ညေမွာင္ေမွာင္ ေက်ာက္သားခန္းမႀကီး၏ အလယ္တြင္ အနက္ေရာင္ပဝါေလးႃခံုထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းလ်ွက္ရိွ၏။ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္သည္ အဝင္ဝမွတေျဖးေျဖးေလ်ွာက္လာကာ အမ်ိဳးသမီး၏ ေနာက္နား၌ ေနရာယူသည္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက နတ္ဘုရားရုပ္ထုႀကီးေရ႔ွရိွ ကံၾကမၼာသေကၤတမ်ားေရးသားထားေသာ စက္ဝိုင္းကို တစ္ခ်က္ၾကၫ့္ကာ ႃခံုထားေသာ အနက္ေရာင္ပဝါကိုျဖဳတ္၍ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုယ္ စည္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မင္စြတ္ထားေသာ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ အေရ႔ွရိွ စက္ဝိုင္းႀကီးကို ေျဖးညင္းစြာ လွၫ့္လိုက္ေတာ့သည္။ စုတ္တံ၏ စုတ္ခ်က္က စက္ဝိုင္းေပၚသို႔ သံုးခ်က္တိတိ က်ပန္းေရာက္ရိွသြားသည္။ အမ်ိဳးသမီးေလး၏ ႏႈတ္မွ တဖြဖြရြတ္ဆိုေနသံကိုလည္း နားဖ်ားတြင္ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားႏိုင္သည္။ မီးတုတ္မွ မီးလ်ွံတို႔မွာလည္း တလြင့္လြင့္။
အလံုးစံုၿပီးစီးေသာအခါ မိန္းမပ်ိဳေလးက သူမ၏ မ်က္လံုးစည္းကို ဖြင့္ၿပီး စက္ဝိုင္းဆီေမ်ွာ္လင့္တႀကီးၾကၫ့္လိုက္သည္။ ကံၾကမၼာၾကၫ့္ျခင္းအခ်ိန္ကာလကို မေရာက္ေသးေသာ္လည္း စစ္ပဲြအတြက္စိတ္ပူတာမို႔ ရွီေဝးႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ကံၾကမၼာၾကၫ့္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
"ဘယ္လိုေနလဲ"
ရွီေဝး၏ ခပ္ဩဩအသံက ေနာက္မွထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုအထိ နက္ထန္က စုတ္ခ်က္သံုးခ်က္ကိုၾကၫ့္ရင္း မလႈပ္မယွက္ျဖစ္ေနေသးတာမို႔ ရွီေဝးစိတ္ပူလာသည္။ ကံၾကမၼာက မေကာင္းတဲ့ဘက္ကို ၫႊန္ျပေနတာမ်ားလား။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ မေကာင္းဘူးလား"
ထပ္ဆင့္ေမးခြန္းအၿပီးဝယ္ နက္ထန္က သူ႔ဘက္သို႔ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ အသက္မရိွသူပမာ လွၫ့္လာသည္။ မ်က္ႏွာအမူအရာက ေကာင္းသၫ့္ လကၡဏာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
"ေကာင္းပါတယ္ အရွင္.. စစ္ပဲြက ႏိုင္မွာပါ...တစ္ခု..တစ္ခုပဲ"
စစ္ပဲြႏိုင္မည္ဆို၍ ေပ်ာ္သြားေသာ ရွီေဝး၏ စိတ္အေျခအေနက နက္ထန္၏ ရွတတကဲြအက္အက္ျဖစ္ေနေသာ အသံေၾကာင့္ ခဏခ်င္းပင္ ပ်က္စီးသြားရသည္။
"ဘာတစ္ခုလဲ နက္ထန္ ကိုယ့္ကိုေျပာ။ ဘာမ်ားျဖစ္စရာရိွေသးလို႔လဲ"
နက္ထန္၏ လက္ေတာက္ေတာက္မ်က္ဝန္းမ်ားက ရွီေဝးဆီသို႔ အလံုးစံုက်ေရာက္လာသည္။ လေရာင္၏ အကူအညီျဖင့္ သူမ၏ မ်က္လံုးထဲက ဝဲေနသၫ့္မ်က္ရည္စမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။
"အထိန္းအကြပ္မရိွတဲ့ ႏိုင္ျခင္းမ်ိဳး..."
"ဘာရယ္?"
"အထိန္းအကြပ္မရိွဘူးဆိုတာ သိပါသလားအရွင္။ အဲ့တာတိုင္းျပည္နဲ႔ တဲြသံုးရင္ ဘုရင္ကိုေျပာတာပါ။ ဘုရင္က တိုင္းျပည္ရဲ့ အထိန္းအကြပ္ပဲ။ ေဘာ္ဟူလာက စစ္ႏိုင္မွာေပမဲ့...အရွင့္အစ္ကိုေတာ္..တိုင္းျပည္ရဲ့ဘုရင္ကေတာ့...ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္"
"ဘာေျပာတယ္"
ရွီေဝးမ်က္ႏွာမွာ မယံုႏိုင္ျခင္းေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြ ေရာႁပြန္းရႈပ္ေထြးစြာ ျဖတ္ေျပးသြားၾကသည္။ အစ္ကိုေတာ္က စစ္ပဲြမွာ တစ္ခုခုျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာလား။ အစ္ကိုေတာ္က ဘာလို႔..ဘာလို႔ အဲ့လိုျဖစ္ရမွာလဲ။ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေဟာခ်က္ကတစ္ခုခုမွားေနတာ။ ဒါေပမဲ့ သူေမြးကတည္းကစလို႔ ဒီေဟာခ်က္ေတြမွားတာ တစ္ခါမွမရိွဖူးဘူးဆိုတာကို ၪီးေနွာက္က အသိေပးေနျပန္သည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစကာမူ သူကေတာ့ ေဟာခ်က္မွားေနေၾကာင္းသာ မ်က္စိမိွတ္ၿပီး ယံုခ်င္ပါသည္။
"မပူပါနဲ႔ နက္ထန္ ကိုယ္ အစ္ကို႔ကို ဂရုစိုက္မွာပါ။ သူ မေသေစရဘူးနက္ထန္။ ကိုယ့္ကိုယံုလိုက္။ ေဟာခ်က္ေတြက နည္းနည္းမွားတာမ်ိဳးလည္း ရိွႏိုင္တာပဲေလ။ အဲ့ဒီလိုပဲျဖစ္မွာပါ"
ပါးစပ္က ေတာင္စဥ္ေရမရ ပြစိပြစိေျပာရင္း ခန္းမအျပင္သို႔ ေသြးရူးေသြးတန္းထြက္သြားေသာ ရွီေဝး၏ ေက်ာျပင္ကို ၾကၫ့္ရင္း သူမ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ႏႈတ္မွ ေျပာရန္က်န္ေနေသးေသာ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕တို႔က တိုးတိုးကေလး ထြက္ေပၚလာသည္။
"ပထမအခ်က္ေျပာရရင္ ရွင္ဘုရင္ရဲ့ နကၡတ္က လံုးဝေပ်ာက္လုနီးပါးျဖစ္ေနၿပီ အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ ဘုရင္နကၡတ္ကိုေတာင္ ျမင္ေနရၿပီ။ ဒုတိယစုတ္ခ်က္နဲ႔ ၫွိေျပာရရင္ ေဘာ္ဟူလာဟာ ဘုရင္မရိွတဲ့ႏိုင္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ႏိုင္လိမ့္မယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့..."
သူမ ေျပာေနရင္းနဲ႔ နတ္ဘုရားရုပ္ထုႀကီးကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္သည္။ စကားလံုးတို႔က ခုနကထက္ပို၍ တိုးၫွင္းစြာ ထြက္လာၾကျပန္သည္။
"တတိယအခ်က္ကေတာ့....ဒီေဟာကိန္း ဘယ္လိုမွမလဲြႏိုင္ဘူးတဲ့"
.
.
"ငါျပန္လာၿပီ"
သြားတာ ဘယ္ႏွရက္မွေတာင္မရိွေသးဘဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာေသာ ရက္ခ်္ေၾကာင့္ သူ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔မိသြားသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ျပန္လာရတာတုန္း။
"ေနစမ္းပါၪီး သတင္းယူတာ အဲ့ေလာက္ေတာင္ျမန္ရလား"
"ဪ ျမန္တယ္ေလ မင္းဖေအေတြက ငါေရာက္ေရာက္ခ်င္းကို တိုက္ဖို႔တိုင္ပင္ေနၾကၿပီေလ။ သူတို႔ဒီလ လဆုတ္ပိုင္းေလာက္ ဝင္တိုက္မယ္တဲ့။အစက ေနာက္ႏွစ္လမွ ဝင္တိုက္မလို႔။ ဒါေပမဲ့ ဆန္ဒိုဘုရင္က ဂ်ူယာဘုရင္ကို နည္းနည္းပိုျမန္ဖို႔ေလာေဆာ္လိုက္တယ္ေလ။ ေနာက္လေတြဆို ေဆာင္းဝင္စျပဳျပီျဖစ္လို႔ အက်အဆံုးမမ်ားရင္ေတာင္ ဒဏ္ရာေတြ ကုဖို႔ခက္မွာစိုးလို႔တဲ့။ သူတို႔က ႏိုင္မယ္လို႔ အပိုင္တြက္ထားပံုပဲ"
"ဟြန႔္"
ရွီလာက အားရပါးရ မဲ့လိုက္သည္။ ဒီငတံုးေကာင္ေတြကေတာ့ ငါ့ကိုျဖတ္ၿပီး စစ္ပဲြႏိုင္မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတာလား။ ေျမၾကီးကိုပဲ ဝါးစားလိုက္ေတာ့။
"ဒီေတာ့ သူတို႔ ဘယ္လမ္းကလာမယ္?"
"ေတာင္တက္လမ္းကပဲ လာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဘက္လမ္းက သူတို႔လမ္းမကၽြမ္းေတာ့ ၾကာမွာေလ။ ပိုျမန္ေအာင္ ေတာင္တက္လမ္းကပဲ သြားၾကမယ္တဲ့"
"အိုး"
ရွီလာ့ပါးစပ္ေလးက အိုပံုသဏၭာန္ လံုးဝိုင္းသြားသည္။
"သူတို႔ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္ တူးလိုက္ၿပီပဲ။ အိုေခ ရက္ခ်္ ေနာက္တစ္ျခား ဘာမ်ားၾကားခဲ့ေသးလဲ"
"သူတို႔က ဗ်ူဟာေတြကို သံုးေတာ့သံုးမွာေပမဲ့ ငါတို႔ကို အရမ္းေလ်ွာ့တြက္ထားလို႔ ေပါ့ေပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပဲသံုးမွာတဲ့။ ေအးေလ စစ္ေၾကညာတာလည္းမရိွဘဲ ဝင္တိုက္မွေတာ့ သူတို႔က အသာစီးရမယ္ထင္တာေနမယ္။"
"ဟြန္႔ အိပ္မက္သာမက္ေနလိုက္။ အိုေခ ငါ့ရဲ့လက္ေထာက္ေလး။ အရမ္းေတာ္တယ္။ နားလိုက္ေတာ့"
သူ႔စကားမွမဆံုးေသးခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ ဇီးကြက္ေကာင္ကို မၾကည္ၾကၫ့္ၾကၫ့္ကာ အျပင္ကိုထြက္လာလိုက္သည္။ ရုတ္တရက္ အျပင္မွာဟိုေလ်ွာက္ဒီေလ်ွာက္ျဖစ္ေနေသာ ညီျဖစ္သူကို ေတြ့လိုက္ရေတာ့ အံ့ဩသြားမိသည္။
"ရွီေဝး ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အျပင္မွာ ဟိုသြားဒီသြားနဲ႔ အထဲဝင္လာခဲ့ေလ။ လာ"
"ကၽြန္ေတာ္...ကၽြန္ေတာ္.."
အထစ္အထစ္ႏွင့္ ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ေနပါေသာ ညီေတာ္အား မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ၾကၫ့္ေနမိသည္။ မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ၾကၫ့္ရသေလာက္ကေတာ့ ရွီေဝးဒီလိုျဖစ္ေနတာ သူတစ္ခါမွမေတြ့ဖူးေသး။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
သူ႔စကားမဆံုးေသးခင္ အတင္းဖက္လာေသာ ညီေတာ္အား ပို၍ပင္နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။ ဒီေကာင္ေလး ဘာျဖစ္လာလို႔မ်ားလဲ။
"အစ္ကိုေတာ္...ညီေတာ္နဲ႔ သက္ဆံုးထိ တူတူရိွေနေပးမယ္မဟုတ္လား။ အစ္ကိုေတာ္ စစ္ပဲြမွာ...စစ္ပဲြမွာ.."
တစ္ဆို႔ေနေသာ စကားသံက ထိုေနရာတြင္ပင္ တိခနဲရပ္၏။ အေနာက္မွစကားလံုးမ်ားကို ရွီေဝးေျပာလည္း မေျပာႏိုင္ေတာ့သလို ေတြးလည္းမေတြးရဲေတာ့။ အစ္ကိုေတာ္က သူေမြးကတည္းက သူ႔အနားမွာရိွေနေပးခဲ့တာ။ အရာအားလံုးကို အစ္ကိုေတာ့္ဆီကပဲ သင္ယူလာခဲ့တာ။ ဒီအစ္ကို မရိွေတာ့ရင္ သူဘယ္လိုလုပ္ပါ့မလဲ။ သူရပ္တည္ႏိုင္တယ္ပဲထား။ သူ႔အစ္ကိုမရိွပဲနဲ႔ ဘာေတြကိုထပ္ၿပီးသင္ယူႏိုင္မွာလဲ။ သူ႔အစ္ကိုသာ တကယ္..တကယ္ေသသြားခဲ့ရင္ သူလည္းဝမ္းနည္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ေသမွာပဲ။
"စစ္ပဲြမွာ အစ္ကိုေတာ္ တစ္ခုခုျဖစ္မွာေၾကာက္လို႔လား"
ရွီေဝးက ရွီလာ့စကားကို ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္၍ ျပန္ေျဖသည္။ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားသၫ့္လက္ေတြကို လံုးဝမလႊတ္ေသး။ သူ ညကတည္းကစၿပီး ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ေနမိတာ မနက္ထိ တစ္ေရးမွမအိပ္ရေသးဘူး။ သူဘာလုပ္ရမလဲ။ သူ အစ္ကို႔ကို မကာကြယ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာပဲ ေခါင္းထဲစဲြေနတယ္။ သူ႔အေတြးေတြမဆံုးခင္မွာပဲ သူ႔အစ္ကိုက သူ႔ေက်ာျပင္ကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာလာေလတယ္။
"မပူပါနဲ႔ကြာ အစ္ကို မေသေသးပါဘူး။ အစ္ကိုက မင္းနဲ႔နက္ထန္ေမြးမဲ့ တူေလးေတြကိုခ်ီရၪီးမွာမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုက ဒီေလာက္ေတာ္တာ အဲ့ဒီေကာင္ေတြလက္ခ်က္နဲ႔ အစ္ကိုတစ္ခုခုျဖစ္မယ္လို႔ မင္းထင္ရင္ေတာ့ မင္းအစ္ကို႔ကို အထင္ေသးလိုက္တာပဲ ဟုတ္ၿပီလား ဟားဟား အစ္ကိုေတာ္ ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ အရာမယြင္းဘဲ ႏိုင္ေအာင္တိုက္ျပမယ္"
ရွီလာရဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ ရွီေဝးစိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္လာသည္။ ဟုတ္သားပဲ။ သူ႔အစ္ကိုက အမဲလိုက္ဘုရင္ေလ။ ျခေသၤ့ေတြကိုေတာင္ ျခင္ရိုက္သတ္သလို သတ္ႏိုင္ေသးတယ္။ အရမ္းေတာ္တာပဲဟာ ဘာလို႔ အဲ့ေကာင္ေတြေလာက္နဲ႔ ေသရမွာလဲ အဓိပၸါယ္မရိွတာ။
"ကဲ ငါတိုက္ပဲြအတြက္ေဆြးေနြးမလို႔ မင္းဆီလာခ်င္ေနတာ။ ေရာက္လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ ရွီေဝး ေတာင္တက္လမ္းကိုသိတယ္မို႔လား။"
ရွီေဝးက ေခါင္းညိတ္၏။ ရွီလာ့ မ်က္ႏွာကအႃပံုးက ပို၍ ပီျပင္လာသည္။
"မင္းေတာင္တက္လမ္းအထက္က ကမူစြန္းကိုလည္းသိတယ္မို႔လား။ ငါ့သူလ်ိဳေျပာတာက သူတို႔ေတာင္တက္လမ္းက လာမွာပဲ အဲ့ေတာ့ ငါတို႔သူတို႔ကို အႀကိဳလက္ေဆာင္ေလး ေပးစရာရိွေနတယ္"
"အစ္ကိုေတာ္ ဘာကိုေျပာတာလဲ"
"စမ္းေခ်ာင္းေဘးက ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကို ျမင္တယ္မလား။ အဲ့တာေတြကို မ,ရမယ္။ ခုပဲစလုပ္ၾကေတာ့။ အဲ့တာေတြကို ကမူစြန္းနားထိ လိွမ့္သြားရမယ္။ ေျခရာလက္ရာမက်န္ေစနဲ႔။ ေက်ာက္တံုးေတြကို သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ဖံုးထား။ လဆုတ္ပိုင္းလာမယ္လို႔ သတင္းရထားတယ္။ ကင္းပုန္းေတြခ်ထားၿပီး ေစာင့္ေနမယ္။ တပ္သားေလးပံုႏွစ္ပံုက အဲ့ေနရာမွာေနၿပီး ေက်ာက္တံုးေတြကို ဟိုေကာင္ေတြဆီလိွမ့္ခ်ရမယ္။ အေပၚနဲ႔ေအာက္မို႔ ၿမွားနဲ႔ပစ္လည္း အက်အဆံုးမရိွႏိုင္ဘူး။ ေသနတ္တပ္သားကလည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရိွလို႔ စိတ္ပူစရာနည္းတယ္။ အဲ့အခါက် ေက်ာက္တံုးပိ မေသဘဲ က်န္ေနတဲ့တပ္သားေတြက ေနာက္ကိုျပန္ေျပးလိမ့္မယ္။
လမ္းအတိုင္း ေနာက္ကိုေျပးတဲ့ တပ္သားေတြအတြက္ ေတာင္ေျခနားကေတာအုပ္မွာ ေလးပံုတစ္ပံုက ေစာင့္ေနရမယ္။ အဲ့ေကာင္ေတြကို အေသသာသတ္ပစ္။ သစ္ပင္ေတြထဲ ေသြးရူးေသြးတန္းေျပးမိတဲ့ တပ္သားေတြကိုေတာ့ ခဲႀကီးေတြလိွမ့္ခ်တဲ့ တပ္သားေတြကပဲ လိုက္ရွာၿပီး သတ္လိုက္ၾက။ ေနာက္က်န္တဲ့ ေလးပံုတစ္ပံုကေတာ့ ေတာင္ေနာက္ဘက္ကို လူျဖန႔္ၿပီးကင္းခ်လိုက္ပါ။ လာႏိုင္ေခ်ေတာ့ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သတိထားတာ မေကာင္းတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ေနာက္ပိုင္းက ၿမိဳ႔ေတာ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ဆိုေတာ့ သူတို႔ယုတ္မာလာႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတာ္ေတာ္ေလးနည္းေပမဲ့ေပါ့။
သူတို႔အင္အားက ငါတို႔ထက္ ႏွစ္ဆရိွလိမ့္မယ္။ မပူပါနဲ႔ ေတာင္ေနာက္ပိုင္းနဲ႔ ေတာင္တက္လမ္းမွာလည္း ေထာင္ေခ်ာက္ေတြခ်ထားလိုက္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လာမယ္ဆိုတာ ငါတို႔ႀကိဳသိတဲ့ပံုမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစဘဲနဲ႔ သားေကာင္ေထာင္ေခ်ာက္လိုမ်ိဳးပဲ ထားရမယ္။ ေထာင္ေခ်ာက္ရယ္၊ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြရယ္နဲ႔ တပ္သားတစ္ဝက္ကိုေသေစမယ္။ ဒီလိုဆို ငါတို႔နဲ႔ အင္အားတူသြားၿပီ။ လူအင္အားတူတယ္ဆို ငါ့လူေတြက ပိုသာမွာ ငါယံုတယ္။ ရွီေဝး မင္းက ေက်ာက္တံုးေတြလိွမ့္ခ်မဲ့ တပ္သားေလးပံုႏွစ္ပံုကို တာဝန္ယူ။ ငါက ေတာင္ေအာက္က ေတာအုပ္မွာ တပ္သား ေလးပံုတစ္ပံုနဲ႔အတူ ပုန္းေနမယ္။ ေတာင္အေနာက္ပိုင္းကိုေတာ့ စစ္သူႀကီးကို တာဝန္ေပးလိုက္။
မင္းတို႔အဖဲြက တာဝန္ၿပီးတာနဲ႔ ငါ့ဆီကိုလာခဲ့ရမယ္။ စစ္သူႀကီးတို႔ကလည္း ေတာင္ေနာက္မွာ အေျခအေနမထူးျခားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ငါတို႔ဆီလာၿပီးကူေပးရမယ္။ ၿမွားေတြအဆိပ္သုတ္ထား။ ဓားမေတြမီးကင္ထား။ ေနာက္ၿပီး ငါနဲ႔စစ္သူႀကီးတို႔ ဝယ္လာတဲ့ ယမ္းမႈန႔္ေတြနဲ႔ အဆိပ္မႈန႔္ေတြကိုလည္း အသင့္ျပင္ထားလိုက္။ ယမ္းမႈန႔္ေတြကိုက ငါ့ဆီယူလာခဲ့ ငါစီမံလိုက္မယ္။ လက္နက္ေတြအကုန္အသင့္ျပင္ထားေတာ့ ေလ့က်င့္မႈေတြကို လုပ္ေတာ့လုပ္ အရမ္းမျပင္းေစနဲ႔ သူတို႔ကို အားေမြးထားခိုင္း။ စစ္သူႀကီးကို ငါမွာတာေတြအကုန္ေျပာျပလိုက္ေနာ္။ ၿပီးရင္ ငါ့ဆီေခၚလာခဲ့ ငါသူ႔ကိုမွာစရာလည္း ရိွေသးတယ္။"
ပါးစပ္မွ အဆက္မျပတ္မွာၾကားၿပီးသၫ့္ေနာက္မွာေတာ့ ေရခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရသည္။ ၫႊန္ၾကားရသၫ့္အလုပ္ကလည္း လြယ္တာမဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး ေသနတ္မရိွဘဲ ယမ္းမႈန႔္ဝယ္လာမိတာေၾကာင့္ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔စဥ္းစားရၪီးမည္။ Tom & Jerryထဲကလိုမ်ိဳး ဗံုးအေသးစားေလးလုပ္ရင္ေကာင္းမလား။ အေတြးထဲ၌ ဗံုးအေသးစားေလးကို ျပင္ဆင္ေနမိသည္။ ေအာင္ျမင္ရင္ေအာင္ျမင္ မေအာင္ျမင္ရင္လည္း ကိစၥေတာ့မရိွေပ။ အသာစီးရထားသည္မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ သူ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးပါ။ ႏိုင္မွာေသခ်ာမၫ့္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ရေပလိမ့္မည္။
ေဈးထဲတြင္ေတြ့ခဲ့သၫ့္ အဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြးေတာၿပီးေနာက္တြင္ သူသေဘာတက်ႃပံုးလိုက္မိသည္။ ကိုယ္ရံေတာ္ကို အားကိုးရမဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီပဲ။ ရႊီခနဲ လက္ေခါက္မႈတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ေရ႔ွကို ခစားလာသည္။ လုပ္ရမၫ့္ ကိစၥတို႔ကို တိုတိုရွင္းရွင္းၫႊန္ၾကားကာ ေက်ာက္တံုးလိွမ့္ခ်မၫ့္ကိစၥကို ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ ၫႊန္ၾကားေတာ့သည္။
Sorry for keyboard error.
Pls tell me Are you OK in reading?