၁၁။ မဂၤလာေဆာင္ေန႔မွာ ဘိုးေဘးကန္ေတာ့
မင္းသားက်င္းအိမ္ေတာ္တြင္
႐ႊီထ်န္းယြီတစ္ေယာက္ ျခံဝင္းထဲက တန္ဖိုးႀကီးလွတဲ့ ေသတၱာနက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ခံုးပင့္သြားတယ္...။ မုရံုရြယ္တစ္ကယ္ႀကီး ျငင္းလႊတ္လိုက္ၿပီး မဂၤလာေၾကးကိုျပန္ေပးလိုက္တာက မင္းသားက်င္းမ်က္ႏွာကို ေျမႀကီးေပၚ႐ိုက္ခ်လိုက္သလိုပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မာနႀကီးလိုက္သလဲ။
သူ႔ရဲ႕ေအးစက္စက္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေသတၱာေတြသယ္ေနတဲ့ အေစခံေတြကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ေတြ႔သြားတယ္...။ သူနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္... "မင္းတို႔က Marquisအိမ္ေတာ္ကို မဂၤလာေၾကးသယ္ေပးသြားရံုပဲေလ... ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အကုန္လံုဒဏ္ရာေတြရလာတာလဲ...?"
"သခင္ေလး႐ႈအေမးကိုေျဖရမယ္ဆိုရင္ေတာ့... သခင္မေလးမုရံုရြယ္က သူ႔ကို မင္းသားကလက္ထပ္ဖို႔အတင္းအက်ပ္လုပ္တာကို ေဒါသထြက္သြားၿပီး အိမ္ေတာ္ကအေစာင့္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေမာင္းထုတ္ဖို႔အမိန္႔ေပးလိုက္တာပါ... ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္မွီမေ႐ွာင္တိမ္းႏိုင္လိုက္ဘဲ အခုလိုဒဏ္ရာေတြရကုန္တာပါ..." အေစခံက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ တေလးတစားေျဖလိုက္တယ္။
႐ႊီထ်န္းယြီ သူ႔ရဲ႕စူး႐ွလွတဲ့မ်က္ဝန္းေတြ ေမွးက်ဥ္းသြားတယ္... "အဲ့တာ မုရံုရြယ္ကိုယ္တိုင္ အမိန္႔ေပးလိုက္တာလား...?"
"ဟုတ္ပါတယ္... သခင္ေလး" အေစခံေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိတ္ကာ ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ေျပာလိုက္တယ္... "အိမ္ေတာ္ထိန္းဝမ္လည္း မုရံုရြယ္ေၾကာင့္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကြၽတ္သြားတယ္..."
"တကယ္ႀကီး..?" ႐ႊီထ်န္းယြီ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာတဲ့ အိမ္ေတာ္ထိန္းဝမ္ကို အံ့ျသတႀကီးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္တယ္...။ သူ႔ရဲ႕ေယာင္ကိုင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာက အေစခံအမွန္တိုင္းေျပာေနတယ္ဆိုတာ ျပသေနသလိုပဲ..။
အိမ္ေတာ္ထိန္းဝမ္ဆိုတာက မင္းသားက်င္းကို ငယ္ငယ္တည္းက ထိန္းလာရတဲ့သူျဖစ္ၿပီး မင္းသားက်င္းက နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းယံုၾကည္ရတဲ့သူျဖစ္တယ္...။ မင္းသားက်င္းရဲ႕ အၾကံေပးေတြ၊ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြနဲ႔ ယုတ္စြအဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္မွ အိမ္ေတာ္ထိန္းဝမ္ကို ႐ိုေသေလးစားၾကရတယ္။ အဲ့တာကို မုရံုရြယ္က တကယ္ႀကီး သူ႔ကို႐ိုက္ရဲတယ္...? ဘယ္လိုေတာင္ စိတ္ႀကီးဝင္ၿပီး တံုးအရတာလဲ...! ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ပါ..။ "မုရံုရြယ္က ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးဆို... ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ရန္မူတတ္လာတာလဲ..? မင္းသားသတိထားမိေအာင္လို႔ အခုလိုေတြလုပ္ေနတာလား...?"
"ငါေတာ့အဲ႔လိုမထင္ဘူး...!" ရိရီခ်န္း ေၾကာ့႐ွင္းလွတဲ့ ခရမ္းေရာင္ဝတ္ရံုအ႐ွည္ႀကီးကို ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲဝတ္ထားၿပီး စာသင္ေနရာက ထြက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူရဲ႕ ေရႊေရာင္နဲ႔ ခရမ္းေရာင္စပ္ထားတဲ့ သရဖူက ေနအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အလင္းျပန္ၿပီး အလြန္ေတာက္ပေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေယာက်ာ္းပီသတဲ့ ပံုရိပ္ကို ပိုၿပီး ၿပီးျပည့္စံုေစသလိုပဲ။ "တကယ္လို႔ မုရံုရြယ္က ငါသတိထားမိေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုရင္ ငါနဲ႔ဆိုင္တဲ့အရာေတြပဲလုပ္ဖို႔လိုတာေလ... မင္းညီရဲ႕လက္ေခ်ာင္းငါးေခ်ာင္းလံုးကို ျဖတ္ပစ္ဖို႔မွမလိုအပ္တာ..."
"ဘာႀကီး...! မုရံုရြယ္က ထ်န္းအန္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကိုျဖတ္ပစ္တယ္...!" ရႊီထ်န္းယြီ အရမ္းအံ့ျသသြားၿပီး မ်က္ႏွာက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ နက္ေမွာင္လာတယ္...။ "ဘယ္တုန္းကလုပ္လိုက္တာလဲ...?"
"ႀကိဳဆိုစားေသာက္ပြဲၿပီးေတာ့ သိပ္မၾကာဘူး... မုရံုရြယ္က ေလာင္းကစားရံုမွာ မင္းရဲ႕ညီနဲ႔ အေလာင္းအစားလုပ္တယ္... မင္းရဲ႕ ညီက ႐ွံုးသြားတယ္ေလ.." ရိရီခ်န္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာလိုက္တယ္...။
ရႊီထ်န္းယြီ ဒီသတင္းၾကားၿပီးၿပီးခ်င္း ေဒါသေၾကာင့္ အံၾကတိ္လိုက္တယ္။ ေလာင္းကစားရံုမွာ တိရစၧာန္အခ်င္းခ်င္းတိုက္ၿပီးရက္ ေလာင္းေၾကးအေနနဲ႔က ေငြေၾကးနဲ႔ အျခားအဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပိုးထည္ေတြ၊ ေ႐ွးေဟာင္းပၥည္းေတြနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြပဲ။ မုရံုရြယ္က အမွန္တကယ္ လက္ေခ်ာင္းေတြကိုေလာင္းလိုက္ကာ တကယ္ကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး ထ်န္းအန္ကို မသန္မစြမ္းျဖစ္သြားေစတယ္။ အႏိုင္က်င့္လိုက္တာ...! "အ႐ွင့္သား... မုရံုရြယ္က ၾကင္နာတတ္ၿပီး ႏူးညံ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာပါ... သူမရဲ႕တကယ့္စိတ္ရင္းအစစ္က ေမာက္မာၿပီး အၾကင္နာတရားမ႐ွိပါဘူး... ဒီလိုလူမ်ဳိးက ဘယ္လိုမွေကာင္းမြန္တဲ့ တြဲဖက္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး..."
"ငါ သိတယ္... ငါဘယ္တုန္းကမွ သူမကိုပထမဇနီးအေနနဲ႔ မစဥ္းစားဖူးဘူး..." ရိရီခ်န္းရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက အလြန္တရာ ေအးစက္ေနတယ္...။
မင္းသားေျပာတာ ၾကားၿပီးေနာက္ ရႊီထ်န္းယြီမ်က္လံုးထဲက ေဒါသရိပ္ေတြတစ္ဝက္ေလာက္ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။ မင္းသားက မင္းသမီးယြီယြမ္ကို ႏွစ္သက္တာ... သူပဲအလြန္အကြ်ံစိတ္ပူမိသြားတာ။ "ဒါဆိုရင္ ေနာက္သံုးရက္ေနရင္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ မဂၤလာပြဲကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ...?"
"အဲ့တာကို အႀကီးအက်ယ္လုပ္စရာမလိုဘူး... ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းသိေအာင္ ေသခ်ာလုပ္ပါ... ရံုးေတာ္က အမႈထမ္းတိုင္းနဲ႔ သူတို႔မိသားစုေတြကို မဂၤလာပြဲကိုဖိတ္လိုက္...ၿပီးေတာ့ သူမကိုသယ္ဖို႔ ပန္းေရာင္ေဝါယာဥ္တစ္ခုျပင္ဆင္ထားပါ..." ရိရီခ်န္း လုပ္ရမွာေတြကို အစဥ္လိုက္အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။
ရႊီထ်န္းယြီ သူၾကားလိုက္ရတာေတြေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြပိုပိုေတာက္လာတယ္။ မင္းသားရဲ႕ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေတြက လူေလးေယာက္ဆံ့တဲ့ ေဝါယာဥ္မွာ ထိုင္ၿပီး အိမ္ေတာ္ကိုဝင္ရတာ။ တကယ့္တကယ္မွာ မင္းသားက သူမကို ပန္းေရာင္ေဝါယာဥ္အေသးေလးပဲေပးတယ္။ သိသိသာသာကို သူက သူမကို အ႐ွက္ကြဲသိမ္ငယ္ေစခ်င္ေနတာ... ႏွိပ္စက္ခ်င္ေနတာ။ ဒါမွတကယ့္ကိုယ္လုပ္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး မင္းသားအိမ္ေတာ္မွာ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ပဲ။
မုရံုရြယ္က အရမ္းမာနႀကီးၿပီး ကိုယ္လုပ္ေတာ္လုပ္ဖို႔ျငင္းဆန္တယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ မင္းသားက သူမကို အနိမ့္ဆံုးကိုယ္လုပ္ေတာ္အထိကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး ရႊံ႕ႏြံထဲထိခ်နင္းလိုက္တာ။ အမႈထမ္းေတြအားလံုးေ႐ွ႕မွာ အ႐ွက္ကြဲေစၿပီး လူတိုင္းရဲ႕ အထင္ေသးျခင္းကို ခံစားေစခ်င္တယ္။ အဲ့လိုျဖစ္သြားရင္ေတာင္ သူမဘယ္လိုမာန္တက္ေနႏိုင္အံုးမလဲ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့...!
မုရံုရြယ္က သူမလုပ္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ အခ်ိန္အခါကို မသိတဲ့အျပင္ မင္းသားက်င္းကိုေတာင္ ရန္စလိုက္ေသးတယ္။ ဒါက သူမရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ အေကာင္းဆံုးရလဒ္ပဲ။ သူ မုရံုရြယ္တစ္ေယာက္ ဖုန္မႈန္႔ေလာက္ထိ နိမ့္က်သြားၿပီး သနားစရာပံုစံျဖစ္ေနမွာကို ျမင္ရဖို႔ကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေနေရာင္က ေတာက္ပေနတယ္။ ငွက္ကေလးေတြကလည္း က်ီက်ီက်ာက်ာေအာ္ျမည္ေနၿပီး ပန္းကေလးေတြကလည္း လွပစြာပြင့္ဖူးေနတယ္...။
မုရံုရြယ္ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ ေဆးေၾကာၿပီး မနက္စာစားလိုက္တယ္။ ေနာက္မွ ေျဖးေျဖးခ်င္းလမ္းေလွ်ာက္ကာ ေရာရႊယ္(Ruoxue)ရံုးေတာ္ဆီသြားဖို႔ ထြက္လာတယ္။
ဒီသံုးရက္အတြင္းမွာ သူမက သူမအေမရဲ႕ရတနာေတြထားတဲ့ ျခံဝင္းႀကီးထဲက ရတနာတိုက္မွာပဲ ေနေနခဲ့တယ္။ သူမလုပ္စရာေတြကို မေန႔ညကကိုးနာရီေလာက္မွာ အကုန္ၿပီးသြားခဲ့တယ္...။ ေသတၱာသံုးလံုးနဲ႔ တစ္ဝက္ရတနာေတြအျပင္ က်န္တာေပ်ာက္ဆံုးမႈမ႐ွိဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမေအးေဆးအနားယူၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔႐ႈလို႔ရၿပီေပါ့။
တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ မုရံုရြယ္အျပင္ဘက္မွာ အေ႐ွ႕အေနာက္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေယာက်ာ္းပီသေသာ္လည္း အနည္းငယ္မရင့္က်က္ေသးသေယာင္မ်က္ႏွာေလးက ပူပန္ေသာကေတြျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ "အစ္ကိုႀကီး... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..?"
မုရံုရယ္တုန္႔သြားတယ္။ ၿပီးေနာက္ သူမကိုစိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာၾကည့္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းႀကီးခ်လိုက္တယ္...။ "ဒီေန႔ ရိရီခ်န္းက မင္းကို ကိုယ္လုပ္ေတာ္အျဖစ္လာေခၚမွာေလ... မင္းဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး စိတ္မ႐ႈပ္ပဲေနႏိုင္ရတာလဲ...?"
"ညီမေလးက မင္းသားက်င္းအိမ္ေတာ္ကို ကိုယ္လုပ္ေတာ္အျဖစ္နဲ႔ သြားမွာမွ မဟုတ္တာ... အဲ့အတြက္ ဘာစိတ္႐ႈပ္စရာလိုလဲ...? သူက လက္ထပ္ဖို႔ အတင္းလုပ္ႏိုင္မွာမို႔လို႔လား...?" မုရံုရြယ္ ပ်ာယာခတ္မေနပဲ မုရံုရယ္ေဘးနားကေန သာသာယာယာျဖတ္သြားတယ္။
မုရံုရယ္ သူမေနာက္ကေန အတင္းကပ္လိုက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေက်ာက္စိမ္းနက္ေရာင္မ်က္ဝန္းေတြက သာမာန္မဟုတ္ဘဲ အေရာင္လက္သြားတယ္။ "ရိရီခ်န္းက ေအာင္ျမင္မႈေတြအမ်ားႀကီးရထားၿပီး စစ္တပ္ကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာ... အိမ္ေ႐ွ႕စံေတာင္သူ႔ကို ေနရာေပးရတယ္... သူကလက္ထပ္ဖို႔အတင္းအက်ပ္လုပ္ႏုိင္တယ္..."
မုရံုရြယ္ အသာေလးစုတ္သပ္လိုက္တယ္... "တကယ္လို႔ သူကလက္ထပ္ဖို႔အတင္းလုပ္ရဲတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ညီမေလးတို႔က သူအစီအစဥ္မေအာင္ျမင္ခင္ သူ႔ကိုအခြင့္အေရးေလးတစ္ခုေလာက္ေပးရမွာေပါ့... ညီမေလးတို႔သာ Marquisအိမ္ေတာ္မွာမ႐ွိဘူးဆိုရင္ သူမဂၤလာေဝါယာဥ္နဲ႔ လာေခၚရင္ေတာင္ လက္ဗလာနဲ႔ပဲျပန္သြားရမွာ..."
မုရံုရယ္ခမ်ာ မူးေမ့မတတ္ပဲ... သူမုရံုရြယ္ကို အနားကပ္ၿပီးေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။ သူမက အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုေလးဝတ္ထားတယ္။ သူမရဲ႕အနက္ေရာင္ဆံပင္ေလးက အျဖဴေရာင္ေက်ာက္စိမ္းဆံထိုးေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ အသာအယာထံုးဖြဲ႔ထားတယ္...။ သူမကနားကပ္ေတြ လက္ေကာက္ေတြ ဘာမွမဝတ္ထားဘူး။ ေလေျပတိုက္ခတ္သြားတာေၾကာင့္ သူမရဲ႕ဝတ္ရံုအနားစေလးေတြလြင့္ေနတာကိုၾကည့္ရတာ သူမက ေလဟုန္စီးၿပီးပ်ံထြက္သြားေတာ့မယ့္ နတ္သမီးေလးလိုပဲ...။ "ညီမေလး... ဘာလို႔ဒီလိုမ်ိဳးဝတ္ထားတာလဲ...?"
မုရံုရြယ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္လိုက္တယ္... "ညီမေလးက ဘိုးေဘးသခ်ဳႋင္းမွာ ညီမတို႔ မိဘေတြနဲ႔အဘိုးကို သြားကန္ေတာ့မလို႔... ဒါေပါ့ ဒီလို႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းပဲ ဝတ္ရမွာေပါ့..."
"အာ..!" မုရံုရယ္အခုမွ ေဟာင္႐ႈနဲ႔ အန္႐ွန္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကန္ေတာ့မယ့္သူအတြက္လိုအပ္မယ့္ ႀကိဳးၾကာစကၠဴေတြ အေမြးတိုင္ေတြနဲ႔တျခားပစၥည္းေတြကို ျခင္းအျပည့္သယ္ထားတာ သတိထားမိလိုက္တယ္...။
"ကိုႀကီးေရာ အတူလိုက္ခ်င္လား...?" မုရံုရြယ္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးေမးလိုက္တယ္...။
"ဒါေပါ့... လိုက္မယ္!" မုရံုရယ္ ေခါင္းအသည္းအသန္ၿငိတ္လိုက္တယ္...။ ရိရီခ်န္းက အင္အားႀကီးတဲ့သူတစ္ေယာက္။ သူကလူတိုင္းကို ဖိတ္ထားတယ္။ ရံုးေတာ္ကအမႈထမ္းတိုင္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မိသားစုေတြကိုလည္း ကိုယ္လုပ္ေတာ္တင္ေျမႇာက္ပြဲတက္ဖို႔ ဖိတ္ထားတယ္။ မုရံုရယ္က သူ႔ညီမေလးကို သူျပန္ၿပီးလက္ထပ္လို႔မရေပမယ့္ သူဒီတိုင္းႀကီးေတာ့ အလြယ္တကူ လက္မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘူး...!
သူက ငယ္ရြယ္ၿပီး ဘာအရည္အခ်င္းမွမ႐ွိတဲ့အျပင္ ရိရီခ်န္းကိုလည္း မဆန္႔က်င္ႏိုင္ဘူး..။ ဒါေပမယ့္ ဒီညမေရာက္ခင္ထိ ညီမေလးနားမွာပဲေနၿပီး သူမကို ကာကြယ္ေပးသြားမယ္။
မုရံုမိသားစုရဲ႕ ဘိုးေဘးသခ်ဳႋင္းက ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္းက မိန္းလမ္းမႀကီးရဲ႕အေဝး ေတာအတြင္းပိုင္းေလာက္မွာတည္႐ွိတယ္။ မုရံုရြယ္နဲ႔ မုရံုရယ္တို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မိန္းလမ္းမႀကီးေဘးနားမွာ လွည္းရပ္တာနဲ႔ဆင္းၿပီး ဘိုးေဘးသခ်ဳႋင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္...။
အေမႊးတိုင္ေတြကို မီးညႇိၿပီးေတာ့ မုရံုရဲ႕နဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူရဲ႕ အုတ္ဂူေ႐ွ႕မွာ ထားလိုက္တယ္။ မုရံုရႊယ္ စကၠဴပိုက္ဆံကို စၿပီးမီး႐ိႈ႕လိုက္တယ္။ သူတို႔က အသက္႐ွင္ေနတုန္းကလည္း အတူတကြေနထိုင္ၾကတယ္... ေသၿပီးတာေတာင္ အတူလဲေလ်ာင္းေနတယ္။ ဒီအတြဲက တစ္ကယ္ကို ခ်စ္တတ္ၾကတာပဲ။ သူမ သူတို႔ကို ေနာက္ဘဝမွာလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနထိုင္ၿပီး ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ တစ္ဘဝလံုးျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ဖို႔ ဆုေတာင္ေပးလိုက္တယ္။
မုရံုရယ္ တျခားျခင္းတစ္ခုကို Marquisအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အႀကီးအကဲေဟာင္းအုတ္ဂူေ႐ွ႕ ယူသြားလိုက္တယ္။ အေမႊးတိုင္နဲ႔မီးညႇိပူေဇာ္လိုက္တယ္။ အရင္တုန္းက သူဒီေနရာကို အခုလိုလာၿပီး ဝတ္ျပဳတာက ပြဲေတာ္ရက္ေတြ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္သစ္ကူးရက္ေတြပဲ႐ွိတယ္။ အခုလို ဘာေၾကာင့္မွမဟုတ္ပဲ ဝတ္ျပဳ၊ စကၠဴပိုက္ဆံကို မီး႐ိႈ႕လုပ္တာက ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ...။
"ခြၽင္ ခြၽင္ ခြၽင္ ခြၽင္!" မုရံုရယ္ရဲ႕အေတြးေတြကို တိုက္ခိုက္ေနၾကတဲ့ အသံတိုးလ်လ်က ဝင္ေႏွာင့္ယွက္သြားတယ္။ သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ဇေဝဇဝါျဖစ္ကာ အသံလာရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
ညီမေလးကို ကာကြယ္ဖို႔ အိမ္ကမထြက္ခင္အေစာင့္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလာၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းထားတယ္။ ဒီေနရာက တိတ္ဆိတ္ၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာေလးပါ။ ဘာေၾကာင့္႐ုတ္တရက္တိုက္ခိုက္တာေတြျဖစ္လာရတာတုန္း? ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္းက ေတာအုပ္ေလးကအျမဲတမ္း မင္းမႈထမ္းေတြ ကင္းလွည့္ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကတာ..။ သူ ဓားျပေတြ လုယက္သူေတြ႐ွိတယ္လို႔လည္း မၾကားမိပါဘူး...။
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..!" ေအးစက္စက္ေျဖသံနဲ႔အတူ သစ္ပင္ေနာက္က လူတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ သူက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အနီေရာင္ဝတ္စံုကိုဝတ္ဆင္ထားတယ္...။ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ေနဟန္ထားက ဝက္သစ္ခ်ပင္လို႐ွည္လ်ားတယ္... ေယာက်ာ္းပီသတဲ့မ်က္ႏွာကလည္း ေရခဲတံုးအလား... စူး႐ွတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကလည္း ေကာင္ကင္ေပၚကၾကယ္လိုလင္းလက္ေနတယ္။ အဲ့လူႀကီးက မင္းသားက်င္းဆိုတဲ့ ရိရီခ်န္းႀကီးပဲ...!
Tran by Kay_Wine
Unicode
၁၁။ မင်္ဂလာဆောင်နေ့မှာ ဘိုးဘေးကန်တော့
မင်းသားကျင်းအိမ်တော်တွင်
ရွှီထျန်းယွီတစ်ယောက် ခြံဝင်းထဲက တန်ဖိုးကြီးလှတဲ့ သေတ္တာနက်တွေကိုကြည့်ပြီး မျက်ခုံးပင့်သွားတယ်...။ မုရုံရွယ်တစ်ကယ်ကြီး ငြင်းလွှတ်လိုက်ပြီး မင်္ဂလာကြေးကိုပြန်ပေးလိုက်တာက မင်းသားကျင်းမျက်နှာကို မြေကြီးပေါ်ရိုက်ချလိုက်သလိုပဲ။ ဘယ်လောက်တောင် မာနကြီးလိုက်သလဲ။
သူ့ရဲ့အေးစက်စက်မျက်လုံးတွေနဲ့ သေတ္တာတွေသယ်နေတဲ့ အစေခံတွေကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့မျက်နှာပေါ်က ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေကို တွေ့သွားတယ်...။ သူနားမလည်နိုင်ဖြစ်ပြီး မေးလိုက်တယ်... "မင်းတို့က Marquisအိမ်တော်ကို မင်္ဂလာကြေးသယ်ပေးသွားရုံပဲလေ... ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အကုန်လုံဒဏ်ရာတွေရလာတာလဲ...?"
"သခင်လေးရှုအမေးကိုဖြေရမယ်ဆိုရင်တော့... သခင်မလေးမုရုံရွယ်က သူ့ကို မင်းသားကလက်ထပ်ဖို့အတင်းအကျပ်လုပ်တာကို ဒေါသထွက်သွားပြီး အိမ်တော်ကအစောင့်တွေကို ကျွန်တော်တို့ကိုမောင်းထုတ်ဖို့အမိန့်ပေးလိုက်တာပါ... ကျွန်တော်တို့ အချိန်မွီမရှောင်တိမ်းနိုင်လိုက်ဘဲ အခုလိုဒဏ်ရာတွေရကုန်တာပါ..." အစေခံက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ တလေးတစားဖြေလိုက်တယ်။
ရွှီထျန်းယြီ သူ့ရဲ့စူးရှလှတဲ့မျက်ဝန်းတွေ မှေးကျဉ်းသွားတယ်... "အဲ့တာ မုရုံရွယ်ကိုယ်တိုင် အမိန့်ပေးလိုက်တာလား...?"
"ဟုတ်ပါတယ်... သခင်လေး" အစေခံခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိတ်ကာ ခဏရပ်လိုက်ပြီး ဂရုတစိုက်ပြောလိုက်တယ်... "အိမ်တော်ထိန်းဝမ်လည်း မုရုံရွယ်ကြောင့် သွားနှစ်ချောင်းကျွတ်သွားတယ်..."
"တကယ်ကြီး..?" ရွှီထျန်းယြီ နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့ပြီး စကားတစ်ခွန်းမွမပြောတဲ့ အိမ်တော်ထိန်းဝမ်ကို အံ့သြတကြီးနဲ့ ကြည့်လိုက်တယ်...။ သူ့ရဲ့ယောင်ကိုင်းနေတဲ့ မျက်နှာက အစေခံအမှန်တိုင်းပြောနေတယ်ဆိုတာ ပြသနေသလိုပဲ..။
အိမ်တော်ထိန်းဝမ်ဆိုတာက မင်းသားကျင်းကို ငယ်ငယ်တည်းက ထိန်းလာရတဲ့သူဖြစ်ပြီး မင်းသားကျင်းက နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းယုံကြည်ရတဲ့သူဖြစ်တယ်...။ မင်းသားကျင်းရဲ့ အကြံပေးတွေ၊ လက်အောက်ငယ်သားတွေနဲ့ ယုတ်စွအဆုံး သူငယ်ချင်းတွေကတောင်မွ အိမ်တော်ထိန်းဝမ်ကို ရိုသေလေးစားကြရတယ်။ အဲ့တာကို မုရုံရွယ်က တကယ်ကြီး သူ့ကိုရိုက်ရဲတယ်...? ဘယ်လိုတောင် စိတ်ကြီးဝင်ပြီး တုံးအရတာလဲ...! ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်ပါ..။ "မုရုံရွယ်က နူးနူးညံ့ညံ့လေးဆို... ရုတ်တရက်ကြီး ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ရန်မူတတ်လာတာလဲ..? မင်းသားသတိထားမိအောင်လို့ အခုလိုတွေလုပ်နေတာလား...?"
"ငါတော့အဲ့လိုမထင်ဘူး...!" ရိရီချန်း ကြော့ရှင်းလွတဲ့ ခရမ်းရောင်ဝတ်ရုံအရှည်ကြီးကို လျော့တိလျော့ရဲဝတ်ထားပြီး စာသင်နေရာက ထွက်လျှောက်လာတယ်။ သူရဲ့ ရွှေရောင်နဲ့ ခရမ်းရောင်စပ်ထားတဲ့ သရဖူက နေအလင်းရောင်အောက်မွာ အလင်းပြန်ပြီး အလွန်တောက်ပနေတယ်။ သူ့ရဲ့ မဖော်ပြနိုင်လောက်အောင်ယောကျာ်းပီသတဲ့ ပုံရိပ်ကို ပိုပြီး ပြီးပြည့်စုံစေသလိုပဲ။ "တကယ်လို့ မုရုံရွယ်က ငါသတိထားမိအောင် ကြိုးစားနေတယ်ဆိုရင် ငါနဲ့ဆိုင်တဲ့အရာတွေပဲလုပ်ဖို့လိုတာလေ... မင်းညီရဲ့လက်ချောင်းငါးချောင်းလုံးကို ဖြတ်ပစ်ဖို့မှမလိုအပ်တာ..."
"ဘာကြီး...! မုရုံရွယ်က ထျန်းအန်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေကိုဖြတ်ပစ်တယ်...!" ရွှီထျန်းယြီ အရမ်းအံ့သြသွားပြီး မျက်နှာက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် နက်မှောင်လာတယ်...။ "ဘယ်တုန်းကလုပ်လိုက်တာလဲ...?"
"ကြိုဆိုစားသောက်ပွဲပြီးတော့ သိပ်မကြာဘူး... မုရုံရွယ်က လောင်းကစားရုံမှာ မင်းရဲ့ညီနဲ့ အလောင်းအစားလုပ်တယ်... မင်းရဲ့ ညီက ရှုံးသွားတယ်လေ.." ရိရီချန်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောလိုက်တယ်...။
ရွှီထျန်းယြီ ဒီသတင်းကြားပြီးပြီးချင်း ဒေါသကြောင့် အံကြတိ်လိုက်တယ်။ လောင်းကစားရုံမှာ တိရစၧာန်အချင်းချင်းတိုက်ပြီးရက် လောင်းကြေးအနေနဲ့က ငွေကြေးနဲ့ အခြားအဖိုးတန်ပစ္စည်းတွေ၊ ဒါမှမဟုတ် ပိုးထည်တွေ၊ ရှေးဟောင်းပ္စည်းတွေနဲ့ ပန်းချီကားတွေပဲ။ မုရုံရွယ်က အမှန်တကယ် လက်ချောင်းတွေကိုလောင်းလိုက်ကာ တကယ်ကို ဖြတ်လိုက်ပြီး ထျန်းအန်ကို မသန်မစွမ်းဖြစ်သြားစေတယ်။ အနိုင်ကျင့်လိုက်တာ...! "အရှင့်သား... မုရုံရွယ်က ကြင်နာတတ်ပြီး နူးညံ့ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပါ... သူမရဲ့တကယ့်စိတ်ရင်းအစစ်က ေမာက်မာပြီး အကြင်နာတရားမရှိပါဘူး... ဒီလိုလူမျိုးက ဘယ်လိုမွကောင်းမွန်တဲ့ တွဲဖက်မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..."
"ငါ သိတယ်... ငါဘယ်တုန်းကမွ သူမကိုပထမဇနီးအနေနဲ့ မစဉ်းစားဖူးဘူး..." ရိရီချန်းရဲ့ မျက်လုံးတွေက အလွန်တရာ အေးစက်နေတယ်...။
မင်းသားပြောတာ ကြားပြီးနောက် ရွှီထျန်းယွီမျက်လုံးထဲက ဒေါသရိပ်တွေတစ်ဝက်လောက်လျော့ပါးသွားတယ်။ မင်းသားက မင်းသမီးယွီယွမ်ကို နှစ်သက်တာ... သူပဲအလွန်အကျွံစိတ်ပူမိသြားတာ။ "ဒါဆိုရင် နောက်သုံးရက်နေရင်ဖြစ်တော့မယ့် မင်္ဂလာပွဲကို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...?"
"အဲ့တာကို အကြီးအကျယ်လုပ်စရာမလိုဘူး... ဒါပေမယ့် လူတိုင်းသိအောင် သေချာလုပ်ပါ... ရုံးတော်က အမှုထမ်းတိုင်းနဲ့ သူတို့မိသားစုတွေကို မင်္ဂလာပွဲကိုဖိတ်လိုက်...ပြီးတော့ သူမကိုသယ်ဖို့ ပန်းရောင်ဝေါယာဉ်တစ်ခုပြင်ဆင်ထားပါ..." ရိရီချန်း လုပ်ရမွာတွေကို အစဉ်လိုက်အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။
ရွှီထျန်းယြီ သူကြားလိုက်ရတာတွေကြောင့် မျက်လုံးတွေပိုပိုတောက်လာတယ်။ မင်းသားရဲ့ကိုယ်လုပ်တော်တွေက လူလေးယောက်ဆံ့တဲ့ ဝေါယာဉ်မွာ ထိုင်ပြီး အိမ်တော်ကိုဝင်ရတာ။ တကယ့်တကယ်မွာ မင်းသားက သူမကို ပန်းရောင်ဝေါယာဉ်အသေးလေးပဲပေးတယ်။ သိသိသာသာကို သူက သူမကို အရှက်ကွဲသိမ်ငယ်စေချင်နေတာ... နှိပ်စက်ချင်နေတာ။ ဒါမှတကယ့်ကိုယ်လုပ်တော်ဖြစ်ပြီး မင်းသားအိမ်တော်မွာ အနိမ့်ဆုံးအဆင့်ပဲ။
မုရုံရွယ်က အရမ်းမာနကြီးပြီး ကိုယ်လုပ်တော်လုပ်ဖို့ငြင်းဆန်တယ်။ အဲ့တာကြောင့် မင်းသားက သူမကို အနိမ့်ဆုံးကိုယ်လုပ်တော်အထိကို နှိမ့်ချလိုက်ပြီး ရွှံ့နွံထဲထိချနင်းလိုက်တာ။ အမှုထမ်းတွေအားလုံးရှေ့မှာ အရှက်ကြဲစေပြီး လူတိုင်းရဲ့ အထင်သေးခြင်းကို ခံစားစေချင်တယ်။ အဲ့လိုဖြစ်သွားရင်တောင် သူမဘယ်လိုမာန်တက်နေနိုင်အုံးမလဲ ကြည့်ရသေးတာပေါ့...!
မုရုံရွယ်က သူမလုပ်နိုင်စွမ်းနဲ့ အချိန်အခါကို မသိတဲ့အပြင် မင်းသားကျင်းကိုတောင် ရန်စလိုက်သေးတယ်။ ဒါက သူမရဲ့ လုပ်ရပ်ကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့ အကောင်းဆုံးရလဒ်ပဲ။ သူ မုရုံရွယ်တစ်ယောက် ဖုန်မှုန့်လောက်ထိ နိမ့်ကျသွားပြီး သနားစရာပုံစံဖြစ်နေမှာကို မြင်ရဖို့ကို မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။
နေရောင်က တောက်ပနေတယ်။ ငှက်ကလေးတွေကလည်း ကျီကျီကျာကျာအော်မြည်နေပြီး ပန်းကလေးတွေကလည်း လှပစွာပွင့်ဖူးနေတယ်...။
မုရုံရွယ် ကိုယ်တွေလက်တွေ ဆေးကြောပြီး မနက်စာစားလိုက်တယ်။ နောက်မွ ဖြေးဖြေးချင်းလမ်းလျှောက်ကာ ရောရွှယ်(Ruoxue)ရုံးတော်ဆီသွားဖို့ ထွက်လာတယ်။
ဒီသုံးရက်အတွင်းမွာ သူမက သူမအမေရဲ့ရတနာတွေထားတဲ့ ခြံဝင်းကြီးထဲက ရတနာတိုက်မွာပဲ နေနေခဲ့တယ်။ သူမလုပ်စရာတွေကို မနေ့ညကကိုးနာရီလောက်မွာ အကုန်ပြီးသွားခဲ့တယ်...။ သေတ္တာသုံးလုံးနဲ့ တစ်ဝက်ရတနာတွေအပြင် ကျန်တာပျောက်ဆုံးမှုမရှိဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ သူမအေးဆေးအနားယူပြီး လေကောင်းလေသန့်ရှုလို့ရပြီပေါ့။
တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းပဲ မုရုံရွယ်အပြင်ဘက်မွာ အရှေ့အနောက် ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်လမ်းလျှောက်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့ရဲ့ယောကျာ်းပီသသော်လည်း အနည်းငယ်မရင့်ကျက်သေးသယောင်မျက်နှာလေးက ပူပန်သောကတွေပြည့်နှက်နေတယ်။ "အစ်ကိုကြီး... ဘာဖြစ်နေတာလဲ..?"
မုရုံရယ်တုန့်သွားတယ်။ ပြီးနောက် သူမကိုစိတ်ရှုပ်ထွေးစွာကြည့်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းကြီးချလိုက်တယ်...။ "ဒီနေ့ ရိရီချန်းက မင်းကို ကိုယ်လုပ်တော်အဖြစ်လာခေါ်မှာလေ... မင်းဘယ်လိုဖြစ်ပြီး စိတ်မရှုပ်ပဲနေနိုင်ရတာလဲ...?"
"ညီမလေးက မင်းသားကျင်းအိမ်တော်ကို ကိုယ်လုပ်တော်အဖြစ်နဲ့ သြားမွာမွ မဟုတ်တာ... အဲ့အတွက် ဘာစိတ်ရှုပ်စရာလိုလဲ...? သူက လက်ထပ်ဖို့ အတင်းလုပ်နိုင်မှာမို့လို့လား...?" မုရုံရွယ် ပျာယာခတ်မနေပဲ မုရုံရယ်ဘေးနားကနေ သာသာယာယာဖြတ်သွားတယ်။
မုရုံရယ် သူမနောက်ကနေ အတင်းကပ်လိုက်လာတယ်။ သူ့ရဲ့ကျောက်စိမ်းနက်ရောင်မျက်ဝန်းတွေက သာမာန်မဟုတ်ဘဲ အရောင်လက်သွားတယ်။ "ရိရီချန်းက အောင်မြင်မှုတွေအများကြီးရထားပြီး စစ်တပ်ကိုလည်း ထိန်းချုပ်ထားတာ... အိမ်ရှေ့စံတောင်သူ့ကို နေရာပေးရတယ်... သူကလက်ထပ်ဖို့အတင်းအကျပ်လုပ်နိုင်တယ်..."
မုရုံရွယ် အသာလေးစုတ်သပ်လိုက်တယ်... "တကယ်လို့ သူကလက်ထပ်ဖို့အတင်းလုပ်ရဲတယ်ဆိုရင်တောင် ညီမလေးတို့က သူအစီအစဉ်မအောင်မြင်ခင် သူ့ကိုအခွင့်အရေးလေးတစ်ခုလောက်ပေးရမှာပေါ့... ညီမလေးတို့သာ Marquisအိမ်တော်မှာမရှိဘူးဆိုရင် သူမင်္ဂလာဝေါယာဉ်နဲ့ လာခေါ်ရင်တောင် လက်ဗလာနဲ့ပဲပြန်သြားရမွာ..."
မုရုံရယ်ခမ်ာ မူးမေ့မတတ်ပဲ... သူမုရုံရွယ်ကို အနားကပ်ပြီးသေချာကြည့်လိုက်တယ်။ သူမက အဖြူရောင်ဝတ်စုံလေးဝတ်ထားတယ်။ သူမရဲ့အနက်ရောင်ဆံပင်လေးက အဖြူရောင်ကျောက်စိမ်းဆံထိုးလေးတစ်ခုတည်းနဲ့ပဲ အသာအယာထုံးဖွဲ့ထားတယ်...။ သူမကနားကပ်တွေ လက်ကောက်တွေ ဘာမှမဝတ်ထားဘူး။ လေပြေတိုက်ခတ်သြားတာကြောင့် သူမရဲ့ဝတ်ရုံအနားစလေးတွေလွင့်နေတာကိုကြည့်ရတာ သူမက လေဟုန်စီးပြီးပျံထွက်သြားတော့မယ့် နတ်သမီးလေးလိုပဲ...။ "ညီမလေး... ဘာလို့ဒီလိုမျိုးဝတ်ထားတာလဲ...?"
မုရုံရွယ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးရယ်လိုက်တယ်... "ညီမလေးက ဘိုးဘေးသချုႋင်းမွာ ညီမတို့ မိဘတွေနဲ့အဘိုးကို သွားကန်ေတာ့မလို့... ဒါပေါ့ ဒီလိုရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ ဝတ်ရမွာပေါ့..."
"အာ..!" မုရုံရယ်အခုမွ ဟောင်ရှုနဲ့ အန်ရှန်းတို့နှစ်ေယာက်လုံး ကန်တော့မယ့်သူအတွက်လိုအပ်မယ့် ကြိုးကြာစက္ကူတွေ အမွေးတိုင်တွေနဲ့တခြားပစ္စည်းတွေကို ခြင်းအပြည့်သယ်ထားတာ သတိထားမိလိုက်တယ်...။
"ကိုကြီးရော အတူလိုက်ချင်လား...?" မုရုံရွယ် နူးနူးညံ့ညံ့လေးမေးလိုက်တယ်...။
"ဒါပေါ့... လိုက်မယ်!" မုရုံရယ် ခေါင်းအသည်းအသန်ငြိတ်လိုက်တယ်...။ ရိရီချန်းက အင်အားကြီးတဲ့သူတစ်ယောက်။ သူကလူတိုင်းကို ဖိတ်ထားတယ်။ ရုံးတော်ကအမှုထမ်းတိုင်းနဲ့ သူတို့ရဲ့မိသားစုတွေကိုလည်း ကိုယ်လုပ်တော်တင်မြှောက်ပွဲတက်ဖို့ ဖိတ်ထားတယ်။ မုရုံရယ်က သူ့ညီမလေးကို သူပြန်ပြီးလက်ထပ်လို့မရပေမယ့် သူဒီတိုင်းကြီးတော့ အလွယ်တကူ လက်မလျှော့နိုင်ဘူး...!
သူက ငယ်ရွယ်ပြီး ဘာအရည်အချင်းမှမရှိတဲ့အပြင် ရိရီချန်းကိုလည်း မဆန့်ကျင်နိုင်ဘူး..။ ဒါပေမယ့် ဒီညမရောက်ခင်ထိ ညီမလေးနားမှာပဲနေပြီး သူမကို ကာကွယ်ပေးသွားမယ်။
မုရုံမိသားစုရဲ့ ဘိုးဘေးသချုႋင်းက မြို့တော်တွင်းက မိန်းလမ်းမကြီးရဲ့အဝေး တောအတွင်းပိုင်းလောက်မှာတည်ရှိတယ်။ မုရုံရွယ်နဲ့ မုရုံရယ်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက် မိန်းလမ်းမကြီးဘေးနားမှာ လှည်းရပ်တာနဲ့ဆင်းပြီး ဘိုးဘေးသချုႋင်းကို လမ်းလျှောက်သွားလိုက်တယ်...။
အမွှေးတိုင်တွေကို မီးညှိပြီးတော့ မုရုံရဲ့နဲ့ ဇနီးဖြစ်သူရဲ့ အုတ်ဂူရှေ့မှာ ထားလိုက်တယ်။ မုရုံရွှယ် စက္ကူပိုက်ဆံကို စပြီးမီးရှို့လိုက်တယ်။ သူတို့က အသက်ရှင်နေတုန်းကလည်း အတူတကြနေထိုင်ကြတယ်... သေပြီးတာတောင် အတူလဲလျောင်းနေတယ်။ ဒီအတြဲက တစ်ကယ်ကို ချစ်တတ်ကြတာပဲ။ သူမ သူတို့ကို နောက်ဘဝမှာလည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေထိုင်ပြီး အေးချမ်းပျော်ရွှင်စြာ တစ်ဘဝလုံးဖြတ်သန်းသွားနိုင်ဖို့ ဆုတောင်ပေးလိုက်တယ်။
မုရုံရယ် တခြားခြင်းတစ်ခုကို Marquisအိမ်တော်ရဲ့ အကြီးအကဲဟောင်းအုတ်ဂူရှေ့ ယူသွားလိုက်တယ်။ အမွှေးတိုင်နဲ့မီးညှိပူဇော်လိုက်တယ်။ အရင်တုန်းက သူဒီနေရာကို အခုလိုလာပြီး ဝတ်ပြုတာက ပြဲတော်ရက်တွေ ဒါမှမဟုတ် နှစ်သစ်ကူးရက်တွေပဲရှိတယ်။ အခုလို ဘာကြောင့်မှမဟုတ်ပဲ ဝတ်ပြု၊ စက္ကူပိုက်ဆံကို မီးရှို့လုပ်တာက ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ...။
"ချွင် ချွင် ချွင် ချွင်!" မုရုံရယ်ရဲ့အတွေးတွေကို တိုက်ခိုက်နေကြတဲ့ အသံတိုးလ်လ်က ဝင်နှောင့်ယှက်သွားတယ်။ သူမျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ဇဝေဇဝါဖြစ်ကာ အသံလာရာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
ညီမလေးကို ကာကွယ်ဖို့ အိမ်ကမထွက်ခင်အစောင့်ဆယ့်နှစ်ယောက်ကို ခေါ်လာပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုစောင့်ကြည့်ခိုင်းထားတယ်။ ဒီနေရာက တိတ်ဆိတ်ပြီး အေးချမ်းတဲ့ နေရာလေးပါ။ ဘာကြောင့်ရုတ်တရက်တိုက်ခိုက်တာတွေဖြစ်လာရတာတုန်း? မြို့တော်တွင်းက တောအုပ်လေးကအမြဲတမ်း မင်းမှုထမ်းတွေ ကင်းလှည့်စောင့်ကြပ်နေကြတာ..။ သူ ဓားပြတွေ လုယက်သူတွေရှိတယ်လို့လည်း မကြားမိပါဘူး...။
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး..!" အေးစက်စက်ဖြေသံနဲ့အတူ သစ်ပင်နောက်က လူတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ သူက ကြီးကျယ်ခမ်းနားတဲ့ အနီရောင်ဝတ်စုံကိုဝတ်ဆင်ထားတယ်...။ သူ့ရဲ့ကိုယ်နေဟန်ထားက ဝက်သစ်ချပင်လိုရှည်လျားတယ်... ယောကျာ်းပီသတဲ့မျက်နှာကလည်း ရေခဲတုံးအလား... စူးရှတဲ့မျက်ဝန်းတွေကလည်း ကောင်ကင်ပေါ်ကကြယ်လိုလင်းလက်နေတယ်။ အဲ့လူကြီးက မင်းသားကျင်းဆိုတဲ့ ရိရီချန်းကြီးပဲ...!
Tran by Kay_Wine