Uni
သူ့ရင်ထဲဒိန်းခနဲဖြစ်သွားလေသည်။ ဒါကဘယ်သူ့လက်ချက်ဆိုတာနဲ့ သူလုပ်ကြံခံရတယ်ဆိုတာကို သိနေရင်တောင် လူတွေသူ့ကိုယုံဖို့က အလွန်ခက်ခဲလေသည်။ သူက စိတ်ကိုမနဲထိန်းထားကာ nurse မလေးကို ထပ်မေးကြည့်လိုက်သည်။
“သူတို့သက်သေတွေက ဘယ်လောက်ရှိပြီတဲ့လဲ။”
Nurse မလေးက ပြန်ဖြေမလို့ပေမဲ့ ရဲအရာရှိတစ်ယောက်ရောက်လာတာကြောင့် စကားစပြတ်သွားသည်။ ရဲအရာရှိက သူ့ကိုလေးလေးစားစားဆက်ဆံပါသည်။
“ ခင်ဗျားသက်သာပြီဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ခင်ဗျားကို အချုပ်ခန်းမှာချုပ်ထားရလိမ့်မယ်။ တရားရင်ဆိုင်နေတဲ့အတွင်းပေါ့။”
“ခင်ဗျားတို့ သက်သေတွေ ဘယ်လောက်တောင်တွေ့ထားတာလဲ။”
“အိုး........သက်သေတွေလား။ ခင်ဗျားနဲ့ မစ္စတာဂျိမ်းနဲ့ အခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်းရှိပါတယ်ဆိုတာကို ထောက်ခံပေးတဲ့ လူသက်သေတွေနဲ့ သေနတ်ပေါ်က ခင်ဗျားရဲ့လက်ဗွေရာတွေက ခိုင်လုံနေပါပြီ။ “
သူခဏတိတ်ဆိတ်သွားသည်။
“ဒါဆို ကျွန်တော်ဘာလို့ တိုက်ခိုက်ခံရမှာလဲ။ ကျွန်တော်သာ အဖေ့ကိုသတ်တဲ့လူဆိုရင် ကျွန်တော်ကဘာလို့ ခေါင်းကို အရိုက်ခံရမှာလဲ။”
“ဒါက မင်းဟာ မစ္စတာဂျိမ်းကို သတ်မိလို့ ထိန့်လန့်ရင်း စားပွဲစွန်းနဲ့တိုက်မိတာလို့ယူဆတယ်။ ဒါမှမဟုတ် မင်းကိုသံသယမဝင်စေဖို့ ကိုယ့်ခေါင်းကိုယ်အထိခိုက်ခံတာလဲ ဖြစ်နိုင်နေတာပဲလေ။”
“ ကောင်းပါပြီ။ ဒီလိုဆိုကျွန်တော်ပဲ အပြစ်ခံရကိန်းများမှာပေါ့။”
ရဲအရာရှိက ခေါင်းကိုငြိမ့်ရင်း ထွက်သွားလေသည်။ သူမျက်စိကိုပြန်မှိတ်ကာ ကုတင်ပေါ်ကိုပြန်လှဲနေလိုက်သည်။ ဒီလိုကလေးကလား လုပ်ကြံမှုတွေက သူရိုက်ခဲ့တဲ့ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပဲ ရှိမယ်ထင်ခဲ့တာ။ အံ့ဩဖို့ကောင်းလောက်အောင်ကိုပဲ အပြင်လောကမှာပါ ရှိနေတာလား။
“ကိုကို...........”
ရုတ်တရက် ချိုမြိန်သည့်အသံလေးကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် သူမျက်လုံးတွေကို ပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။ သူ့၏ညီမလေး စီရမ်သည် မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ ခုတင်နားမှာရပ်နေခဲ့သည်။ သူမက သူ့ကို ယူကျုံးမရသည့်မျက်ဝန်းတွေနှင့် ကြည့်နေသည်။
“ကိုကို ဒီကိစ္စက...........”
သူမက ဆက်မပြောနိုင်ဘဲ ငိုနေပြန်သည်။
“တကယ်သာဆို ကိုကိုသေဒဏ်ကျမှာတဲ့။”
“ညီမလေး ကိုကိုမလုပ်ဘူးဆိုတာ ယုံလား”
သူမက မျက်ရည်တို့ကြားထဲမှ အနည်းငယ်တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။
“ကိုကို့ကို ယုံချင်ပေမဲ့..........သက်သေတွေက တအား.........”
စီရမ်ကဆက်မပြောတော့ပေ။ ခဏလောက်ကြာအောင်တိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ
“ကိုကိုဘာလို့ဒီလိုလုပ်လဲ မသိပေမဲ့ ညီမလေး ကိုကို့ကို လွတ်အောင်လုပ်ပေးပါ့မယ်။ ညီမလေး ကိုကို့ကိုချစ်တယ်။”
သူမက သူအနားကိုလာကာ ပွေ့ဖက်ထားသည်။ ဆိုင်နိုက သူမကို ပြန်ဖက်ထားတာမျိုးမလုပ်မိ။ သူမက အချိန်အတော်ကြာအောင် ငိုနေပြီးမှ တစ်စုံတရာမပြောပဲ ထွက်သွားလေသည်။ သူအရမ်းပင်ပန်းနေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ အရင်ကဆို ဒီလိုပင်ပန်းချိန်တိုင်းမှာ လောရင့်ရင်ခွင်ထဲနေ၍ ပူရှိန်းနံ့လေးကို ရှူကြည့်လိုက်တာနဲ့ ပင်ပန်းမှုတွေပျောက်သွားစမြဲမဟုတ်လား။
အခုရော? သူအခုရော လောရင့်ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်နိုင်ပါဦးမလား။ လောရင့်ကရော သူ့ကိုယုံပေးပါတော့မလား။ သူ့လောကကြီးတစ်ခုလုံးမှောင်မိုက်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ရင်ဘတ်ထဲက ပြင်းထန်စွာနာလာတာကြောင့် မျက်ရည်တွေပါ ဝဲလာမိသည်။ ဒီလိုဆိုရင် လောရင့်ကလည်း သူ့ကိုမုန်းနေမှာသေချာသလောက်ရှိသည်။ စီရမ်တောင် သူလုပ်ခဲ့တယ်လို့ ထင်နေမှတော့ လောရင့်လည်း ဒီလိုမျိုးပဲ ထင်နေမှာ။ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ သူလုံးဝမသိတော့ ။ နှလုံးသားရော ဦးဏှောက်ရောက ဗလာတွေပင်ဖြစ်သွားသည်။
“အိုး...........သနားစရာ အချစ်တော်လေးပါလား။”
ဒေါက်ဖိနပ်သံနှင့်အတူ ဝမ်းမြောက်နေသည့်မျက်နှာနှင့် အန့်လူနာက နှုတ်ဆက်စကားဆိုလိုက်သည်။ သူမမျက်နှာမှာ ဖုံးမရအောင် အပျော်တွေနဲ့ပြည့်နေသည်။ သူက ဆိုင်နိုနားကိုလာကာ မေးဖျားကိုဆွဲမော့လိုက်ရင်း သူမမျက်နှာကို ကြည့်စေသည်။
“ရှင်ကအခု အရမ်းသနားစရာကောင်းတာပဲနော်။”
“မင်းရဲ့ ရွံစရာလုပ်ရပ်တွေကြောင့်ပဲမဟုတ်လား။”
“အိုး..........ရှင်ကသိတယ်?”
အန့်လူနာက အံ့ဩသည့်ပုံစံလုပ်ပြနေသည်။
“ရှင်ကဘယ်ဆိုးလို့လဲ။ ဉာဏ်ကောင်းသားပဲ။ အဟွန်း။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှင်ဒီထောင်ချောက်ထဲက ထွက်နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ ဟားဟား။ အခုအချိန်မှာ ရှင်ကတစ်ယောက်တည်းနော်။ အင်းလေ။”
သူမက စိတ်မကောင်းသည့်ပုံစံ ဟန်ဆောင်ပြနေကာ
“ရှင့်ရဲ့ညီမ၊ ယောက်ဖအပါအဝင် ရှင့်ခင်ပွန်းကတောင် ရှင့်ကိုမယုံတော့ဘူးမဟုတ်လား။”
ခင်ပွန်းဆိုသည့်နေရာမှာ လေသံကိုတမင်ဖိပြောလိုက်တာကြောင့် သူမေးရိုးတွေတင်းနေအောင် အံကြိတ်လိုက်မိသည်။
“အိုး..........ကိုကိုလောရင့်က သိပ်ဒေါသထွက်နေတာနော်။ ရှင့်ကိုတွေ့ရင် သတ်မယ်လုပ်နေလို့ ကျွန်မကသေချာနှစ်သိမ့်ထားရတာ။ သူကလေ ရှင့်ကိုသိပ်မုန်းနေတာ။”
မဟုတ်ဘူးလို့သူအော်ပြောမိပေမဲ့ နှုတ်ဖျားကထွက်မလာတော့။ လောရင့်သူ့ကို ဒီလောက်ထိတောင် မုန်းသွားပြီလား။ အင်းလေ။ သူ့အဖေကို သတ်တဲ့လူဆိုပြီး မုန်းနေမှာပေါ့။ သူရိုက်တဲ့ဇာတ်လမ်းတွေမှာလဲ ဒီလိုပဲလေ။ အထင်လွဲကြတယ်မဟုတ်လား။ အဟက် ဘဝဆိုတာ တကယ်ကို ဇာတ်လမ်းဆန်ပါ့လား။ သူက ဘေးမှာရပ်ပြီး နှုတ်ကအန့်လူနာကို ဓားကျိမ်းကျိမ်းနေသော ရက်ချ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။
သူတွေးလိုက်တာက တကယ်လို့ သူတခြားကမ်ဘာကိုသွားချင်ရင် သူ့ကိုယ်သူတစ်ခုခုနဲ့ သေအောင်လုပ်ရုံပဲ မဟုတ်လား။ သူတကယ်ကို တခြားကမ်ဘာကို သွားချင်နေလေပြီ။ ထွက်ပြေးတယ်ပဲဆိုဆို သတ္တိမရှိဘူးပဲပြောပြော သူ့ချစ်သူရဲ့ အမုန်းကို ခံစားရမှာထက် သေတာကမှ သူ့အတွက် ပိုသက်သာပါလိမ့်မည်။ ဒါပေမဲ့ သေချာတာပေါ့။ သူတစ်ယောက်တည်းတော့ သေနိုင်ပါ့မလား။ အန့်လူနာဆိုတဲ့မိန်းမက သူ့ချစ်သူကို အဆိပ်ခတ်တဲ့အပြင် အပြစ်တွေကိုလည်း သူ့အပေါ်လွှဲချလိုက်သေးသည်။
ဆိုင်နိုက ခုနက nurse မလေး ချသွားသည့် ဆေးထိုးအပ်ကိုကြည့်ကာပြုံးလိုက်သည်။ အရင်ဘဝက သိုင်းနှစ်ကွက်လောက်သင်ဖူးတာကြောင့် သူက သေကွင်းသေကွက် နေရာတွေကို ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ ဆေးထိုးအပ်လေးကို လက်ထိတ်ခတ်မခံထားရသည့် လက်တစ်ဖက်နဲ့ မသိမသာဆွဲယူလိုက်သည်။ အန့်လူနာဆိုသည့် မိန်းမကတော့ သူမနဲ့လောရင့်နဲ့ဘယ်လောက်တောင် ချစ်နေသလဲဆိုတာကို ပေါက်ပေါက်ဖောက်လို့ကောင်းတုန်းဖြစ်သည်။
သူမက ကုတင်ဘေးနားမှာ လာရပ်နေတာကြောင့် လက်ထိပ်ခတ်ခံထားရသော လက်တစ်ဖက်နှင့် သူမ၏စကပ်ကနီးနေသည်။ သူဒီတိုင်းထထိုးလိုက်လျှင်ခုခံလာမည်ဖြစ်တာကြောင့် တစ်ခုခုလုပ်ကာ အာရုံလွှဲရမည်ဖြစ်သည်။ ဒါမှ သူမက မခုခံနိုင်မှာမဟုတ်လား။ သူက သူမရဲ့စကပ်ကို မျက်စိမှိတ်ပြီး အသားကုန်ဆွဲပစ်လိုက်သည်။ သူမက တစ်ချက်လန့်သွားကာ စကပ်ကို ကုန်းဆွဲသည့်အချိန်မှာပင် သူမရဲ့လည်ပင်း အသက်ရှူပြွန်သို့ ဆေးထိုးအပ်က ဝင်သွားပြီဖြစ်သည်။
ဒါကသူမ သေသလားဆိုတာကို မသိနိုင်ပေမဲ့ သူကတော့ လူသတ်လိုက်ပြီဟူသော အသိဖြင့် တုန်လှုပ်နေလေသည်။ သူက ငြိမ်သက်သွားသော သူမကိုကြည့်ကာ ထပ်မသတ်တော့ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သေရင်လဲသူမ ကံတရားဆိုသလို မသေခဲ့ရင်လည်း သူမ ကံကောင်းတာဟုပင်တွေးလိုက်တော့မည်။ အပြင်က ဘယ်သူကမှ ဒီအခြေအနေကို ရိပ်မိပုံမပေါ်သေးပေ။
သူကဒီခန္တာကိုယ်ကို အဆုံးသတ်ရန် နည်းလမ်းရှာလိုက်သည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ကုတင်လက်ရန်းနှင့် တွဲကာ လက်ထိပ်ခတ်ထားတာကြောင့် သူတိုက်ပေါ်က ခုန်ချရင်တောင် ကုတင်တန်းလန်းကြီးနဲ့ သေရမည်ဖြစ်သည်။ နေပါစေတော့။ ဘယ်လိုသေသေ သေဖို့ပဲအဓိကမဟုတ်လား။ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းကာ ပြတင်းပေါက်ဆီသွားလိုက်တော့ ကုတင်ကြီးကပါ တန်းလန်းတန်းလန်းပါလာလေသည်။
ကုတင်ကြီးကို ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်မှာ တစ်ခြမ်းတင်ကာ ပြုတ်ကျလွယ်အောင်ထားလိုက်သည်။ ဒါမှ သူခုန်ချရင် ကုတင်ပါ လွယ်လွယ်ကူကူ ပါလာမှာမဟုတ်လား။ ဘောင်ပေါ်တက်ပြီးနောက် မျက်စိမှိတ်ကာ သူတို့လက်ထပ်ခဲ့သည့်အချိန်ကို ပြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။
ကိုယ်ကိုအရှေ့ဘက်သို့လှန်ချကာ ကြုံလာရမည့် နာကျင်မှုတွေနှင့် လေဒဏ်ကို ခံနိုင်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့ခန္တာကိုယ်သည် သူမျှော်လင့်သလို အောက်ကိုကျမသွားပဲ နွေးထွေးသည့်လက်တစ်စုံနှင့် သူမျှော်လင့်ထားခဲ့သော ပူရှိန်းနံ့လေးကို ရလိုက်သည်။ သူမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ လောရင့်က သူ့ကိုပြုတ်မကျအောင် ပွေ့ထားကာ အခန်းထဲကို ဂရုတစိုက်သယ်လာခဲ့သည်။ လက်ထိပ်ကိုလည်း သေနတ်တစ်ချက်နဲ့ ဖြတ်ပစ်လိုက်တာမို့ ကုတင်ကြီးနဲ့ အမြွှာတွေလို ပူးတွဲနေစရာမရှိတော့ပေ။
“အဆိုးအဆာလေး။ မင်းဟာလေ။ ထင်ရာတွေသိပ်လုပ်တာပဲ။ ဘယ်နားထိခိုက်မိတာရှိလဲ။ ကိုယ်ဘယ်လောက်စိတ်ပူသွားလဲ မင်းသိရဲ့လား။”
သူကလောရင့်လှုပ်ရှားသမျှကို မျက်ရည်ဝေ့နေသော မျက်လုံးလေးနှင့်သာ ကြည့်နိုင်သည်။ အန့်လူနာသည် ခုနကအတိုင်းပင် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လဲနေတုန်းရှိသေးသည်။
“ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကို ယုံလား။”
ဆိုင်နိုက လောရင့်လက်က သေနတ်ကို ဖွဖွလေးကိုင်ရင်းမေးလိုက်သည်။ လောရင့်ကသူ့ကိုမယုံဘူးဆိုတာနဲ့ သေနတ်ကိုဆွဲကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပစ်လိုက်ဖို့ လုံးဝဝန်မလေးပေ။
“ယုံတယ်။ ကိုယ်မင်းကိုယုံတယ်။”
လောရင့်ကလည်း ဆိုင်နိုရဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲကို အလေးအနက်ပြန်ကြည့်ရင်းဖြေသည်။ ဆိုင်နိုအံ့ဩသွားသည်။ သူသေချာပေါက် လောရင့်က သူ့ကိုမယုံလောက်ဘူးထင်ခဲ့တာ။
“ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ယုံတာလဲ။ ယုံချင်စရာမရှိဘူးမဟုတ်လား။ ဘာလို့လဲ”
လောရင့်က ဆိုင်နိုရဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲကို နူးနူးညံ့ညံ့ စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း
“ကိုယ် မင်းကိုချစ်ကတည်းက ယုံကြည်မှုနဲ့ နားလည်မှုတွေကို ကိုယ်ပေးပြီးသား။ မင်းကိုဘာလို့ယုံလဲဆိုရင် အဲတာက မင်းမို့လိုပဲ။ မင်းမို့လို့ ကိုယ်ယုံပါတယ်။”
ဆိုင်နိုက ငိုချင်လာတာကြောင့် လောရင့်ရင်ခွင်ထဲဝင်ပြီး တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေမိသည်။ တော်သေးတာပေါ့။ သူ့ချစ်သူက သူ့ကိုယုံပေးလို့တော်သေးတာပေါ့။ သူကအားနွဲ့တဲ့လူမျိုးမဟုတ်ပဲ သန်မာတဲ့လူဖြစ်ပေမဲ့ လောရင့်ရင်ခွင်ထဲရောက်သွားရင် သူ့ကိုကလေးတစ်ယောက်လိုခံစားရစေသည်။ ကလေးတစ်ယောက်လို ငိုလို့လဲရသလို ကလေးတစ်ယောက်လို ချွဲလို့လဲရသော ရင်ခွင်ကြီး။
သူက လောရင့်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်နမ်းကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။
“ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် ဒါလင်။”
Zawgyi
သူ႔ရင္ထဲဒိန္းခနဲျဖစ္သြားေလသည္။ ဒါကဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ဆိုတာနဲ႔ သူလုပ္ႀကံခံရတယ္ဆိုတာကို သိေနရင္ေတာင္ လူေတြသူ႔ကိုယုံဖို့က အလြန္ခက္ခဲေလသည္။ သူက စိတ္ကိုမနဲထိန္းထားကာ nurse မေလးကို ထပ္ေမးၾကည့္လိုက္သည္။
“သူတို့သက္ေသေတြက ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့လဲ။”
Nurse မေလးက ျပန္ေျဖမလို့ေပမဲ့ ရဲအရာရွိတစ္ေယာက္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ စကားစျပတ္သြားသည္။ ရဲအရာရွိက သူ႔ကိုေလးေလးစားစားဆက္ဆံပါသည္။
“ ခင္ဗ်ားသက္သာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ခင္ဗ်ားကို အခ်ဳပ္ခန္းမွာခ်ဳပ္ထားရလိမ့္မယ္။ တရားရင္ဆိုင္ေနတဲ့အတြင္းေပါ့။”
“ခင္ဗ်ားတို့ သက္ေသေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေတြ႕ထားတာလဲ။”
“အိုး........သက္ေသေတြလား။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မစၥတာဂ်ိမ္းနဲ႔ အခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိပါတယ္ဆိုတာကို ေထာက္ခံေပးတဲ့ လူသက္ေသေတြနဲ႔ ေသနတ္ေပၚက ခင္ဗ်ားရဲ့လက္ေဗြရာေတြက ခိုင္လုံေနပါၿပီ။ “
သူခဏတိတ္ဆိတ္သြားသည္။
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ဘာလို့ တိုက္ခိုက္ခံရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သာ အေဖ့ကိုသတ္တဲ့လူဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကဘာလို့ ေခါင္းကို အရိုက္ခံရမွာလဲ။”
“ဒါက မင္းဟာ မစၥတာဂ်ိမ္းကို သတ္မိလို့ ထိန႔္လန႔္ရင္း စားပြဲစြန္းနဲ႔တိုက္မိတာလို့ယူဆတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မင္းကိုသံသယမဝင္ေစဖို့ ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္အထိခိုက္ခံတာလဲ ျဖစ္နိုင္ေနတာပဲေလ။”
“ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒီလိုဆိုကၽြန္ေတာ္ပဲ အျပစ္ခံရကိန္းမ်ားမွာေပါ့။”
ရဲအရာရွိက ေခါင္းကိုၿငိမ့္ရင္း ထြက္သြားေလသည္။ သူမ်က္စိကိုျပန္မွိတ္ကာ ကုတင္ေပၚကိုျပန္လွဲေနလိုက္သည္။ ဒီလိုကေလးကလား လုပ္ႀကံမွုေတြက သူရိုက္ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ ရွိမယ္ထင္ခဲ့တာ။ အံ့ဩဖို့ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကိုပဲ အျပင္ေလာကမွာပါ ရွိေနတာလား။
“ကိုကို...........”
႐ုတ္တရက္ ခ်ိဳၿမိန္သည့္အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သူမ်က္လုံးေတြကို ျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ သူ႔၏ညီမေလး စီရမ္သည္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ခုတင္နားမွာရပ္ေနခဲ့သည္။ သူမက သူ႔ကို ယူက်ဳံးမရသည့္မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။
“ကိုကို ဒီကိစၥက...........”
သူမက ဆက္မေျပာနိုင္ဘဲ ငိုေနျပန္သည္။
“တကယ္သာဆို ကိုကိုေသဒဏ္က်မွာတဲ့။”
“ညီမေလး ကိုကိုမလုပ္ဘူးဆိုတာ ယုံလား”
သူမက မ်က္ရည္တို့ၾကားထဲမွ အနည္းငယ္တုံ႔ဆိုင္းသြားသည္။
“ကိုကို့ကို ယုံခ်င္ေပမဲ့..........သက္ေသေတြက တအား.........”
စီရမ္ကဆက္မေျပာေတာ့ေပ။ ခဏေလာက္ၾကာေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ
“ကိုကိုဘာလို့ဒီလိုလုပ္လဲ မသိေပမဲ့ ညီမေလး ကိုကို့ကို လြတ္ေအာင္လုပ္ေပးပါ့မယ္။ ညီမေလး ကိုကို့ကိုခ်စ္တယ္။”
သူမက သူအနားကိုလာကာ ေပြ႕ဖက္ထားသည္။ ဆိုင္နိုက သူမကို ျပန္ဖက္ထားတာမ်ိဳးမလုပ္မိ။ သူမက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ငိုေနၿပီးမွ တစ္စုံတရာမေျပာပဲ ထြက္သြားေလသည္။ သူအရမ္းပင္ပန္းေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အရင္ကဆို ဒီလိုပင္ပန္းခ်ိန္တိုင္းမွာ ေလာရင့္ရင္ခြင္ထဲေန၍ ပူရွိန္းနံ့ေလးကို ရွူၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ပင္ပန္းမွုေတြေပ်ာက္သြားစျမဲမဟုတ္လား။
အခုေရာ? သူအခုေရာ ေလာရင့္ရင္ခြင္ထဲကို ဝင္နိုင္ပါဦးမလား။ ေလာရင့္ကေရာ သူ႔ကိုယုံေပးပါေတာ့မလား။ သူ႔ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးေမွာင္မိုက္ေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ရင္ဘတ္ထဲက ျပင္းထန္စြာနာလာတာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြပါ ဝဲလာမိသည္။ ဒီလိုဆိုရင္ ေလာရင့္ကလည္း သူ႔ကိုမုန္းေနမွာေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္။ စီရမ္ေတာင္ သူလုပ္ခဲ့တယ္လို့ ထင္ေနမွေတာ့ ေလာရင့္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ထင္ေနမွာ။ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ သူလုံးဝမသိေတာ့ ။ ႏွလုံးသားေရာ ဦးေဏွာက္ေရာက ဗလာေတြပင္ျဖစ္သြားသည္။
“အိုး...........သနားစရာ အခ်စ္ေတာ္ေလးပါလား။”
ေဒါက္ဖိနပ္သံႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ေနသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ အန႔္လူနာက ႏွုတ္ဆက္စကားဆိုလိုက္သည္။ သူမမ်က္ႏွာမွာ ဖုံးမရေအာင္ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနသည္။ သူက ဆိုင္နိုနားကိုလာကာ ေမးဖ်ားကိုဆြဲေမာ့လိုက္ရင္း သူမမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေစသည္။
“ရွင္ကအခု အရမ္းသနားစရာေကာင္းတာပဲေနာ္။”
“မင္းရဲ့ ရြံစရာလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ပဲမဟုတ္လား။”
“အိုး..........ရွင္ကသိတယ္?”
အန႔္လူနာက အံ့ဩသည့္ပုံစံလုပ္ျပေနသည္။
“ရွင္ကဘယ္ဆိုးလို့လဲ။ ဉာဏ္ေကာင္းသားပဲ။ အဟြန္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္ဒီေထာင္ေခ်ာက္ထဲက ထြက္နိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟားဟား။ အခုအခ်ိန္မွာ ရွင္ကတစ္ေယာက္တည္းေနာ္။ အင္းေလ။”
သူမက စိတ္မေကာင္းသည့္ပုံစံ ဟန္ေဆာင္ျပေနကာ
“ရွင့္ရဲ့ညီမ၊ ေယာက္ဖအပါအဝင္ ရွင့္ခင္ပြန္းကေတာင္ ရွင့္ကိုမယုံေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။”
ခင္ပြန္းဆိုသည့္ေနရာမွာ ေလသံကိုတမင္ဖိေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ သူေမးရိုးေတြတင္းေနေအာင္ အံႀကိတ္လိုက္မိသည္။
“အိုး..........ကိုကိုေလာရင့္က သိပ္ေဒါသထြက္ေနတာေနာ္။ ရွင့္ကိုေတြ႕ရင္ သတ္မယ္လုပ္ေနလို့ ကၽြန္မကေသခ်ာႏွစ္သိမ့္ထားရတာ။ သူကေလ ရွင့္ကိုသိပ္မုန္းေနတာ။”
မဟုတ္ဘူးလို့သူေအာ္ေျပာမိေပမဲ့ ႏွုတ္ဖ်ားကထြက္မလာေတာ့။ ေလာရင့္သူ႔ကို ဒီေလာက္ထိေတာင္ မုန္းသြားၿပီလား။ အင္းေလ။ သူ႔အေဖကို သတ္တဲ့လူဆိုၿပီး မုန္းေနမွာေပါ့။ သူရိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြမွာလဲ ဒီလိုပဲေလ။ အထင္လြဲၾကတယ္မဟုတ္လား။ အဟက္ ဘဝဆိုတာ တကယ္ကို ဇာတ္လမ္းဆန္ပါ့လား။ သူက ေဘးမွာရပ္ၿပီး ႏွုတ္ကအန႔္လူနာကို ဓားက်ိမ္းက်ိမ္းေနေသာ ရက္ခ်္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
သူေတြးလိုက္တာက တကယ္လို့ သူတျခားကမၻာကိုသြားခ်င္ရင္ သူ႔ကိုယ္သူတစ္ခုခုနဲ႔ ေသေအာင္လုပ္႐ုံပဲ မဟုတ္လား။ သူတကယ္ကို တျခားကမၻာကို သြားခ်င္ေနေလၿပီ။ ထြက္ေျပးတယ္ပဲဆိုဆို သတၱိမရွိဘူးပဲေျပာေျပာ သူ႔ခ်စ္သူရဲ့ အမုန္းကို ခံစားရမွာထက္ ေသတာကမွ သူ႔အတြက္ ပိုသက္သာပါလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာေပါ့။ သူတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ ေသနိုင္ပါ့မလား။ အန႔္လူနာဆိုတဲ့မိန္းမက သူ႔ခ်စ္သူကို အဆိပ္ခတ္တဲ့အျပင္ အျပစ္ေတြကိုလည္း သူ႔အေပၚလႊဲခ်လိုက္ေသးသည္။
ဆိုင္နိုက ခုနက nurse မေလး ခ်သြားသည့္ ေဆးထိုးအပ္ကိုၾကည့္ကာျပဳံးလိုက္သည္။ အရင္ဘဝက သိုင္းႏွစ္ကြက္ေလာက္သင္ဖူးတာေၾကာင့္ သူက ေသကြင္းေသကြက္ ေနရာေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။ ေဆးထိုးအပ္ေလးကို လက္ထိတ္ခတ္မခံထားရသည့္ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ မသိမသာဆြဲယူလိုက္သည္။ အန႔္လူနာဆိုသည့္ မိန္းမကေတာ့ သူမနဲ႔ေလာရင့္နဲ႔ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ေနသလဲဆိုတာကို ေပါက္ေပါက္ေဖာက္လို့ေကာင္းတုန္းျဖစ္သည္။
သူမက ကုတင္ေဘးနားမွာ လာရပ္ေနတာေၾကာင့္ လက္ထိပ္ခတ္ခံထားရေသာ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူမ၏စကပ္ကနီးေနသည္။ သူဒီတိုင္းထထိုးလိုက္လၽွင္ခုခံလာမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ခုခုလုပ္ကာ အာ႐ုံလႊဲရမည္ျဖစ္သည္။ ဒါမွ သူမက မခုခံနိုင္မွာမဟုတ္လား။ သူက သူမရဲ့စကပ္ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အသားကုန္ဆြဲပစ္လိုက္သည္။ သူမက တစ္ခ်က္လန္႔သြားကာ စကပ္ကို ကုန္းဆြဲသည့္အခ်ိန္မွာပင္ သူမရဲ့လည္ပင္း အသက္ရွူႁပြန္သို့ ေဆးထိုးအပ္က ဝင္သြားၿပီျဖစ္သည္။
ဒါကသူမ ေသသလားဆိုတာကို မသိနိုင္ေပမဲ့ သူကေတာ့ လူသတ္လိုက္ၿပီဟူေသာ အသိျဖင့္ တုန္လွုပ္ေနေလသည္။ သူက ၿငိမ္သက္သြားေသာ သူမကိုၾကည့္ကာ ထပ္မသတ္ေတာ့ဖို့ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ေသရင္လဲသူမ ကံတရားဆိုသလို မေသခဲ့ရင္လည္း သူမ ကံေကာင္းတာဟုပင္ေတြးလိုက္ေတာ့မည္။ အျပင္က ဘယ္သူကမွ ဒီအေျခအေနကို ရိပ္မိပုံမေပၚေသးေပ။
သူကဒီခႏၲာကိုယ္ကို အဆုံးသတ္ရန္ နည္းလမ္းရွာလိုက္သည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ကုတင္လက္ရန္းႏွင့္ တြဲကာ လက္ထိပ္ခတ္ထားတာေၾကာင့္ သူတိုက္ေပၚက ခုန္ခ်ရင္ေတာင္ ကုတင္တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ေသရမည္ျဖစ္သည္။ ေနပါေစေတာ့။ ဘယ္လိုေသေသ ေသဖို့ပဲအဓိကမဟုတ္လား။ ကုတင္ေပၚက ဆင္းကာ ျပတင္းေပါက္ဆီသြားလိုက္ေတာ့ ကုတင္ႀကီးကပါ တန္းလန္းတန္းလန္းပါလာေလသည္။
ကုတင္ႀကီးကို ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာ တစ္ျခမ္းတင္ကာ ျပဳတ္က်လြယ္ေအာင္ထားလိုက္သည္။ ဒါမွ သူခုန္ခ်ရင္ ကုတင္ပါ လြယ္လြယ္ကူကူ ပါလာမွာမဟုတ္လား။ ေဘာင္ေပၚတက္ၿပီးေနာက္ မ်က္စိမွိတ္ကာ သူတို့လက္ထပ္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္သည္။
ကိုယ္ကိုအေရွ႕ဘက္သို့လွန္ခ်ကာ ၾကဳံလာရမည့္ နာက်င္မွုေတြႏွင့္ ေလဒဏ္ကို ခံနိုင္ဖို့ျပင္လိုက္သည္။ သို့ေပမဲ့ သူ႔ခႏၲာကိုယ္သည္ သူေမၽွာ္လင့္သလို ေအာက္ကိုက်မသြားပဲ ေႏြးေထြးသည့္လက္တစ္စုံႏွင့္ သူေမၽွာ္လင့္ထားခဲ့ေသာ ပူရွိန္းနံ့ေလးကို ရလိုက္သည္။ သူမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေလာရင့္က သူ႔ကိုျပဳတ္မက်ေအာင္ ေပြ႕ထားကာ အခန္းထဲကို ဂ႐ုတစိုက္သယ္လာခဲ့သည္။ လက္ထိပ္ကိုလည္း ေသနတ္တစ္ခ်က္နဲ႔ ျဖတ္ပစ္လိုက္တာမို့ ကုတင္ႀကီးနဲ႔ အႁမႊာေတြလို ပူးတြဲေနစရာမရွိေတာ့ေပ။
“အဆိုးအဆာေလး။ မင္းဟာေလ။ ထင္ရာေတြသိပ္လုပ္တာပဲ။ ဘယ္နားထိခိုက္မိတာရွိလဲ။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူသြားလဲ မင္းသိရဲ့လား။”
သူကေလာရင့္လွုပ္ရွားသမၽွကို မ်က္ရည္ေဝ့ေနေသာ မ်က္လုံးေလးႏွင့္သာ ၾကည့္နိုင္သည္။ အန႔္လူနာသည္ ခုနကအတိုင္းပင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လဲေနတုန္းရွိေသးသည္။
“ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို ယုံလား။”
ဆိုင္နိုက ေလာရင့္လက္က ေသနတ္ကို ဖြဖြေလးကိုင္ရင္းေမးလိုက္သည္။ ေလာရင့္ကသူ႔ကိုမယုံဘူးဆိုတာနဲ႔ ေသနတ္ကိုဆြဲကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပစ္လိုက္ဖို့ လုံးဝဝန္မေလးေပ။
“ယုံတယ္။ ကိုယ္မင္းကိုယုံတယ္။”
ေလာရင့္ကလည္း ဆိုင္နိုရဲ့မ်က္ဝန္းေတြထဲကို အေလးအနက္ျပန္ၾကည့္ရင္းေျဖသည္။ ဆိုင္နိုအံ့ဩသြားသည္။ သူေသခ်ာေပါက္ ေလာရင့္က သူ႔ကိုမယုံေလာက္ဘူးထင္ခဲ့တာ။
“ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို့ယုံတာလဲ။ ယုံခ်င္စရာမရွိဘူးမဟုတ္လား။ ဘာလို့လဲ”
ေလာရင့္က ဆိုင္နိုရဲ့မ်က္ဝန္းေတြထဲကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း
“ကိုယ္ မင္းကိုခ်စ္ကတည္းက ယုံၾကည္မွုနဲ႔ နားလည္မွုေတြကို ကိုယ္ေပးၿပီးသား။ မင္းကိုဘာလို့ယုံလဲဆိုရင္ အဲတာက မင္းမို့လိုပဲ။ မင္းမို့လို့ ကိုယ္ယုံပါတယ္။”
ဆိုင္နိုက ငိုခ်င္လာတာေၾကာင့္ ေလာရင့္ရင္ခြင္ထဲဝင္ၿပီး တရွုံ႔ရွုံ႔ငိုေနမိသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သူ႔ခ်စ္သူက သူ႔ကိုယုံေပးလို့ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သူကအားႏြဲ႕တဲ့လူမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သန္မာတဲ့လူျဖစ္ေပမဲ့ ေလာရင့္ရင္ခြင္ထဲေရာက္သြားရင္ သူ႔ကိုကေလးတစ္ေယာက္လိုခံစားရေစသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုလို့လဲရသလို ကေလးတစ္ေယာက္လို ခၽြဲလို့လဲရေသာ ရင္ခြင္ႀကီး။
သူက ေလာရင့္ႏွုတ္ခမ္းကို တစ္ခ်က္နမ္းကာ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။
“ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ ဒါလင္။”