ်ဆင်ထားသော စစ်သည်အချို့မှာ ရဲရှောင်တို့ရှိရာသို့ ဦးတည်လာနေကြသည်။
ထိုလူများ တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာသည်နှင့် ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ ပိုမို၍ပင် စိုးရိမ်လာဟန်ရှိလေသည်။
ရဲရှောင်လည်း ခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းညိတ်သဘောတူလိုက်၏။
ထိုအခါမှ ဆိုင်ရှင်လည်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ရဲရှောင်ကို ဆိုင်အတွင်းသို့ ခေါ်သွားလေသည်။
ထိုမှတစ်ဆင့် ပေါင်မုန့်မီးကင်ရာနောက်ဘက်အခန်းသို့ ခေါ်သွားလိုက်ပြန်၏။
ထို့နောက် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ဆိုင်တံခါးကို ပိတ်လိုက်တော့သည်။
မည်မျှထိဆိုလျှင် သူ၏ပေါင်မုန့်များကိုပင် ဆိုင်ထဲသို့ မထည့်တော့ခြင်းဖြစ်သည်။
“အမလေး . . . ငါဖြင့်လန့်လို့သေတော့မှာပဲ . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ နီရဲနေသောမျက်နှာဖြင့် နဖူးမှချွေးစေးများကို သုတ်လိုက်၏။
သူ၏ပုံစံက အလွန်အမင်း ထိတ်လန့်နေဟန်ပါပင်။
“နေစမ်းပါဦး . . . ခင်ဗျားက ဘာဖြစ်နေတာလဲ . . .”
ရဲရှောင်မှ နားမလည်ဟန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှလည်း ရဲရှောင်အား လူထူးလူဆန်းတစ်ဦးကဲ့သို့ပင် ထူးဆန်းသလို ကြည့်လိုက်ရင်း -
“ငါကဘာဖြစ်နေတာလဲ ဟုတ်လား . . . မင်းက ငါ့ကို မေးနေတယ်ပေါ့ . . .”
“ကောင်လေး . . . မင်းမှာက ကြယ်သံမဏိရှိနေတာလေ အဲဒါတောင်မှ မင်းကငါတို့ရဲ့ ဆင်ခြေဖုံးကို လာဝံ့ သေးတယ်ပေါ့၊ မသိရင် မင်းကငါတို့ကို ထောင်ခြောက်ဆင်နေသလိုပဲ . . .”
ရဲရှောင်က နားမလည်ဟန်ဖြင့် -
“ဒါကကြယ်သံမဏိပေါ့ . . . အဲဒီတော့ရော ဘာဖြစ်လို့လဲ . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှ ရဲရှောင်၏စကားကိုကြားချိန် မချိပြုံးသာ ပြုံးလိုက်တော့သည်။
ထိုအပြုံးကြောင့် သူ၏ရုပ်က ပိုဆိုးသွားသလိုပါပင်။
“ကောင်လေး . . . ဒါကမင်းရဲ့ သိုင်းလောကပထမဆုံးနေ့လား . . .”
ရဲရှောင်လည်း သိုဝှက်မထား။
ပွင့်လင်းစွာဖြင့်ပင် -
“အင်း . . . ခင်ဗျားက အမြင်စူးရှသားပဲ . . .”
ထိုစကားကြောင့် ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ အံ့ဩတုန်လှုပ်သွားလေသည်။
(ငါကအမြင်စူးရှတယ် ဟုတ်လား . . .)
(အဲဒါကဘာကိုဆိုလိုတာလဲ . . .)
ထို့နောက် ရဲရှောင်အား မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးဖြင့် ကြည့်ရင်း -
“ဒါဒါဆိုရင် ဒါကမင်းရဲ့ တကယ်ပဲ သိုင်းလောကရဲ့ ပထမဆုံးနေ့လား . . .”
ရဲရှောင်မှ ရှက်အမ်းအမ်းဖြင့် ပြုံးလိုက်ပြီး -
“ဟုတ်တယ် . . . အဲဒါကြောင့် ခင်ဗျားက အမြင်စူးရှတယ်လို့ပြောတာပေါ့ . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ အတော်လေးပင် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေပြီဖြစ်သည်။
“ငါသိပြီ . . . အံ့ဩစရာတော့မရှိပါဘူးလေ . . .”
ဆိုင်ရှင်မှ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ရေရွတ်လိုက်၏။
“မင်းရဲ့မိသားစုက မင်းကို ပိုပြီးဂရုစိုက်သင့်တယ်ထင်တယ်၊ မင်းကိုဘာလို့ ဒီအတိုင်းကြီး လွှတ်လိုက်ရတာ လဲ၊ အခုတော့ မင်းက ပေါင်မုန့်မီးကင်နှစ်ခုအတွက်နဲ့ ကြယ်သံမဏိကိုတောင် ထုတ်ပေးနေပြီ . . .”
ဆိုင်ရှင်မှ ကရုဏာဒေါသောဖြင့် ပြောလိုက်ပြီးနောက် အတွေးနယ်ချဲ့နေမိလေသည်။
(ငါသိပြီ . . . ဒါကြောင့်ဒီလိုဖြစ်တာကိုး၊ အခုမှပဲ အဓိပ္ပာယ်ရှိသွားတော့တယ် . . .)
(ဒီကောင်လေးက အခုမှ သိုင်းလောကထဲကိုရောက်လာတဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ်၊ ငါ့မှာတော်တော် ကို လန့်သွားတာပဲ . . .)
“ခင်ဗျားမသိသေးလို့ပါ . . . ကျုပ်ကို ဒီနေရာမှာချပေးလိုက်ကြတာလေ . . .”
“ကျုပ်က တိမ်တိုက်တွေပေါ်ကနေ ရောက်လာတာပေါ့ . . .”
ရဲရှောင်မှ ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူအား ရှင်းပြလိုက်၏။
စင်စစ် ရဲရှောင်က လုပ်ကြံဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ဖန်တီး၍ ပြောပြလိုက်ခြင်းပါပင်။
“ကျုပ်က ဒီနေရာမှာ ကျင့်ကြံဖို့ လိုအပ်တယ်တဲ့ . . .”
“ထားပါတော့ ကျုပ်အဲဒါကိုလုပ်နိုင်ပါတယ် လက်လည်းလက်ခံပါတယ် ဒါပေမယ့် သူတို့က ကျုပ်ကို ပိုက်ဆံ တော့ မပေးလိုက်ကြဘူးလေ၊ အဲဒီတော့ ကျုပ်ဒီရက်တွေထဲမှာ စောနက သစ်ကြမ်းပိုးသီးကိုပဲ အန်ထွက်အောင် စား ခဲ့ရတယ်၊ အခုတော့ ဒီလိုမြို့ငယ်လေးတစ်မြို့ကို တွေ့ရတာ ကျုပ်အတွက် ကံကောင်းမှုတစ်ခုပဲ . . .”
ရဲရှောင်က သေရာမှပြန်ရှင်လာပြီးနောက် ဇုဝူကျီတို့လို လူမျိုးများကြောင့် ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်များလာခဲ့ရ သည်။
ထို့ကြောင့် တစ်ဖက်လူ မည်သည့်အရာကို စဉ်းစားနေသည်ဆိုသည့်အချက်ကိုပါ သူတွေးနိုင်နေပြီဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်က သူ့ကိုယ်သူ သိုင်းလောကမှ လူသစ်ဟုပြောလိုက်ချိန် ဆိုင်ရှင်၏မျက်နှာအမူအယာ ပြောင်းလဲ သွားသည်ကို သတိပြုမိခဲ့သည်။
ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ဆိုင်ရှင်ထံ၌ မပြောချင်သည့်ကိစ္စတစ်ခုခုရှိနိုင်ကြောင်းကိုလည်း သတိပြုမိလိုက်၏။
ထိုအကြောင်းက မည်သည့်အကြောင်းအရာဖြစ်နေပါစေ ရဲရှောင်အတွက် အကျိုးရှိနိုင်မည်သာ။
“တိမ်တိုက်တွေပေါ်က ကျလာတာဟုတ်လား . . .”
ဆိုင်ရှင်မှ နဖူးမှ ချွေးစေးများကို သုတ်ရင်း ပြောလိုက်၏။
တိမ်တိုက်များပေါ်က ကျလာသည့်လူဆိုသည်မှာ ယခုကမ္ဘာ၌ ဩဇာလွှမ်းမိုးမှုရှိသည့် လူသာဖြစ်လိမ့်မည်။
သာမန်လူများဆိုလျှင် ထိုသို့ လုပ်နိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။
ထို့ကြောင့် ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူ၏ မျက်နှာအမူအယာမှာ ထပ်မံပြောင်းလဲသွားပြန်လေသည်။
(ဒီကောင်လေးက ထူးခြားတဲ့တာဝန်တွေ ထမ်းဆောင်ဖို့အတွက် ဒီကိုရောက်လာတာဖြစ်ရမယ် . . .)
“ဒီကအကြောင်းအရာတွေကို မင်းမိသားစုက ဘာမှမပြောပြလိုက်ဘူးလား . . .”
ဆိုင်ရှင်မှ သိချင်ဟန်ဖြင့်မေးလိုက်၏။
“အင်း . . . ပြောလိုက်ပါတယ် သူတို့ ထပ်တလဲလဲမှာလိုက်တယ် . . .”
“ကျုပ်ရဲ့ဘိုးဘေးတွေကို အရှက်မရစေနဲ့လို့ မှာလိုက်တယ်လေ . . .”
ရဲရှောင်က ယခင်အကြောင်းများကို ပြန်မပြောချင်ဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ်လည်း အဲဒီလိုမလုပ်ချင်ပါဘူး၊ ကျုပ်က ဘိုးဘေးတွေကို ဘယ်လိုအရှက်ရစေချင်ပါ့မလဲ . . .”
“ကျုပ်က ခင်ဗျားရဲ့ ပေါင်မုန့်မီးကင်အတွက် ကြယ်သံမဏိပေးခဲ့တာကို ဝန်ခံတယ် ဒါပေမယ့် အဲဒီလိုပေး တာက ကျုပ်ခိုးယူတာ မဟုတ်ဘူး၊ လုယူတာ မဟုတ်ဘူး၊ အနိုင်ကျင့်တာလည်း မဟုတ်ဘူး ကျုပ်က ဘယ်သူ့ကိုမှ သိက္ခာကျစေတာ မဟုတ်ဘူးလေ . . .”
“တကယ်လို့ ကျုပ်သာ အိန္ဒြေရရမနေလိုက်ရင် သူတို့က ကျုပ်ရဲ့ ပိုက်ဆံတွေအကုန်လုံးကို ယူသွားလိမ့် မယ်၊ အဲဒီလိုဖြစ်လို့ကတော့ ကျုပ်သေပြီပဲ၊ ကျုပ်ရဲ့ ဘိုးဘေးတွေကိုလည်း အရှက်ရစေလိမ့်မယ်၊ ကျုပ်အဲဒီလို လုံးဝအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး . . .”
“ဪဟုတ်သား ခင်ဗျားဆီက ပေါင်မုန့်ကိုလည်း ကျုပ်က ကြယ်သံမဏိပေးပြီး ဝယ်ခဲ့တာနော်၊ ကျုပ် ခင်ဗျားဆီက ခိုးယူခဲ့တာလည်း မရှိသလို၊ ဘာမှလုယူခဲ့တာလည်း မရှိဘူး . . .”
“အဲဒီတော့ ခင်ဗျားကို တစ်ယောက်ယောက်က မေးလာခဲ့ရင်လည်း အမှန်တိုင်းသာပြောလိုက်ပါ၊ အဲဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် ကျုပ်ရဲ့ပိုက်ဆံတွေ ဆုံးရှုံးဖို့ သေချာသလောက်ပဲ၊ တကယ်လို့ အဲဒီလိုသာဖြစ်သွားရင် ခင်ဗျားရော ကျုပ် ရော မကောင်းနိုင်ဘူး . . .”
ရဲရှောင်ပြောနေသည့် စကားများကို ဆိုင်ရှင်မှာ နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေမိသည်။
သို့သော် သူ့အဖို့ ပြိုင်မငြင်းဝံ့။
ထို့ကြောင့် ပြုံးလျက်ပင် -
“ဒါပေါ့ . . . မင်းနဲ့ငါ့ကြားက ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှက နှစ်ဦးသဘောတူတွေချည်းပဲ . . .”
“ငါကငါ့ရဲ့ပေါင်မုန့်တွေကို မင်းကိုပေးတယ်၊ ငါ့ဘက်ကဘာမှ ပြန်မယူခဲ့ဘူး ဒီပေါင်မုန့်တွေက ငါ့ရဲ့လေးစား မှုအနေနဲ့ပေးခဲ့ရုံသက်သက်ပါ ဒါပေမယ့် ပိုက်ဆံက မင်းအတွက် ဘာလို့အရေးကြီးနေတယ်ဆိုတာ ငါနားမလည်နိုင် ဘူး၊ ပိုက်ဆံတွေ မင်းဆီကယူသွားတော့ရောဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဘာလို့ မင်းအဲဒီလောက်ထိ တွေးပူနေတာလဲ . . .”
ချမ်းသာသော မျိုးနွယ်စုတစ်စုမှ သခင်လေးတစ်ပါးအနေဖြင့် ပိုက်ဆံကို ဂရုစိုက်လိမ့်မည်မဟုတ်ပါ။
ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်၏အပြုအမူကြောင့် ဆိုင်ရှင်မှာ နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေခြင်းပါပင်။
ရဲရှောင်မှ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ရင်း -
“ခင်ဗျားဘာသိလို့လဲ . . .”
“ပိုက်ဆံက အရေးကြီးတာပေါ့၊ ကျုပ်နဲ့အပေါင်းအဖော်တွေနဲ့ ဖဲကစားဖို့ လိုအပ်တယ်လေ . . .”
“ကျုပ်မှာသာ ပိုက်ဆံမရှိရင် ကျုပ်ဘယ်လိုကစားနိုင်တော့မလဲ၊ ကျုပ်တို့လို ဖဲသမားတွေက ပိုက်ဆံလိုအပ် တယ်၊ ခင်ဗျားမှာသာ ပိုက်ဆံမရှိရင် ပွဲကနေ ခင်ဗျားထွက်သွားရမှာပဲ၊ ကျုပ်က စော်ကားမခံနိုင်ဘူးလေ အဲဒါကို ခင်ဗျား နားလည်တယ်မလား . . .”
ထိုအချိန် ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှ ရဲရှောင်အတွက် ချက်ပြုတ်ခိုင်းလိုက်ရန် မိန်းမဖြစ်သူအား လှမ်းအော်လိုက်၏။
“သခင်လေး . . . မင်းရဲ့ပိုက်ဆံအကြောင်း မေးပါရစေဦး . . .”
“မင်းရဲ့ ပိုက်ဆံတွေဆိုတာ ခရမ်းရောင် ဒင်္ဂါးပြားတွေလား အဲဒါတွေ မင်းမှာ ဘယ်လောက်တောင်ရှိလဲ . . .”
ဆိုင်ရှင်မှ ရဲရှောင်အား ချမ်းသာသောမျိုးနွယ်စုမှ သခင်လေးတစ်ပါးဖြစ်သည့်အထင်ဖြင့် မေးလိုက်၏။
ထိုကဲ့သို့သော သခင်လေးများအကြောင်းကို သူအမြဲတစေ သိချင်ခဲ့လေသည်။
ယခုအခါ သူ့အဖို့ သိခွင်ကြုံကြိုက်ပြီဖြစ်၍ ရဲရှောင်အား မေးလိုက်ခြင်းပါပင်။
“ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားတွေ ဟုတ်လား၊ အဲဒါတွေက ဘာလဲဆိုတာ ကျုပ်မသိဘူး . . .”
ရဲရှောင်မှ ခေါင်းခါယမ်းရင်း ပြောလိုက်သည်။
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှ ထိတ်လန့်သွားဟန်ဖြင့် -
“ဟင် . . . ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားတောင် မသိဘူးပေါ့၊ ဒါဆိုမင်းတို့က ပိုက်ဆံအဖြစ် ဘာကိုသုံးကြတာလဲ”
ရဲရှောင်က ကြယ်သံမဏိ ၁ ခုကို ထုတ်ပြလိုက်ရင်း -
“ဒါလေးတွေလေ . . . ဒါလေးတွေက ခင်ဗျားတို့ ဒီမှာသုံးတာနဲ့ ကွဲပြားကောင်းကွဲပြားလိမ့်မယ် ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကိုယုံကြည်စမ်းပါ၊ ကျုပ်ခင်ဗျားကိုပေးခဲ့တဲ့ဟာက ပေါင်မုန့်မီးကင်နှစ်ခုအတွက် လုံလောက်မှာပါ . . .”
ရဲရှောင်စကားကြောင့် ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူး ဖြစ်သွားလေသည်။
“ဘာလဲ . . . ခင်ဗျားက မယုံဘူးလား . . .”
“အေးလေ . . . ကောင်းပြီ ခင်ဗျားကို ကျုပ်ပိုထပ်ပြီး ပြရသေးတာပေါ့ . . .”
“အနည်းဆုံးတော့ ခင်ဗျား ဒါတွေထဲက တစ်စုံတစ်ခုကိုတော့ သိမှာပဲလေ . . .”
ရဲရှောင်က ကြယ်သံမဏိကို ထုတ်ပြလိုက်ပြီးနောက် အခြားသော သတ္တုများကို ထုတ်ပြလိုက်ပြန်သည်။
ထိုသတ္တုများမှာ အရောင်အမျိုးမျိုး ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ရှိနေကြ၏။
အချို့မှာ အလင်းတန်းထွက်နေပြီး အချို့ကား အလင်းတန်းမထွက်။
အချို့မှာ အနက်ရောင်ဖြစ်နေပြီး အချို့မှာမူ အရောင်အမျိုးမျိုးဖြစ်တည်နေကြလေသည်။
“ဘုရား . . . ဘုရား . . .”
ဆိုင်ရှင်မှာ ရဲရှောင် ထုတ်ပြသည်ကိုကြည့်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံး ထုံကျင်သွားသလို ခံစားလိုက်ရ၏။
(ဒီသခင်လေးက သတ္တုတွေအများကြီးကို ထုတ်ပြနေတာပဲ . . .)
(ငါဖြင့် သူထုတ်ပြနေတဲ့ဟာတွေ အကုန်လုံးကိုတောင် မသိဘူး၊ သိတာဆိုလို့ သုံးခုလောက်ပဲရှိတယ် . . .)
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူလည်း အထိတ်တလန့်ဖြင့် တွေးနေမိပါတော့သည်။
#translator
#ကြွေရွက်ဝါအခန်း (၁၄၅၈ - ခ)(စာစဉ် ၁၀၉- အပိုင်း ၈)
“စကားပြောဆိုကြခြင်း”
(တစ်ခုက ကြယ်သံမဏိ၊ ငါ့ကို အစောပိုင်းကပြတဲ့ဟာက အလျားကျောက်ပဲ၊ နောက်ဆုံးတစ်ခုကတော့ ဖဲသားသံမဏိပဲ အဲဒီဟာကတော့ အတောက်ပဆုံးပေါ့၊ ကျန်တဲ့ဟာတွေကတော့ ဘာမှန်းဆိုတာတောင် မသိဘူး)
(ဒီပစ္စည်းတွေက တကယ့်ကို တုနှိုင်းမဲ့ရတနာတွေ၊ ကောင်းကင်ဘုံအထက် လူသားနယ်ပယ်လို အဆင့်မြင့် နေရာမှာတောင် ရှားပါးတယ်၊ တစ်ချို့ဆိုရင် ရာဇဝင်တွေထဲမှာတောင် ရှိခဲ့တာ . . .)
(ဒါတောင် ဒီကောင်လေးက ဒီပစ္စည်းတွေကို ဖဲကစားဖို့အတွက်သုံးတယ်ပေါ့၊ ဒါဆို ဒီကောင်လေးရဲ့ မိသားစု မျိုးနွယ်က ဘယ်လိုမျိုးများလဲ ဒါမှမဟုတ် ဘယ်လိုဂိုဏ်းမျိုးကလဲ . . .)
(ဒါကတော့ တော်တော်ကို မယုံနိုင်ဖို့ကောင်းတယ် . . .)
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ ဆက်ပင်မစဉ်းဝံ့တော့။
သူ့အတွေးနှင့်သူ ထိတ်လန့်နေမိပြီဖြစ်၏။
အစပိုင်းတွင် သိုင်းလောကထဲစဝင်လာသည့် ရဲရှောင်အပေါ် အမြတ်ထုတ်ရန် သူကြံရွယ်ခဲ့သည်။
သို့သော် ယခုအခါတွင်မူ သူ့အဖို့ ထိုသို့လုပ်ရန်မဆိုနှင့်၊ တွေးပင်မတွေးဝံ့တော့ချေ။
မည်မျှထိဆိုလျှင် သူကြံနေသည့်အကြံကိုပင် ရဲရှောင်သိသွားမည်ကို စိုးရိမ်နေမိခြင်းဖြစ်သည်။
(ဒီကောင်လေးက အခြေမဲ့အနေမဲ့ မဟုတ်ဘူးပဲ၊ ငါသာတစ်ခုခု သူ့ကိုသွားလုပ်မိလို့ကတော့ သေရချည်ရဲ့)
(တကယ်လို့ သူ့ကိုသာသွားရှုပ်မိရင် ငါ့ရဲ့အနာဂတ်တစ်ခုလုံး ပျက်စီးသွားလိမ့်မယ်၊ ဘယ်လောက်ထိဆိုရင် ဒီနေ့မှာတင် ငါပြိုလဲသွားနိုင်တယ် ပြီးတော့ ငါ့ကြောင့် ဒီမြို့တစ်ခုလုံးလည်း ဖျက်ဆီးခံရနိုင်တယ် . . .)
(ဩဇာအာဏာကြီးမားတဲ့လူတွေက သူတို့ရဲ့ဒေါသတွေကို အပြစ်မဲ့တဲ့လူတွေအပေါ်မှာ ပုံချတတ်တယ်၊ သူ တို့လိုလူတွေက ပုရွက်ဆိတ်လိုလူတွေရဲ့ အသက်တွေကို ဘယ်ဂရုစိုက်ပါ့မလဲ၊ အဲဒီတော့ ငါတို့အားလုံး သေသွား လည်း သူတို့က ဘာမှဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး . . .)
ထိုအချိန်မှာပင် ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူ၏မိန်းမမှာ ချက်ပြုတ်ပြီးစီးသွားပြီဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် အစားအသောက်များကို စားပွဲပေါ်သို့ ယူဆောင်လာပေးနေ၏။
ဆိုင်ရှင်လည်း ရဲရှောင်လည်း ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ရင်း -
“သခင်လေး လာပါ . . . ဒါကငါတို့ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတဲ့ သစ်သီးဝိုင်ပါ . . .”
“ဒီလိုနေရာလေးမှာ ဒါမျိုးပဲရမှာမလို့ ခွင့်လွှတ်ပါ၊ မင်းအတွက်ကတော့ တန်ဖိုးရှိချင်မှရှိလိမ့်မယ် ဒါပေမယ့် ငါ့ရဲ့လေးစားမှုလေးကို တတ်နိုင်သမျှ ပြသပေးတာပါ . . .”
ရဲရှောင်လည်း တွေဝေခြင်းအလျဉ်းမရှိ။
ခွက်ကို ကိုင်မြှောက်ကာ ချက်ချင်းပင် မော့သောက်ပစ်လိုက်တော့၏။
ထို့နောက်တွင် သူ့ပါးစပ်အတွင်း ထူးခြားသောအနံ့အသက်တစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသည်။
ထို့အတူ အစာအိမ်အတွင်း၌လည်း ပူနွေးသော စမ်းချောင်းလေးဖြတ်စီးသွားသည့်ပမာ နွေးခနဲဖြစ်သွား၏။
သူ့အဖို့ ချင်းရန်နယ်ပယ်၌ သောက်ခဲ့ဖူးသမျှသောအရက်များထဲတွင် အကောင်းဆုံးဟုပင် မှတ်ချက်ပြုလိုက် မိသည်။
သို့သော် ရဲရှောင်က သောက်ပြီးသည်နှင့် ချောင်းဆိုးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပြီး -
“အဟွတ် . . . အဟွတ် . . .”
“ဒါကတော်တော်ပြင်းတာပဲ ဈေးပေါတဲ့အသီးတွေမလို့ထင်တယ် . . .”
“အင်း . . . ဒါပေမယ့် စိတ်ဝင်စားစရာတော့ကောင်းပါတယ် . . .”
ရဲရှောင်စကားကြောင့် ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ ရယ်မောလိုက်၏။
သခင်လေးဖြစ်သူ၏ ဆိုလိုရင်းကို သူသိနေလေသည်။
(ဒါပေါ့ မင်းကဘယ်ကြိုက်ပါ့မလဲ၊ မင်းအရင်က သောက်ဖူးတဲ့အရက်တွေဆိုတာ ကမ္ဘာပေါ်က အကောင်း ဆုံး အရက်တွေပဲဖြစ်မှာ၊ ဒီလိုမြို့ငယ်လေးက အရက်ကို မင်းဘယ်လိုများကြိုက်နိုင်ပါ့မလဲ . . .)
“ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါ ဒါကငါတို့မှာရှိတဲ့အကောင်းဆုံးပါပဲ ဟဲ ဟဲ . . .”
ရဲရှောင်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီးနောက် ထပ်မံ၍ သောက်လိုက်ပြန်သည်။
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာမူ ရဲရှောင်ဘေးနားတွင် အစေခံတစ်ဦးပမာ ခစားလျက်ရှိနေ၏။
(ဒီသခင်လေးက တော်တော်ကြီးကို ချမ်းသာတယ်၊ ငါသာသူနဲ့ ခင်မင်အောင်လုပ်နိုင်ရင် ငါ့အတွက် အခွင့် ရေးတွေရလာနိုင်တယ်၊ ဒါကကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ အဆင့်မြင့်မြင့်နေနိုင်ဖို့အတွက် ခြေလှမ်းတစ်ခုပဲ . . .)
(ငါအဲဒီလောက် ကံမကောင်းရင်တောင်မှ သူမှတ်မိတဲ့လူတွေထဲမှာ ငါပါနေတယ်ဆိုရင်ပဲ တော်လောက်ပါပြီ၊ ငါ့ရဲ့အခုလိုလုပ်ရပ်ကြောင့် ငါ့ရဲ့သားသမီးမြေးမြစ်တွေလည်း အကျိုးဖြစ်ထွန်းလိမ့်မယ် . . .)
ထိုအတွေးကြောင့် ဆိုင်ရှင်လည်း ရဲရှောင်အပေါ် ပို၍ပင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံနေလေသည်။
“ဒီကမိတ်ဆွေ . . . ခင်ဗျားက အဝါရောင်ဒင်္ဂါးပြားတို့ ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားတို့ ပြောခဲ့တယ်နော် . . .”
“အဲဒါတွေကဘာတွေလဲ၊ ခင်ဗျားတို့ ဒီမှာသုံးတဲ့ငွေကြေးတွေလား . . .”
ရဲရှောင်မှ အရသာရှိသော အစားအစာများကိုစားသောက်ရင်း မေးလိုက်သည်။
“အဟွတ် . . . အဟွတ် . . .”
ရဲရှောင်၏အမေးကြောင့် ဆိုင်ရှင်ပင် ရုတ်တရက် ချောင်းဆိုးသွား၏။
သူ့အဖို့ မယုံကြည်နိုင်အောင်ဖြစ်သွားသည့်ပုံပါပင်။
သို့သော် ဆွေကြီးမျိုးကြီးမှဆင်းသက်လာသော သခင်လေးတစ်ပါးအနေဖြင့် ထိုအရာများကို သိမည်မဟုတ် ကြောင်း သူသေချာသိနေလေသည်။
ထို့ပြင် ရဲရှောင်အား သူ၏မျိုးနွယ်စုမှ စည်းကမ်းတင်းကြပ်စွာဖြင့်ထားထားမည်ဖြစ်ကြောင်းကိုလည်း သူယုံ ကြည်နေမိ၏။
ထို့ကြောင့်ပင် ယခုသခင်လေးက ထိုအရာများကို မသိဘဲဖြစ်နေသည်မှာ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်လှသည်။
“ကောင်းကင်ဘုံအထက် လူသားနယ်ပယ်မှာ ဒင်္ဂါး ၄ မျိုးရှိတယ်၊ ငါတို့အတွက်တော့ အဲဒါကို ပိုက်ဆံလို့ ခေါ် တာပေါ့၊ အဝါရောင်ဒင်္ဂါးပြားက တန်ဖိုးအနည်းဆုံးပဲ . . .”
“အဟမ်း . . . တကယ်တော့ သာမန်ပြည်သူတွေက ဒီအဝါရောင်ဒင်္ဂါးပြားတွေကိုပဲ အသက်ရှင်ဖို့အတွက် သုံးနေကြတာပေါ့၊ ပစ္စည်းတွေဝယ်ကြတယ် ရောင်းကြတယ် ဘာပဲလုပ်လုပ် ဒီဒင်္ဂါးကိုပဲသုံးတယ် . . .”
“အဖြူရောင်ဒင်္ဂါးကတော့ ပိုပြီးတန်ဖိုးရှိတယ်၊ အဲဒီဒင်္ဂါးတစ်ပြားဆိုရင် အဝါရောင်ဒင်္ဂါးအပြား ၁၀၀ နဲ့ ညီမျှ တယ်၊ ငါတို့လိုလူတွေထဲမှာ အဖြူရောင်ဒင်္ဂါးပြား ၄၀ လောက်ရမယ်ဆိုရင် အဲဒီလူကို တကယ့်ကိုအောင်မြင်တဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်လို့ သတ်မှတ်ကြတယ် . . .”
“အဲဒါတွေထက် ပိုအဆင့်မြင့်တဲ့ ဒင်္ဂါးကတော့ အနက်ရောင်ဒင်္ဂါးပြားပေါ့၊ အဲဒီအနက်ရောင်ဒင်္ဂါးတစ်ပြားဆို ရင် အဖြူရောင်ဒင်္ဂါးအပြား ၁၀၀ နဲ့ညီမျှတယ်၊ ဒီလိုဒင်္ဂါးပြားတွေကိုတော့ ကြီးကြီးမားမားအရောင်းအဝယ်လုပ်တဲ့ အခါမှာ သုံးကြတယ် . . .”
“ငါပြောတဲ့ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားဆိုတာကတော့ တော်တော်ကိုရှားပါးတယ်၊ ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားတစ်ပြားက အနက်ရောင်ဒင်္ဂါးပြား ၁၀၀၀၀ နဲ့ညီမျှတယ် . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှ ဒင်္ဂါးပြားအချို့ကိုထုတ်ပြရင်း ရှင်းပြလိုက်၏။
“ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားက ဘယ်မှာလဲ၊ ခင်ဗျားမှာ တစ်ပြားလောက်တောင်မရှိဘူးလား . . .”
ရဲရှောင်က စားပွဲပေါ်ရှိဒင်္ဂါးပြားများကိုကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။
“ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားဟုတ်လား ငါ့မှာဘယ်လိုလုပ်ရှိမှာလဲ . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူက ရှက်ရွံ့နေသောမျက်နှာထားမျိုးဖြင့် ပြောလိုက်၏။
“ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားဆိုတာ အရမ်းအဆင့်မြင့်တဲ့ရောင်းဝယ်မှုမှာပဲ သုံးကြတာ၊ တကယ့်ကို ထိပ်တန်းငွေ ကြေးတစ်မျိုးပေါ့၊ ငါလိုဆိုင်အသေးလေးရဲ့ ပိုင်ရှင်တစ်ယောက်က ဒီလိုဒင်္ဂါးပြားတစ်ပြားတောင်ရနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ငါကပေါင်မုန့်မီးကင်ရောင်းတဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲလေ . . .”
“ဪဟုတ်သား ကျုပ်မှားသွားတယ် ဒီလိုမေးခွန်းမျိုးမမေးသင့်ဘူး . . .”
ရဲရှောင်မှ တောင်းပန်ဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူ၏ မိန်းမမှလည်း ရဲရှောင်တို့ပြောနေသည်ကို နားထောင်ရင်း သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
ထို့နောက် ယောက်ျားဖြစ်သူအား လှမ်းကြည့်ကာ -
“ကျွန်မ အရင်ဘဝက အကုသိုလ်တွေလုပ်ခဲ့လို့ထင်တယ် ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် ဒီလိုလူဆင်းရဲတစ်ယောက်နဲ့ ဘယ်လိုများ လက်ထပ်မိမှာလဲ၊ ကျွန်မဘဝရဲ့ သက်တမ်းတစ်ဝက်လောက်က ကုန်ဆုံးသွားပြီ အဲဒါတောင် ကျွန်မတို့ မှာ ခရမ်းရောင်ဒင်္ဂါးပြားတစ်ပြားတောင် မစုဆောင်းနိုင်ခဲ့ဘူး . . .”
ဆိုင်ရှင်မှ ရှက်ရွံ့သွားဟန်ဖြင့် -
“မင်းဘယ်လိုများ ပြောထွက်နိုင်ရတာလဲ၊ ငါ့ကိုဒီလိုလာပြောနေရအောင် မင်းမှာရောရွေးချယ်စရာရှိခဲ့လို့ လား၊ မင်းသာ အရမ်းကိုလှပနေရင် ချမ်းသာတဲ့လူတစ်ယောက်ကိုပဲ လက်ထပ်ခဲ့မှာပေါ့၊ အခုတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လည်း ကြည့်ဦး . . .”
“ငါ့ကိုယ်ငါလည်း ဆင်းရဲတယ်ဆိုတာကိုသိပါတယ် ဒါပေမယ့် မင်းကလည်း ရုပ်ဆိုးတာပဲ . . .”
မိန်းမဖြစ်သူလည်း ဒေါသထွက်သွား၍ ကျယ်လောင်သော အသံဖြင့် -
“ဘာ . . . ရှင်ဘာစကားပြောတာလဲ ဝက်စုတ် . . .”
“ကျွန်မမှာ ဘာရှိခဲ့လဲဆိုတာ ရှင်အသိဆုံး အဲဒါကိုတော့ ရှင်မငြင်းနိုင်ဘူးမလား တကယ့်ငမွဲ . . .”
“ကျွန်မငယ်ရွယ်နုပျိုချိန်မှာ ရှင့်ဘေးနားနေပြီး ရှင့်ရဲ့ဒုက္ခတွေ ခံခဲ့ရတယ်၊ ရှင့်အတွက် အလုပ်တွေလုပ်ပေးခဲ့ ရတယ်လေ ဝက်စုတ်ရဲ့ အဲဒါကြောင့် ကျွန်မရဲ့အလှတွေ ဆုံးရှုံးခဲ့ရတာပဲ ဒါတောင်ကျွန်မကို ဘယ်လိုများ ပြောဝံ့ရ တာလဲ အရှက်မဲ့တဲ့လူရဲ့ . . .”
လင်မယားနှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်တစ်ခွန်းဖြင့် အချိန်မရွေး ထသတ်တော့မည့်ပုံမျိုးပင်ပေါက်နေသည်။
ရဲရှောင်လည်း ချောင်းဟန့်လိုက်ရင်း အခြေအနေများကို ထိန်းလိုက်ရလေသည်။
ထိုအခါမှ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး ရပ်တန့်သွားပြီး ရဲရှောင်အား ရှက်အမ်းအမ်းဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ကြ ၏။
“အဟမ်း . . .”
“ဒါနဲ့ဒီနေရာက ဘယ်သူပိုင်တဲ့နေရာများလဲ . . .”
ရဲရှောင်မှ သိချင်ဟန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။
“ဒါကအရှေ့ကောင်းကင်ရဲ့ အရှေ့ဆုံးအရပ်တစ်ခုပေါ့ . . .”
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ ရဲရှောင်၏အမေးကိုကြားချိန် ဘာပြောရမှန်းမသိအောင်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
(ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မင်းက ဒီနေရာကိုရောက်နေတာတောင် ဘယ်နေရာရောက်နေမှန်း မသိဘူးလား . . .)
(ဒီအကြောင်းကို တခြားလူတွေသာသိရင် ယုံနိုင်မှာတောင်မဟုတ်ဘူး . . .)
“အရှေ့ကောင်းကင်ဆိုတာ ဘာများလဲ . . .”
“အင်း . . . ကျုပ်ဆိုလိုချင်တာ ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲလို့ မေးချင်တာ ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး နောက်ကြောင်းရာဇဝင် လေးများ ရှိနိုင်မလား . . .”
ရဲရှောင်မှ ထပ်၍မေးလိုက်ပြန်၏။
ယခုအခါတွင်မူ ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားပင် ဖြစ်သွားလေသည်။
(အရှေ့ကောင်းကင်က ဘာလဲလို့ မေးလိုက်တာလား . . .)
ဆိုင်ရှင်မှာ ရဲရှောင်ကြောင့် ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားပါတော့သည်။
#translator
#ကြွေရွက်ဝါ
အခန္း (၁၄၅၇ - က)(စာစဥ္ ၁၀၉- အပိုင္း ၅)
“မြဲေတေနေသာ ရဲေ႐ွာင္”
“ထူးဆန္းလိုက္တာ . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကုတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႕ေျခေထာက္ေအာက္႐ွိ အနီေရာင္ပန္းမ်ားႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ျမက္ခင္းကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။
“ဒါကဘယ္ေနရာပါလိမ့္ . . .”
“ငါကေရာဘာလို႔ အိပ္မက္မက္သလို ခံစားေနရတာလဲ . . .”
အေျခအေနမ်ားကို ရဲေ႐ွာင္ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနေလသည္။
“ေကာင္းကင္ဘုံအထက္ လူသားနယ္ပယ္ကိုေရာက္လာၿပီးမွ ငါျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြအားလုံးက အိပ္မက္တစ္ခုလိုပဲ၊ ဘာလို႔ငါဒီလိုထူးဆန္းတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးေတြ ခံစားေနရတာလဲ . . .”
သနားစရာ ေ႐ွာင္ဧကရာဇ္မွာ ယခုလိုအေျခအေနက ပုံမွန္သာျဖစ္မည္ဟု ထင္ေနမိတုန္းပါပင္။
သူ႕ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ေယာက္မွ အ႐ူးလုပ္ေနသည္ကိုလည္း မသိေသးေခ်။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ေရာက္႐ွိသည့္ေနရာတြင္ အေကာင္းဆုံးသာ ေနထိုင္ရမည္ မဟုတ္ပါလား။
လက္႐ွိတြင္ ရဲေ႐ွာင္အဖို႔ ခ်င္းရန္နယ္ပယ္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိေနသလိုပင္ ခံစားေနရေလသည္။
မတူသည္ဆို၍ ေလထဲ႐ွိ စိတ္စြမ္းအင္ခ်ီဓာတ္မ်ားမွာ ခ်င္းရန္နယ္ပယ္ထက္ ၁၀ ခန္႔ သိပ္သည္းေနၿပီး သန္႔စင္လြန္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
က်န္သည့္ ကမ႓ာေျမဆြဲအားမ်ားမွာမူ ခ်င္းရန္နယ္ပယ္တုန္းကႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ သူ၏ခႏၶာကိုယ္က ေတြးလိုက္႐ုံျဖင့္ပင္ ေလထဲ၌ လြင့္ေမ်ာႏိုင္သလို ခံစားေနရေလသည္။
အဘယ့္အတြက္ေၾကာင့္ ထိုမွ်ထိ ေပါ့ပါးေနရပါသနည္း။
အေၾကာင္းမွာ စြန္႔ပစ္နယ္ေျမမွထြက္လာၿပီးေနာက္ ရဲေ႐ွာင္၏ စြမ္းအင္မ်ားမွာ နဂို႐ွိရင္းစြဲထက္ ၂ ဆခန္႔ ပို တိုးတက္သြားျခင္းေၾကာင့္ပါပင္။
ရဲေ႐ွာင္ကမူ ထိုအေျခအေနကို မသိ၍ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနမိ၏။
(လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္ ဧရိယာႀကီးက ငါ့ရဲ႕က်င့္ၾကံမႈစြမ္းအားေတြကို တိုးတက္ေစလိုက္တာလား . . .)
(ငါ့စြမ္းအင္ေတြကို ၂ ဆေလာက္ ျဖစ္ေစလိုက္တာလား . . .)
မွန္ေပသည္။
၄ လအတြင္းမွာပင္ သူ၏စြမ္းအင္မ်ားက မူလထက္ ၂ ဆခန္႔ တိုးတက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
တကယ္တမ္းတြင္ ထိုေနရာက က်င့္ၾကံမႈျပဳလုပ္ရန္ ေနရာေကာင္းတစ္ခုဟုဆိုရမည္။
ထိုထက္ပို၍ဆိုရလွ်င္ ေနရာေကာင္းတစ္ခုထက္ ၿပီးျပည့္စုံေသာ ေနရာတစ္ခုဟုပင္ ဆို၍ရႏိုင္သည္။
ရဲေ႐ွာင္အတြက္မူ အရာအားလုံးက ပေဟဠိသဖြယ္သာျဖစ္တည္ေနေလသည္။
ပထမဦးစြာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္ေသာေနရာႀကီးသို႔ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ သူေရာက္႐ွိခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေကာင္းကင္ဘုံအထက္ လူသားနယ္ပယ္သို႔ သူေရာက္႐ွိခဲ့၏။
သို႔ေသာ္ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္ေသာေနရာႀကီးကို မည္သူမွ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမ႐ွိခဲ့ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေနရာႀကီးကို ေကာင္းကင္ဘုံမွစြန္႔ပစ္ထားေသာ ေနရာတစ္ခုဟုပင္ ဆိုႏိုင္သည္။
အျခားျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္မွာ ေကာင္းကင္ဘုံ၏ အထက္ကမ႓ာတစ္ခုလည္းျဖစ္ႏိုင္၏။
ထို႔ျပင္ ေ႐ွးေဟာင္းနတ္ဘုရားမ်ား တိုက္ခိုက္ခဲ့ရာေနရာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ထိုတိုက္ပြဲတြင္ စစ္နတ္ဘုရားႀကီးမ်ားမွာ ကမ႓ာႀကီးတစ္ခုလုံး ပ်က္စီးေအာင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကပုံရသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ အခ်ိဳ႕ေသာပညာ႐ွင္ႀကီးမ်ားက ေကာင္းကင္ဘုံအထက္ လူသားနယ္ပယ္ဟူေသာေနရာကို ဖန္တီးခဲ့ပုံရ၏။
ထိုသို႔ျဖင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာႏွစ္မ်ား တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေက်ာ္လြန္ကုန္ဆုံးသြားခဲ့သည္။
တိုက္ပြဲေျမျပင္ေဟာင္းႀကီးကလည္း တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ စြန္႔ပစ္နယ္ေျမႀကီး ျဖစ္တည္လာခဲ့၏။
ထိုအခ်ိန္ ေကာင္းကင္ဘုံအထက္ လူသားနယ္ပယ္မွာမူ တစထက္တစ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာခဲ့ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စြန္႔ပစ္ခံနယ္ေျမႀကီးမွာ ဒ႑ာရီထဲမွာသာလွ်င္႐ွိေတာ့သည္။
အခ်ိဳ႕ေသာ အင္အားႀကီးပညာ႐ွင္ႀကီးမ်ားမွာမူ ထိုေနရာအေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာ သိ႐ွိထားၾကသည္။
သို႔တိုင္ မည္သူမွ ေရာက္ဖူးျခင္းမ႐ွိၾကသလို ေနရာအတိအက်ကိုလည္း မသိၾကေပ။
ရဲေ႐ွာင္သာလွ်င္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ထိုအေတြ႕အၾကဳံကိုရ႐ွိခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ထိ ထိုအျခင္းအရာကို သေဘာေပါက္ရိပ္စားမိျခင္းမ႐ွိေသးေခ်။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွဆင္းလာၿပီးေနာက္ ေတာင္ေအာက္ေျခသို႔ေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။
ထိုအခါ ေတာင္ေအာက္ေျခ၌ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕႐ွိေနသည္ကို ထူးဆန္းဖြယ္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ထိုၿမိဳ႕ငယ္ေလးတြင္ လူအခ်ိဳ႕႐ွိေနသည္ကိုလည္း ျမင္လိုက္ရ၍ ရဲေ႐ွာင္ ပိုမိုအားတက္သြားေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားလိုက္ေတာ့သည္။
လူမ်ားႏွင့္ သူကင္းေဝးေနသည္မွာ ရက္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ပင္ ႐ွိေနၿပီမဟုတ္ပါလား။
ယခုအခ်ိန္တြင္မူ လူသူမ်ား၊ ေက်းငွက္မ်ားႏွင့္၊ ေဈးဆိုင္တန္းမ်ားၾကား ရဲေ႐ွာင္ ေရာက္႐ွိေနေခ်ၿပီ။
ထိုအရာမ်ားကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၍ ရဲေ႐ွာင္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနမိ၏။
ထို႔ျပင္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေခြးေၾကာင္ေလးမ်ားပါ႐ွိေနသည္ကို ထပ္မံျမင္ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။
ထိုမွ်မက ေက်ာတြင္ဓားလြယ္ထားေသာ ပညာ႐ွင္မ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ထိုျမင္ကြင္းက သူရင္းႏွီးေနေသာျမင္ကြင္းကို ျပန္လည္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသလိုပါပင္။
စင္စစ္ အရာအားလုံးက ခ်င္းရန္နယ္ပယ္တြင္႐ွိစဥ္က ပုံရိပ္မ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္တည္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ မတူညီသည့္အခ်က္တစ္ခ်က္မူ ႐ွိေနသည္။
ေက်ာတြင္ဓားလြယ္ထားသည့္ ပညာ႐ွင္မ်ားထံ၌ ၾကမ္းတမ္းသည့္အေငြ႕အသက္မ်ား႐ွိေနျခင္းျဖစ္၏။
ယခုနယ္ပယ္႐ွိ ပညာ႐ွင္တိုင္းက အလြန္အစြမ္းထက္ေနသလို ရဲေ႐ွာင္စိတ္ထဲ ခံစားေနရေလသည္။
ထို႔ျပင္ စိတ္စြမ္းအင္ခ်ီဓာတ္မ်ားမွာလည္း ယခုနယ္ပယ္က ပိုမိုသိပ္သည္းလြန္းလွသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခ်င္းရန္နယ္ပယ္တြင္ ယခုလိုသိပ္သည္းလွသည့္ ခ်ီဓာတ္မ်ား ႐ွိႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
(အင္း . . . ဒီေလာက္ပါပဲ ဘာမွထူးထူးျခားျခားေျပာင္းလဲတာမ႐ွိပါဘူး . . .)
(ဒါေပမယ့္ . . . ေနပါဦး . . .)
ထိုအခ်ိန္ ရဲေ႐ွာင္စိတ္ထဲ အဆင့္နိမ့္နယ္ပယ္ႏွင့္ ကြာျခားခ်က္အသစ္တစ္ခုကို သတိျပဳမိသြားသည္။
ထိုသတိျပဳမိျခင္းက ေဈးထဲတြင္ အသီးအခ်ိဳ႕ဝယ္ယူေနေသာ လူတစ္ဦးမွ အစျပဳ၏။
ပုံမွန္တိုင္းသာဆိုပါက ေဈးထဲတြင္ ေဈးဝယ္ျခင္းက ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေတာ့မဟုတ္ေခ်။
သို႔ေသာ္ ယခုလူဝယ္ေနေသာ အသီးမ်ားထံတြင္ ပါးလႊာေသာအခိုးအေငြ႕မ်ား ရစ္ပတ္လ်က္႐ွိေန၍ျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ အသီးမ်ားက အလြန္အရသာ႐ွိမည့္ပုံစံမ်ိဳး ေပါက္ေနေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ထိုအသီးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ဆာေလာင္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။
အသီးမ်ားကိုမူ ေသတၱာငယ္တစ္ခုစီအတြင္း တစ္လုံးခ်င္းစီ ေသခ်ာစြာ ထုတ္ပိုးထား၏။
သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ ထုတ္ပိုးမႈက ရဲေ႐ွာင္အတြက္ အံ့ဩမႈမျဖစ္ေစခဲ့ေခ်။
ေမာ္တယ္ကမ႓ာတြင္ သူေဌးဝမ္ဟုေခၚေသာ ဝမ္ဇန္းဟိုက ေဈးကြက္စီးပြားေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အေျခခံေ႐ႊ စည္းမ်ဥ္း ၃ ခုကို သူ႕အား သင္ၾကားေပးခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။
ထိုေ႐ႊစည္းမ်ဥ္း ၃ ခုမွာ အျခားမဟုတ္။
ေဈးကြက္အတြင္း အမွတ္တံဆိပ္၊ ထုတ္ပိုးမႈႏွင့္ အသြင္သဏၭာန္တို႔ပင္ျဖစ္၏။
အသီးမ်ားေရာင္းဝယ္သည့္ စီးပြားေရးတြင္လည္း ေနာက္ဆုံး ၂ ခ်က္မွာ အေရးအႀကီးဆုံးျဖစ္သည္။
ယခု ရဲေ႐ွာင္၏အျမင္ကို ဖမ္းစားလိုက္ႏိုင္သည္မွာ ထိုအခ်က္မ်ားမဟုတ္။
၎တို႔သုံးစြဲသည့္ ေငြေၾကးသာလွ်င္ျဖစ္၏။
ဝယ္သူက ေပးေခ်မႈအေနျဖင့္ အိတ္အတြင္းမွ ထူးဆန္းသည့္အရာတစ္ခုကို ထုတ္လိုက္သည္မဟုတ္ပါလား။
ထိုအရာက ဒဂၤါးျပား ၁ ျပားျဖစ္ၿပီး အျဖဴေရာင္အလင္းတန္းအခ်ိဳ႕လည္း ထြက္ေပၚေနသည္။
ဆိုင္႐ွင္ကလည္း ျပဳံးလ်က္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ အဝါေရာင္ဒဂၤါးျပားအေျမာက္အမ်ားကို ျပန္အမ္းလိုက္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္ဒဂၤါးျပားက အဝါေရာင္ဒဂၤါးျပားထက္ ပိုတန္ဖိုးႀကီးမားသည့္ပုံပါပင္။
ခန္႔မွန္းေျခအရဆိုလွ်င္ အျဖဴေရာင္ဒဂၤါး ၁ ျပားႏွင့္ အဝါေရာင္ဒဂၤါး ၁၀၀ ခန္႔ ညီမွ်သည္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဤသည္က ခန္႔မွန္းေျချဖစ္၍ ထို႔ထက္လည္း ပိုႏိုင္၏။
ေဈးဝယ္သူထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဆိုင္႐ွင္လည္း သူ႕အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ထိုျမင္ကြင္းကို ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္ သူ၏အိတ္ထဲသို႔စမ္း၍ ေ႐ႊတုံးတစ္တုံးကိုကိုင္ကာ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္လိုက္သည္။
ေမာ္တယ္ကမ႓ာႏွင့္ ခ်င္းရန္နယ္ပယ္တြင္ အသုံးဝင္ခဲ့သည့္ ေ႐ႊသည္ပင္လွ်င္ ယခုကမ႓ာ၌ အသုံးမဝင္သည့္ ပုံပါပင္။
ယခုကမ႓ာ၌သုံးေသာ ဒဂၤါးမ်ားလည္း သူ႕တြင္မ႐ွိဘဲျဖစ္ေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။
အစစအရာရာျပည့္စုံေနေသာ ေ႐ွာင္ဧကရာဇ္အဖို႔ သုံးစရာပိုက္ဆံမ႐ွိဘဲ ေနႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ ႀကီးျမတ္လွေသာ ေ႐ွာင္ဧကရာဇ္တစ္ေယာက္ လုယက္ရေတာ့ပါမည္ေလာ။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔လုပ္ရန္မွာလည္း သူ႕ထံ၌ လုံေလာက္သည့္ အင္အားမ႐ွိေသးေပ။
အဆင့္နိမ့္လူမ်ားထံမွ အဝါေရာင္ဒဂၤါးျပားမ်ားကို သူ႕အဖို႔ လုယက္ေကာင္းလုယက္ႏိုင္လိမ့္မည္။
ထိုသို႔ဆိုေသာ္ျငား သူ႕အေနျဖင့္ အႀကိမ္မည္မွ် လုယက္ေနရပါမည္နည္း။
ရဲေ႐ွာင္ မည္သို႔မည္ပုံလုပ္ရမည္ကို တစ္ကိုယ္တည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ေ႐ွ႕တြင္ ျပႆနာတစ္ခုကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရ၏။
သူခိုးတစ္ေယာက္ႏွင့္တူေသာ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူတစ္ေယာက္မွာ လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ေျပးသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုလူ၏ ေျပးႏႈန္းမွာ လ်င္ျမန္လြန္းလွ၍ ခဏအတြင္းမွာပင္ အေဝးသို႔ေရာက္႐ွိသြားေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုလူ၏ေနာက္မွ လူတစ္ေယာက္ ေျပး၍လိုက္သြားေလသည္။
“သူ႕ကိုဖမ္းၾက . . . သူ႕ကိုဖမ္းၾက . . .”
“အဲဒီလူက က်ဳပ္ဆီက ခိုးသြားတာ . . .”
ထိုလူ႕စကားမဆုံးခင္မွာ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္မွ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္က ခ်က္ခ်င္းေ႐ွ႕သို႔ထြက္ကာ သူခိုးကိုတားဆီးလိုက္၏။
ဆိုင္႐ွင္၏ လႈပ္႐ွားမႈမွာ အလြန္လ်င္ျမန္လြန္းလွေလသည္။
မည္မွ်ထိဆိုလွ်င္ သူခိုးထက္ပင္ပို၍ ျမန္ဆန္းေနျခင္းပါပင္။
ထို႔အတူ အသီးမ်ားေရာင္းေနေသာ အမ်ိဳးသမီးမွာလည္း ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ႐ုတ္တရက္ ပ်ံသန္းလိုက္၏။
ထို႔ေနာက္ လက္ကိုင္ပဝါတစ္ထည္ကို အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ပစ္လႊတ္လိုက္ျပန္သည္။
ထိုလက္ကိုင္ပဝါမွာ ေလထဲတြင္ လွပစြာ လြင့္ေမ်ာသြားၿပီး သူခိုးကို ထိမွန္သြားေတာ့သည္။
တကယ္တမ္းတြင္ လႈပ္႐ွားမႈျပဳလိုက္သည္မွာ ထိုလူ ၂ ဦးတည္းတင္မဟုတ္။
ေဈးထဲ၌ အျခားပစၥည္းမ်ားေရာင္းခ်ေနေသာ လူ ၁၀ ဦးေက်ာ္ကပါ အတူတကြလႈပ္႐ွားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူမွာ အလဲထိုးခံလိုက္ရေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ထူးဆန္းေသာအရာတစ္ခုျဖစ္ပ်က္သြား၏။
ထိုလူ ေျမေပၚလဲက်သြားသည္ႏွင့္ ထူးျခားေသာသံႀကိဳးတစ္ခု ႐ုတ္တရက္ေပၚလာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ထိုသံႀကိဳးမွာ ေႁမြတစ္ေကာင္အလား အလိုအေလ်ာက္ေပၚလာၿပီး သူခိုး၏ခႏၶာကိုယ္ကို တုပ္ေႏွာင္သြားေလ သည္။
ႀကိဳးမွာတင္းၾကပ္လြန္း၍ ထိုလူ၏အ႐ိုးမ်ား ကြဲေၾကသြားမတတ္ပါပင္။
ခဏအၾကာတြင္ ေကာင္းကင္ထက္၌ ေ႐ႊေရာင္မ်ား ပ်ိဳးခနဲျပက္ခနဲပင္ လင္းလက္လာေလသည္။
စင္စစ္ ေ႐ႊေရာင္ခ်ပ္ဝတ္မ်ား ဝတ္ဆင္ထားေသာ စစ္သူႀကီးကဲ့သို႔ လူတစ္ဦးႏွင့္ စစ္သည္မ်ားေရာက္႐ွိလာ ျခင္းျဖစ္၏။
ထိုလူမ်ားမွာ ကူညီေပးၾကေသာလူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္စကားဆိုၿပီးေနာက္ သူခိုးကို ေခၚေဆာင္သြားသည္။
ခိုးခံလိုက္ရေသာပစၥည္းမ်ားကိုမူ ပိုင္႐ွင္ထံသို႔ ျပန္လည္အပ္ႏွင္းလိုက္၏။
ပိုင္႐ွင္မွာလည္း စစ္သူႀကီးအား ေက်းဇူးတင္ဟန္ျဖင့္ -
“က်ဳပ္ကိုက ေပါ့ေလ်ာ့သြားတာပါ . . .”
“ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ဒီေကာင္က်ဳပ္ဆီက ဘာမွခိုးလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး . . .”
အားလုံးမွာ ထိုလူ၏စကားကိုၾကားေသာအခါ ရယ္ေမာလိုက္ၾကေလသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္သာ ျပန္လုပ္ၾကေတာ့သည္။
ငါးေရာင္းသူက ငါးေရာင္း၊ အသီးေရာင္းသူက အသီးေရာင္းျဖင့္ ပုံမွန္အတိုင္း ျပန္လည္ပတ္သြား၏။
ဝယ္သူကဝယ္၊ ေရာင္းသူကေရာင္းျဖင့္ ေဈးႀကီးမွာ အလြန္စည္ကားလ်က္ပင္ ႐ွိေနေလသည္။
ထိုေဈးထဲ႐ွိ ေဈးဝယ္သူအဘြားႀကီးမ်ားမွာမူ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ျခင္း မ႐ွိၾကေပ။
ရဲေ႐ွာင္လည္း အရာအားလုံးကို ျမင္ၿပီးေနာက္ တုန္လႈပ္စိတ္ေၾကာင့္ ေခြၽးပင္ျပန္သြား၏။
စင္စစ္ ဖမ္းခံလိုက္ရေသာသူခိုးႏွင့္ သူ႕ကိုယ္သူႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ေနမိျခင္းပါပင္။
သူခိုးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ စြမ္းအင္ပိုင္း၌ သူက အနည္းငယ္ပိုသာလြန္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သိုင္းကြက္ ၅၀၀ ေလာက္ျဖင့္ပင္ သူခိုးကို သူတိုက္ခိုက္ႏိုင္လိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမ်ား၏လက္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္မွာမူ မျဖစ္ႏိုင္။
မည္မွ်ထိဆိုလွ်င္ ရဲေ႐ွာင္ ဆယ္ကိုယ္ခြဲ၍ ႀကိဳးစားလွ်င္ပင္ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသာတစ္စုံတစ္ခုကို ခိုးယူရန္ႀကိဳးစားလိုက္ပါက ၅ မိနစ္အတြင္းပင္ အဖမ္းခံသြားရႏိုင္သည္။
“ေတာ္ေတာ္ကို ရက္စက္ၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေခြၽးမ်ားသုတ္ရင္း ေရ႐ြတ္မိလိုက္သည္။
(ဒီေနရာႀကီးက ဘယ္လိုႀကီးလဲ၊ ဒီကလူေတြကေရာ ဘယ္လိုလူေတြလဲ . . .)
(သူတို႔တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက ခ်င္းရန္နယ္ပယ္က ထိပ္သီးပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ကို လြယ္လြယ္ေလး သတ္ ျဖတ္ႏိုင္ေနတဲ့ပုံ၊ အဘြားႀကီးဆိုရင္ လက္ကိုင္ပဝါကို လုပ္ျပသြားတာ ၾကည့္လိုက္ပါဦး၊ ေရခဲတိမ္တိုက္နန္းေတာ္က ဖဲႀကိဳးတိုက္ကြက္နဲ႔ပဲ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လိုက္ဦး မိုးနဲ႔ေျမလို ကြာျခားတယ္၊ ဒါကလူေတြေျပာေနၾကတဲ့ ေကာင္းကင္ဘုံ အထက္ လူသားနယ္ပယ္ပါလား . . .)
ရဲေ႐ွာင္ တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးေတာေနမိပါေတာ့သည္။
#translator
#ေႂကြ႐ြက္ဝါအခန္း (၁၄၅၇ - ခ)(စာစဥ္ ၁၀၉- အပိုင္း ၆)
“မြဲေတေနေသာ ရဲေ႐ွာင္”
ဘဝဆိုသည္က ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ႏွင့္တူသည္။
ထို႔ျပင္ အိပ္မက္တစ္ခုႏွင့္တူသည္ဟုလည္း အခ်ိဳ႕ကေျပာေလ့႐ွိၾက၏။
ရဲေ႐ွာင္အဖို႔ ထိုစကားမ်ားကို ယခင္က ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ျခင္းအလ်ဥ္းမ႐ွိေပ။
သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္မူ ထိုစကားမ်ားက မွန္ကန္ေနေၾကာင္း ရိပ္စားမိလာေလသည္။
အေျပာင္းလဲအတက္အက် ျမန္ေနေသာ သူ၏ဘဝက ထိုစကားမ်ားလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
ရဲေ႐ွာင္ ဆာေလာင္မႈေၾကာင့္ တံေတြးၿမိဳခ်လိုက္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဈးတန္း႐ွိ အရသာ႐ွိေသာ အစားအစာမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။
ဟင္းလင္းျပင္ထဲ႐ွိအရာမ်ားမွလြဲ၍ ဘာမွမစားရေသးေသာ သူ႕အဖို႔ မည္သို႔မဆာေလာင္ဘဲေနပါမည္နည္း။
(လူေတြစားလို႔ရတဲ့ အရာတစ္ခုခုကို ငါစားခ်င္လိုက္တာ . . .)
(ငါဘာေတြမ်ား အမွားလုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ၊ ဘာလို႔ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမ႐ွိျဖစ္ေနရတာလဲ . . .)
ရဲေ႐ွာင္ သူ႕ဘဝသူေတြးရင္း ဝမ္းနည္းလာမိေလသည္။
ထို႔ေနာက္ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေကာင္းကင္ဘုံကိုသာ အျပစ္တင္လိုက္မိေတာ့သည္။
(ေကာင္းကင္ဘုံ . . .)
(ငါကခ်င္းရန္နယ္ပယ္မွာ အစြမ္းထက္ဆုံး လူတစ္ေယာက္ေလ . . .)
(ငါလိုလူက ခ်င္းရန္နယ္ပယ္မွာ႐ွိတဲ့ မိစၧာေတြကို သုတ္သင္႐ွင္းလင္းေပးခဲ့တယ္ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းတာေတြ ကိုပဲ လုပ္ခဲ့တဲ့ က်င့္ၾကံမႈပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ ဒါေတာင္ ငါ့ဘဝက ဘာလို႔ သနားစရာေကာင္းေနရတာလဲ . . .)
(ဒီကမ႓ာကိုေရာက္လာတဲ့ လူတိုင္းက အခုလိုပဲ ဆင္းရဲၿပီး သနားစရာေကာင္းေနၾကတာလား အနည္းဆုံး ေတာ့ အစားစားဖို႔ေတာင္ ထိုက္တန္မႈမ႐ွိဘူးလား . . .)
မွန္ေပသည္။
ရဲေ႐ွာင္၏ လက္႐ွိဘဝက အမွန္တကယ္ကိုပင္ သနားစရာေကာင္းေနေလသည္။
အသစ္ေရာက္လာေသာ လူတိုင္းက သူႏွင့္မတူညီေသာ ဘဝမ်ိဳးကိုသာ ျဖတ္သန္းရသည္ မဟုတ္ပါလား။
မည္မွ်ထိဆိုလွ်င္ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ယခုကမ႓ာသို႔ ေရာက္လာေသာ လူမ်ားတြင္ မည္သူမွ ရဲေ႐ွာင္လို မျဖစ္ဖူးၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္က ယခုကမ႓ာသို႔ေရာက္လာေသာ လူမ်ားအနက္ အဆင္းရဲဆုံးႏွင့္ အမြဲေတဆုံးျဖစ္ေန၏။
“အဟမ်း . . . အဟမ်း . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း ေပါင္မုန္႔ေရာင္းေသာ ဆိုင္ေ႐ွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ေခ်ာင္းဟန္႔လိုက္သည္။
ယခုဆိုင္႐ွင္က သူခိုးကိုဖမ္းစဥ္ ေ႐ွ႕ဆုံးမွ ေျပးထြက္သြားေသာ လူျဖစ္ေၾကာင္း သူေတြ႕ျမင္ခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုလူက က်င့္ၾကံမႈပညာ႐ွင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ေသခ်ာေပါက္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ထို႔ျပင္ ရဲေ႐ွာင္ပင္ မမီႏိုင္သည့္ လႈပ္႐ွားမႈမ်ိဳးကို လႈပ္႐ွားႏိုင္သည့္ လူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၏။
“ဒီက ညီအစ္ကိုက ေပါင္မုန္႔မီးကင္ေတြဘာေတြမ်ား လိုလို႔လား . . .”
“ဘယ္ႏွစ္ခုလိုလို႔လဲ . . .”
ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ဝဝႀကီးႏွင့္လူမွ ျပဳံးလ်က္ ရဲေ႐ွာင္အား ေမးလိုက္၏။
“ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခုကို အဝါေရာင္ဒဂၤါး ၁ ျပား က်မယ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ႏွာေခါင္းကို ပြတ္လိုက္ရင္း -
“ဪ . . . ျပႆနာက က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံမ႐ွိတာပဲ . . .”
“ဘယ္လို . . . မင္းမွာ ပိုက္ဆံမ႐ွိဘူးဟုတ္လား . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူက ေလယူေလသိမ္းကအစေျပာင္းသြားၿပီး ရဲေ႐ွာင္အား မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဒီမွာၾကည့္ . . . မင္းက ႐ုပ္ရည္ေလး သနားကမားနဲ႔ ဒီကိုလာၿပီး အ႐ွက္မ႐ွိ အစာေတာင္းရဲတယ္ေပါ့”
“မင္းကိုယ္မင္း သိကၡာက်တယ္လို႔ေရာ မခံစားရဘူးလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ရယ္ခ်င္သြားမိသည္။
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ၏စကားေၾကာင့္ အလြန္လည္း ႐ွက္႐ြံ႕သြားမိ၏။
(ႀကီးျမတ္တဲ့ေ႐ွာင္ဧကရာဇ္က ဆိုင္႐ွင္တစ္ေယာက္ကေတာင္ အထင္ေသးတဲ့ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ငါ့ကိုယ္ငါ တစ္ခါမွမေတြးခဲ့မိဖူးဘူး . . .)
ခ်င္းရန္နယ္ပယ္မွ လူမ်ားသာ ယခုအေၾကာင္းကို သိမည္ဆိုပါက အံ့ဩလြန္း၍ပင္ ေသသြားႏိုင္သည္။
“ဒီမွာၾကည့္ . . . က်ဳပ္ေျပာျပမယ္ . . .”
“ခင္ဗ်ားဆီက ေပါင္မုန္႔မီးကင္ေလး နည္းနည္းေလာက္နဲ႔ က်ဳပ္ဘက္က ပစၥည္းတစ္ခု အလဲအလွယ္ မလုပ္ ခ်င္ဘူးလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျပည့္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
“မင္းက ငါ့အတြက္ ဘာေပးႏိုင္မွာမလို႔လဲ . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူက ရဲေ႐ွာင္အား စိတ္မ႐ွည္ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
“မင္းလို ေပါင္မုန္႔မီးကင္ ၁ ခ်ပ္ေတာင္ ဝယ္မစားႏိုင္တဲ့ လူဆင္းရဲက ငါ့ကိုဘာမ်ားေပးႏိုင္မွာမလို႔လဲ . . .”
“ၾကည့္စမ္းပါဦး . . . ဒီမွာၾကည့္လိုက္ဦး . . .”
“ဒီပစၥည္းနဲ႔ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဆီက က်ဳပ္ေပါင္မုန္႔မီးကင္ ဘယ္ႏွစ္ခ်ပ္ေလာက္မ်ားရႏိုင္မလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ သစ္ၾကမ္းပိုးအသီးတစ္လုံးကို ထုတ္ျပရင္း ေမးလိုက္၏။
“ဪ . . . သစ္ၾကမ္းပိုးသီးလား . . .”
ဆိုင္႐ွင္က အသီးကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း မထူးမျခားနားဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
“ဒီသစ္ၾကမ္းပိုးအသီးက ႐ွားပါးတယ္ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ စိတ္စြမ္းအင္ခ်ီဓာတ္နည္းနည္း ေလာက္ပဲ ထုတ္ေပးႏိုင္စြမ္း႐ွိတာေလ . . .”
“ဒီမွာ . . . ငါမင္းကို စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး အဲဒီေတာ့ မင္းရဲ႕အသီးကို ျပန္သိမ္းထားလိုက္ပါ ငါမယူ ဘူး၊ မင္းကို လက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခုေပးလိုက္မယ္၊ အဲဒါကိုယူၿပီးရင္ မင္းသြားေတာ့ . . .”
ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ဆိုင္႐ွင္လည္း ေပါင္မုန္႔မီးကင္ႏွစ္ခုကို ထုတ္ပိုးၿပီး ရဲေ႐ွာင္အား ေပးလိုက္၏။
ထို႔ေနာက္ အဘိုးႀကီးတစ္ဦးမွ ကေလးတစ္ဦးအား သင္ခန္းစာေပးသည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ -
“ေကာင္ေလး . . .”
“မင္းက ႐ုပ္ရည္သနားကမားေလး႐ွိတယ္ မင္း႐ုပ္ရည္ကို မင္းၾကည့္ပါဦး . . .”
“ဒါေပမယ့္ မင္းမွာ အဲဒီလို႐ုပ္ရည္ေလး႐ွိ႐ုံနဲ႔ အစာရႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ခဏခဏေတာင္းလို႔လည္း အဆင္ ေျပမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ မင္းေကာင္းကင္ဘုံအထက္ လူသားနယ္ပယ္မွာ ဘယ္လိုအသက္႐ွင္မလဲ . . .”
“ၿပီးေတာ့ ဒီပုံစံအတိုင္းဆိုရင္ မင္းမိန္းမတစ္ေယာက္လည္း ယူလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီကမိန္းကေလးေတြ အကုန္လုံးက တကယ့္အလွပေဂးေတြခ်ည္းပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွာမူ ႐ွက္အမ္းအမ္းျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနမိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္သာ ဆိုင္ထဲမွ ျပန္လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့၏။
“ငါကသူေတာင္းစားမွ မဟုတ္တာ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ တစ္ကိုယ္တည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ေရ႐ြတ္လိုက္မိသည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ၏စကားကို ဆိုင္႐ွင္မွ ယုံၾကည္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
“အင္း . . . ထားလိုက္ပါေတာ့ . . .”
“ေရာ့ . . . ဒီပစၥည္းေလးကိုသာ ေပါင္မုန္႔ေတြအတြက္ ယူထားလိုက္ပါ . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း ႐ွက္အမ္းအမ္းမ်က္ႏွာျဖင့္ ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွ တစ္စုံတစ္ခုကို ထုတ္လိုက္၏။
ထို႔ေနာက္ ဆိုင္႐ွင္၏လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးကာ အလ်င္အျမန္ပင္ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူေပးခဲ့သည့္ပစၥည္းက ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခုအတြက္ လုံေလာက္ျခင္း႐ွိမ႐ွိကိုပင္ သူမသိေတာ့။
သူ႕အဖို႔ အလြန္အမင္း႐ွက္႐ြံ႕ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။
သစ္ၾကမ္းပိုးသီးဆိုသည္က သူ၏ဟင္းလင္းျပင္ထဲတြင္ တန္ဖိုးအ႐ွိဆုံးပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာအရာမ်ိဳးပင္ ေကာင္းကင္ဘုံအထက္လူသားနယ္ပယ္တြင္ အသုံးမဝင္ျဖစ္ေနေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္အဖို႔ ၾကဳံေတြ႕ေနရသည့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ ႐ွက္႐ြံ႕စိတ္သာလွ်င္႐ွိေနေတာ့၏။
“ေနဦး . . . ေနဦး . . . ခဏေနပါဦး . . .”
ဆိုင္႐ွင္လူဝႀကီးမွ အမူအယာ ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းသြားၿပီး ရဲေ႐ွာင္ေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္လာသည္။
သူ၏မ်က္ႏွာတြင္လည္း ေခြၽးမ်ားပင္ ျပန္ေနေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္၏လက္ကို မလႊတ္တမ္း တင္းၾကပ္စြာ ကိုင္လိုက္ရင္း -
“ေကာင္ေလး . . . လာစမ္းပါကြာ . . . ေနစမ္းပါဦး . . .”
“ငါမသိလို႔ပါ ငါမွားသြားပါတယ္၊ ငါကဒီထက္ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းလိုက္သင့္တာပါ . . .”
“ေရာ့ပါ ျပန္ယူလိုက္ပါ မင္းႀကိဳက္သေလာက္ ေပါင္မုန္႔ေတြကိုလည္း ျပန္ယူႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ ငါယူလို႔ မရလို႔ပါ၊ ငါ့ကိုသနားပါကြာ၊ ဒီပစၥည္းက ငါငါယူလို႔မရလို႔ပါ . . .”
ဆိုင္႐ွင္မွ ရဲေ႐ွာင္လက္ကို အတင္းပင္ဆြဲထား၍ ရဲေ႐ွာင္အဖို႔ ႐ုန္းမရပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခဏမွ်စဥ္းစားလိုက္ၿပီးေနာက္ ရဲေ႐ွာင္ေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
ထိုအခါ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူက မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးျဖင့္ သူ႕ကိုၾကည့္ေနသည္ကို ထူးဆန္းဖြယ္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ ရသည္။
ထိုလူ၏ပုံစံက သူ႕ကို အနည္းငယ္ပင္ ဦးၫႊတ္ေနသည့္ပုံမ်ိဳးပါပင္။
ထို႔ျပင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်မည့္ ပုံစံမ်ိဳးလည္း႐ွိေနေလ၏။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လက္တစ္ဖက္က သူ႕အား ကိုင္ဆြဲထားၿပီး က်န္တစ္ဖက္မွလည္း ပစၥည္းကိုျပန္၍ေပး ေနေလသည္။
မသိပါက ထိုပစၥည္းက သူ႕လက္ႏွင့္ႏွလုံးသားကို နာက်င္ေနေစသေယာင္ ပုံစံမ်ိဳးပင္ ေပါက္လ်က္႐ွိေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ရဲေ႐ွာင္ေပးသည့္ပစၥည္းကို လက္မခံႏိုင္သည့္ပုံပါပင္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ၏လက္ထဲ႐ွိ ပစၥည္းကို လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ထိုအခါ လက္သီးဆုပ္အ႐ြယ္ပင္မ႐ွိေသာ အစိမ္းေရာင္ေတာက္ပေနသည့္ သတၱဳတစ္မ်ိဳးကို ျမင္လိုက္ရ၏။
ထိုအခ်ိန္ က်န္လူမ်ားမွာလည္း ထိုသတၱဳတုံးကို ေငးၾကည့္ေနၾကေလသည္။
ထိုလူမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားမွာလည္း ယခင္ႏွင့္မတူ ႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားၾက၏။
ရဲေ႐ွာင္ ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း အံ့ဩသြားသည္။
သူ႕အဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိေတာ့၍ သတၱဳတုံးတစ္တုံးကို ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုပစၥည္းကို ဆိုင္႐ွင္မွ အသုံးမဝင္ဟုဆိုကာ ျငင္းပယ္လိမ့္မည္ဟုလည္း ေတြးထင္ထားခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ဆိုင္မွအလ်င္အျမန္ ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္အတြက္မူ ထိုသတၱဳတုံးက ဘာဆိုဘာမွမဟုတ္ေခ်။
စြန္႔ပစ္နယ္ေျမထဲမွ ရ႐ွိခဲ့ေသာ အပိုင္းအစမ်ားမွ ထုတ္ယူရ႐ွိေသာ ပစၥည္းသာလွ်င္ျဖစ္၏။
သူ၏ ဟင္းလင္းျပင္ထဲတြင္လည္း ထိုသို႔ေသာ သတၱဳမ်ိဳး ေတာင္ပုံရာပုံပင္ ႐ွိေနေလသည္။
ထိုအထဲမွ အေသးဆုံး အစိတ္အပိုင္းကိုေ႐ြးကာ ေပါင္မုန္႔ဖိုးအတြက္ ရဲေ႐ွာင္ ေပးေခ်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ၏အျပဳအမူအတြက္ လူတိုင္းထိုသို႔ျဖစ္သြားသည္ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနမိေလသည္။
(ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ . . . အဲဒီေလာက္ထိ ျဖစ္ဖို႔လိုအပ္လို႔လား . . .)
ရဲေ႐ွာင္လည္း ဆိုင္႐ွင္အား နားမလည္ဟန္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။
ဆိုင္႐ွင္မွာမူ ေခြၽးေစးမ်ားျပန္ေနၿပီး ထိတ္လန္႔လ်က္႐ွိေနသည္။
ထို႔ေနာက္ တုန္ယင္ေသာအသံျဖင့္ -
“ညီေလး . . . ညီေလး . . .”
“ငါမွားသြားပါတယ္ ငါမင္းကို ဒီထက္ပိုၿပီးယဥ္ေက်းခဲ့သင့္တာ . . .”
“မင္းငါ့ကိုေပးတာ ၾကယ္သံမဏိပဲ၊ ဒါကိုမင္းပဲျပန္ယူလိုက္ပါ ငါဒါကိုယူဖို႔ မဝံ့ရဲပါဘူး . . .”
“ၾကယ္သံမဏိဟုတ္လား . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ သတၱဳတုံးကို ျပန္မယူေသးဘဲ ေမးလိုက္၏။
“ဒါကၾကယ္သံမဏိျဖစ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ . . .”
“ခင္ဗ်ားေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခုအတြက္ မလုံေလာက္ေသးဘူး ထင္လို႔လား . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္ပါေတာ့သည္။
#translator
#ေႂကြ႐ြက္ဝါအခန္း (၁၄၅၈ - က)(စာစဥ္ ၁၀၉- အပိုင္း ၇)
“စကားေျပာဆိုၾကျခင္း”
ရဲေ႐ွာင္က ဉာဏ္ေကာင္းသူျဖစ္၍ ခဏအၾကာတြင္ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြား၏။
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ၏ စကားလုံးအနည္းငယ္မွာပင္ သေဘာေပါက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ၾကယ္သံမဏိက သူ႕အတြက္ ဘာမွမဟုတ္ႏိုင္သည့္တိုင္ ယခုေဈး႐ွိလူမ်ားအတြက္မူ တန္ဖိုးႀကီးလိမ့္မည္။
ထို႔ျပင္ ထိုလူမ်ားအတြက္ ထူးျခားေသာ ပစၥည္းတစ္ခုလည္းျဖစ္ႏိုင္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအခါ အေျခအေနမ်ားေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္ၿပီး သူက အထက္စီးမွျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။
ရဲေ႐ွာင္လည္း စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ အိေႁႏၵတစ္ခြဲသားျဖင့္ ေနလိုက္သည္။
ထင္ထားသည့္အတိုင္း သူထိုသို႔ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ ဆိုင္႐ွင္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ဦးၫႊတ္သြားေလသည္။
ထို႔ျပင္ သူ႕အနား႐ွိ လူမ်ားမွာလည္း အေျခအေနကို လွမ္း၍ၾကည့္ေနၾက၏။
စင္စစ္ ဆက္ျဖစ္လာမည့္အေျခအေနမ်ားကို စိတ္ဝင္စားေနၾကျခင္းပါပင္။
“ငါက႐ူးမိုက္မိသြားတာပါ၊ ငါတကယ္ကို တုံးအတာပဲ . . .”
“မင္းက ဘယ္ေလာက္အေရးပါလဲဆိုတာ ငါသတိျပဳမိသင့္တယ္ . . .”
“ညီေလး . . . လာပါ ငါ့ဆိုင္ကိုလာၿပီး စကားေလးဘာေလးေျပာပါဦး . . .”
“မင္းဘယ္ေလာက္ထိ ခရီးေဝးႀကီးႏွင္လာခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ငါျမင္ေနရတယ္၊ မင္းလည္း ေမာပန္းၿပီး ဆာ ေလာင္ေနေရာေပါ့၊ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မင္းကငါ့ရဲ႕ ဘာအရသာမွမ႐ွိတဲ့ ေပါင္မုန္႔ေတြကို ဘယ္စိတ္ဝင္စားပါ့မလဲ . . .”
“ဒီလိုလုပ္ပါလား . . . ငါမင္းအတြက္ အစားအေသာက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းစီစဥ္ေပးပါ့မယ္၊ မင္းအနားယူ ၿပီး ေသခ်ာစားေသာက္လိုက္ပါဦး၊ ဒါကိုငါ့ဘက္က ႀကိဳဆိုမႈျပဳတဲ့သေဘာလို႔ ေတြးေပးပါ . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူက ရဲေ႐ွာင္အား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျပည့္ဝေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္၏။
ထိုအခ်ိန္ သံခ်ပ္ကာမ်ားဝတ္ဆင္ထားေသာ စစ္သည္အခ်ိဳ႕မွာ ရဲေ႐ွာင္တို႔႐ွိရာသို႔ ဦးတည္လာေနၾကသည္။
ထိုလူမ်ား တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည္ႏွင့္ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ ပိုမို၍ပင္ စိုးရိမ္လာဟန္႐ွိေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ခဏမွ် စဥ္းစားလိုက္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းညိတ္သေဘာတူလိုက္၏။
ထိုအခါမွ ဆိုင္႐ွင္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ရဲေ႐ွာင္ကို ဆိုင္အတြင္းသို႔ ေခၚသြားေလသည္။
ထိုမွတစ္ဆင့္ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ရာေနာက္ဘက္အခန္းသို႔ ေခၚသြားလိုက္ျပန္၏။
ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ဆိုင္တံခါးကို ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။
မည္မွ်ထိဆိုလွ်င္ သူ၏ေပါင္မုန္႔မ်ားကိုပင္ ဆိုင္ထဲသို႔ မထည့္ေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“အမေလး . . . ငါျဖင့္လန္႔လို႔ေသေတာ့မွာပဲ . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ နီရဲေနေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ နဖူးမွေခြၽးေစးမ်ားကို သုတ္လိုက္၏။
သူ၏ပုံစံက အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔ေနဟန္ပါပင္။
“ေနစမ္းပါဦး . . . ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွလည္း ရဲေ႐ွာင္အား လူထူးလူဆန္းတစ္ဦးကဲ့သို႔ပင္ ထူးဆန္းသလို ၾကည့္လိုက္ရင္း -
“ငါကဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဟုတ္လား . . . မင္းက ငါ့ကို ေမးေနတယ္ေပါ့ . . .”
“ေကာင္ေလး . . . မင္းမွာက ၾကယ္သံမဏိ႐ွိေနတာေလ အဲဒါေတာင္မွ မင္းကငါတို႔ရဲ႕ ဆင္ေျခဖုံးကို လာဝံ့ ေသးတယ္ေပါ့၊ မသိရင္ မင္းကငါတို႔ကို ေထာင္ေျခာက္ဆင္ေနသလိုပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္က နားမလည္ဟန္ျဖင့္ -
“ဒါကၾကယ္သံမဏိေပါ့ . . . အဲဒီေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွ ရဲေ႐ွာင္၏စကားကိုၾကားခ်ိန္ မခ်ိျပဳံးသာ ျပဳံးလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုအျပဳံးေၾကာင့္ သူ၏႐ုပ္က ပိုဆိုးသြားသလိုပါပင္။
“ေကာင္ေလး . . . ဒါကမင္းရဲ႕ သိုင္းေလာကပထမဆုံးေန႔လား . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း သိုဝွက္မထား။
ပြင့္လင္းစြာျဖင့္ပင္ -
“အင္း . . . ခင္ဗ်ားက အျမင္စူး႐ွသားပဲ . . .”
ထိုစကားေၾကာင့္ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ အံ့ဩတုန္လႈပ္သြားေလသည္။
(ငါကအျမင္စူး႐ွတယ္ ဟုတ္လား . . .)
(အဲဒါကဘာကိုဆိုလိုတာလဲ . . .)
ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္အား မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးျဖင့္ ၾကည့္ရင္း -
“ဒါဒါဆိုရင္ ဒါကမင္းရဲ႕ တကယ္ပဲ သိုင္းေလာကရဲ႕ ပထမဆုံးေန႔လား . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ ႐ွက္အမ္းအမ္းျဖင့္ ျပဳံးလိုက္ၿပီး -
“ဟုတ္တယ္ . . . အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားက အျမင္စူး႐ွတယ္လို႔ေျပာတာေပါ့ . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ အေတာ္ေလးပင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
“ငါသိၿပီ . . . အံ့ဩစရာေတာ့မ႐ွိပါဘူးေလ . . .”
ဆိုင္႐ွင္မွ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေရ႐ြတ္လိုက္၏။
“မင္းရဲ႕မိသားစုက မင္းကို ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္သင့္တယ္ထင္တယ္၊ မင္းကိုဘာလို႔ ဒီအတိုင္းႀကီး လႊတ္လိုက္ရတာ လဲ၊ အခုေတာ့ မင္းက ေပါင္မုန္႔မီးကင္ႏွစ္ခုအတြက္နဲ႔ ၾကယ္သံမဏိကိုေတာင္ ထုတ္ေပးေနၿပီ . . .”
ဆိုင္႐ွင္မွ က႐ုဏာေဒါေသာျဖင့္ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိေလသည္။
(ငါသိၿပီ . . . ဒါေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္တာကိုး၊ အခုမွပဲ အဓိပၸာယ္႐ွိသြားေတာ့တယ္ . . .)
(ဒီေကာင္ေလးက အခုမွ သိုင္းေလာကထဲကိုေရာက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ့မွာေတာ္ေတာ္ ကို လန္႔သြားတာပဲ . . .)
“ခင္ဗ်ားမသိေသးလို႔ပါ . . . က်ဳပ္ကို ဒီေနရာမွာခ်ေပးလိုက္ၾကတာေလ . . .”
“က်ဳပ္က တိမ္တိုက္ေတြေပၚကေန ေရာက္လာတာေပါ့ . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူအား ႐ွင္းျပလိုက္၏။
စင္စစ္ ရဲေ႐ွာင္က လုပ္ၾကံဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ဖန္တီး၍ ေျပာျပလိုက္ျခင္းပါပင္။
“က်ဳပ္က ဒီေနရာမွာ က်င့္ၾကံဖို႔ လိုအပ္တယ္တဲ့ . . .”
“ထားပါေတာ့ က်ဳပ္အဲဒါကိုလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ လက္လည္းလက္ခံပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က က်ဳပ္ကို ပိုက္ဆံ ေတာ့ မေပးလိုက္ၾကဘူးေလ၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ဒီရက္ေတြထဲမွာ ေစာနက သစ္ၾကမ္းပိုးသီးကိုပဲ အန္ထြက္ေအာင္ စား ခဲ့ရတယ္၊ အခုေတာ့ ဒီလိုၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို ေတြ႕ရတာ က်ဳပ္အတြက္ ကံေကာင္းမႈတစ္ခုပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္က ေသရာမွျပန္႐ွင္လာၿပီးေနာက္ ဇုဝူက်ီတို႔လို လူမ်ိဳးမ်ားေၾကာင့္ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားလာခဲ့ရ သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ဖက္လူ မည္သည့္အရာကို စဥ္းစားေနသည္ဆိုသည့္အခ်က္ကိုပါ သူေတြးႏိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္က သူ႕ကိုယ္သူ သိုင္းေလာကမွ လူသစ္ဟုေျပာလိုက္ခ်ိန္ ဆိုင္႐ွင္၏မ်က္ႏွာအမူအယာ ေျပာင္းလဲ သြားသည္ကို သတိျပဳမိခဲ့သည္။
ထိုအခိုက္အတန္႔တြင္ ဆိုင္႐ွင္ထံ၌ မေျပာခ်င္သည့္ကိစၥတစ္ခုခု႐ွိႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း သတိျပဳမိလိုက္၏။
ထိုအေၾကာင္းက မည္သည့္အေၾကာင္းအရာျဖစ္ေနပါေစ ရဲေ႐ွာင္အတြက္ အက်ိဳး႐ွိႏိုင္မည္သာ။
“တိမ္တိုက္ေတြေပၚက က်လာတာဟုတ္လား . . .”
ဆိုင္႐ွင္မွ နဖူးမွ ေခြၽးေစးမ်ားကို သုတ္ရင္း ေျပာလိုက္၏။
တိမ္တိုက္မ်ားေပၚက က်လာသည့္လူဆိုသည္မွာ ယခုကမ႓ာ၌ ဩဇာလႊမ္းမိုးမႈ႐ွိသည့္ လူသာျဖစ္လိမ့္မည္။
သာမန္လူမ်ားဆိုလွ်င္ ထိုသို႔ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာအမူအယာမွာ ထပ္မံေျပာင္းလဲသြားျပန္ေလသည္။
(ဒီေကာင္ေလးက ထူးျခားတဲ့တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ ဒီကိုေရာက္လာတာျဖစ္ရမယ္ . . .)
“ဒီကအေၾကာင္းအရာေတြကို မင္းမိသားစုက ဘာမွမေျပာျပလိုက္ဘူးလား . . .”
ဆိုင္႐ွင္မွ သိခ်င္ဟန္ျဖင့္ေမးလိုက္၏။
“အင္း . . . ေျပာလိုက္ပါတယ္ သူတို႔ ထပ္တလဲလဲမွာလိုက္တယ္ . . .”
“က်ဳပ္ရဲ႕ဘိုးေဘးေတြကို အ႐ွက္မရေစနဲ႔လို႔ မွာလိုက္တယ္ေလ . . .”
ရဲေ႐ွာင္က ယခင္အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္မေျပာခ်င္ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
“က်ဳပ္လည္း အဲဒီလိုမလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ က်ဳပ္က ဘိုးေဘးေတြကို ဘယ္လိုအ႐ွက္ရေစခ်င္ပါ့မလဲ . . .”
“က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေပါင္မုန္႔မီးကင္အတြက္ ၾကယ္သံမဏိေပးခဲ့တာကို ဝန္ခံတယ္ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုေပး တာက က်ဳပ္ခိုးယူတာ မဟုတ္ဘူး၊ လုယူတာ မဟုတ္ဘူး၊ အႏိုင္က်င့္တာလည္း မဟုတ္ဘူး က်ဳပ္က ဘယ္သူ႕ကိုမွ သိကၡာက်ေစတာ မဟုတ္ဘူးေလ . . .”
“တကယ္လို႔ က်ဳပ္သာ အိေႁႏၵရရမေနလိုက္ရင္ သူတို႔က က်ဳပ္ရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြအကုန္လုံးကို ယူသြားလိမ့္ မယ္၊ အဲဒီလိုျဖစ္လို႔ကေတာ့ က်ဳပ္ေသၿပီပဲ၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘိုးေဘးေတြကိုလည္း အ႐ွက္ရေစလိမ့္မယ္၊ က်ဳပ္အဲဒီလို လုံးဝအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး . . .”
“ဪဟုတ္သား ခင္ဗ်ားဆီက ေပါင္မုန္႔ကိုလည္း က်ဳပ္က ၾကယ္သံမဏိေပးၿပီး ဝယ္ခဲ့တာေနာ္၊ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဆီက ခိုးယူခဲ့တာလည္း မ႐ွိသလို၊ ဘာမွလုယူခဲ့တာလည္း မ႐ွိဘူး . . .”
“အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးလာခဲ့ရင္လည္း အမွန္တိုင္းသာေျပာလိုက္ပါ၊ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ က်ဳပ္ရဲ႕ပိုက္ဆံေတြ ဆုံး႐ႈံးဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ၊ တကယ္လို႔ အဲဒီလိုသာျဖစ္သြားရင္ ခင္ဗ်ားေရာ က်ဳပ္ ေရာ မေကာင္းႏိုင္ဘူး . . .”
ရဲေ႐ွာင္ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားကို ဆိုင္႐ွင္မွာ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႕အဖို႔ ၿပိဳင္မျငင္းဝံ့။
ထို႔ေၾကာင့္ ျပဳံးလ်က္ပင္ -
“ဒါေပါ့ . . . မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်က ႏွစ္ဦးသေဘာတူေတြခ်ည္းပဲ . . .”
“ငါကငါ့ရဲ႕ေပါင္မုန္႔ေတြကို မင္းကိုေပးတယ္၊ ငါ့ဘက္ကဘာမွ ျပန္မယူခဲ့ဘူး ဒီေပါင္မုန္႔ေတြက ငါ့ရဲ႕ေလးစား မႈအေနနဲ႔ေပးခဲ့႐ုံသက္သက္ပါ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံက မင္းအတြက္ ဘာလို႔အေရးႀကီးေနတယ္ဆိုတာ ငါနားမလည္ႏိုင္ ဘူး၊ ပိုက္ဆံေတြ မင္းဆီကယူသြားေတာ့ေရာဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာလို႔ မင္းအဲဒီေလာက္ထိ ေတြးပူေနတာလဲ . . .”
ခ်မ္းသာေသာ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုမွ သခင္ေလးတစ္ပါးအေနျဖင့္ ပိုက္ဆံကို ဂ႐ုစိုက္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္၏အျပဳအမူေၾကာင့္ ဆိုင္႐ွင္မွာ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနျခင္းပါပင္။
ရဲေ႐ွာင္မွ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ရင္း -
“ခင္ဗ်ားဘာသိလို႔လဲ . . .”
“ပိုက္ဆံက အေရးႀကီးတာေပါ့၊ က်ဳပ္နဲ႔အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ ဖဲကစားဖို႔ လိုအပ္တယ္ေလ . . .”
“က်ဳပ္မွာသာ ပိုက္ဆံမ႐ွိရင္ က်ဳပ္ဘယ္လိုကစားႏိုင္ေတာ့မလဲ၊ က်ဳပ္တို႔လို ဖဲသမားေတြက ပိုက္ဆံလိုအပ္ တယ္၊ ခင္ဗ်ားမွာသာ ပိုက္ဆံမ႐ွိရင္ ပြဲကေန ခင္ဗ်ားထြက္သြားရမွာပဲ၊ က်ဳပ္က ေစာ္ကားမခံႏိုင္ဘူးေလ အဲဒါကို ခင္ဗ်ား နားလည္တယ္မလား . . .”
ထိုအခ်ိန္ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွ ရဲေ႐ွာင္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ခိုင္းလိုက္ရန္ မိန္းမျဖစ္သူအား လွမ္းေအာ္လိုက္၏။
“သခင္ေလး . . . မင္းရဲ႕ပိုက္ဆံအေၾကာင္း ေမးပါရေစဦး . . .”
“မင္းရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြဆိုတာ ခရမ္းေရာင္ ဒဂၤါးျပားေတြလား အဲဒါေတြ မင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္႐ွိလဲ . . .”
ဆိုင္႐ွင္မွ ရဲေ႐ွာင္အား ခ်မ္းသာေသာမ်ိဳးႏြယ္စုမွ သခင္ေလးတစ္ပါးျဖစ္သည့္အထင္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ သခင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းကို သူအၿမဲတေစ သိခ်င္ခဲ့ေလသည္။
ယခုအခါ သူ႕အဖို႔ သိခြင္ၾကဳံႀကိဳက္ၿပီျဖစ္၍ ရဲေ႐ွာင္အား ေမးလိုက္ျခင္းပါပင္။
“ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားေတြ ဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြက ဘာလဲဆိုတာ က်ဳပ္မသိဘူး . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ ေခါင္းခါယမ္းရင္း ေျပာလိုက္သည္။
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွ ထိတ္လန္႔သြားဟန္ျဖင့္ -
“ဟင္ . . . ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားေတာင္ မသိဘူးေပါ့၊ ဒါဆိုမင္းတို႔က ပိုက္ဆံအျဖစ္ ဘာကိုသုံးၾကတာလဲ”
ရဲေ႐ွာင္က ၾကယ္သံမဏိ ၁ ခုကို ထုတ္ျပလိုက္ရင္း -
“ဒါေလးေတြေလ . . . ဒါေလးေတြက ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီမွာသုံးတာနဲ႔ ကြဲျပားေကာင္းကြဲျပားလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကိုယုံၾကည္စမ္းပါ၊ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကိုေပးခဲ့တဲ့ဟာက ေပါင္မုန္႔မီးကင္ႏွစ္ခုအတြက္ လုံေလာက္မွာပါ . . .”
ရဲေ႐ွာင္စကားေၾကာင့္ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္သြားေလသည္။
“ဘာလဲ . . . ခင္ဗ်ားက မယုံဘူးလား . . .”
“ေအးေလ . . . ေကာင္းၿပီ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ပိုထပ္ၿပီး ျပရေသးတာေပါ့ . . .”
“အနည္းဆုံးေတာ့ ခင္ဗ်ား ဒါေတြထဲက တစ္စုံတစ္ခုကိုေတာ့ သိမွာပဲေလ . . .”
ရဲေ႐ွာင္က ၾကယ္သံမဏိကို ထုတ္ျပလိုက္ၿပီးေနာက္ အျခားေသာ သတၱဳမ်ားကို ထုတ္ျပလိုက္ျပန္သည္။
ထိုသတၱဳမ်ားမွာ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႐ွိေနၾက၏။
အခ်ိဳ႕မွာ အလင္းတန္းထြက္ေနၿပီး အခ်ိဳ႕ကား အလင္းတန္းမထြက္။
အခ်ိဳ႕မွာ အနက္ေရာင္ျဖစ္ေနၿပီး အခ်ိဳ႕မွာမူ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္တည္ေနၾကေလသည္။
“ဘုရား . . . ဘုရား . . .”
ဆိုင္႐ွင္မွာ ရဲေ႐ွာင္ ထုတ္ျပသည္ကိုၾကည့္ရင္း တစ္ကိုယ္လုံး ထုံက်င္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။
(ဒီသခင္ေလးက သတၱဳေတြအမ်ားႀကီးကို ထုတ္ျပေနတာပဲ . . .)
(ငါျဖင့္ သူထုတ္ျပေနတဲ့ဟာေတြ အကုန္လုံးကိုေတာင္ မသိဘူး၊ သိတာဆိုလို႔ သုံးခုေလာက္ပဲ႐ွိတယ္ . . .)
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူလည္း အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။
#translator
#ေႂကြ႐ြက္ဝါအခန္း (၁၄၅၈ - ခ)(စာစဥ္ ၁၀၉- အပိုင္း ၈)
“စကားေျပာဆိုၾကျခင္း”
(တစ္ခုက ၾကယ္သံမဏိ၊ ငါ့ကို အေစာပိုင္းကျပတဲ့ဟာက အလ်ားေက်ာက္ပဲ၊ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုကေတာ့ ဖဲသားသံမဏိပဲ အဲဒီဟာကေတာ့ အေတာက္ပဆုံးေပါ့၊ က်န္တဲ့ဟာေတြကေတာ့ ဘာမွန္းဆိုတာေတာင္ မသိဘူး)
(ဒီပစၥည္းေတြက တကယ့္ကို တုႏိႈင္းမဲ့ရတနာေတြ၊ ေကာင္းကင္ဘုံအထက္ လူသားနယ္ပယ္လို အဆင့္ျမင့္ ေနရာမွာေတာင္ ႐ွားပါးတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ရာဇဝင္ေတြထဲမွာေတာင္ ႐ွိခဲ့တာ . . .)
(ဒါေတာင္ ဒီေကာင္ေလးက ဒီပစၥည္းေတြကို ဖဲကစားဖို႔အတြက္သုံးတယ္ေပါ့၊ ဒါဆို ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ မိသားစု မ်ိဳးႏြယ္က ဘယ္လိုမ်ိဳးမ်ားလဲ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လိုဂိုဏ္းမ်ိဳးကလဲ . . .)
(ဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို မယုံႏိုင္ဖို႔ေကာင္းတယ္ . . .)
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ ဆက္ပင္မစဥ္းဝံ့ေတာ့။
သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ထိတ္လန္႔ေနမိၿပီျဖစ္၏။
အစပိုင္းတြင္ သိုင္းေလာကထဲစဝင္လာသည့္ ရဲေ႐ွာင္အေပၚ အျမတ္ထုတ္ရန္ သူၾကံ႐ြယ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္မူ သူ႕အဖို႔ ထိုသို႔လုပ္ရန္မဆိုႏွင့္၊ ေတြးပင္မေတြးဝံ့ေတာ့ေခ်။
မည္မွ်ထိဆိုလွ်င္ သူၾကံေနသည့္အၾကံကိုပင္ ရဲေ႐ွာင္သိသြားမည္ကို စိုးရိမ္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
(ဒီေကာင္ေလးက အေျခမဲ့အေနမဲ့ မဟုတ္ဘူးပဲ၊ ငါသာတစ္ခုခု သူ႕ကိုသြားလုပ္မိလို႔ကေတာ့ ေသရခ်ည္ရဲ႕)
(တကယ္လို႔ သူ႕ကိုသာသြား႐ႈပ္မိရင္ ငါ့ရဲ႕အနာဂတ္တစ္ခုလုံး ပ်က္စီးသြားလိမ့္မယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိဆိုရင္ ဒီေန႔မွာတင္ ငါၿပိဳလဲသြားႏိုင္တယ္ ၿပီးေတာ့ ငါ့ေၾကာင့္ ဒီၿမိဳ႕တစ္ခုလုံးလည္း ဖ်က္ဆီးခံရႏိုင္တယ္ . . .)
(ဩဇာအာဏာႀကီးမားတဲ့လူေတြက သူတို႔ရဲ႕ေဒါသေတြကို အျပစ္မဲ့တဲ့လူေတြအေပၚမွာ ပုံခ်တတ္တယ္၊ သူ တို႔လိုလူေတြက ပု႐ြက္ဆိတ္လိုလူေတြရဲ႕ အသက္ေတြကို ဘယ္ဂ႐ုစိုက္ပါ့မလဲ၊ အဲဒီေတာ့ ငါတို႔အားလုံး ေသသြား လည္း သူတို႔က ဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး . . .)
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ၏မိန္းမမွာ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးသြားၿပီျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အစားအေသာက္မ်ားကို စားပြဲေပၚသို႔ ယူေဆာင္လာေပးေန၏။
ဆိုင္႐ွင္လည္း ရဲေ႐ွာင္လည္း ၾကည့္ကာ ျပဳံးလိုက္ရင္း -
“သခင္ေလး လာပါ . . . ဒါကငါတို႔ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတဲ့ သစ္သီးဝိုင္ပါ . . .”
“ဒီလိုေနရာေလးမွာ ဒါမ်ိဳးပဲရမွာမလို႔ ခြင့္လႊတ္ပါ၊ မင္းအတြက္ကေတာ့ တန္ဖိုး႐ွိခ်င္မွ႐ွိလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ ငါ့ရဲ႕ေလးစားမႈေလးကို တတ္ႏိုင္သမွ် ျပသေပးတာပါ . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း ေတြေဝျခင္းအလ်ဥ္းမ႐ွိ။
ခြက္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္ေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ သူ႕ပါးစပ္အတြင္း ထူးျခားေသာအနံ႔အသက္တစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရသည္။
ထို႔အတူ အစာအိမ္အတြင္း၌လည္း ပူေႏြးေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးျဖတ္စီးသြားသည့္ပမာ ေႏြးခနဲျဖစ္သြား၏။
သူ႕အဖို႔ ခ်င္းရန္နယ္ပယ္၌ ေသာက္ခဲ့ဖူးသမွ်ေသာအရက္မ်ားထဲတြင္ အေကာင္းဆုံးဟုပင္ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ မိသည္။
သို႔ေသာ္ ရဲေ႐ွာင္က ေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၿပီး -
“အဟြတ္ . . . အဟြတ္ . . .”
“ဒါကေတာ္ေတာ္ျပင္းတာပဲ ေဈးေပါတဲ့အသီးေတြမလို႔ထင္တယ္ . . .”
“အင္း . . . ဒါေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ေကာင္းပါတယ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္စကားေၾကာင့္ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ ရယ္ေမာလိုက္၏။
သခင္ေလးျဖစ္သူ၏ ဆိုလိုရင္းကို သူသိေနေလသည္။
(ဒါေပါ့ မင္းကဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ၊ မင္းအရင္က ေသာက္ဖူးတဲ့အရက္ေတြဆိုတာ ကမ႓ာေပၚက အေကာင္း ဆုံး အရက္ေတြပဲျဖစ္မွာ၊ ဒီလိုၿမိဳ႕ငယ္ေလးက အရက္ကို မင္းဘယ္လိုမ်ားႀကိဳက္ႏိုင္ပါ့မလဲ . . .)
“ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ ဒါကငါတို႔မွာ႐ွိတဲ့အေကာင္းဆုံးပါပဲ ဟဲ ဟဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထပ္မံ၍ ေသာက္လိုက္ျပန္သည္။
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာမူ ရဲေ႐ွာင္ေဘးနားတြင္ အေစခံတစ္ဦးပမာ ခစားလ်က္႐ွိေန၏။
(ဒီသခင္ေလးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခ်မ္းသာတယ္၊ ငါသာသူနဲ႔ ခင္မင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ ငါ့အတြက္ အခြင့္ ေရးေတြရလာႏိုင္တယ္၊ ဒါကကမ႓ာႀကီးေပၚမွာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေျခလွမ္းတစ္ခုပဲ . . .)
(ငါအဲဒီေလာက္ ကံမေကာင္းရင္ေတာင္မွ သူမွတ္မိတဲ့လူေတြထဲမွာ ငါပါေနတယ္ဆိုရင္ပဲ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ ငါ့ရဲ႕အခုလိုလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕သားသမီးေျမးျမစ္ေတြလည္း အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းလိမ့္မယ္ . . .)
ထိုအေတြးေၾကာင့္ ဆိုင္႐ွင္လည္း ရဲေ႐ွာင္အေပၚ ပို၍ပင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေနေလသည္။
“ဒီကမိတ္ေဆြ . . . ခင္ဗ်ားက အဝါေရာင္ဒဂၤါးျပားတို႔ ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားတို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္ . . .”
“အဲဒါေတြကဘာေတြလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီမွာသုံးတဲ့ေငြေၾကးေတြလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ အရသာ႐ွိေသာ အစားအစာမ်ားကိုစားေသာက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။
“အဟြတ္ . . . အဟြတ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္၏အေမးေၾကာင့္ ဆိုင္႐ွင္ပင္ ႐ုတ္တရက္ ေခ်ာင္းဆိုးသြား၏။
သူ႕အဖို႔ မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားသည့္ပုံပါပင္။
သို႔ေသာ္ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးမွဆင္းသက္လာေသာ သခင္ေလးတစ္ပါးအေနျဖင့္ ထိုအရာမ်ားကို သိမည္မဟုတ္ ေၾကာင္း သူေသခ်ာသိေနေလသည္။
ထို႔ျပင္ ရဲေ႐ွာင္အား သူ၏မ်ိဳးႏြယ္စုမွ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္စြာျဖင့္ထားထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူယုံ ၾကည္ေနမိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ယခုသခင္ေလးက ထိုအရာမ်ားကို မသိဘဲျဖစ္ေနသည္မွာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္လွသည္။
“ေကာင္းကင္ဘုံအထက္ လူသားနယ္ပယ္မွာ ဒဂၤါး ၄ မ်ိဳး႐ွိတယ္၊ ငါတို႔အတြက္ေတာ့ အဲဒါကို ပိုက္ဆံလို႔ ေခၚ တာေပါ့၊ အဝါေရာင္ဒဂၤါးျပားက တန္ဖိုးအနည္းဆုံးပဲ . . .”
“အဟမ္း . . . တကယ္ေတာ့ သာမန္ျပည္သူေတြက ဒီအဝါေရာင္ဒဂၤါးျပားေတြကိုပဲ အသက္႐ွင္ဖို႔အတြက္ သုံးေနၾကတာေပါ့၊ ပစၥည္းေတြဝယ္ၾကတယ္ ေရာင္းၾကတယ္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဒီဒဂၤါးကိုပဲသုံးတယ္ . . .”
“အျဖဴေရာင္ဒဂၤါးကေတာ့ ပိုၿပီးတန္ဖိုး႐ွိတယ္၊ အဲဒီဒဂၤါးတစ္ျပားဆိုရင္ အဝါေရာင္ဒဂၤါးအျပား ၁၀၀ နဲ႔ ညီမွ် တယ္၊ ငါတို႔လိုလူေတြထဲမွာ အျဖဴေရာင္ဒဂၤါးျပား ၄၀ ေလာက္ရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူကို တကယ့္ကိုေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္ . . .”
“အဲဒါေတြထက္ ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ ဒဂၤါးကေတာ့ အနက္ေရာင္ဒဂၤါးျပားေပါ့၊ အဲဒီအနက္ေရာင္ဒဂၤါးတစ္ျပားဆို ရင္ အျဖဴေရာင္ဒဂၤါးအျပား ၁၀၀ နဲ႔ညီမွ်တယ္၊ ဒီလိုဒဂၤါးျပားေတြကိုေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမားအေရာင္းအဝယ္လုပ္တဲ့ အခါမွာ သုံးၾကတယ္ . . .”
“ငါေျပာတဲ့ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို႐ွားပါးတယ္၊ ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားတစ္ျပားက အနက္ေရာင္ဒဂၤါးျပား ၁၀၀၀၀ နဲ႔ညီမွ်တယ္ . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွ ဒဂၤါးျပားအခ်ိဳ႕ကိုထုတ္ျပရင္း ႐ွင္းျပလိုက္၏။
“ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားက ဘယ္မွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားမွာ တစ္ျပားေလာက္ေတာင္မ႐ွိဘူးလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္က စားပြဲေပၚ႐ွိဒဂၤါးျပားမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္သည္။
“ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားဟုတ္လား ငါ့မွာဘယ္လိုလုပ္႐ွိမွာလဲ . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူက ႐ွက္႐ြံ႕ေနေသာမ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။
“ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားဆိုတာ အရမ္းအဆင့္ျမင့္တဲ့ေရာင္းဝယ္မႈမွာပဲ သုံးၾကတာ၊ တကယ့္ကို ထိပ္တန္းေငြ ေၾကးတစ္မ်ိဳးေပါ့၊ ငါလိုဆိုင္အေသးေလးရဲ႕ ပိုင္႐ွင္တစ္ေယာက္က ဒီလိုဒဂၤါးျပားတစ္ျပားေတာင္ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါကေပါင္မုန္႔မီးကင္ေရာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲေလ . . .”
“ဪဟုတ္သား က်ဳပ္မွားသြားတယ္ ဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳးမေမးသင့္ဘူး . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ ေတာင္းပန္ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ၏ မိန္းမမွလည္း ရဲေ႐ွာင္တို႔ေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေယာက်္ားျဖစ္သူအား လွမ္းၾကည့္ကာ -
“ကြၽန္မ အရင္ဘဝက အကုသိုလ္ေတြလုပ္ခဲ့လို႔ထင္တယ္ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ဒီလိုလူဆင္းရဲတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား လက္ထပ္မိမွာလဲ၊ ကြၽန္မဘဝရဲ႕ သက္တမ္းတစ္ဝက္ေလာက္က ကုန္ဆုံးသြားၿပီ အဲဒါေတာင္ ကြၽန္မတို႔ မွာ ခရမ္းေရာင္ဒဂၤါးျပားတစ္ျပားေတာင္ မစုေဆာင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး . . .”
ဆိုင္႐ွင္မွ ႐ွက္႐ြံ႕သြားဟန္ျဖင့္ -
“မင္းဘယ္လိုမ်ား ေျပာထြက္ႏိုင္ရတာလဲ၊ ငါ့ကိုဒီလိုလာေျပာေနရေအာင္ မင္းမွာေရာေ႐ြးခ်ယ္စရာ႐ွိခဲ့လို႔ လား၊ မင္းသာ အရမ္းကိုလွပေနရင္ ခ်မ္းသာတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ လက္ထပ္ခဲ့မွာေပါ့၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လည္း ၾကည့္ဦး . . .”
“ငါ့ကိုယ္ငါလည္း ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာကိုသိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ မင္းကလည္း ႐ုပ္ဆိုးတာပဲ . . .”
မိန္းမျဖစ္သူလည္း ေဒါသထြက္သြား၍ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ -
“ဘာ . . . ႐ွင္ဘာစကားေျပာတာလဲ ဝက္စုတ္ . . .”
“ကြၽန္မမွာ ဘာ႐ွိခဲ့လဲဆိုတာ ႐ွင္အသိဆုံး အဲဒါကိုေတာ့ ႐ွင္မျငင္းႏိုင္ဘူးမလား တကယ့္ငမြဲ . . .”
“ကြၽန္မငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳခ်ိန္မွာ ႐ွင့္ေဘးနားေနၿပီး ႐ွင့္ရဲ႕ဒုကၡေတြ ခံခဲ့ရတယ္၊ ႐ွင့္အတြက္ အလုပ္ေတြလုပ္ေပးခဲ့ ရတယ္ေလ ဝက္စုတ္ရဲ႕ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕အလွေတြ ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတာပဲ ဒါေတာင္ကြၽန္မကို ဘယ္လိုမ်ား ေျပာဝံ့ရ တာလဲ အ႐ွက္မဲ့တဲ့လူရဲ႕ . . .”
လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းျဖင့္ အခ်ိန္မေ႐ြး ထသတ္ေတာ့မည့္ပုံမ်ိဳးပင္ေပါက္ေနသည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔လိုက္ရင္း အေျခအေနမ်ားကို ထိန္းလိုက္ရေလသည္။
ထိုအခါမွ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး ရပ္တန္႔သြားၿပီး ရဲေ႐ွာင္အား ႐ွက္အမ္းအမ္းျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾက ၏။
“အဟမ္း . . .”
“ဒါနဲ႔ဒီေနရာက ဘယ္သူပိုင္တဲ့ေနရာမ်ားလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ သိခ်င္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
“ဒါကအေ႐ွ႕ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေ႐ွ႕ဆုံးအရပ္တစ္ခုေပါ့ . . .”
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ ရဲေ႐ွာင္၏အေမးကိုၾကားခ်ိန္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
(ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မင္းက ဒီေနရာကိုေရာက္ေနတာေတာင္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနမွန္း မသိဘူးလား . . .)
(ဒီအေၾကာင္းကို တျခားလူေတြသာသိရင္ ယုံႏိုင္မွာေတာင္မဟုတ္ဘူး . . .)
“အေ႐ွ႕ေကာင္းကင္ဆိုတာ ဘာမ်ားလဲ . . .”
“အင္း . . . က်ဳပ္ဆိုလိုခ်င္တာ ဘာအဓိပၸာယ္လဲလို႔ ေမးခ်င္တာ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္ ေလးမ်ား ႐ွိႏိုင္မလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ ထပ္၍ေမးလိုက္ျပန္၏။
ယခုအခါတြင္မူ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပင္ ျဖစ္သြားေလသည္။
(အေ႐ွ႕ေကာင္းကင္က ဘာလဲလို႔ ေမးလိုက္တာလား . . .)
ဆိုင္႐ွင္မွာ ရဲေ႐ွာင္ေၾကာင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
#translator
#ေႂကြ႐ြက္ဝါ