Uni
“ခေါင်းကိုက်လိုက်တာ”
အိပ်ယာမှနိုးနိုးချင်း ကိုက်ခဲနေသောခေါင်းကြောင့် ညီးတွားလိုက်မိသည်။ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်မိတော့ မရင်းနှီးသည့် အခန်းပုံစံကြောင့် ခေတ္တတွေဝေသွားသည်။
‘ဟုတ်သားပဲ သူ လီဝူရီရဲ့ အခန်းကိုရောက်နေတာပဲ’
ဒါပေမဲ့ အခန်းပိုင်ရှင်ကိုတော့ အရိပ်အယောင်မျှ မတွေ့။ ဘယ်များထွက်သွားပြီလဲ မသိ။ အချိန်ကြည့်လိုက်တော့ ခုမှ၅နာရီပင်ရှိသေးသည်။ ဒီကောင်လေး မနက်စောစော ထတတ်တာများလား။ ပုံစံကြည့်ရင် အဲ့လို ဝီရိယရှိသည့် လူမျိုးဟု တွေးတောင်မတွေးချင်စရာ။ အင်း။ တကယ်ကို ဒီကောင်လေးမှာလည်း ကောင်းကွက်လေးတွေရှိသားပဲ။
အိပ်ယာပေါ်မှကုန်းရုန်းထပြီးမှ ပြန်လှဲချလိုက်သည်။ ဒီအချိန်ကအပြင်မှာ မှောင်နေတုန်းပဲရှိသေးသည်။ ဟို သရဲအဘိုးကြီး သူ့အခန်းမှာ မရှိတော့ဘူးလို့ ဘယ်သူအာမခံနိုင်သလဲ။ တွေးကြည့်ရင် ထိုအဘိုးကြီးသည် ဒီအခန်းထဲတောင် ရောက်လာနိုင်သည်။ ဝူရီဆိုသည့် သတ္တဝါလေးကလည်း ဘာလို့အဲ့လောက်တောင် ဝီရိယကြီးနေသလဲ မသိ။ ခုနလေးကတင် ချီးကျူးမိလိုက်ပေမဲ့ သရဲနှင့်ယှဥ်တွေးကြည့်လျှင်တော့ သူ့ကိုတစ်ယောက်ထဲထား၍ အပြင်သွားသော ထိုကောင်လေးသည် အလွန့်အလွန်မုန်းစရာဖြစ်သွားသည်။ နာရီသည် သူ့အားလှောင်ပြောင်သည်ထင့်။ တချက်ချက်မြည်သံပေး၍ ခပ်နှေးနှေးသွားနေသည်။ ပြန်အိပ်မရသော မျက်လုံးများနှင့်အတူ ဂွမ်းစောင်ထဲမှာ ပုန်းနေလိုက်သည်။ ကျေးဇူးပြုပြီး ဟိုအဘိုးကြီး ဒီကို မလာပါစေနဲ့။
တံခါးဖွင့်သံ ကျွီခနဲကြားရသည်။ ခြေလှမ်းသံတစ်ချို့ထွက်လာသည်။ လူခြေသံဆိုတာထက် ရှပ်တိုက်ပြီးလာသည့် ပုံမျိုး။ လူကစောင်ပုံထဲမှာတောင် အေးစက်ပြီး ချွေးစေးများထွက်နေသည်။ အသံက အနားရောက်လာလေ။ စောင်အောက်က သူ့ကိုယ်လုံးလေးလည်း ဘောလုံးလေးတစ်လုံးလို ကျုံ့သွားလေ။ ဒီခြေသံသာ လီဝူရီဆို သိပ်ကောင်းမည်ဟု မရဲတရဲတွေးမိသေးသည်။ သို့သော် မူမမှန်သည့် ခြေသံဖြစ်ကြောင်း သူ သေချာသိပေသည်။ ဖျတ်ခနဲစောင်ကို လှန်ခံလိုက်ရတော့ မျက်လုံးကိုမှိတ်ကာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေလိုက်သည်။ မျက်လုံးမဖွင့်ရင် အကြောက်နည်းနည်းလျော့တာပေါ့။ အသံနဲ့ပဲခြောက်လို့ရမှာ။ ခြောက်စမ်း ခြောက်စမ်း။
“ခင်ဗျား မထသေးတာလား”
“ဟမ်?”
သူ မရဲတရဲဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။ လီဝူရီဆိုသော ကောင်လေးသည် သူ့ကိုအပေါ်မှ အုပ်မိုးကာ ပြုံး၍ ကြည့်နေသည်။ ပြုံးသည်ဆိုတာထက် ရယ်ချင်နေသည့်ပုံမျိုး။ ဒီကောင်လေးပြုံးတာကို ပထမဆုံးမြင်ဖူးသော သူ့အတွက်တော့ အထူးအဆန်းပင်။ လီဝူရီက ဒီလိုဆိုတော့လည်း အချောသား။
“ငါ ခုပဲထတော့မလို...အာ မဟုတ်ဘူး ပြန်အိပ်ဦးမှာ အစောကြီးရှိသေးတယ်။ လာ မင်းရော အိပ်။ တူတူအိပ်ကြမယ်”
ရပ်နေသော ထိုကောင်လေးကို ကုတင်ပေါ်အတင်းဆွဲချမိသည်။ မိုးမလင်းသေးခင်အထိတော့ ဒုက္ခခံပေးပါဦကောင်လေးရေ။ ငါတကယ် ကြောက်လို့ သေတော့မှာမို့ပါ။
ကြောင်စီစီဖြင့် ခုတင်ပေါ်ရောက်လာသော ကောင်လေးကို အတင်းလှဲခိုင်းကာ စောင်ပုံထဲ ပြန်တိုးဝင်လိုက်သည်။ သူ တကယ်ကြောက်လို့ သေမှာပဲ။ အနွေးဓာတ်ရှိရာကို တိုးကပ်သွားမိတော့ သူ့ထက်ခေါင်းနှစ်လုံးစာမြင့်သော လီဝူရီ၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ကွက်တိရောက်သွား၏။ ချက်ချင်းအိပ်ပျော်သွားဟန်ရှိသော ကောင်လေးကြောင့် ပိုရဲတင်းလာကာ ရင်ဘတ်နားထိ တိုးကပ်လိုက်သည်။
‘မဟုတ်သေးပါဘူး ငါသူ့ရင်ခုန်သံကို မကြားရသလိုပဲ’
ထူးထူးဆန်းဆန်းအတွေးကြောင့် ရင်ဘတ်နားမှ ဆတ်ခနဲခွာလိုက်ပြီးမှ ပြန်ကပ်၍ သေချာနားထောင်မိသည်။
ဒုတ် ဒုတ်...
‘အာ ခုန်သားပဲ ငါသပ်သပ် စိတ်ကယောင်ချောက်ချားတွေဖြစ်နေတယ် တကယ်’
ကြောက်တာကတစ်ဖက် ဇိမ်ကျတာကတစ်ဖက်နှင့် သူ လီဝူရီ၏ရင်ခွင်ထဲမှ ထွက်ဖို့မတွေးမိတော့။ ပြန်အိပ်မရတော့သည့် မျက်ဝန်းတွေက အခန်းမှိန်မှိန်လေးထဲမှာ ဟိုဟိုဒီဒီဝေ့ကာ သရဲများတွေ့မလားဟူ၍ ကင်းစောင့်နေမိသည်။ သို့သော် တွေ့လိုက်ရတာက စာကြည့်စားပွဲပေါ်က ကမ္ဗည်းတိုင်အနီလေး။
‘ဗုဒ္ဓေါဘုရား ဒါဘယ်လိုကံဆိုးခြင်းပါလိမ့်။ သရဲကြောက်လို့ ဒီထဲလာအိပ်ပါတယ်ဆိုမှ ကမ္ဗည်းတိုင်နှင့် တိုးလေခြင်း’
ခေါင်းသည် ထပ်ပုဝင်သွားတော့ စောင်ပုံထဲသို့ စုန်းစုန်းမြုပ်သွားသည်။ ပြူးစိစိဖြစ်နေသော မျက်လုံးနှစ်လုံးသာ ပေါ်တော့သည်။ လီဝူရီဘက်ကိုလည်း တိုးနေလိုက်တာ ခုတင်ပေါ်က ပြုတ်ကျတော့မတတ်။ မကြည့်လည်း မကြည့်ရဲပေမဲ့ ကြည့်လည်း ကြည့်ချင်သည်ဆိုတာ သူမှအစစ်။ ကမ္ဗည်းတိုင်နီနီလေးမှာ တစ်ခုခုများ ထူးခြားလာမလားဟူ၍ စောင့်ကြည့်နေမိသည်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း သရဲကားများ၏ ဇာတ်ဝင်ခန်းများက အစီအရီ။
ကမ္ဗည်းတိုင်ကြီးကိုကြည့်နေရင်းမှ တိုင်နောက်က လက်သည်းချွန်များနှင့် လက်ခြောက်ကြီးတစ်ဖက် ထွက်လာသည် ဟူ၍...။ ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း ကြောက်စရာရယ်သံကြီးကို ကြားလိုက်ရပြီးမှ ကြောက်စရာမျက်နှာကြီးက သူ့ဆီတိုးကပ်လာမည်လား...။ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် စောင်ကိုအရင်ဆွဲချမည်လော။ သို့တည်းမဟုတ် ခြေထောက်အား အေးစက်စက်လက်ကြီးဖြင့် ဆွဲလိုက်မည်လော။
ပေါက်ကရဟု အမည်တပ်၍ရသော်လည်း ဟာသမဟုတ်သော ကြောက်စရာအတွေးတွေကြားတွင် သူ လီဝူရီ၏ ခါးကို တအားဖက်ထားမိသည်။ လျှောက်ကြည့်မိသော မျက်လုံးတို့အားလည်း ခပ်တင်းတင်းပိတ်၍ ခေါင်းကို လီဝူရီ့ရင်ခွင်ထဲ တအားထိုးထည့်ထားသည်။ အကယ်၍ သူသာ ကမ္ဗည်းပေါ်က နာမည်ကို ဖတ်လိုက်မိပါလျှင်... အခုလို တိုးဝင်နေနိုင်ပါဦးမလားဆိုသည်မှာတော့... ကာယကံရှင်သာ သိပါလိမ့်မည်။
“အချစ်ကလေး ထတော့မလို့လား အစောကြီးပဲရှိသေးတယ်”
ခပ်ဖွဖွခြေလှမ်းကလေးဖြင့် အခန်းပြင်ထွက်မလို့ အကြံအစည်သည် အထက်ပါအသံကြားမှာ စုန်းစုန်းမြုပ်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်သည်လည်း ထိုအသံနှင့်အညီပင် သူ့ကို စောင်ခြုံထဲသို့ ပြန်ဆွဲသွင်း၏။
“ကျွန်တော် အပေါ့သွားချင်လို့ သွေ့။ ကျွန်တော်...ကျွန်တော် ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘူး”
“သွားလေ ပြီးရင် ပြန်လာခဲ့နော် မြန်မြန်လေး”
ပြန်မလာပါဘူး ဘာလို့ပြန်လာရမှာလဲ။ ငါက အရူးမှမဟုတ်တာ။ အာရိုးရိုး သေပါပြီ။
စိတ်ထဲက ကျိန်ဆဲနေရင်းသား ကြမ်းပြင်ပေါ်က ဘူးတစ်ခုနှင့်ခလုတ်တိုက်မိတော့ ခါးကစူးခနဲဖြစ်သွားသည်။ လူဆိုးကြီး။ ဒီလိုမှန်းသိရင် လွန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်ကိုပြန်သွားပြီး သူနဲ့ညီအစ်ကိုမဖွဲ့ခဲ့ပါဘူး။ စိတ်တိုစွာ ဘူးကိုကြည့်မိတော့ ဘူးပေါ်က စာတန်းကြောင့် မျက်နှာကရဲခနဲဖြစ်သွားကာ အားရပါးရဖိနင်းပစ်လိုက်သည်။ ဘူးလေးမှာ သူ့ခြေထောက်အောက်မှာ တွန့်လိမ်လို့။
အောက်က နာကျင်မှုဆီစိတ်ရောက်သွားတော့ မျက်နှာကပိုနီလာသည်။ ကလေးမွေးရင် အဲ့ထက်ပိုနာမှာပေါ့နော်။ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာတွေးမိပြန်တော့ မျက်ရည်လေးဝဲကာ အမေ့ကို သတိရသွားသည်။
‘အမေ သားအခု အမေ့ကိုပိစိလေးဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ချင်းစာနိုင်ပြီထင်တာပဲ။ လွမ်းတယ် အမေရဲ့။ အမေ့သားကို ပြန်လာကြည့်ပါဦး။ အခု သားနာကျင်နေရတယ်။ သူကလည်း လုပ်တုန်းက လုပ်ပြီး သားကိုပစ်ထားတယ်။ သား အိပ်ရာကနေ သန့်စင်ခန်းကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်လျှောက်လာရတယ်။ ဒါဖြစ်သင့်ရဲ့လား။ ကြည့်ရတာ အမေ့သားကို သူတစ်ခါသုံးလိုပဲ သဘောထားတာနေမှာ။ သားသိလိုက်ပါပြီ အမေ။ သားကို သူတန်ဖိုးမထားဘူး’
အိမ်သာခွက်ပေါ်ထိုင်ရင်း မျက်ရည်ဝဲလာမိသည်။ စိတ်ကနုပါတယ်ဆိုမှကွာ ဒီမျက်ရည်တွေကလည်း။
နှာရည်တွေကို ရွှတ်ခနဲသုတ်လိုက်ကာ အိမ်သာတံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။
“အယ် အယ် သေတော့မယ် လန့်လိုက်တာ အစ်ကိုသွေ့ရာ”
အိမ်သာထဲကထွက်ထွက်ချင်း အပွေ့ခံလိုက်ရတာကြောင့် သူ အလန့်တကြားအော်လိုက်မိသည်။ သွေ့ကတော့ ချက်ချင်းရုပ်တည်သွားသည်။
“ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်?”
အသံအခြေအနေက သိပ်မကောင်းတာမို့ ချက်ချင်းပြန်ပြင်ရသည်။
“သွေ့...သွေ့လို့ခေါ်တာပါ။ လန့်သွားတာပဲ ဘာလို့ အလန့်တကြားလုပ်ရတာလဲ”
“အွန်း ကိုယ့်အချစ်လေး နာနေမှာ သိလို့”
အခုတော့မှ ခပ်ပြုံးပြုံးဖြစ်သွားသောလူသည် အရင်နှစ်တွေတုန်းက ညီလေးလို့ ခေါ်ပြီး အစ်ကိုတစ်ယောက်လို နွေးထွေးပေးခဲ့တဲ့လူနဲ့ ကွာမှကွာ။ ဂရုစိုက်ပေးတာတွေတော့ မပြောင်းလဲပေမဲ့ အခေါ်အဝေါ်တွေကတော့ ပြောင်းလဲသွားသည်။ ညီလေးလို့ ခပ်နွေးနွေးခေါ်မည့်အစား အချစ်ကလေးဆိုပဲ။ ဘာအချစ်ကလေးလဲ။ သူ့ကြီးတော်ကို အချစ်ကလေးလိုက်ပါလား။
မကျေနပ်တာတွေကို တွေးနေရင်း အိပ်ယာပေါ်ရောက်သွားသည်။ ချက်ချင်းအုပ်မိုးခံလိုက်ရသည်မို့ မျက်လုံးပြူးမိသည်။
“ခင်ဗျား ခင်ဗျား ဘာလုပ်မလို့တုန်း။ ကျွန်တော် မရတော့ဘူးနော်။ မလုပ်ဘူး။ မလုပ်ဘူး”
အလောတကြီးအော်ဟစ်နေသော ကောင်လေးကို ကြည့်ကာ သွေ့ကရယ်သည်။
“ကိုယ် ဘာလုပ်လို့တုန်းကွာ ဟားဟား။ ကိုယ့်အချစ်လေးကို ဖက်ပြီးအိပ်ချင်လို့ပါ။ အစောကြီးရှိသေးတယ် အိပ်လို့ရပါသေးတယ်။ ဒီနေ့လည်း တစ်နေကုန်အောင် နားကြမယ်လေ နော်”
ပြောပြောဆိုဆို စောင်ကိုခြုံကာ လှဲချလိုက်တော့ သူမျက်လုံးပြူးသွားသည်။
“ခင်ဗျားကိုယ်လုံးကြီးက ကျွန်တော့်ကို ပိနေပြီလို့။”
“ဒါဆို ကိုယ့်ကိုပြန်ဖက်ထားလေကွာ။ ကိုယ်ဟိုဘက်ကိုပြန်လှိမ့်လိုက်မယ်”
ဒီလိုနှင့် အပြုံးတွေသည် ပြန့်ကျဲလို့။
မနက်ခင်းသည် သူနှင့်စ၏။
သူနှင့်ပတ်သတ်သော ရယ်ခြင်းငိုခြင်းမှစ၏။
နောက်... သူကြောင့် ပျော်ရွှင်ခြင်းနှင့် အဆုံးသတ်ပါ၏။
ထိုသို့သော မနက်ခင်းမျိုးကို ကျွန်တော်ချစ်သည်။
Zawgyi
“ေခါင္းကိုက္လိုက္တာ”
အိပ္ယာမွႏိုးႏိုးခ်င္း ကိုက္ခဲေနေသာေခါင္းေၾကာင့္ ညီးတြားလိုက္မိသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္မိေတာ့ မရင္းႏွီးသၫ့္ အခန္းပံုစံေၾကာင့္ ေခတၲေတြေဝသြားသည္။
‘ဟုတ္သားပဲ သူ လီဝူရီရဲ့ အခန္းကိုေရာက္ေနတာပဲ’
ဒါေပမဲ့ အခန္းပိုင္ရွင္ကိုေတာ့ အရိပ္အေယာင္မ်ွ မေတြ့။ ဘယ္မ်ားထြက္သြားၿပီလဲ မသိ။ အခ်ိန္ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ခုမွ၅နာရီပင္ရိွေသးသည္။ ဒီေကာင္ေလး မနက္ေစာေစာ ထတတ္တာမ်ားလား။ ပံုစံၾကၫ့္ရင္ အဲ့လို ဝီရိယရိွသၫ့္ လူမ်ိဳးဟု ေတြးေတာင္မေတြးခ်င္စရာ။ အင္း။ တကယ္ကို ဒီေကာင္ေလးမွာလည္း ေကာင္းကြက္ေလးေတြရိွသားပဲ။
အိပ္ယာေပၚမွကုန္းရုန္းထၿပီးမွ ျပန္လွဲခ်လိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္ကအျပင္မွာ ေမွာင္ေနတုန္းပဲရိွေသးသည္။ ဟို သရဲအဘိုးႀကီး သူ႔အခန္းမွာ မရိွေတာ့ဘူးလို႔ ဘယ္သူအာမခံႏိုင္သလဲ။ ေတြးၾကၫ့္ရင္ ထိုအဘိုးႀကီးသည္ ဒီအခန္းထဲေတာင္ ေရာက္လာႏိုင္သည္။ ဝူရီဆိုသၫ့္ သတၲဝါေလးကလည္း ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ ဝီရိယႀကီးေနသလဲ မသိ။ ခုနေလးကတင္ ခ်ီးက်ူးမိလိုက္ေပမဲ့ သရဲႏွင့္ယွဥ္ေတြးၾကၫ့္လ်ွင္ေတာ့ သူ႔ကိုတစ္ေယာက္ထဲထား၍ အျပင္သြားေသာ ထိုေကာင္ေလးသည္ အလြန႔္အလြန္မုန္းစရာျဖစ္သြားသည္။ နာရီသည္ သူ႔အားေလွာင္ေျပာင္သည္ထင့္။ တခ်က္ခ်က္ျမည္သံေပး၍ ခပ္ေနွးေနွးသြားေနသည္။ ျပန္အိပ္မရေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္အတူ ဂြမ္းေစာင္ထဲမွာ ပုန္းေနလိုက္သည္။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဟိုအဘိုးႀကီး ဒီကို မလာပါေစနဲ႔။
တံခါးဖြင့္သံ ကၽီြခနဲၾကားရသည္။ ေျခလွမ္းသံတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္လာသည္။ လူေျခသံဆိုတာထက္ ရွပ္တိုက္ၿပီးလာသၫ့္ ပံုမ်ိဳး။ လူကေစာင္ပံုထဲမွာေတာင္ ေအးစက္ၿပီး ခၽြေးေစးမ်ားထြက္ေနသည္။ အသံက အနားေရာက္လာေလ။ ေစာင္ေအာက္က သူ႔ကိုယ္လံုးေလးလည္း ေဘာလံုးေလးတစ္လံုးလို က်ဳံ႔သြားေလ။ ဒီေျခသံသာ လီဝူရီဆို သိပ္ေကာင္းမည္ဟု မရဲတရဲေတြးမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မူမမွန္သၫ့္ ေျခသံျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေသခ်ာသိေပသည္။ ဖ်တ္ခနဲေစာင္ကို လွန္ခံလိုက္ရေတာ့ မ်က္လံုးကိုမိွတ္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္သည္။ မ်က္လံုးမဖြင့္ရင္ အေၾကာက္နည္းနည္းေလ်ာ့တာေပါ့။ အသံနဲ႔ပဲေျခာက္လို႔ရမွာ။ ေျခာက္စမ္း ေျခာက္စမ္း။
“ခင္ဗ်ား မထေသးတာလား”
“ဟမ္?”
သူ မရဲတရဲျဖင့္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကၫ့္မိသည္။ လီဝူရီဆိုေသာ ေကာင္ေလးသည္ သူ႔ကိုအေပၚမွ အုပ္မိုးကာ ႃပံုး၍ ၾကၫ့္ေနသည္။ ႃပံုးသည္ဆိုတာထက္ ရယ္ခ်င္ေနသၫ့္ပံုမ်ိဳး။ ဒီေကာင္ေလးႃပံုးတာကို ပထမဆံုးျမင္ဖူးေသာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းပင္။ လီဝူရီက ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အေခ်ာသား။
“ငါ ခုပဲထေတာ့မလို...အာ မဟုတ္ဘူး ျပန္အိပ္ၪီးမွာ အေစာႀကီးရိွေသးတယ္။ လာ မင္းေရာ အိပ္။ တူတူအိပ္ၾကမယ္”
ရပ္ေနေသာ ထိုေကာင္ေလးကို ကုတင္ေပၚအတင္းဆဲြခ်မိသည္။ မိုးမလင္းေသးခင္အထိေတာ့ ဒုကၡခံေပးပါဦေကာင္ေလးေရ။ ငါတကယ္ ေၾကာက္လို႔ ေသေတာ့မွာမို႔ပါ။
ေၾကာင္စီစီျဖင့္ ခုတင္ေပၚေရာက္လာေသာ ေကာင္ေလးကို အတင္းလွဲခိုင္းကာ ေစာင္ပံုထဲ ျပန္တိုးဝင္လိုက္သည္။ သူ တကယ္ေၾကာက္လို႔ ေသမွာပဲ။ အေနြးဓာတ္ရိွရာကို တိုးကပ္သြားမိေတာ့ သူ႔ထက္ေခါင္းႏွစ္လံုးစာျမင့္ေသာ လီဝူရီ၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ကြက္တိေရာက္သြား၏။ ခ်က္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္သြားဟန္ရိွေသာ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ပိုရဲတင္းလာကာ ရင္ဘတ္နားထိ တိုးကပ္လိုက္သည္။
‘မဟုတ္ေသးပါဘူး ငါသူ႔ရင္ခုန္သံကို မၾကားရသလိုပဲ’
ထူးထူးဆန္းဆန္းအေတြးေၾကာင့္ ရင္ဘတ္နားမွ ဆတ္ခနဲခြာလိုက္ၿပီးမွ ျပန္ကပ္၍ ေသခ်ာနားေထာင္မိသည္။
ဒုတ္ ဒုတ္...
‘အာ ခုန္သားပဲ ငါသပ္သပ္ စိတ္ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတျြဖစ္ေနတယ္ တကယ္’
ေၾကာက္တာကတစ္ဖက္ ဇိမ္က်တာကတစ္ဖက္ႏွင့္ သူ လီဝူရီ၏ရင္ခြင္ထဲမွ ထြက္ဖို႔မေတြးမိေတာ့။ ျပန္အိပ္မရေတာ့သၫ့္ မ်က္ဝန္းေတြက အခန္းမိွန္မိွန္ေလးထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီေဝ့ကာ သရဲမ်ားေတြ့မလားဟူ၍ ကင္းေစာင့္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ေတြ့လိုက္ရတာက စာၾကၫ့္စားပဲြေပၚက ကမၺည္းတိုင္အနီေလး။
‘ဗုဒၶေါဘုရား ဒါဘယ္လိုကံဆိုးျခင္းပါလိမ့္။ သရဲေၾကာက္လို႔ ဒီထဲလာအိပ္ပါတယ္ဆိုမွ ကမၺည္းတိုင္ႏွင့္ တိုးေလျခင္း’
ေခါင္းသည္ ထပ္ပုဝင္သြားေတာ့ ေစာင္ပံုထဲသို႔ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားသည္။ ျပဴးစိစိျဖစ္ေနေသာ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးသာ ေပၚေတာ့သည္။ လီဝူရီဘက္ကိုလည္း တိုးေနလိုက္တာ ခုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်ေတာ့မတတ္။ မၾကၫ့္လည္း မၾကၫ့္ရဲေပမဲ့ ၾကၫ့္လည္း ၾကၫ့္ခ်င္သည္ဆိုတာ သူမွအစစ္။ ကမၺည္းတိုင္နီနီေလးမွာ တစ္ခုခုမ်ား ထူးျခားလာမလားဟူ၍ ေစာင့္ၾကၫ့္ေနမိသည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း သရဲကားမ်ား၏ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားက အစီအရီ။
ကမၺည္းတိုင္ႀကီးကိုၾကၫ့္ေနရင္းမွ တိုင္ေနာက္က လက္သည္းခၽြန္မ်ားႏွင့္ လက္ေျခာက္ႀကီးတစ္ဖက္ ထြက္လာသည္ ဟူ၍...။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ေၾကာက္စရာရယ္သံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရၿပီးမွ ေၾကာက္စရာမ်က္ႏွာႀကီးက သူ႔ဆီတိုးကပ္လာမည္လား...။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ေစာင္ကိုအရင္ဆဲြခ်မည္ေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေျခေထာက္အား ေအးစက္စက္လက္ႀကီးျဖင့္ ဆဲြလိုက္မည္ေလာ။
ေပါက္ကရဟု အမည္တပ္၍ရေသာ္လည္း ဟာသမဟုတ္ေသာ ေၾကာက္စရာအေတြးေတြၾကားတြင္ သူ လီဝူရီ၏ ခါးကို တအားဖက္ထားမိသည္။ ေလ်ွာက္ၾကၫ့္မိေသာ မ်က္လံုးတို႔အားလည္း ခပ္တင္းတင္းပိတ္၍ ေခါင္းကို လီဝူရီ့ရင္ခြင္ထဲ တအားထိုးထၫ့္ထားသည္။ အကယ္၍ သူသာ ကမၺည္းေပၚက နာမည္ကို ဖတ္လိုက္မိပါလ်ွင္... အခုလို တိုးဝင္ေနႏိုင္ပါၪီးမလားဆိုသည္မွာေတာ့... ကာယကံရွင္သာ သိပါလိမ့္မည္။
“အခ်စ္ကေလး ထေတာ့မလို႔လား အေစာႀကီးပဲရိွေသးတယ္”
ခပ္ဖြဖြေျခလွမ္းကေလးျဖင့္ အခန္းျပင္ထြက္မလို႔ အႀကံအစည္သည္ အထက္ပါအသံၾကားမွာ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားသည္။ လက္တစ္ဖက္သည္လည္း ထိုအသံႏွင့္အညီပင္ သူ႔ကို ေစာင္ႃခံုထဲသို႔ ျပန္ဆဲြသြင္း၏။
“ကၽြန္ေတာ္ အေပါ့သြားခ်င္လို႔ ေသြ့။ ကၽြန္ေတာ္...ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး”
“သြားေလ ၿပီးရင္ ျပန္လာခဲ့ေနာ္ ျမန္ျမန္ေလး”
ျပန္မလာပါဘူး ဘာလို႔ျပန္လာရမွာလဲ။ ငါက အရူးမွမဟုတ္တာ။ အာရိုးရိုး ေသပါၿပီ။
စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနရင္းသား ၾကမ္းျပင္ေပၚက ဘူးတစ္ခုႏွင့္ခလုတ္တိုက္မိေတာ့ ခါးကစူးခနဲျဖစ္သြားသည္။ လူဆိုးႀကီး။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ကိုျပန္သြားၿပီး သူနဲ႔ညီအစ္ကိုမဖဲြ႔ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္တိုစြာ ဘူးကိုၾကၫ့္မိေတာ့ ဘူးေပၚက စာတန္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကရဲခနဲျဖစ္သြားကာ အားရပါးရဖိနင္းပစ္လိုက္သည္။ ဘူးေလးမွာ သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္မွာ တြန႔္လိမ္လို႔။
ေအာက္က နာက်င္မႈဆီစိတ္ေရာက္သြားေတာ့ မ်က္ႏွာကပိုနီလာသည္။ ကေလးေမြးရင္ အဲ့ထက္ပိုနာမွာေပါ့ေနာ္။ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြးမိျပန္ေတာ့ မ်က္ရည္ေလးဝဲကာ အေမ့ကို သတိရသြားသည္။
‘အေမ သားအခု အေမ့ကိုပိစိေလးျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ၿပီထင္တာပဲ။ လြမ္းတယ္ အေမရဲ့။ အေမ့သားကို ျပန္လာၾကၫ့္ပါၪီး။ အခု သားနာက်င္ေနရတယ္။ သူကလည္း လုပ္တုန္းက လုပ္ၿပီး သားကိုပစ္ထားတယ္။ သား အိပ္ရာကေန သန႔္စင္ခန္းကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေလ်ွာက္လာရတယ္။ ဒါျဖစ္သင့္ရဲ့လား။ ၾကၫ့္ရတာ အေမ့သားကို သူတစ္ခါသံုးလိုပဲ သေဘာထားတာေနမွာ။ သားသိလိုက္ပါၿပီ အေမ။ သားကို သူတန္ဖိုးမထားဘူး’
အိမ္သာခြက္ေပၚထိုင္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲလာမိသည္။ စိတ္ကႏုပါတယ္ဆိုမွကြာ ဒီမ်က္ရည္ေတြကလည္း။
ႏွာရည္ေတြကို ရႊတ္ခနဲသုတ္လိုက္ကာ အိမ္သာတံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။
“အယ္ အယ္ ေသေတာ့မယ္ လန႔္လိုက္တာ အစ္ကိုေသြ့ရာ”
အိမ္သာထဲကထြက္ထြက္ခ်င္း အေပြ့ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ အလန႔္တၾကားေအာ္လိုက္မိသည္။ ေသြ့ကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းရုပ္တည္သြားသည္။
“ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္?”
အသံအေျခအေနက သိပ္မေကာင္းတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပင္ရသည္။
“ေသြ့...ေသြ့လို႔ေခၚတာပါ။ လန႔္သြားတာပဲ ဘာလို႔ အလန႔္တၾကားလုပ္ရတာလဲ”
“အြန္း ကိုယ့္အခ်စ္ေလး နာေနမွာ သိလို႔”
အခုေတာ့မွ ခပ္ႃပံုးႃပံုးျဖစ္သြားေသာလူသည္ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ညီေလးလို႔ ေခၚၿပီး အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို ေနြးေထြးေပးခဲ့တဲ့လူနဲ႔ ကြာမွကြာ။ ဂရုစိုက္ေပးတာေတြေတာ့ မေျပာင္းလဲေပမဲ့ အေခၚအေဝၚေတြကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ညီေလးလို႔ ခပ္ေနြးေနြးေခၚမၫ့္အစား အခ်စ္ကေလးဆိုပဲ။ ဘာအခ်စ္ကေလးလဲ။ သူ႔ႀကီးေတာ္ကို အခ်စ္ကေလးလိုက္ပါလား။
မေက်နပ္တာေတြကို ေတြးေနရင္း အိပ္ယာေပၚေရာက္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းအုပ္မိုးခံလိုက္ရသည္မို႔ မ်က္လံုးျပဴးမိသည္။
“ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္မလို႔တုန္း။ ကၽြန္ေတာ္ မရေတာ့ဘူးေနာ္။ မလုပ္ဘူး။ မလုပ္ဘူး”
အေလာတႀကီးေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေကာင္ေလးကို ၾကၫ့္ကာ ေသြ့ကရယ္သည္။
“ကိုယ္ ဘာလုပ္လို႔တုန္းကြာ ဟားဟား။ ကိုယ့္အခ်စ္ေလးကို ဖက္ၿပီးအိပ္ခ်င္လို႔ပါ။ အေစာႀကီးရိွေသးတယ္ အိပ္လို႔ရပါေသးတယ္။ ဒီေန့လည္း တစ္ေနကုန္ေအာင္ နားၾကမယ္ေလ ေနာ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ေစာင္ကိုႃခံုကာ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ သူမ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
“ခင္ဗ်ားကိုယ္လံုးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိေနၿပီလို႔။”
“ဒါဆို ကိုယ့္ကိုျပန္ဖက္ထားေလကြာ။ ကိုယ္ဟိုဘက္ကိုျပန္လိွမ့္လိုက္မယ္”
ဒီလိုႏွင့္ အႃပံုးေတြသည္ ျပန႔္က်ဲလို႔။
မနက္ခင္းသည္ သူႏွင့္စ၏။
သူႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ ရယ္ျခင္းငိုျခင္းမွစ၏။
ေနာက္... သူေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏွင့္ အဆံုးသတ္ပါ၏။
ထိုသို႔ေသာ မနက္ခင္းမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။